บทที่ 410 พี่ลาน

เงินเกอที่กำลังอยู่ในภวังค์ หญิงสาวคนหนึ่งได้มาถึงด้านหน้า ของเฉินเกอ

“ทําอะไรน่ะ?”

เฉินเกอถามขึ้น หญิงสาวตรงหน้า ดูท่าทางแล้วอายุคงจะสิบ เจ็ดสิบแปดปี ท่าทางเจ้าเล่ห์น่าดู หน้าตาก็สะสวยทีเดียว

“นายอะ ไม่มีคนเล่นด้วยใช่มั้ย?”

หญิงสาวเท้าเอวแล้วพูด

“ไม่มี!” เฉินเกอส่ายหัว

“หยา น่าสงสารจัง เอางี้ละกัน พี่ปิงปิง ให้ฉันมาเรียกนายไป ช่วยเราเก็บลูกบอล พวกเราเล่นกับนายเอง!

หญิงสาวกล่าว

พี่สาวเคยพูดว่า ครอบครัวตระกูลเฉินใหญ่มาก สายเลือดของ ตระกูลก็ค่อนข้างซับซ้อน

ระหว่างรุ่นผู้ใหญ่กับรุ่นลูกหลาน หากไม่รู้จักกันก็เป็นเรื่อง

ปกติ

“มานั่งอุดอู้อยู่ตรงนี้ทำไมกัน หากนายมีความในใจนะ ยิ่งนั่งคนเดียวอยู่ตรงนี้ยิ่งทรมานเสียเปล่า มาช่วยพวกเราเก็บลูกบอล ยังจะดีกว่า เหนื่อยแล้ว อะไรๆก็ลืมแล้ว!!

หญิงสาวกล่าว

………………ยิ้มเจื่อนๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้พูดได้มี

เหตุผล

ใช่ ต้องเบี่ยงเบนความสนใจ ถึงจะได้ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้น ตลอดเวลา

“ได้สิ ฉันไปช่วยพวกเธอเก็บลูกบอลเอง!

เฉินเกอตกลง

“ลันลั้นลาพี่ปิงปิงเขามาแล้ว เขามาช่วยพวกเราเก็บลูกบอล หญิงสาวกล่าวอย่างได้ใจ

“ งั้นก็ดี พี่ๆน้องๆ เรามาเล่นกันต่อ มีคนช่วยเก็บลูกบอล แล้ว!”

เฉินปิงปิงพูดแค่หนึ่งประโยค จากนั้นก็เล่นอย่างสนุกสนาน

ในเวลานี้ พวกเฉินปิงปิงได้หยุดการเล่น

เพราะมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหญิงสาวคนนี้ ดูแล้วอายุ ราวยี่สิบหกปี มีราศีและสง่างามมาก หน้าตาก็สวยมากด้วย

หญิงสาวกลุ่มนี้ถึงแม้หน้าตาจะดี แต่หากเทียบกับหญิงสาวคนนี้แล้ว ก็ยังห่างชั้นกันเล็กน้อย

แม้กระทั่งดาราสาวเหล่านั้น ยังหมองไปเล็กน้อย คนจํานวนไม่น้อยที่เห็นเธอ ต่างแสดงความเคารพกับเธอ โดย การก้มหัว

“พี่ลาน พี่มาแล้วเหรอ?!

เฉินปิงปิงและพวกต่างเรียกด้วยความดีใจ

“อืม นี่มันกี่โมงยามแล้ว พวกเธอยังเล่นกันอยู่ ปิงปิง งานก็ จะเริ่มแล้ว ยังไม่รีบพาพวกหนวหนิวเข้าไปอีก?

หญิงสาวที่ชื่อพี่ลานกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ได้ค่ะพี่ลาน!

เฉินปิงปิงและพวกพยักหน้า ขณะนั้นได้ตีลูกไปอีกฝั่ง จากนั้นก็ เดินจากไป

เฉินเกอเห็นลูกบอลกระเด็นไปอีกฝั่ง

ก็ได้เดินไปเก็บลูกบอล โดยจิตใต้สำนึก

ใครจะไปรู้ว่าลูกบอลนั้นตกอยู่ในโพรงหญ้าที่มีหนาม

เฉินเกอเดินเหม่อลอย วางเท้าไม่มั่งคง ได้ล้มลงไปข้างใน

เสื้อผ้า แขน ใบหน้าต่างโดนหนามจิ๋มจนเป็นแผล

“ไอ้หยา เจ้หนุ่มน้อยคนนั้นตกลงไปในโพรงหญ้า?”
หนิวหนิวที่ไปเรียกเฉินเกอเมื่อกล่าวขึ้น

“ตกลงไปก็ช่าง ฮี แค่ให้เขาเก็บลูกบอลความรู้สึกช้ากว่าคน อื่น สมน้ำหน้า เราไปกันเถอะ!!

ปิงปิงพูดจบ จากนั้นก็มองพี่ลานแล้วยิ้มๆ พาพี่ๆน้องๆเดิน

จากไป

เงินเกอไปเก็บลูกบอลออกมา ยิ้มเจื่อนๆแล้วนั่งลง จริงๆเลย เวลาซวยมันก็จะซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ ลูบแผลบนหน้าที่โดนทิ่ม รู้สึกเจ็บแผลเล็กน้อย คนที่เดินผ่านมีคนไม่น้อยที่หัวเราะเยาะเงินเกอ หัวเราะสารรูป ของเขา

เพียงแต่เฉินรู้สึกไม่ซีเรียส หากการที่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ แล้วจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย งั้นก็หัวเราะเลย

“แผลหน้านายที่โดนหนามทิ่ม รีบเช็ดมันเถอะ!!

ในเวลานี้ หญิงสาวคนหนึ่งได้มาถึงด้านหน้าของเฉินเกอ

ย่อตัวนั่งลง ยื่นทิชชูให้เขาหนึ่งแผ่น

“ขอบใจนะ!”

เงินเกอเงยขึ้นหน้ามอง คือหญิงสาวที่พวกเฉินปิงปิงเรียกว่าพี่

ล่าน

หน้าตาสวยมากทีเดียว สบตากันแวบหนึ่ง
เฉินเกอเขินเล็กน้อยจนต้องก้มหน้าลง “ยังมีตรงนี้อีก แขนนายเลือดไหลแล้ว!

พล่านก็ได้หยิบทิชชูออกมาอีก ช่วยเฉินเกอเซ็ดแขนอย่าง เบาๆ “ทำไมนายถึงได้ไม่ระวังแบบนี้? นายเป็นสายไหน? ตัวคน

เดียวเหรอ นายเป็นพี่น้องของสายไหน?”

พล่านก็ได้ช่วยเฉินเกอเช็คใบหน้าเบาๆ พร้อมถามขึ้นอย่าง อ่อนโยน

ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นสายไหน!

เฉินเกอกล่าว

พลินยิ้มๆ “เดี๋ยนฉันจะเรียกหมอมานะ ให้หมอมาช่วยนาย ทําแผลหน่อย ไม่งั้นอาจจะติดเชื้อได้

“ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ!”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พล่านเห็นชายหนุ่มคนนี้แล้ว ในใจมี ความรู้สึกรักและผูกพัน

ความรู้สึกแบบนี้ น่าแปลกทีเดียว

“คุณนายหญิง งานจะเริ่มในไม่ช้านี้แล้ว พวกเราเข้าไปกัน เถอะ!”

ขณะนี้ สาวใช้ด้านหลังของพล่านได้พูดเตือนขึ้นมา
“จ้า งั้นพวกเราไปก่อนนะ!”

พี่ลานบอกลาเฉินเกอ จากนั้นก็จากไป

“คุณนายหญิง? ที่แท้เธอคือคนแต่งเข้ามาในตระกูลเฉิน!

เฉินเกอพลางเช็ดหน้าพลางพูด

เพียงแต่เฉินเกอคิดว่า ใครที่ได้ภรรยาที่ละเอียดและอ่อนโยน แบบเธอ ช่างมีวาสนาเสียจริง

เวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของเฉินเกอได้ดังขึ้น

“ฮาโหลน้องชาย เมื่อกี้พี่ไปหานาย นายไปไหนเสียแล้วล่ะ? ทำไมหาทั่วแล้วก็ยังหานายไม่เจอ?”

“ห้า เมื่อผมออกมาช่วยคนอื่นเก็บลูกบอล

เฉินเกอหัวเราะเพื่อนๆ แล้วพูด

“แม่งเอ๊ย! นายไปช่วยคนอื่นเก็บบอล? เมาปะ ตอนนี้งานก็จะ เริ่มแล้ว คุณพ่อยังมาถามว่านายมาหรือยัง พี่บอกว่ายังหานาย ไม่เจอ นายก็อยู่ในห้องโถงหลัก นายรีบให้คนพานายมาเดี๋ยวนี้ เลย!”

พี่สาวกล่าวอย่างเซ็งๆ

“อ้อ ผมรู้แล้ว ผมไปกับพวกเธอดีกว่า!”

เฉินพูดมาหนึ่งประโยค

คุณพ่อคุณแม่พี่สาวพี่ท่านต่างเป็นตัวเอกของวันนี้
ก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา

ตัวเองก็ไม่อยากไปสร้างความวุ่นวายให้กับพวกเขา

พอดีเห็นพวกหนวหนิวยังไปได้ไม่นักนาน ยังเห็นคนอยู่ เงินเก อก็ได้เดินตามหลังพวกเขาไป

“พี่ปิงปิงพี่ดูเจ้าทิ่มคนนั้นเดินตามพวกเราด้วย?”

หนวหนิวหันหน้าไปดู แล้วพูดขึ้นทันที

“เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ คงจะมาไว้บรรพชนครั้งแรกมั้ง? คงไม่ใช่ ว่าหลงทางมั้ง?”

เฉินปิงปิงกล่าว

ขณะนั้นก็ได้หยุดฝีเท้า: “นายไม่รู้ทางใช่มั้ย?

เธอถามเฉินเกอ

เฉินเกอพยักหน้า

” ฉันก็ว่าละ งั้นนายก็ตามพวกเราไปเถอะ ขึ้นรถไป เราพา นายไปด้วย แต่นายห้ามขึ้นรถคันเดียวกับพวกเรา นายนั่งคัน สุดท้ายละกัน นั่งคันเดียวกับคนใช้ของฉัน!

เฉินปิงปิงพูด

เฉินปิงปิงนั้น เป็นคุณหนูไฮโซ คนที่เจอส่วนใหญ่ ก็จะเป็น คุณชายที่หล่อเหลามากความสามารถ ทั้งในและต่างประเทศก็ เคยเจอมาเยอะมาก
คนอย่างเฉินเกอ ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง ดูแล้ว ใสซื่อ ไม่อยู่ในสายตาก็เป็นเรื่องธรรมดา

“ยังไงก็ได้!”

เฉินเกอพยักหน้าอย่างไม่ซีเรียส

ก็ได้ไปนั่งเบียดกับคนใช้เหล่านั้น ออกเดินทางไปยังห้องโถง

ใหญ่ตระกูลเฉิน

งานรวมญาติแบบนี้ ให้นั่งตามอัธยาศัย นอกจากแกนหลัก ของตระกูลแล้ว คนอื่นของตระกูล จะไม่ได้จัดที่นั่งพิเศษไว้

ได้มาถึงสถานที่ที่ใหญ่แห่งหนึ่ง

ในศูนย์กลางของงาน เป็นพื้นที่ยกสูง

บนพื้นที่ยกสูง ก็ต้องมีไว้สำหรับสมาชิกหลักของตระกูล สำหรับพวกเฉินปิงปิงนั้น ได้แค่นั่งอยู่มุมข้างหลัง ขณะนั้นเฉินเกอ ก็ได้หาที่สำหรับนั่งแล้วก็นั่งลงไป จากนั้นก็ได้ โทรหาพี่สาว

ในเวลานี้ โต๊ะสําหรับเจ้าบ้านนั้น

ก็ได้มีคู่สามีภรรรยาวัยกลางคนเดินออกมา ภายในงานก็ได้ ดังขึ้นด้วยเสียงปกมือ

และด้านหลังของคู่สามีภรรยาวัยกลางคน ก็มีชายหญิงคู่หนึ่ง หนึ่งในนั้น ก็ต้องเป็นพี่สาวของเฉินเกอเฉินเสี่ยว และคู่สามี ภรรยาวัยกลางคนคู่นั้นก็เป็นพ่อแม่ของเฉินเกอ
เสี่ยวลาน เธอนั่งเข้ามาใกล้ฉันหน่อย!

หญิงวัยกลางคนจับมือของเสี่ยวล่านอย่างสนิทสนม ให้นั่งลง ข้างกายของตัวเอง

“ได้ค่ะคุณแม่!”

เสี่ยวล่านพยักหน้า

“เฮ้ย เสี่ยวล้าน หลายปีที่ผ่านมาที่อยู่บ้านตระกูลเฉิน ทำให้ เธอลำบากแล้ว ต้องเรียนรู้ทุกอย่าง ยังต้องช่วยเด็กที่ไม่เอาไหน ของบ้านเราดูแลทรัพย์สิน ที่จริง ควรที่จะให้พวกเธอสองคนเจอ กันนานแล้ว แต่เธอก็รู้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถเปิดเผย ฐานะที่แท้จริงได้ ตอนนี้ก็เป็นไงละ เวลานี้ยังไม่มาอีก!

หญิงวัยกลางคนกล่าวขอโทษ

“คุณแม่คะ แม่อย่าพูดแบบนี้นะคะ ตั้งแต่เด็กหนูก็เติบโตที่ บ้านตระกูลเฉิน แค่นี้หนูก็พอใจมากแล้วค่ะ!”

หญิงวัยกลางคนยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นหันหน้าไปทางเฉิน เสี่ยว: เสี่ยวเอ๋อ ไปตามตัวน้องชายเธอมา!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ