บทที่ 362 อับอายขายหน้า

“หือ? นายจะส่งไปให้ใคร?”

เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอเห็นเจ้าอ้วนมีท่าทางที่ดูกลัดกลุ้มเช่นนี้ จึงอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“แหะๆ เอาไปให้ผู้หญิงคนนึงที่ฉันชอบมาตลอดไง เธออยู่ ชมรมเทควันโด อีกไม่กี่วันก็จะมีการแข่งขันภายในมหาวิทยาลัย แล้ว เธอซ้อมหนักมาก ฉันก็เลยอยากจะซื้อของเล็กๆน้อยๆไปให้ เธอ!”

เจ้าอ้วนยิ้มพลางเอ่ยพูดออกมา

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเจ้าอ้วนแล้ว เฉินเกอเองก็รู้สึกดีใจแทน

เขา เจ้าอ้วนคนนี้ ถือว่าเป็นคนฉลาด แต่กับคนแล้วเขาจะเป็นคน ที่ชื่อๆเป็นอย่างมาก เฉินเกอเองก็ไม่ได้มองว่าเขาจะเป็นอย่างไร เห็นเขาเป็นเพื่อน

ของตัวเองไปแล้ว

ดังนั้น เฉินเกอก็เลยตามไปดูด้วย

มาถึงชมรมเทควันโด

พบกว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่

เจ้าอ้วนกอดของกินเหล่านั้นแล้วมองไปรอบๆ จนในที่สุดสายตาของเขาก็หยุดมองอยู่ที่สาวสวยมัดผมม้าคนหนึ่ง

“ฮ่าๆๆฉินหน่วน ดูสิใครมา? เจ้าอ้วนนั่นมาส่งของกินให้เธอ อีกแล้ว!”

รอจนหลังจากที่หวางเสี่ยวหัวและเฉินเกอเข้าไปแล้วนั้น

คนเหล่านั้นในชมรมเทควันโด ก็ต่างพากันหัวเราะเยาะหวาง เสี่ยวหัว

เฉินเกอเองก็มองออก จริงๆแล้ว ในมหาวิทยาลัย คนที่จะเห็น หวางเสี่ยวหัวเป็นเพื่อนจริงๆนั้นแทบจะไม่มีเลย และคนที่ชอบ หวางเสี่ยวหัวก็มีเพียงไม่กี่คนเช่นกัน

“ตั้งใจมากจริงๆเลยนะ หลงมากเลยสิ เอาของมาส่งให้ทุกวัน หายากนะฉันหน่วน เจอผู้ชายแบบนี้แล้ว เธอก็เป็นแฟนกับเขาไป เลยสิ!”

ผู้หญิงสองสามคนนั้นต่างก็พากันล้อฉันหน่วน

อย่างฉันหน่วน เป็นผู้หญิงที่น่าตาสะสวยมากคนหนึ่ง เวลานี้เอง ได้ยินทุกคนพูดเหน็บแนม แล้วก็มองไปยังหวาง เสี่ยวหัวอ้วนเตี้ยคนนั้น

เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนดูถูก

และตอนนั้นเองที่เธอรีบพุ่งตรงเข้าไปหาหวางเสี่ยวหัวด้วย ความโมโห

“หวางเสี่ยวหัว ไม่ใช่ว่าฉันบอกนายแล้วหรือว่าไม่ต้องมาอีกทําไมนายยังมากวนฉันอยู่อีก รำคาญ เห็นนายแล้วฉันรู้สึก สะอิดสะเอียน!”

ฉันหน่วนวิ่งเข้ามา พลางเอ่ยพูดขึ้นด้วยความโมโห

“หน่วนหน่วน ฉันกลัวว่าเธอจะซ้อมหนัก ก็เลยซื้อของมาให้

หวางเสี่ยวหัวยื่นส่งของให้กับฉันหน่วน

เพียะ!

ถูกมือของฉันหน่วนที่ออกไป

“ฉันไม่ต้องการฉันไม่เอาฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ต้องการ ของอะไรของนายทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว!”

ฉันหน่วนเห็นว่าหวางเสี่ยวหัวยังอยู่ตรงนี้ต่อนั้น ใบหน้าของ

เธอก็แดงขึ้นมาอย่างเดือดพล่าน

“โอ้ยๆๆ!”

เสียงร้องของหลายคนที่ดูอยู่ตรงนั้นร้องดังขึ้น

“หน่วนหน่วน ทำไมตอนนี้เธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้แล้ว เมื่อ ก่อนเธอไม่ทำกับฉันแบบนี้นะ!”

หวางเสี่ยวหัวมองดูขนมเครื่องดื่มที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ที่ พื้น แล้วเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาแดงๆ

“นายบ้าหรือเปล่า ฉันบอกให้นายกลับไปไง!” แล้วฉันหน่วนก็ผลักหวางเสี่ยวหัวออกไป
หวางเสี่ยวหัวไม่ทันได้ระวังจึงล้มลงไปที่พื้น

“ฮ่าๆๆ ล้มหงายท้องตึงไปแบบนั้นเหมือนกับเต่าเลย!

“ใช่ๆ คนแบบนี้ยังจะคิดจีบฉันหน่วนอีกหรือ ฝันไปเถอะน่า ล่ะ ฉันหน่วนถึงชอบ……

ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยพูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ต่อ

แล้วหุบปากไปอย่างว่าง่าย

“จริงๆเลย ทุกวัน น่ารำคาญจริงๆ!

ว่าแล้ว ฉันหน่วนก็เตะขนมที่หวางเสี่ยวหัวเอามาให้นั้นออกไป แล้วหันหลังจะเดินกลับ

“นี่ เธอทำเกินไปแล้วรึเปล่า?”

เฉินเกอทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้น

“เธอรู้รึเปล่า เมื่อกี้ตอนที่เสี่ยวหัวออกมาจากประตู มหาวิทยาลัย ยังคิดถึงการฝึกซ้อมของเธอ กลัวว่าเธอจะเหนื่อย ก็เลยเอาของพวกนี้มาให้ ถึงแม้เธอจะไม่ชอบเขา แต่ก็ไม่จำเป็น ต้องทําแบบนี้กับเขานี่?”

เฉินเกอเอ่ยออกมาอย่างโมโห

“เหอะๆ เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันอยากจะทำยังไงกับเขาฉันก็ทำ ใครให้เขามาที่ชมรมเทควันโด ฉันว่าเขามีเจตนาที่จะทำให้ฉัน ต้องขายหน้ามากกว่า! นายยังจะไม่ไปอีก!
ว่าแล้วนั้น ฉันหน่วนยังคิดที่จะเข้าไปตีหวางเสี่ยวหัวอีก

เฉินเกอยืนอยู่ตรงด้านหน้า แล้วผลักฉันหน่วย

ส่วนฉันหน่วนเองก็โมโหมากเช่นกัน

เธอยกขาขึ้นแล้วยันไปที่หน้าอกของเฉินเกอ

เฉินเกอเองก็นึกไม่ถึงเช่นกันว่าเด็กคนนี้จะอารมณ์หุนหันพลัน แล่นเช่นนี้

ถูกถีบจนถอยหลังไป หลังจากนั้นก็ล้มลงไปที่พื้น ส่วนฉันหน่วนเองก็รู้ตัวว่าตัวเองวู่วามไปอยู่บ้าง แล้วก็รู้ถึงน้ำใจของหวางเสี่ยวหัวที่มีให้กับตัวเองด้วยเช่นกัน แต่ไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก จะมากวนใจเธออีกทำไมกัน? ประกอบกับ ผู้หญิงที่มีความฟุ้งเฟ้อค่อนข้างสูงด้วย หวางเสี่ยวหัวที่มีสภาพเช่นนี้

ถ้าหากเป็นชายหนุ่มหล่อๆมาทำแบบนี้กับเธอ ฉันหน่วนก็ คงจะไม่รู้สึกอะไรหรอก

แต่กับหวางเสี่ยวหัว ฉันหน่วนรู้สึกว่ามันน่าอับอายขายหน้า

ยิ่งนัก

อีกทั้งยังมาขายหน้าต่อหน้าพวกผู้หญิงและพวกผู้ชายกับกลุ่ม คนเป็นจํานวนมากเช่นนี้อีกด้วย

แทบอยากจะเตะเขาออกไปให้พ้นเสียจริงๆ
“พี่เฉิน พี่เฉิน!”

หวางเสี่ยวหัวเห็นว่าเฉินเกอถูกทุบตีเพราะตัวเองแล้ว

จึงรีบเข้ามาดึงเฉินเกอขึ้นมา

เฉินเกอยังอยากจะต่อว่าฉันหน่วนอยู่

แต่หวางเสี่ยวหัวเห็นว่าพวกคนที่ดูพาลๆ ในชมรมเทควันโด สองสามคนนั้นเดินมาแล้ว

กลัวว่าเฉินเกอจะเสียเปรียบ

จึงดึงตัวเฉินเกอออกมา

“พี่เฉิน ฉันไม่ดีเอง ฉันทำให้นายต้องถูกตี แต่นายอย่าโทษ หน่วนหน่วนได้ไหม นายจะโทษก็โทษฉัน ฉันเองที่ทำให้หน่วน หน่วนต้องขายหน้า ทำให้เธอไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองกับ เพื่อนในชมรมเทควันโดของเธอได้ ฉันผิดเอง!

หวางเสี่ยวหัวกับเฉินเกอมายังสวนสาธารณะเล็กๆ ที่อยู่นอก มหาวิทยาลัย หวางเสี่ยวหัวนั่งอยู่บนพื้น พูดไปร้องไห้ไป

ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะถูกถีบจนเจ็บหน้าอก

แต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของหวางเสี่ยวหัวแล้ว เขาเองก็ไม่ได้ พูดอะไรออกมาเช่นกัน

เนื่องจากว่าเฉินเกอเห็นหวางเสี่ยวหัวแล้ว ราวกับว่ามองเห็น ตัวเองก่อนหน้านี้

ยอมให้ตัวเองถูกตี แล้วก็ไม่ยอมให้หยางเสว่ต้องได้รับบาดเจ็บใดๆ

เหอๆ!

เฉินเกอตบไหล่ของหวางเสี่ยวหัว : “เอาล่ะ อย่าร้อง นายบอก

กับฉันว่าความสัมพันธ์ของเธอสองคนดีต่อกัน แต่ที่ฉันเห็น มัน ไม่ได้ดีเลยนะ!”

เฉินเกอเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เมื่อก่อนพวกเราดีต่อกันมาก พวกเราโตมาด้วยกัน เพียงแต่ หลังๆมา หลังจากที่หน่วนหน่วนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป.….…….

หลังจากนั้นหวางเสี่ยวหัวก็เล่าเรื่องราวเมื่อก่อนระหว่างเขา กับฉันหน่วน ให้เงินเกอฟังอย่างตรงไปตรงมา

ตอนเด็กๆ หวางเสี่ยวหัวและฉันหน่วนดีต่อกันจริงๆ แม้กระทั่ง ในโรงเรียน มีคนแกล้งฉันหน่วน หวางเสี่ยวหัวก็จะออกหน้ารับ แทนเธอ

ครั้งที่แย่ที่สุดนั้นเป็นตอนที่พวกเขาอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ ฉันหน่วนถูกนักเรียนที่โตกว่ารักเอาไว้

ตอนนั้นเด็กมาก จะไปเข้าใจอะไรเห็นผู้หญิงสวย หลังจากนั้น ก็เขียนจดหมายรัก ขอให้เธอมาเป็นแฟนเขา

มีอำนาจหน่อยก็ไปดักหน้าผู้หญิง เพื่อจะต้องการให้เธอมา

เป็นแฟนเขา
เรื่องเป็นแบบนี้

หลังจากนั้นเพื่อปกป้องฉันหน่วน หวางเสี่ยวหัวจึงต่อยตีกันกับ คนพวกนั้น

สุดท้ายเขาก็ถูกคนพวกนั้นผลักจนหัวเข่าแตก จนถึงตอนนี้ยัง คงทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้อยู่

แทบไม่ต่างกันเหมือนกับตอนที่เขาปฏิบัติกับหยางเสาในตอน นั้น

ดังนั้น ฉันหน่วนจึงดีกับหวางเสี่ยวหัวเป็นอย่างมาก หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายแล้วทั้งสองคนก็กลายมาเป็น

แฟนกัน

ต่อมา หวางเสี่ยวหัวก็พบว่าฉันหน่วนนั้นเปลี่ยนไป

ฉันหน่วนพยายามหลบเลี่ยงจากหวางเสี่ยวหัว

และจนสุดท้ายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากจะให้หวางเสียว หัวมาอยู่ด้วยกันกับเธอเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย แล้วก็ไม่ ต้องการบอกกับคนอื่นว่าพวกเขาสองคนอยู่ในสถานะคนรักกัน และในช่วงก่อนหน้านี้ ฉันหน่วนก็ได้บอกว่าให้แยกกันไปก่อนซัก พักหนึ่ง

แล้วก็ค่อยๆกลายมาเป็นแบบนี้

หวางเสี่ยวหัวไม่เชื่อว่าฉันหน่วนจะเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้ ดัง นั้นจึงยังคงมากวนใจเธออย่างไม่ยอมง่ายๆ
แต่ตอนนี้……ก็เป็นแบบนี้แล้ว

หลังจากที่เฉินเกอฟังแล้วนั้น จึงส่ายหน้าออกมา ไม่รู้ว่าควรจะ เกลี้ยกล่อมอย่างไร เพราะถึงอย่างไรกับหยางเสว่ในตอนนั้น ไม่ ได้เป็นแบบนี้

เขาตบไหล่หวางเสี่ยวหัว

หวางเสี่ยวหัวเช็ดน้ำตา แล้วบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว ได้พูด ออกไปก็ดีขึ้นมามากแล้ว

เฉินเกอถึงได้วางใจ

ทั้งสองคนเตรียมตัวจะกลับ

และในเวลานี้เอง ที่โทรศัพท์มือถือของเฉินเกอดังขึ้น ซูเฉียง

เวยโทรเข้ามานั่นเอง

“เฉินเกอ รีบกลับมาหน่อย!”

“ทําไมหรือ?”

ได้ยินน้ำเสียง ราวกับว่าซูเฉียงเวยดูจะร้อนใจอยู่มาก…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ