บทที่ 418 การเจอกันด้วยความรู้สึกอึดอัด

“อำเภอผิงอัน ฮ่า ๆ งั้นก็คงเป็นเขาแล้วแหละ

ทุกคนต่างก็ได้หัวเราะ

“โอ้ว คนจน ๆ อย่างเฉินเกอ พวกเธอก็ยังรู้จักหรอ จริงไหม เนี่ย”

ส่วนเพิ่งซ่านนั้น กลับมีอาการและสีหน้าที่ดูตกใจ

“จริงที่สุด แต่ว่า ตระกูลหยางของพวกเราไม่เคยนับญาติกับ เขานะ”

หยางเย่พูด

ส่วนฉินหยานั้น ไม่สนใจหรอกว่าเพิ่งซ่านและคนอื่น ๆ จะพูด

อะไรบ้างเกี่ยวกับอดีตของเฉินเกอ

จากนั้น เธอเลยได้ถามขึ้นด้วยสีหน้าและอาการที่รอคอย “คุณ หยางเย่ อีกสักครู่ เฉินเกอจะมาแล้วใช่ไหม”

หยางเย่พยักหน้า “ได้ยินมาว่าหยางเสี่ยวเป้ยจะพาเขามาด้วย คุณดูสิ ไม่ใช่มาแล้วหรอ”

ในเวลานั้น ประตูห้องอาหารถูกเปิดออกไว้พอดี จึงสามารถ ทำให้มองเห็นผู้คนด้านนอกที่เดินไปมา

ซึ่งก็เห็นหยางเสี่ยวเปียนั้นเดินมา
และฉินหยาในตอนนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ว่า เธอเห็นแค่ หยางเสียวเปียคนเดียวเท่านั้น

“หยางเสียวเป้ย พี่ชาย ลูกพี่ลูกน้อง บ้านนอก ไม่มาด้วย

หรอ”

ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็มีความสัมพันธ์เป็นญาติเหมือนกัน ได้ถาม

ขึ้น

ในบรรดาญาติพี่น้องทั้งหลายหยางเสี่ยวเป้ยเป็นหนึ่งคนใน นั้นที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง ดังนั้น ทุกคนก็เลยไม่มีความรู้สึก เกรงใจกับเธอเท่าไรนัก

“พี่ชาย ลูกพี่ลูกน้อง เขาไปห้องน้ำ อีกสักพักก็มาแล้ว หยางเสี่ยวเป้ยพูด

จะว่าไปแล้ว งานเลี้ยงแบบนี้เธอเองก็ไม่อยากที่จะมาสักเท่าไร เพราะสถานะของตัวเองนั้น ห่างจากพวกพี่ ๆ อยู่เยอะมาก แทบจะไม่ใช่คนในสังคมเดียวกันด้วยซ้ำ

แต่จะไม่มา ก็ไม่ได้

“เฮอะ ๆ ช่างน่าตลกจริง ๆ สงสัยเพิ่งเคยมาสถานที่แบบนี้เป็น ครั้งแรก คงจะตื่นเต้นมั้ง

มีผู้หญิงคนหนึ่งมือกุมปากแล้วพูดขึ้น

จากนั้น ทุกคนในห้องอาหารต่างก็พากันหัวเราะกันใหญ่

ในเวลานี้ ประตูห้องอาหารได้ถูกเปิดออก
ก็เห็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่สวมชุดไปรเวทได้เดินเข้ามา

มือข้างหนึ่งของเขาล้วงที่กระเป๋ากางเกง รูปร่างผอมสูง ดู สะอาดสะอ้าน จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปข้างใน

ทําเอาบรรยากาศในห้องนั้น หยุดนิ่งไป

แถมทำเอาผู้หญิงหลาย ๆ ที่เห็นแล้วนั้น ถึงกับรู้สึกช็อค เพราะ ชายวัยรุ่นที่อยู่ข้างหน้านี้ มีหน้าตาหล่อเหล่าเอาการไม่เบา และ ดูดีมีราศีอีกด้วย

เมื่อใครได้พบเห็นเข้า ต่างก็ต้องรู้สึกสนใจ

“พี่ชายคะ รีบมานั่งเร็ว

หยางเสียวเป้ยยิ้มแบบหวาน ๆ จากนั้น ก็เดินมาลากแขนของ เฉินเกอไป

“เขา……ก็คือพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง บ้านนอกคนนั้นหรอ

ผู้หญิงหลาย ๆ คนต่างก็รู้สึกตกใจ และได้ถามขึ้น

ใช่แล้ว ทุกคนคิดว่า เฉินเกอนั้น มาจากบ้านนอก และมีชีวิตที่ นําบากมาตั้งแต่เด็ก ต้องมีสภาพที่มอซอแน่ ๆ

ซึ่งเหมือนกับคุณยายหลิวที่เข้ามาให้ตากวนหยวน (นิยายเรื่อง ความรักในหอแดง) แล้วตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่

แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะมีรูปลักษณ์ที่บาดใจขนาดนี้
ทําเอาน้องสาวทั้งหลาย (ลูกพี่ลูกน้อง) ต่างตกตะลึงกับภาพที่

เห็น

“เปี๊ยะ”

และในเวลานั้น เฉินเกอกำลังจะกล่าวทักทายกับบรรดาพี่ ๆ น้อง ๆ ทั้งหลาย แต่เหมือนว่าจะโดนตบเข้าไปที่หัวหนึ่งครั้ง

“แม่งเอ้ย เป็นนายจริง ๆ เฉินเกอ นายจะทำเนียนอะไรอีก คิด ไม่ถึงว่าฉันจะอยู่ที่นี่ใช่ไหมล่ะ”

เพิ่งานเมื่อหลังจากเห็นเฉินเกอ ก็ได้รีบเดินเข้ามา แต่ว่า การ ทักทายของเธอนั้น ค่อนข้างจะพิเศษไปหน่อย

“เหี้ย! เป็นเธอหรอ

และเฉินเกอได้เจอกับคนที่คุ้นเคย ก็เลยมีอาการตกใจอยู่มาก

แต่ว่า เขาจำไม่ได้หรอก ว่าเธอคือใคร

“นายยังจําฉันได้ไหม”

ทันใดเพิ่งซ่านก็รู้สึกว่ามันช่างตลกจริง ๆ เธออยู่ในท่ากอดอก แล้วถามขึ้น

“จ๋าได้สิ”

เฉินเกอตอบด้วยความโกหกไป ใบหน้านี้มันคุ้นจริง ๆ เพราะ เมื่อก่อนเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่ว่าเงินเกือกลับจำชื่อเธอไม่

ได้

“คิดไม่ถึงเลย นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอนายที่นี่ เฉินเกอ นายยังจะเอามือล้วงกระเป๋าอีก นายจะทำ เนียนอะไร ยังไม่เอามือออกอีก คนอื่นเขาไม่รู้จักเบื้องหลังนาย แต่ฉันอ่ะ รู้จักดี”

เพิ่งซ่านพูด

เงินเกอส่ายหน้าด้วยอาการหมดหวัง

จากนั้น ก็ได้ดึงมือขึ้นมา แต่ว่าก็คิดขึ้นได้พอดี เพื่อนคนนี้น่า จะชื่อว่า เพิ่งซ่านที่เมื่อก่อนนั้น เคยเรียนด้วยกันอยู่ครึ่งปี

ในขณะนั้น ก็ทําเอาหยางเยและคนอื่น ๆ ส่ายหน้า แล้วก็ หัวเราะขึ้น

เฉินเกอเองก็พอได้ ทำเนียนมาแสดงว่าตัวเองนั้นรวย และคน ที่นั่งอยู่นั้น จะมีใครที่ไม่รู้จักเบื้องหลังของเขากันล่ะ

“เพิ่งซ่านหลังจากที่เธอได้ย้ายโรงเรียนแล้ว นานหลายปีอยู่นะ ที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย คิดไม่ถึงว่าเธอจะรู้จักกับน้องชาย น้อง สาวลูกพี่ลูกน้อง)เหล่านี้ของฉันด้วย

เฉินเกอได้พูดแบบป่าวประกาศไป

“พอแล้ว นายไม่ต้องใช้คำพูดที่เป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ พูด เหมือนกับว่าฉันอยากจะติดต่อกับนายยังงั้นแหละ รีบหาที่นั่งเร็ว

เพิ่งซ่านพูดขึ้นด้วยอาการรังเกียจ

“เอิบ…..”
เงินเกอยิ้มด้วยสีหน้าที่นิ่ง ๆ

“เฉินเกอ”

กำลังเตรียมตัวที่จะนั่งลง และในเวลานั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่ง

เฉินเกอเงยหน้ามองดู ถึงขั้นตกใจ

“ฉินหยา? เธอ…..เธอก็อยู่ที่นี่หรอ”

เชี่ย เฉอเกอเองก็คิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะไปยังที่ไหน ๆ ก็เจอกับ เพื่อน ๆ ตัวเอง และยิ่งไปกว่านั้น คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเจอฉัน หยาที่นี่ด้วย

จะพูดไปแล้ว ตั้งแต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น นานแล้วที่ไม่ได้ ติดต่อกับ ฉินหยาเลย

ฉินหยาเองก็พยายามที่จะส่งข้อความหาตัวเองอยู่ตลอด แต่ ว่า เฉินเกอนั้นไม่เคยตอบกลับข้อความของเธอเลย

คิดว่าคงจะไม่เจอกันอีกแล้ว แต่เรื่องต่าง ๆ มันจะมีความ บังเอิญซ่อนอยู่เสมอ

“เป็นนายจริง ๆ ด้วย ฉันส่งข้อความหานายตลอด นายทำไม ไม่ตอบกลับมาบ้างล่ะ”

ฉินหยาในเวลานั้น ขอบตาก็เริ่มแดงขึ้นมา

เธอบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่าลืมเฉินเกอ ลืมเฉินเกอได้ เพราะเรื่องของทั้งสองคนนั้น เป็นไปไม่ได้
แต่ว่า เมื่อไรที่หลับตาลงนั้น เรื่องราวทุก ๆ เรื่อง ก็ได้ปรากฏ ชั้นในทันใด

โดยเรื่องแรกที่จําได้คือ ตัวเองข้อเท้าแพลง และเฉินเกอก็ได้ ฝ่าฝนแบกตัวเองไปส่งยังโรงพยาบาล

และหลังจากนั้น บ่อยครั้งที่ตัวเองถึงคราลำบาก ก็จะเป็นเฉิน เกอทคอยช่วยเหลือ

ฉินหยาเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่ถูกผู้ชายคนนี้ทำให้ตัวเอง นั้นรู้สึกประทับใจอย่างที่สุด ไม่ว่าจะพยายามสลัดอย่างไรก็สลัด ไม่พ้น

ดังนั้น เมื่อเธอมองเฉินเกอ ฉินหยาก็จะรู้สึกหมดหวัง

“ขอโทษนะฉินหยา

เฉินเกอเองก็รู้สึกผิด จึงได้แต่ก้มหน้า

เหมือนกับตัวเองกำลังทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แต่ว่า ตัวเองก็ไม่มีทางเลือกเกหมือนกัน

ทุกคนในนั้น เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ต่างก็พากันยืนงงกัน เป็นแถว ๆ

โดยเฉพาะเมิ่งซ่านและหยางเย่

เพราะว่าต่อจะให้โง่แค่ไหนก็มองออกว่า ฉินหยากับเฉินเกอ คงไม่ใช่รู้จักกันแค่ธรรมดา ๆ แน่ อีกอย่างดูแววตาของฉินหยาสิ ทั้งสองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนอยู่แน่ ๆ
นี่จึงทำให้หยางเย่เกิดความรู้สึกหึงหวงขึ้นมา

เพราะตอนแรกคิดว่า สาวสวยคนนี้ จะเป็นผู้หญิงที่ตัวเองนั้น ต้องได้มาครอบครองแล้ว

“เสี่ยวหยา นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเธอทั้งสองคนรู้จักกัน จริง ๆ หรอ”

เพิ่งอ่านพูดขึ้น

ฉินหยาเช็ดน้าตาที่ขอบตา แล้วมองเฉินเกอด้วยความไม่ พอใจ หลังจากนั้น ก็ได้นั่งลงด้วยอารมณ์ที่รู้สึกโกรธ

เฉินเกอเองก็ได้นั่งลงเหมือนกัน

“ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้จักกัน งั้นคงไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก มา เฉินเกอ ดูดบุหรี่หน่อย

หยางเย่พูดแล้วมองเฉินเกอด้วยสายตานิ่ง ๆ จากนั้น ก็หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน แล้วส่งให้กับเฉินเกอ “ขอบใจนะ ดูดของฉันดีกว่า”

เฉินเกอเองก็ไม่ได้เป็นคนที่ดูดบุหรี่ แต่ว่า เมื่อออกมางาน เลี้ยงข้างนอก ก็มักจะชอบพกบุหรี่มาด้วย จากนั้นก็วางบุหรี่ไว้ บนโต๊ะ เพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าตัวเองนั้นก็ดูด แต่ความจริงแล้ว ตัวเองไม่ดูด)

“เซี่ย X-ONE หรอ”

เมื่อเห็นซองบุหรี่แล้ว ทุกคนต่างก็ตกใจ
น้องชาย ลูกพี่ลูกน้อง ตาค้างและก็ได้พูดขึ้นว่า “เซีย พี่ดูดอัน นี้หรอ”

และหยางเยู่ในตอนนั้น ก็มีสีหน้าที่ดูไม่จืดเลย

“อะไรนะ นี่มันบุหรี่อะไร ทำไมถึงมีหน้าตาแปลก ๆ อย่างนี้ไม่ เคยเห็นมาก่อนเลย

มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความอยากรู้

“ไม่เพียงแค่ไม่เคยเห็นนะ นี่มันเป็นบุหรี่ต่างประเทศที่เหล่า บรรดานักธุรกิจรวย ๆ เขาดูดกัน บุหรี่ชนิดนี้ไม่ได้มีผลอันตราย ต่อสุขภาพ แต่ยังมีส่วนช่วยทำให้ปวดชุ่มชื้นด้วย ซึ่งเป็น ผลิตภัณฑ์ที่ถูกคิดค้นขึ้นในปีนี้ด้วย แต่ว่าไม่มีจำหน่ายนะ บุหรี่ ชนิดนี้ทำไว้เป็นของกำนัลเท่านั้น”

ผู้ชายคนหนึ่งถือซองบุหรี่ไว้ แล้วอธิบายให้คนอื่น ๆ ฟังด้วย อาการตกใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ