บทที่ 396 บังเอิญอะไรขนาดนั้น

“คุณหนูสาม คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ นี่เป็นคำสั่งจากท่านโดย

เฉพาะ!” ด้านนอกประตู บอดี้การ์ดกำลังพูดกับหญิงสาวอายุประมาณ

20 ปี

“ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าในตระกูลฟางจะมีที่ที่ฉันฟางเขียนไม่ สามารถเข้าไปได้ พี่ใหญ่พี่รองไม่ชอบฉัน มาตอนนี้แม้กระทั่งคุณ ก็ไม่ชอบฉันแล้ว? ยิ่งนายยังไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันก็ยิ่งอยากจะ เข้าไป! เปิดทางให้ฉัน

ฟางเซียนผลักบอดี้การ์ดออก จากนั้นจึงรีบเปิดประตูเข้าไป ทันที

ห้องนี้ ถูกตกแต่งอย่างหรูหราอย่างหาที่เปรียบมิได้

การตกแต่งภายใน ส่วนใหญ่เป็นสไตล์โบราณของชนชั้นสูง ในยุโรปในช่วงทศวรรษ 1960 ถือได้ว่านอกจากห้องของคุณปู่ แล้ว ห้องนี้นับว่าหรูหราอย่างที่สุด

เวลาไม่มีอะไร ฟางเชี่ยนก็มักจะชอบเข้ามาดูๆ ที่นี่เสมอ เช่น เดียวกับสมาชิกในตระกูลฟางหลายๆ คน สามารถอยู่ที่นี่ได้ถือ เป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่ง

ได้ยินมาว่า นี่เป็นห้องที่คุณป้าเคยอยู่มาก่อน
ฟางเซียนที่แต่เดิมอยู่ในตระกูลฟางอย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยว เหงาอารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดี บวกกับเธอได้ยินมาว่าห้องนี้ถูกคนอื่น เข้ามาอาศัยอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอจึงคิดจะมาดู

ผลคือเธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา

หลังจากพุ่งเข้ามา

ซูเฉียงเวยและน้าเซียที่อยู่ด้านในก็ตกใจขึ้นมา

“คุณคือใคร? มองดูแล้วหน้าคุ้นๆ คุณคือใครหน่ะ?” หลังจากได้เห็น ซูเฉียงเวย ฟางเชี่ยนก็ตกใจ “ฉันชื่อซูเฉียงเวย!”

“ซูเฉียงเวย? ฉันไม่เคยเห็นเธอที่บ้านตระกูลฟางมาก่อนนี่?”

ฟางเชี่ยนมอง ซูเฉียงเวยขึ้นลงอย่างประเมิน น้าเซียเองก็ไม่คาดคิดว่าฟางเชี่ยนจะบุกเข้ามาแบบนี้

“คุณคือคุณหนูสาม ใช่ไหม เป็นท่านที่กำชับให้คุณหนูเฉียง เวยอยู่ที่นี่ เธอยังคงต้องรักษาอาการบาดเจ็บ…

“หึ ฉันรู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมคุณถึงให้เธอมาอยู่ ที่นี่ แต่เขาจะต้องมีเหตุผลแน่…..เอ่อ คุณออกไปก่อน ฉันมีเรื่อง จะคุยกับพี่สาวเฉียงเวย!”

ฟางเชี่ยนเอ่ย
น้าเซียมองไปที่ซูเฉียงเวย ซูเฉียงเวยพยักหน้าให้น้าเซีย จากนั้นเธอจึงออกไป

ฟางเซียนรีบปิดประตู

เธอหันหน้ามาอย่างมีความสุขและพูดว่า “ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณ คุณให้ฉันยืมห้องนี้สักหนึ่ง คืนได้ไหม? เธอเปลี่ยนไปนอนห้องของฉันได้ไหม?

ฟางเซียนใฝ่ฝันอยากนอนในห้องนี้มานานแล้ว

ซูเฉียงเวยเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไร อันที่จริง ตอนนี้เธอ กำลังรอคอยให้เงินเกือมาช่วยตัวเองและน้าเซียออกไป จากนั้น จึงค่อยไปรวมตัวกันกับครอบครัวของตน

ดังนั้นกับคนทีนี่และเรื่องที่นี่เธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ดังนั้นซูเฉียงเวยจึงไม่ได้พูดอะไร

“นี่เธอหมายความว่ายังไง พวกเราเปลี่ยนห้องกันไม่ได้หรือ?”

ฟางเชี่ยนเดินเท้าเอวและเอ่ย

ในเวลานี้เอง บอดี้การ์ดก็ผู้เปิดประตูเข้ามา

“คุณหนูสาว ท่านสั่ง ให้คุณไปพบท่านเดี๋ยวนี้!

ผู้คุ้มกันกล่าวอย่างเย็นชา

“แก!”

ฟางเชี่ยนมองไปที่ ซูเฉียงเวยด้วยความโกรธ จากนั้นมองไปที่บอดี้การ์ด

เพียะ!

เสียงดังขึ้น พร้อมกับ

แกกล้าไปรายงานเรื่องฉัน คอยให้ดีเถอะ

พูดจบ เธอมองไปซูเฉียงเวยด้วยความโมโห จากนั้นจึงไปฟัด

เชี่ยนเอ๋อเป็นอะไรอีกแล้ว?

เวลานี้ระหว่างทางเดิน ฟางเจียนนั้นและฟางหยี ก็เดินเข้า มากัน

อย่างไรตาม ฟางเชี่ยนกลับไม่ได้พูดจาและจากด้วยความ

เมื่อเห็นฟางเชี่ยนออกมาจากห้อง

เจียนนั้นถามบอดี้การ์ดเสียงเรียบ

ห้องคุณป้าคนอยู่หรือ

ครับคุณหนูใหญ่

“คือใคร”

“ท่านชับไว้ ไม่

เลย”

บอดี้การ์ดกล่าว
ฟางเจียนนั้นสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงมองไปที่ห้องของ คุณป้าและขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่กี่วันมานี้ คุณปู่ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างปิดบังตน แต่ฟางเจี่ยนกันตั้งแต่เล็กจนโต เกลียดเรื่องครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ที่สุด

ดังนั้นวันนี้ เธอจึงคิดจะเข้าไปที่ห้องของคุณป้าพร้อมกับฟาง หยีเพื่อดูๆ สักหน่อยและหาเบาะแสที่เป็นประโยชน์

แต่ห้องที่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยให้ใครได้มีโอกาสแตะต้องกลับ

มีคนเข้ามาอาศัยอยู่

“เจียนนัน พวกเราแอบเข้าไปดูกันเถอะ?”

ฟางหยอดสงสัยไม่ได้

“อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม พวกเรากลับกันก่อนเถอะ งานวันเกิดของ คุณปู่ใกล้เข้ามาแล้ว ฉันยังไม่อยากทำให้คุณปู่โกรธ!”

ฟางเจียนนั้นจากไปพร้อมความอยากรู้อยากเห็น

สองวันต่อมา

เมืองชิ่งชื่อภายในโรงแรมยักษ์ใหญ่ที่ถูกพูดขาดเอาไว้

“ไอ้เฉิน วัสดุทั้งหมดที่ให้นายไปซื้อ นายซื้อมาหมดแล้วหรือ ยัง อีกประเดี๋ยว ไปสั่งเพิ่มให้ฉันอีกสักหน่อย คืนนี้พวกเราจะ เข้าไปตกแต่งงานแล้ว วัสดุจะต้องเตรียมพร้อมครบครัน หากพวกเราพลาดงานใหญ่ในวันพรุ่งนี้ไป พวกเราคงจบเห่แน่!” หญิงสาวในวัยสามสิบพูดกับชายหนุ่มที่ชื่อเสี่ยวเฉิน

“รับทราบครับพ่อบ้านหลี่ ผมรู้แล้ว!”

ชายหนุ่มกล่าว

“ยังมีอีก กลุ่มเชฟจากเมืองหนานหยาง ที่อีกสักครู่จะมาถึง จะ ทำอาหารทานเล่นมือออกมา พวกดารากลุ่มนั้นช่างเอาใจ ยากจริงๆ ดึกขนาดนี้แล้วยังจะรื่นเริงเล่นไพ่อยู่ได้ เดี๋ยวนายช่วย ไปส่งพวกเขาทีละคนๆ ด้วยแล้วกัน!”

“ไม่มีปัญหา!”

ชายหนุ่มคนนี้ แน่นอนว่าย่อมเป็นเงินเกอ

น้าฟางก็คือน้าฟาง มีช่องทางเส้นสายอยู่มากมาย

เฉินเกอ เทียนหลงหู พวกเขาเข้ามาผสมปนเปอยู่กับทีมนี้ได้ อย่างราบรื่นตั้งแต่สองวันก่อน

งานฉลองวันเกิดตระกูลฟาง

ตามพิธีในทุกๆ ปี

จะต้องเชิญเชฟชื่อดังจากหลากหลายที่มา รวมไปถึงดารา หญิงชื่อดังจากทั่วประเทศ อีกทั้งยังมีทีมพิธีการ

ความอลังการนั้นเรียกได้ว่าย่อมต้องเอิกเกริกเป็น ประวัติการณ์
ดังนั้น ในแผนครั้งนี้ เฉินเกอและพวกเขาจึงมีคนมากมายใน

ทีม

ไม่นานนักห้องครัวก็ทําอาหารมื้อค่ำออกมา

หลังจากบอกกับพ่อบ้านหลีแล้ว เฉินเกอแยกอาหารมื้อดึกขึ้น และเดินเข้าไปส่งให้กับดาราดังหลายคน

ในนั้น มีดาราหญิงเจ็ดแปดคน แบ่งออกเป็นสองโต๊ะ กำลัง เล่นไพ่นกกระจอกอยู่

“อาหารมื้อค่ำของพวกคุณ!

เฉินเกอกล่าว

มีดาราดาวรุ่งหลายคนอยู่ในนั้น เฉินเกอเคยเห็นพวกเธอใน

“โอ้! น้องชายคนนี้มาจากไหนเนี่ย หน้าตาไม่เลว มานี่ ให้พี่

สาวจับๆ ดูสักหน่อย!”

“อุ๊บ เธอชนะจนมีความสุขมากเกินไปแล้วใช่ไหม ระวังจะ

ทำให้น้องชายคนนี้ตกใจล่ะ!”

ดาราสาวอีกคนพูดติดตลก

“เป็นไปได้ยังไงกัน? ฉันไม่ได้กินเขาสักหน่อย! ฮ่าฮ่าฮ่า”

เล่นไพ่นกกระจอกชนะ ผู้ชนะย่อมมีความสุข ส่วนผู้แพ้ย่อมมัก จะใจร้อน

ส่วนเฉินเกอก็วางอาหารมื้อค่ำลงให้แก่นักร้องหญิงคนหนึ่ง
เธอไม่ได้ใส่ใจ และชนกับอาหารค่ำจนมันตกลงไปบนพื้น น้ำมันจึงกระเด็นไปที่น้องของเธอ

“อ๊ะ? แกทําบ้าอะไรเนี่ย?”

เธอตะโกนด่าใส่เฉินเกอทันที

บ้าเอ้ย อยากจะสนหน้าสักทีจริงๆ!

เมื่อเห็นท่าทางไร้มารยาทของนักร้องหญิง ในใจของเฉินเกอ โมโห

แต่ตอนนี้เพื่อการใหญ่ เฉินเกอจึงไม่ได้ทำอะไร เขาทําตัวเป็นคนใบ้

จากนั้น เฉินเกอจึงยกอาหารค่ำขึ้นและเดินเข้าไปในห้องถัด

“โอเค ช่วยวางไว้ตรงนั้น ให้พวกเราเถอะ! ขอบคุณคุณมาก!”

ในห้องนั้นมีเพียงสองคน เป็นนักพิธีการของกลุ่มดาราห้อง

ข้างๆ

ล้วนเป็นหญิงสาวที่มีอายุไล่เลี่ยกับตนเอง

ในขณะนี้ ทั้งคู่กำลังส่องกระจกเพื่อลบเครื่องสำอาง

ดังนั้นพวกเธอจึงชี้ไปที่ด้านหนึ่งและให้เงินเกอวางอาหารเอา

ไว้ที่นั่น

แต่เฉินเกอกลับยืนอยู่ที่เดิม เมื่อจ้องมองไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่นานด้วยความระมัดระวัง ในที่สุดเขาก็จำผู้หญิงคนนั้นได้ แย่แล้ว! คงจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง? ในใจของเฉินเกอตกตะลึง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ