บทที่ 420เสี่ยวเปียโดนจับตัวไป

“อะไรคือ ฝรั่งเศสคลาสสิค นะ อะไรหรือ

ผู้คนต่างตะลึงงัน

หยางเสียวเป้ยเห็นคนดังในเยี่ยนจึงดูมีท่าทีเกรงใจพี่ ชาย ลูกพี่ลูกน้อง บ้านนอก

แต่หยางเสียวเปียกลับดูดีใจมากกว่าเสียอีก

“คุณเฉิน วันนี้ให้เกียรติฉันได้รู้จักคุณหน่อยได้ไหมคะ คืนนี้ไม่ ว่าค่าใช้เท่าไร เดี๋ยวดิฉันเป็นคนจัดการเลี้ยงเองค่ะ”

ตู้ชาร์ลุกขึ้นยืนและพูด พร้อมยื่นมือไปให้เฉินเกอ

เฉินเกอเองก็ยื่นมือไปจับ เพื่อทำการสัมผัสมือทักทาย

“งั้นผมก็ต้องขอขอบคุณ คุณตู้ชาร์แล้วครับ”

เห็นได้ชัดเจนว่า ในสายตาของตู้ชาร์นั้น หากตัวเองได้รู้จักกับ คนสำคัญ ๆ อย่างนี้แล้ว ต่อไปคงได้มากกว่าค่าใช้จ่ายที่ออกให้ ในวันนี้แน่

หลังจากนั้น ตู้ชาร์ก็ได้เดินออกไป

ทุกคนต่างรู้สึกช็อค อ้าปากค้าง

และมีเพียงหยางเย่เท่านนั้น ที่มีสีหน้าแย่จนดูไม่ได้เลย เห็นได้ชัดว่า เขากำลังโดนหักหน้าอย่างแรง โคตรจะเจ็บ
“พี่เฉินเกอ ผมขอดูดบุหรี่ สักมวนได้ไหมครับ

ในเวลานั้น ผู้ชายคนหนึ่งได้หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน จากนั้นก็

จุดไฟ

ตาของหยางเ หรี่ตาเล็กมองเฉินเกอด้วยความเจ็บใจ จากนั้น ก็แสร้งทําเป็นโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากห้องไป

ตั้งแต่เด็กจนโต มีใครบ้างล่ะ ที่ไม่ทำตามใจของหยางเย่ แต่ คนจนบ้านนอก ๆ นี้ กล้าที่จะหักหน้าตัวเอง

และทำให้ตัวเองเสียหน้าต่อหน้าสาวสวย ๆ ด้วย หากถ้าเยี่ยนจิงซึ่งเป็นพื้นที่ของตัวเอง ยังโดนคนอื่นข่มได้ ขนาดนี้ อย่างนั้นหยางเย่เขาคงต้องไม่มีที่ยืนแล้วแน่

จากนั้น หยางเย่ได้เดินออกมาข้างนอก จุดไฟที่บุหรี่

กดค้นหาเบอร์โทรศัพท์ แล้วโทรออกไป

“เป่าเกอ ยุ่งอะไรอยู่หรอครับ” หยางเย่ทั้งดูดบุหรี่ไปด้วย ทั้งคุยโทรศัพท์ไปด้วย

“กำลังเที่ยวอยู่เลย เฮอะ ๆ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมาล่ะ มีเรื่องอะไรจะให้ช่วยหรอ”

เสียงรอบ ๆ ข้าง จากคนปลายสายดังเอะอะ

“ก็ไม่มีอะไร แต่ว่าแค่รู้สึกไม่ดีเท่านั้นเอง เพราะโดนคนอื่นหัก หน้ามา”
“เฮอะ ๆ ในเขตพื้นที่เยี่ยนจึงนี้ ใครกล้าหักหน้าคุณชายหยาง กันเล่า บอกมาคุณชายใหญ่ มันเป็นใคร เดี๋ยวฉันจะจัดการมัน

ให้

“ไม่ต้องจัดการหรอก แค่ทำให้มันรู้สึกขายหน้าก็พอ หยางเย่พูด จากนั้น ก็ได้บอกตำแหน่งที่อยู่กับเขาไป

“โอ้ว บังเอิญมาก ฉันกำลังดื่มเหล้ากับเพื่อน ๆ น้อง ๆ อยู่แถว นี้พอดีเลย งั้นฉันจะไปเลย เดี๋ยวนี้”

เมื่อหยางเย่คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็ได้ดูดบุหรี่อยู่ข้างนอกอย่าง สบายใจ

ราวกับว่า ทําเรื่องแบบนี้จนชินแล้ว

ในเวลานั้น ภายในห้องอาหาร

“พี่เชวียนเชวียนมีใครจะไปห้องน้ำไหม พวกเราไปเข้าห้องน้ำ กันเถอะ”

ผู้หญิงสามสี่คนได้ไปเข้าห้องน้ำ

หยางเสี่ยวเป้ยเองก็ได้ตามไปด้วย

ฉินหยานั่งอยู่ข้าง ๆ และก็กำลังมองดูเฉินเกออยู่ เพื่อรอที่จะ ให้เฉินเกอนั้น เข้ามาคุยกับตัวเอง

แต่ว่าหนุ่มนั่น ก็กำลังกินผลไม้อยู่ แทบจะไม่มีวี่แววที่จะเข้ามา

คุยกับเธอเลย

ฉินหยาเองก็ร้อนรุ่มกลุ้มใจ แต่ก็แสดงออกมามากไม่ได้เพราะเดี๋ยวมันจะมีพิรุจ

“นายกับมู่หานเป็นยังไงบ้าง

ฉินหยาอดไม่ได้ เลยถามขึ้น

ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่รู้จักสถานะที่แท้จริงของเฉินเกอก็ตาม แต่ ว่าฉินหยานั้น เป็นคนที่รู้เรื่องทั้งหมดมาแล้ว

และฉินหยาเห็นว่าเนื้อหาที่ตัวเองถาม มันไม่ได้สำคัญสัก เท่าไร

“มู่หาน หายตัวไปหรอ”

เมื่อเฉินเกอคิดถึงซูมู่หาน ในใจก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็น อย่างมาก

และก็ไม่รู้ว่า วันเกิดคุณยายในวันมะรืน จะสามารถอธิบาย เรื่องต่าง ๆ ให้คุณยายฟังได้สำเร็จหรือเปล่า เพราะก็เพื่ออยาก จะให้ทั้งสองครอบครัวนั้น ได้เคลียร์ปัญหาที่คล่องใจกันมานาน

หลายปี

“เกิดอะไรขึ้นหรอ”

ฉินหยาถามด้วยอาการตกใจ

“เดี๋ยวโอกาสหน้า ฉันจะเล่าให้เธอฟังแล้วกัน”

เฉินเกอพูดอย่างนิ่ง ๆ

“นี่ ๆ ๆ เสี่ยวหยา มู่หานเป็นใครหรอ คงไม่ใช่แฟนของเงินเก อหรอกมั้ง โอ้ว คนอย่างเฉินเกอรี่นะ จะมีแฟนกับเขาด้วยหรอ
เพิ่งซ่านพูดขึ้นด้วยความตกใจ

ฉินหยาเห็นว่าตัวเองพูดเรื่องนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกไม่สบายใจ และตัวเองก็เลยไม่ได้สนใจคำพูดของเพิ่งซ่านด้วยเช่นกัน “เธอสองคน ใครก็ได้ช่วยบอกฉันหน่อยว่า มู่หานนั้น เป็น ใคร”

ในขณะที่เพิ่งซ่านกำลังพูดเสียงดังอยู่นั้น

ประตูของห้องอาหารก็ได้ถูกเปิดออกด้วยความแรง

เป็นน้องสาว (ลูกพี่ลูกน้อง) ที่ชื่อว่า หยางเซวียน ได้เปิดประตู มาด้วยอาการเร่งรีบ

“ไม่ดีแล้ว ๆ มีคนเมาสองสามคน จะเอาตัวของเสียวเปียไป

ดื่มเหล้ากับพวกเขาให้ได้

หยางเชวียนรีบพูดขึ้น

“อะไรนะ”

เมื่อเฉินเกอได้ยินดังนั้น ก็รีบวิ่งออกไป

และในเวลานี้ น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง)คนอื่น ๆ ก็ได้รีบวิ่งตาม ตัวเองออกไป

เห็นได้ชัดว่า ทุกคนนั้นรู้สึกตกใจ

“เสี่ยวเป้ยอยู่ไหน”

เฉินเกอตะโกนถามขึ้น ด้วยอาการร้อนใจ
“ถูกพวกนั้น ลากตัวเข้าไปในห้อง 103 แล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

จากนั้น ก็เห็นเฉินเกอพุ่งตรงเข้าไปข้างใน

ส่วนผู้ชายคนอื่น ๆ ที่เหลือ ก็ได้แต่ยืนถกเถียงกันอยู่เฉย ๆ บอกก่อนเลยว่า เป็นผู้ชายในตระกูลหยางนั้น แน่นอนพวกเขา ไม่กลัวการทะเลาะวิวาท

แต่กลัวแค่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่

คนเหล่านั้นต่างก็เป็นอันธพาลในสังคม หากเข้าไปแล้วล่ะก็ โดนพวกเขาทุบตีมา มันจะดูไม่ดีเอา

ดังนั้น เลยยืนรอข้างนอก เพื่อเตรียมตัวโทรศัพท์

ส่วนฉินหยานั้น เมื่อเห็นเฉินเกอพุ่งตรงเข้าไปข้างในแล้ว ตัว

เองเป็นห่วงเขา ก็เลยตามเข้าไปเช่นกัน

“ทําอย่างไรล่ะ จะทำอย่างไรดี

เหล่าบรรดาผู้หญิงต่างพากันพูดขึ้น

เมื่อครู่ที่พวกเธอออกมา เพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำนั้น ก็ได้เจอกับ พวกขี้เมาเหล่านี้เข้า แล้วจะลากพวกเธอไปดื่มเหล้ากับพวกเขา

ให้ได้

จะพูดไปแล้ว พวกเรายังใช้กำลังกับเชวียนเวียนอีกด้วย หลังจากนั้น เสี่ยวเป้ยเลยพลักผู้ชายคนนั้นออกไป
และในขณะนั้น พวกเขาก็ไม่ได้ซื้อไว้แต่อย่างใด แต่รอหลัง จากที่พวกเธอเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว แล้วพวกนั้นค่อยได้ตามมา ลากตัวพวกเธอไปอีกครั้ง

มือดึงผมของเสี่ยวเป้ยไว้ จากนั้น ก็ลากเธอเข้าไปในห้องที่ พวกเขากําลังดื่มอยู่

“ตอนนี้ มีเพียงเฉินเกอคนเดียวที่เข้าไป ฉันเห็น พวกนั้นมี ประมาณเจ็ดถึงแปดคนได้ ตอนนี้พี่เยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน

เชวียนเซวียนเองก็รู้สึกซึ้งในน้ำใจเสี่ยวเป้ย เพราะว่าเสี่ยวป้ ยได้ช่วยตัวเองเอาไว้

ดังนั้น เธอเลยพูดด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง

“ยังจะทําอะไรได้ล่ะ รีบโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านเลย กล้าดียังไง มาหาเรื่องคนตระกูลหยาง ซึม

ผู้ชายคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“เดี่ยว ๆ ไม่ต้องโทรหรอก ไม่ต้องห่วง เสี่ยวเป้ยไม่เป็นอะไร หรอก”

ไม่รู้ว่าหยางเย่พูด และลุกขึ้นจากทางด้านหลังของทุกคน ตั้งแต่ตอนไหน

และห้ามให้คนอื่นไม่ต้องโทรศัพท์

“อะไรนะ แต่ว่าพี่เย่ เสี่ยวเปียโดนจับตัวไปนะ แล้วหยางเย่ก็พูดด้วยเสียงหัวเราะขึ้นว่า “ไม่ว่าอย่างไร พวกเธอไม่ต้องห่วงหรอก เสี่ยวเป้ยไม่เป็นอะไรแน่นอน แต่ว่า คงจะมี แค่บางคนเท่านั้น ที่จะเป็นอะไร”

เมื่อสักครู่ เห็นฉินหยาตามเงินเกอเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต

หยางเยก็เลยยิ่งรู้สึกหึงและอิจฉาไปใหญ่

สีหน้าดูโกรธเป็นไหน ๆ

ส่วนคนอื่น ๆ นั้น ราวกับเข้าใจแล้วว่า กำลังจะเกิดอะไรขึ้น ทันใด ทุกคนก็เลยเงียบ ไม่มีใครพูดเลยสักคน และก็ได้กลับไปยังที่นั่งในห้องอาหารของตัวเอง “ปล่อยเธอไป!

ในขณะเดียวกัน เฉินเกอก็ได้ใช้เท้าถีบประตูอีกห้องหนึ่งให้ เปิดออก

ผู้ชายสี่ห้าคนที่มีอาการมึนเมา กำลังยื้อแย่งตัวเสี่ยวเป้ยเพื่อที่ จะเอามากอด

เฉินเกอตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

ครอบครัวของลุงห้ากับครอบครัวของตัวเองมีความสัมพันธ์

กันดี

และเสี่ยวเปียก็เคารพพี่ชาย ลูกพี่ลูกน้อง อย่างตัวเองมาก แล้วเฉินเกอจะปล่อยให้เสี่ยวเปียโดนทำร้ายแม้แต่น้อยได้ อย่างไร
“แม่ง แค่นายคนเดียวนี่เหรอ เฮอะ แถมยังพาสาวสวยเข้ามา ด้วยเหรอ ฮ่า ๆ นี่คือการนำของกำนัลมาให้ฉันหรอกหรือนี่

หัวหน้าใหญ่ก็ได้พูดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะ

เพราะว่าฉินหยาเป็นห่วงเฉินเกอมาก จึงได้ตามเข้ามาด้วย

“เป่าเกอ พี่นี่ ช่างโชคดีจริง ๆ หากพี่เสร็จแล้ว ให้น้อง ๆ ได้ เสร็จตามหน่อยได้ไหม”

ทุกคนในนั้น ต่างก็หัวเราะกันยกใหญ่

“ได้ ๆ ๆ เด็ก ๆ ลากตัวผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน สาวงามมาถึงที่ หากไม่ลองหน่อย มันจะดูไม่ดีเอาได้”

เป่าเกอกวักมือเรียก

“เป่าเกอหรอ อยู่นิ่ง ๆ อย่าเข้ามา ไม่อย่างนั้น จะหาว่าฉันไม่

เตือน”

เฉินเกอใช้สายตาดุ ๆ ตวัดไปมอง

“อะไรนะ ฮ่า ๆ ๆ กล้าคู่ฉันหรอ ได้เพื่อนยาก หากนายจะให้ ฉันปล่อยผู้หญิงคนนี้ ก็ได้ มา ๆ ๆ แต่ต้องผ่านเพื่อน ๆ ฉันให้ได้ ก่อน แล้วฉันจะปล่อยนายไป

เป่าเกอพูดและหัวเราะอย่างเสียงดังขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ