บทที่ 392 การแก้แค้นของ หลงเช่าหยุน

เมื่อมองไปที่ท่าทางเคร่งเครียดของประธานโกวและพวก

โหเสียวเซียก็ยิ้มไม่ออกอีก

หรือว่านี่เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ?

เมื่อมองย้อนกลับไปในปีนั้น เฉินเกอมีท่าทางขมขื่นขนาดนั้น ตนเองเห็นก็รู้สึกรังเกียจไปทุกครั้ง

แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา

แต่ตอนนี้ไม่ได้เจอมาหลายปี เฉินเกอเปลี่ยนไปมากอย่างยิ่ง นักธุรกิจที่ร่ำรวยมากมายล้วนชื่นชมต่อหน้าเขา

เป็นไปได้อย่างไร?

แต่เฉินเกอกลับไม่ได้สนใจให้เสี่ยวเซี่ย เขาหันไปพูดคุยกับ

ประธานโกวและพวก

จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าโรงแรมไป

เมื่อเข้าร่วมไปได้แค่ครึ่งชั่วโมง เฉินเกอก็รีบร้อนกลับ

เขาบอกลาประธานโกวและพวก

ตอนออกมา ทุกคนล้วนออกมาส่งเขา หลินยี กระซิบบางอย่างกับพ่อของเธอ จากนั้นก็แลบลิ้นออกมา ราวกับกำลังคิดจะเข้าไปหาเฉินเกอ

แน่นอนว่าพ่อของเธอย่อมเห็นด้วย

ใบหน้าของ โหเสียวเซียตึงเครียด เธอออกมาพร้อมกับหวาง

เหวิน

ในเวลานั้นเอง เฉินเกอก้าวขึ้นไปบนรถสามล้อไฟฟ้า ในขณะที่หลิน นั่งอยู่ข้างๆ เขา

แต่น่าแปลกก็คือ ตอนนี้หวางเหวินกลับรู้สึกว่าการนั่งบนรถ สามล้อไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอีกต่อไป

นั่นเป็นเพราะคุณหนูใหญ่หลินยีที่งดงามขนาดนั้นกำลังนั่ง อยู่บนนั้นด้วยท่าทางมีความสุข

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเอง!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าเฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน ทำ

ให้หวางเหวินรู้สึกตกใจหวาดกลัวไปแล้ว มาจนกระทั่งตอนนี้เธอยังนึกว่าตนเองกำลังอยู่ในความฝัน แต่ โหเสี่ยวเซียนั้นกลับรู้สึกกังวลจนแทบจะอยากร้องไห้ ยิ่งเมื่อเห็นเฉินเกอ เสื้อผ้าเหมือนเดิม หน้าตาเหมือนเดิม

ท่าทางเหมือนเดิม กั

เมื่อครู่ที่เห็น ก็ยังคงเป็นคนขี้แพ้คนนั้น แต่ทำไมตอนนี้ ถึงได้มีความรู้สึกที่ทำให้คนหวาดกลัวออกมา? ทำไมกัน?

เงินเกอกำลังพาหลิน เตรียมตัวเพื่อเตรียมตัวกลับไปรับ ประทานอาหารค่ำที่บ้าน

ตอนนี้เฉินเกออารมณ์ดีไม่น้อย ในเมื่อท้ายที่สุดการมาครั้งนี้ ไม่ได้สูญเปล่า งานของเขาลุล่วง อีกทั้งยังหามารดาที่แท้จริงของ เฉียงเวยเจอ อีกทั้งตนเองยังเจอลูกพี่ลูกน้องสาวของตนแล้วด้วย

เก็บเกี่ยวได้มากมาย

เพียงแต่บางคนมีความสุขบางคนเป็นกังวล

“ปัง!”

เป็นเสียงของถ้วยน้ำชาที่ตกลงบนพื้น

“ไร้ประโยชน์ ช่างไร้ประโยชน์ เป็ดอยู่ในมือแล้วกลับบินหนี ไปได้?”

ในคฤหาสน์ ซื่อ หยางคำรามใส่ชายต่างชาติหลายคนอย่าง โกรธเกรี้ยว

หลงเช่าหยุนยืนอยู่ด้านหนึ่ง ใบหน้าของเขาน่าเกลียดอย่าง

ยิ่ง

นั่นเพราะคนพวกนี้ก่อนหน้านี้เขาโอ้อวดไปมากมาย แต่ผลก คือแม้กระทั่งนักเรียนเพียงไม่กี่คนยังจับไม่ได้ ตอนนี้ดูเหมือ นว่าซื้อหยางกำลังตะโกนด่าพวกเขาอยู่

แต่อันที่จริงแล้วนี่คือการด่าตนเองต่างหาก
หลงเช่าหยุนโกรธเกรี้ยวอยู่ภายในใจ

“คุณชายหยาง คุณชายหลงจริงๆ นะครับ ตอนนั้นพวกเราถูก ปิดล้อมเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้คงทำให้กองกำลังติดอาวุธในพื้นที่ ตื่นตัวแล้ว!”

หัวหน้าเอ่ยขึ้นได้โปรด ให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง คุณชาย หยางหากครั้งนี้ท่านให้ข้อมูลของฟางเงี่ยนกันกับเราอีกครั้ง พวกเราจะพาเธอกลับมาได้อย่างแน่นอน!!

“สายไปแล้ว สายไป พวกแกคิดหรือว่าคนของตระกูลฟาง คิด จะลงมือก็ลงมือได้ หากไม่ใช่เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลาอ่อนไหว ฉันกับพ่อจําเป็นต้องรู้ทุกการเคลื่อนไหวของตระกูลฟาง ฉันเอง คงจะไม่เสี่ยงที่จะไปลักพาตัว ฟางเจียนนั้น ตอนนี้เป็นยังไง แหวกหญ้าให้ตื่น ตอนนี้ได้แต่หวังว่าตระกูลฟางจะสาวมาถึงหัว ของฉันก็ขอบคุณพวกแกแล้ว!”

ซื้อหยางร้อนรนจนแทบคลั่ง เขากลัวว่าการลักพาตัวที่ล้มเหลวลงจะทำให้เกิดผลเสียตาม

มา

ยิ่งไปกว่านั้นหากส่งผลกระทบต่อเรื่องของตระกูลขึ้นมา แบบ นั้นคงก็ไม่คุ้มกับการสูญเสียแล้ว

หลงเช่าหยุนมองไปยังลูกน้องที่มีท่าทางสิ้นหวัง เขาเอ่ยถาม “อ้อ ใช่ ที่เฮลิคอปเตอร์พวกนั้นไม่มีสาเหตุที่จะมาถึงเร็ว ๆ นี้ อีก ทั้งยังไม่มีทางไปปลุกกองกำลังในพื้นที่ให้ตื่นตัวขึ้น บอกฉันมา โดยละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น!”
ลูกน้องเอ่ยเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนั้น

“หืม? หรือจะเป็นเขา?”

หลงเช่าหยุ่นได้ยินเข้าก็ขมวดคิ้ว

ซือกหยางเอ่ยถาม “เป็นใคร?”

หลงเช่าหยุนเอ่ย”พวกแกได้แอบถ่ายรูปเอาไว้ไหม? ฉันจะดู กลุ่มคนพวกนั้นว่าเป็นใคร!

ลูกน้องรีบเปิดรูปออกมาทันที พ

“ฉันรู้แล้ว เป็นเขาจริงๆ ด้วย! คุณชายเฉินแห่งจินหลง เฉิน เกอ!”

หลงเช่าหยุนเห็นภาพของเฉินเกอ จากนั้นเขาจึงตบโต๊ะด้วย ความโกรธ

ตอนแรก ในงานเลี้ยงวันเกิดของตนเอง เขาถูกเฉินเกอทำให้

รู้สึกอับอายหลายครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น หลังกลับมายังตระกูลเขาก็ถูกกักบริเวณทันที ทําให้ขอให้บารมีที่สั่งสมมาตลอดหลายปีของตนต้องย่อยยับ

หลงเช่าหยุนขบฟันด้วยความเกลียดชัง

“เขาคือคุณชายเฉินของจินหลิง?”

เห็นชัดว่าซือหยางเองก็เคยได้ยินเรื่องนี้
จากนั้น หลงเช่าหยุนก็เล่าถึงบุญคุณความแค้นระหว่างตนกับ เฉินเกอ

“ฮ่าฮ่า ไม่น่าแปลกใจ แม้ว่าฟางเงี่ยนนั้นจะไม่ได้ใช้ตระกูล ฟางออกหน้า แต่มักจะทำสิ่งต่างๆ ได้อย่างราบรื่นเสมอ ที่แท้ก็ เพราะว่ามีความช่วยเหลือจากเงินเกอ ยิ่งไม่น่าแปลกใจที่ไม่ว่า ครั้งที่คุณชายหยางจะดีต่อเธอแต่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นมันอยู่ใน สายตา!”

หลงเช่าหยุนเอ่ย

เมื่อซื้อถูหยางได้ยินก็สูดหายใจเข้าลึก

“ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ตราบใดที่กล้ามาต่อกรกับฉัน ฉันจะ ทำให้มันมีชีวิตอยู่แต่ไม่ได้เดินออกจากเมืองอู่ชวนไปตลอดชีวิต

จากนั้นซือถูหยางจึงเรียกกำลังคนเข้ามาด้วยความโกรธ

“พี่หยางอย่าเพิ่งหุนหัน!”

หลงเช่าหยุนจับไหล่ของ ซื้อหยางเอาไว้เพื่อห้าม

“ฉันเคยจัดการกับเฉินเกอมาก่อน เขามีอิทธิพลอย่างมาก

มากกว่าผมและพี่จินตนาการไว้ หากลงมือผลีผลาม จะเกิดเป็น

เรื่องยุ่งยากขึ้น! ในเมื่อตอนนั้นพี่สาวของเขาทำให้พวกเรา

ตระกูลหลงต้องถูกบีบบังคับให้ออกจากจินหลงไปผมเคยได้ยิน

มาก่อน!

หลงเช่าหยุนเอ่ยหว่านล้อมอย่างเร่งรีบ
นั่นเพราะการต่อกรกับเฉินเกอโดยตรง ก็ไม่ต่างจากการทํา เรื่องเล็ก ให้ยุ่งยากขึ้นมา

ซื้อหยางเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความจริงนี้ ที่สำคัญคือ เมื่อครู่เขาคิดว่าฟางเงี่ยนนั้นมีเงินเกอ ดังนั้นจึงไม่ยอมตอบรับ รักเขา อีกทั้งยังตบหน้าเขา ดังนั้นก็เลยโมโหขึ้นมา

ตอนนี้เมื่อใจเย็นลงมา จึงดีขึ้นมามาก

“อย่างนั้นเช่าหยุนนายมีวิธีอะไรดีๆ? หรือว่านายจะปล่อยให้ เอาอวดอำนาจในเมืองชวน?”

หลงเช่าหยุนยิ้มเย็นไม่แน่นอน ตรงกันข้าม ผมจะปล่อยให้ เขาต้องอยู่ในเมืองอู่ชวนตลอดไป เพื่อแก้แค้นที่เขาดูถูกผม เรื่องนี้ผมเป็นคนจัดการเอง อ้อใช่คุณชายหยาง หวังว่าคุณคงจะ ให้ผมยืมคนสักหน่อย ผมยังต้องตรวจสอบอีกหน่อยว่าเป็นเก อน่าใครมาด้วย ในครั้งนี้?”

“ไม่มีปัญหา!”

ทั้งสองคุยกันจนดึกดื่นจึงค่อยไปพักผ่อน

สามวันต่อมา

“พี่ ผมกับน้าฟางจะออกไปซื้อของ พี่อยากกินอะไร พวกเราจะ ได้ซื้อกลับมาให้!”

“อะไรก็ได้! ของที่นายกับน้าฟางทำ ฉันล้วนชอบกิน!” เฉินเกอมองไปที่ซูเฉียงเวยและน้าฟาง จากนั้นจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในสามวัน เฉียงเวยก็เปลี่ยนเป็นสนิทสนมกับน้าฟางขึ้นมา มาก

เหมือนที่เฉินเกอกล่าวไว้ เฉียงเวยไม่ได้รังเกียจแผลเป็นบน ใบหน้าของน้าฟาง

อีกทั้งฟางเมิ่งซินเองก็มองดูลูกสาวที่ว่าง่ายความของตน ทุก วันอยู่กับตนเอง เธอรู้สึกทั้งมีความสุขและได้รับการเติมเต็ม อย่างยิ่ง

สำหรับ ซูเฉียงเวย เธอรู้สึกว่าเมื่ออยู่กับน้าฟาง เธอมีความ รู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่ง อีกทั้งยังรู้สึกสนิทสนม ราวกับว่าน้าฟาง เป็นญาติของเธอเอง

ทั้งสองคนจูงมือกันมาที่ห้างสรรพสินค้า

เมื่อน้าฟางมองไปที่ด้านข้างของห้างสรรพสินค้า ตรงนั้นก็มีร้า นขายปิงถังหูลู่(ผลไม้เคลือบน้ำตาล)เล็กๆ ตั้งอยู่

ส่วนเฉียงเวยเองก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองอย่างไม่หยุด จากนั้นจึงเดินนำหน้าไป

ในใจของน้าฟางรู้สึกฟาดขมขึ้นมา จากที่เฉียงเวยเคยพูดมา หากไม่ใช่เพราะได้เจอกับเฉินเกอ เกรงว่าเธอคงจะมีชีวิตที่น่า สงสารแน่

ตั้งแต่เล็กจนโต เกรงว่าแม้กระทั่งการกินปิงถังหูลู่ (ผลไม้เคลือบน้ำตาล)ก็ถือเป็นเรื่องหรูหราอย่างหนึ่ง

“เฉียงเวย รอป้าที่นี่สักครู่ เดี๋ยวป้า!” เมื่อน้าฟางพูดจบ เธอก็เดินไปยังด้านหนึ่ง เฉียงเวยคิดอยู่ในใจว่าน้าฟางท่าตัวลึกลับทำไมกัน จากนั้นเธอก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ทันใดนั้นเอง

จู่ๆ ซูเฉียงเวยก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อหันกลับไปดู รถตู้คันหนึ่งก็กำลังเร่งเครื่องเข้าฝั่งของ ตนเอง

“อ๊า!”

ผู้คนที่สัญจรไปมาก็ส่งเสียงกรีดร้อง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ