บทที่ 446 ข่มขู่

“โอ๊ะพี่ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนพี่หนานคงเคยทำร้ายจิตใจพี่ แต่พี่ดูสิ ภรรยาของพี่หนานกงก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งนะ! ”

โม่ชิงหญิงกล่าว

และดวงตาของไม่ซิงหวจู่ๆก็มีอาการโมโหเกิดขึ้น หุบปาก พี่ บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าห้ามพูดถึงเขา! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ หญิงคนนั้น! ”

“ฉัน…ฉันรู้แล้วพี่ ฉันรู้ว่าพี่เจ็บปวดและดูถูกคนสามัญชน ฉัน จะไม่พูดถึงแล้ว!

ขอบตาของ โม่ชิงหญิงแดงเล็กน้อย

โม่ชิงหนูก็รู้สึกว่าคำพูดของตนนั้นแรงไปหน่อย

ลูบหัวของชิงหญิงแล้วพูดว่า

“พี่ก็แค่หวังดีกับน้อง เฉินเกอเห็นความสำคัญของเงินทอง เหมือนคนธรรมดาทั่วไปนั่นแหละนอกจากเงินแล้ว ไม่มีอะไรดี เลย

เขาไม่เหมาะจะเป็นที่โปรดปรานคนใดคนหนึ่งของตระกูลโม่ เลย และที่พวกเราถูกส่งให้มาช่วยพวกเขาครั้งนี้ก็เพื่อทำตาม สัญญาลูกชายของผู้อาวุโสสามเท่านั้น ตระกูลโม่ของพวกเรา ไม่เหมือนกับคนทั่วไป พวกเราเป็นคนรักษาสัจจะเป็นอย่างมาก! ”

“ดังนั้น ถึงน้องจะรู้สึกดีกับเฉินเกอ แต่เป็นไปไม่ได้ พี่ไม่เห็น

ด้วยเด็ดขาด! ดวงตาของโม่ชิงหวเผยความดูถูกขึ้นมาแวบหนึ่ง

“อืม……ฉันรู้แล้ว! ”

โม่ชิงหญิงก้มหน้าลง

“แต่ถ้าน้องอยากให้เป็นเธออยู่ข้างกายน้องก็ไม่ใช่จะไม่มีวิธี

นะ?”

โม่ชิงหวกล่าว

“หา? วิธีอะไร? ”

โม่ชิงหยิงกล่าว

ใช่แล้ว 10 วันก่อนวันที่เฉินเกอเพิ่งมา โมชิงหญิงเมื่อเห็นคน หน้าตาหล่อเหลาที่มีอายุน้อยอย่างนี้

ตนก็รู้สึกเริ่มหวั่นไหวแล้ว

บวกกับหลังจากที่ได้รู้จักกัน ได้ยินเฉินเกอเล่าถึงเรื่อง

ภายนอก

ดังนั้นจึงรู้สึกสนใจในตัวเฉินเกอเป็นอย่างมาก บางครั้ง ความรู้สึกของผู้หญิงก็จะแปลกประหลาดอย่างนี้แหละ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้หลงรัก และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงได้เกลียดชังนัก

สรุปแล้วคือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในเพียงชั่ววูบเดียว

คุณว่าเขาดีไหม? ยอดเยี่ยมไหม? ก็ไม่ดีไม่ยอดเยี่ยมนะ แต่ ก็คือรัก!

โม่ชิงหญิงก็มีความอารมณ์เช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเติบโตมาจากครอบครัวที่เก็บตัวในตระกูล โม่ ทำให้เธอไม่มีความคิดเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ

“ฮาฮา ง่ายมาก ก็แค่ให้เขากลายเป็นสาวรับใช้ของน้องไง คอยติดตามอยู่ข้างกายน้อง

โม่ชิงหวูพูดเรียบๆ

“เพราะหลังจากที่กลายเป็นทาสรับใช้ของบ้านตระกูลโม่ ตระกูลโม่มีความสามารถทำให้เขาอายุยืนยาว นี่เป็นสิ่งที่เงิน ทองหาซื้อไม่ได้เชียวนะ!

“อุ้ย ฉันไม่อยากให้เขาเป็นคนรับใช้ แต่พี่ พี่ไม่ชอบเขาเลยเห รอ? ถึงยังไงเขาก็……..

“พอแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีทางอื่น อย่า โทษที่พี่ไม่เคยเตือนน้องมาก่อนนะ พูดจบ โม่ชิงหวก็เดินจากไป และในงานเลี้ยง
เฉินจิ้นตงกำลังพูดคุยอยู่กับผู้อาวุโสสามในตระกูลโม่และผู้ ช่วยที่มาจากตระกูลโม่

“เรื่องครั้งนี้ ต้องขอรบกวนทุกท่านแล้วครับ! ” H

เฉินจิ้นตงพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณท่านตระกูลเฉิน เกรงใจแล้ว พวกเราจะพยายามเต็มที่ เลยครับ และหวังว่าการร่วมมือกันครั้งแรกระหว่างตระกูลเฉินกับ ตระกูลโม่จะเป็นไปอย่างราบรื่นมีความสุขกันทั้งสองฝ่ายนะ ครับ!”

โม่เว่ยผิงผู้อาวุโสสามแห่งตระกูลโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “สงสัยคงจะไม่มีความสุขเท่าไหร่นัก?

และในเวลานี้มีชายชราอายุ60ปีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณเป็นใคร? ทําไมถึงเข้ามาได้? ”

เฉินจิ้นตงเห็นชายชราคนนี้ก็รู้สึกหยุดชะงัก

“ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนก็อยากจะรั้งฉันอย่างนั้นเหรอ? ” ชายชราพูดเยาะเย้ย

“โม่ฉางคง คุณจะทำอะไร? ตอนนี้พวกเราจะร่วมมือกับตระ กูลเฉิน คุณกล้าเสียมารยาทขนาดนี้เลยหรือ? ”

โม่เว่ยผงขมวดคิ้วพลางยืนขึ้น

“ฮาฮา ร่วมมือ ร่วมมือกันไม่ได้!”
ไม่นางคงพูดอย่างเย็นชา

อายุของเขา60กว่าแล้ว แต่ยังดูเหมือน50กว่าๆอยู่เลย มีดวง ตารูปสามเหลี่ยมที่ทำให้ผู้สบตารู้สึกขนหัวลุกเลยทีเดียว

“ทำไมถึงร่วมมือกันไม่ได้? ”

ไม่เว่ยผิงกล่าว

“ผมรู้อยู่ว่าลูกชายของลุงสาม เคยถูกคนตระกูลหยางช่วย ชีวิตไว้ ดังนั้นจึงติดหนี้บุญคุณตระกูลหยาง ดังนั้นจึงผิดกฏขึ้น ออกมาจากการอันเชิญของตระกูลหยางเพื่อมาช่วยเหลือตระกูล เฉิน! ”

“แต่ว่า ลูกชายคนโตของตระกูลเฉิน เฉินเกอไปมีเรื่องกับ ตระกูลหลงซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันเป็นตัวแทนของตระกูล หลงมาฟังคำชี้แจงจากตระกูลเฉิน!

“ลุงว่า ลุงยังจะช่วยพวกเขาได้อยู่ไหม? ”

ไม่ฉางคงพูดอย่างเย็นชา

ถึงแม้โม่ฉางคงจะเรียกโม่เว่ยผิงที่มีอายุ 90 กว่าปีว่า ลุงสาม

ก็ตาม

แต่ถ้าพูดถึงสถานะทางตระกูลแล้ว ลุงสามก็เป็นแค่ผู้อาวุโส สามเท่านั้น

ส่วนเขาเป็นผู้อาวุโสรอง

ซึ่งมีตำแหน่งสูงกว่าเขาอีกขั้น
“ตระกูลหลง?

เฉินเกอยืนอยู่ข้างๆ ไอ้ตระกูลทำไมถึงมีความสัมพันธ์กับ ตระกูล ไม่ได้ล่ะ?

และที่สำคัญ พี่สาวกับตนมีความบาดหมางกับตระกูลหลงมา แต่ไหนแต่ไรแล้ว โม่ฉางคงจะมาขอคำชี้แจงอะไรกัน?

“สวัสดีครับผู้อาวุโส โมนางคง ไม่ทราบว่าท่านต้องการค่า ชี้แจงอะไรมิทราบครับ?

เฉินจิ้นตงพูดอย่างยิ้มแย้ม

“ฮาฮา ก็ง่ายมาก ฉันต้องการให้คุณเอาทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่ง ของตระกูลเฉินให้ตระกูลหลง เรื่องนี้ก็จะถือเป็นอันจบสิ้น ฉันจะ ไม่มายุ่งอีก!

โมนางคงยิ้มเยาะเย้ย

“เวอร์มาก! ”

คนตระกูลเฉินต่างสบตากัน

ตกใจกับคำพูดของโม่ฉางคง

ทรัพย์สินของตระกูล? อย่าว่าแต่ครึ่งหนึ่งเลย แค่เศษหนึ่ง ส่วนพันก็เทียบเท่ากับตระกูลหลงแล้ว

ไอ้โม่ฉางคงคนนี้ ไม่ใช่จะมาฟังคำชี้แจงเลย แต่มาขโมย มากกว่า?

เฉินเกอ ขมวดคิ้ว
“คุรท่านตระกูลเฉิน คุณคิดให้รอบคอบนะ ถ้าไม่ทำให้เพื่อน ผมพอใจ พอถึงเวลาฉันจะให้ตระกูลเฉินของพวกคุณต้องเจอดี แน่ๆ คุณคงไม่สงสัยในความสามารถของผมหรอกนะ? ”

โมนางคงพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อกี้ที่เขาไม่ได้แจ้งบอกล่วงหน้าก็เข้ามาโดยพลการ

ก็เพื่อมาขู่ขวัญตระกูลเฉิน

ทำให้ตระกูลเฉินรู้ว่า ถ้าเขาคิดจะแก้นแค้น ไม่ว่าจะยังไงตระ กูลเฉินก็รับมือไม่อยู่เป็นอันขาด!

“ผู้อาวุโสรอง จะเอาทรัพย์สินครึ่งหนึ่ง จะไม่มากเกินไปหน่อย เหรอ? ไอ้ตระกูลหลงเป็นตัวอะไร? กล้าเอาทรัพย์สินตั้งครึ่ง หนึ่ง”

และในเวลานี้โม่ชิงหยิ่งยืนขึ้นมาพูด อันที่จริงตระกูลโม่ก็แบ่งแยกพรรคพวกกันหลายพวก และไม่ฉางคงก็หัวหน้าแกนนำพรรคหนึ่ง

ดนตระกูลโม่ ใครจะไม่รู้ว่า ไม่ฉางคงหลงใหลต่อโลก ภายนอกแค่ไหน แค่ผู้หญิงก็ไม่รู้ว่ามีตั้งเท่าไหร่แล้ว

ดังนั้น โม่ชิงหวกับโม่ชิงหญิงพวกเธอขยะแขยงไม่นางคงมากเลย

และที่สำคัญตอนนี้ รวมทั้งไม่เว่ยผิงและคนที่มาจากตระกูลโม่ ต่างก็ดูออกว่า
โมนางคงมาแก้แค้นแทนตระกูลหลงที่ไหนกัน แต่เขาเองต่าง หากที่มาหาเรื่องตระกูลเฉินเอง

เพียงแค่หาข้ออ้างให้น่าฟังก็เท่านั้นเอง

เรื่องลักษณะนี้ ไม่รู้ว่าไม่นางคงจะแอบไปยึดเงินจากตระกูล อื่นมาแล้วเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว

ได้ยินมาว่า ไม่นางคงแอบก่อตั้งตระกูลโม่ตระกูลใหญ่ข้าง นอกก็ใช้วิธีอย่างนี้เนี่ยแหละ

เพียงแต่เขาไม่เคยยอมรับต่อสาธารณชน

“ชิงหยิง หนูไม่มีสิทธิ์มาพูดที่นี่ ส่วนคุณลุงสามคงจะไม่มา แทรกเรื่องนี้ของผมหรอกใช่ไหม? ถ้าลุงคิดจะมายุ่งก็ให้ ไตร่ตรองให้ดีๆก่อนว่ามันคุ้มไหมที่จะมาช่วยตระกูลเฉิน? ”

โม่ฉางคงแอบใบ้ให้โม่เว่ยผิงฟังหนึ่งประโยค ส่วนโม่เว่ยผิงที่ความโกรธกำลังลุกเป็นไฟ แต่บัดนี้ก็ไม่ได้พูด อะไรมาก

ถ้าพูดถึงอำนาจบารมีแล้ว ไม่ฉางคงมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่มากๆ

“เจ้าบ้านตระกูลเฉิน ฉันให้เวลาพวกคุณพิจารณาครึ่งชั่วโมง แล้วฉันจะเอาคำตอบ!

พูดจบ โม่ฉางคงก็นำลูกน้องเดินจากไป……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ