บทที่ 350 พบที่ท่าเรือ

“โอกาสอะไร?”

ซูเฉียงเวยกล่าวด้วยความประหลาดใจ

เฉินเกอคิดในใจ วันนี้ได้เจอกับไกด์ผีคนนั้น ไม่แน่นั่นอาจจะ เป็นโอกาส

คนกะล่อนแบบนั้น เขาโกงเงินตัวเองไปหนึ่งพันหยวนจาก นั้นเฉินเกอก็วางแผนที่จะสร้างปัญหาให้เขา แต่กลับถูก หวางเห วิน เรียกไปเสียก่อนจึงไม่ได้ทำอะไร

แต่เฉินเกอรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องรู้อะไรบางอย่าง ฟัง จากที่เขาบอกว่าเขาดูแลเธอมาสองครั้งแล้ว

เฉินเกอจึงวางแผนจะถามเขา

หาที่อยู่ของเขานั่นแน่นอนว่าไม่ยาก

รอจนถึงช่วงบ่าย เฉินเกอพาคนขับรถไปหาบ้านของไกด์

คนนั้น

ไกด์ผีคนนั้นอยู่บ้านพอดี

เมื่อเห็นเฉินเกอ เขาก็ประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

ท้ายที่สุดแล้วเงินพันหยวนของเขาเป็นของคนนอกพื้นที่คน

นี้โดยเจตนาจะโกง
ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคนคนนั้นพาบอดี้การ์ดชุด มาเขา ถึงหน้าประตูบ้าน

“ฮะ ๆ คือว่าลูกพี่ คะ…คุณต้องการอะไรเหรอ?”

ชายอ้วนวัยกลางคนถามด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ทำไม ฉันแค่มาเยี่ยม!

พูดไปเฉินเกอก็ใช้มือหนึ่งล้วงกระเป๋าแล้วไม่รอให้ชายคนนี้ ได้ทำอะไร เขาพาคนเข้าไปในบ้านแล้วนั่งลงบนโซฟา

มองดูบอดี้การ์ดพวกนั้น แต่ละคนไม่น่าเข้าไปยั่ว

ส่วนเงินกอนั้น เขานั่งอยู่บนโซฟาใช้รีโมทเปลี่ยนช่องไป เรื่อย ๆ ทำเหมือนอยู่บ้านตัวเองแบบนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ

ชายวัยกลางคนคนนั้นกลืนน้ำลายและเขาก็สิ้นหวังลงเรื่อย

เขาเข้ามาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “คุณชายครับ เหอ ๆ เงิน หนึ่งพันนั่นผมไม่เอาแล้ว สภาพบ้านผมคุณก็เห็นแล้ว มีทั้งคนแก่ และเด็ก ผมก็ต้องทำงานหาเงิน พูดจริง ๆ เงินหนึ่งพันนี้ผมโกง คุณมา ผมไม่ได้แตะมันเลย ผมคืนให้หมดเลย!”

ในเมื่อเขาเป็นผู้ที่เจนจัดในวงการ ในที่นี้ไม่ว่าเรื่องอะไรไม่ ต้องพูดก็รู้กฎดี

เฉินเกอลูบจมูกของตัวเอง เขายิ้มแล้วพูด: “คุณคิดผิดแล้ว

วันนี้ผมไม่ได้มาหาคุณเพื่อเอาเงินคืน ในทางกลับกัน ถ้าหากคุณยอมบอกผมบางเรื่อง ผมจะให้คุณเพิ่มด้วย!

ชายอ้วนวัยกลางคนหัวเราะเบา ๆ “คุณยังอยากถามเกี่ยว กับเศรษฐินีคนนั้นเหรอ? คุณชายครับ คุณจะหาเธอทำไมกัน?

“อ้อ?”

ไม่รอให้เฉินเกอตอบ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้าง ๆ หันไปมองชาย

วัยกลางคนคนนั้น

“อะ ๆ เข้าใจ ๆ ไม่ถามอะไรที่ไม่ควรถาม คืออย่างนี้ เศรษฐี นี่คนนั้นถึงแม้ว่าจะเคยเจอเธอมาก่อนหน้านี้หนึ่งครั้ง แต่ผมก็รู้ แค่ว่าเธอมีเงินเยอะและมีอิทธิพลมาก ไม่รู้ความเป็นมาของเธอ จริง ๆ แต่ผมพอรู้มาบ้างว่าเธออายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณ อีก ทั้งเธอยังเรียนหนังสืออยู่ที่เดียวกันกับลูกชายของผม ลูกชายผม รู้จักเธอ!”

ชายอ้วนวัยกลางคนมองดูเฉินเกอไม่ใช่คนที่ควรจะเข้าไป ยั่วโมโหด้วย ดังนั้นเขาถึงพูดความจริง

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในบ้านและตะโกนเรียก “ไท่ซาน ออกมาเถอะ ครั้งนี้ไม่ใช่คนที่มาหาเรื่องเราหรอก!!

“อ๊ะ? โอเค!”

จากนั้นประตูห้องก็เปิดออกเฉินเกอเห็นชายร่างอ้วนตัว เล็กที่เกือบจะเหมือนกับชายอ้วนวัยกลางคนที่เขาบอกให้เปิด ประตูและเดินออกมา

มันฟังดูน่าตลก เมื่อฟังดูแต่ก่อนคงจะมีคนเข้ามาหาเรื่องพวกเขาบ่อย ๆ

“บอกคุณเฉินไปเร็ว คนรวยที่เรียน โรงเรียนเดียวกันกับแกน

ชายอ้วนวัยกลางคนพูดขึ้น

เด็กตัวอ้วนพยักหน้าแล้วพูดด้วยท่าทางจริงใจ

“เธออะ เธอเป็นเหมือนบุคคลลึกลับในโรงเรียนของพวกเรา อีกทั้งยังมีทั้งอำนาจและอิทธิพล เธอเรียนอยู่ห้องข้าง ๆ เรา ทุก ครั้งที่ไปห้องรวมเธอก็ไป แต่เธอไม่คุยกับพวกเรา เพื่อน ๆ ก็กลัว เธอมากและไม่มีใครกล้าคุยกับเธอ เพราะทุกวันเธอจะมีบอดี้ การ์ดสุดเท่อยู่ข้าง ๆ ที่แม้แต่คุณครูก็ยังกลัว!

“เหอ ๆ แต่ว่าบางครั้งผมก็ตั้งใจเข้าไปนั่งแถวข้างเธอ แอบ ฟังเธอคุยกับเพื่อนเพราะผมพบว่าเธอกับเพื่อนชอบไปเที่ยวรอบ ๆ หลังจากแอบฟัง ผมก็จะไปบอกพ่อให้พ่อไปรอตามที่เหล่านั้น โดยเฉพาะ!”

เด็กตัวอ้วนนั้นเป็นเด็กฉลาดเห็นได้ชัดว่าเขาทำสิ่งคล้าย ๆ

กันในโรงเรียนโดยดึงงานให้พ่อของเขา

เมื่อเฉินเกอฟังจบแล้ว เขายิ่งเกิดความสงสัย

ถ้าเป็นอย่างนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ลึกลับมากจริง ๆ

เมื่อรวบรวมเบาะแสในมือ เฉินเกอรู้สึกว่าเป็นเหมือนกับที่ อาจารย์หนู บอกไว้ ตระกูลฟางยังคงยิ่งใหญ่ แต่เหมือนกำลัง หลบซ่อนอะไรสักอย่าง
ในตอนนี้ถ้าหากตัวเองถามอย่างนุ่มนาม ไม่แน่จะแหวก หญ้าให้ตื่นและได้ผลในทางตรงกันข้าม

“ตอนนี้เธอยังไปเรียนตรงเวลาทุกวันรึเปล่า?”

เงินเกอคิดคําถามแล้วถาม

“ก็ไม่ทุกวันหรอก เธอกับเพื่อนเธออีกคนก็เข้าเรียนปกติ คุณต้องการพบเธอเหรอ? อ่อ แต่ว่าคุณอย่าหาว่าผมพูดจาไม่ดี เลยนะ มันไม่ได้หรอก แต่ก่อนนะมีคุณชายหลายคนรู้สึกว่าที่ บ้านมีทั้งเงินและอำนาจ อยากจะพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ ผล สุดท้ายไม่รู้ทำไมถึงเปิดเผยตรงไปตรงมาทั้งหมด ดังนั้น ปกติ แล้วทุกคนไม่อยากจะยุ่งกับเธอ เธอเป็นสาวสวยที่แสนเย็นชา

“งั้นเธอชื่ออะไรเหรอ? เธอแช่ ฟางรึเปล่า?”

สุดท้ายเฉินเกอถาม

หนุ่มอ้วนส่ายหน้า: “คุณครูไม่เคยเช็กชื่อเธอเลย ไม่มีใครรู้ แต่ว่าผมได้ยินเพื่อนเธอเหมือนจะเรียกเธอว่าเจียนนั้น แต่แซ นั้น ไม่มีใครรู้เลย!

“เอาล่ะ!”

เฉินเกอส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

พูดจริง ๆ อิทธิของผู้หญิงคนนี้เฉินเกอไม่กลัวเลย แน่นอน มันคงดีมากถ้าเขาจะได้เจอหน้าเธออีกครั้ง ตอนนี้ในใจของเฉินเกอมีแนวความคิดแล้ว
“นายเรียนชั้นปีไหน?”

เฉินเกอถามหนุ่มอ้วน

จากนั้นหนุ่มอ้วนก็ให้คณะและชั้นปีของตัวเองกับเขาไป

ทั้งหมด

จากนั้นเป็นกอก็ให้ลูกน้องมอบเงินรางวัลให้กับพวกเขา

แล้วจากไป

ในเมื่อไม่สามารถแหวกหญ้าให้ตื่น ถ้าอย่างนั้นเขากลับ เข้าไปที่โรงเรียนแล้วหาโอกาสใกล้ชิดกับผู้หญิงที่ชื่อเจียนนั้น คนนี้

ขอแค่เธอไม่ทิ้ง ตัวเองก็สามารถคลจากเบาะแสเพื่อสืบหา ผู้หญิงที่ชื่อ เพิ่งซิน ได้แล้ว

ต้องทําแบบนี้แหละ!

หลังจากกลับไป เขาให้จูหมิง จัดการทันที ให้เขาหาเส้น

สายในโรงเรียนให้ตัวเอง

จุดนี้จูหมิง ทำได้แทบจะไม่มีปัญหา

ในขณะเดียวกัน

ที่กางเต่า

การประชุมของสถานีโทรทัศน์ก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

เฉินเสี่ยวนั้นนั่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วออกไป
จากที่เฉินเสี่ยวบอกไว้ว่าเสร็จงานแล้วให้ไปหาเธอ ดังนั้น ซูมู่หานจึงไม่กล้าละเลย

พลบค่เธอนั่งรถไปที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง

เฉินเสี่ยวสั่งให้คนบอกเธอว่าให้เธอรออยู่ที่นี่ แต่เมื่อมองไปข้างหน้าเป็นท้องทะเลกว้างใหญ่และไม่มีเรือ

สักล่า

“พวกเรารออยู่ที่นี่เถอะ พวกเธอไม่รู้อะไร เพื่อต้อนรับเรา คุณชายหยางต้องใช้พลังงานอะไรบ้าง ฮ่า ๆ ๆ!”

และในเวลานี้เอง เสียงของกลุ่มหญิงสาวที่กำลังพูดคุยกัน อย่างมีความสุขดังขึ้น

ซูมู่หานหันไปมอง

แล้วพบกับกลุ่มหญิงสาวห้าหกคนที่หันมามองทางนี้

มันดูน่าตื่นเต้นมาก

“อ๊ะ?”

และเมื่อซูมู่หานเห็นหนึ่งในผู้หญิงที่อยู่ในนั้น มู่หานก็ต้อง

ตกตะลึง

และผู้หญิงคนนั้นเองก็เห็นมหานที่ยืนอยู่ที่ท่าเรือแล้ว ขา

ของเธอหยุดก้าวเดิน

สีหน้าของเธอก็ดูตื่นเต้นมากขึ้นเช่นกัน….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ