บทที่ 336 รีบไปสนามบิน

เงินเกอรออยู่ที่ข้างนอกด้วยความกระวนกระวาย

ผ่านไปสักพัก ก็เห็นท่านฉินและหมอเทวดาหูออกมาแล้ว

แต่ว่าครั้งนี้สิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกคือ หมอเทวดา เหมือนจะเคารพท่านฉินมาก อีกแค่นิดเดียวก็เกือบจะควงแขน ท่านฉินแกมาแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง?”

เฉินเกอถาม

“เฮอะเฮอะ พอจะโอเคแล้ว เข้าไปดูเถอะ!”

ท่านฉินพูด

เฉินเกอเดินเข้าไปดูสีหน้าขอซูเฉียงเวยดีขึ้นไม่น้อยเลย เริ่มมี สีแดงอมชมพูแล้ว

“เฉินเกอ นายไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว คุณปู่ฉินมีทักษะการแพทย์

สูงมาก!”

ซูเฉียงเวยก็กลัวว่าเฉินเกอจะเป็นห่วงตัวเอง

“งั้นก็ดีแล้ว!”

เฉินเกอ โล่งอกสักที

ถึงจะวางใจลงได้
“ท่านลุงฉิน รบกวนนายแล้ว!

เงินเกอหยักหน้าขอบคุณฉินอีสาน

ช่วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้ว่าตอนแรกจะรู้สึกรำคาญ

ท่านลุงนี้มาก แต่ว่าตอนนี้ เฉินเกอรู้สึกขอบคุณมากๆ “ไม่รบกวน ไอ่หลานโต ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว พวกเราไปกัน

เถอะ?”

สิ่งที่ฉันผ่านพูดคือพาเขากลับไปที่บ้านเกิดเมืองชวน พูดว่าไปเมืองอู่ชวน

สีหน้าของเฉินเกอมีความแย่ลง

ตัวเองยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้จัดการ ตอนนี้ซูมู่หานกำลัง เข้าใจตัวเองผิดอยู่ แล้วยังโกรธไม่ยอมฟังตัวเองอธิบาย นี่จะทำ ยังไงดีล่ะ

“รออีกแบบหนึ่ง รอฉันจัดการเรื่องนี้ ให้เสร็จ พวกเราก็ไปกัน!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็ให้ซูเฉียงเวยพักผ่อนก่อน จากนั้นก็ออกไปคุยโทรศัพท์แล้ว แต่ว่าโทรติดต่อกันไปหลายรอบมาก ซูมหานตัดสายทิ้งตลอดเลย

เฮ้อ!

“มู่หาน รับสิ ทำไมไม่รับเนี่ย? ไม่แน่เขาอาจจะเปลี่ยนแล้วก็ได้!”

ณ บ้านซู

พวกซูเหมิงเหมิงนั่งอยู่ด้วยกัน คนที่ดูทีวีก็ดูทีวี คนที่กินขนมก็ กินขนม พอเห็นซูมหานวางสายด้วยความโกรธ ซูเหมิงเหมิงที่ กินขนมอยู่ ก็ช่วยพูดปลอบ

“ไม่รับ!”

ซูมหานโทรศัพท์ไปไว้ข้างๆ

กำลังประชดประชันอยู่

ติ้งตอง……

จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น

ซูมู่หานนั่งลง

ใช่สิ พ่อแม่ของตัวเองไม่อยู่บ้าน ตอนนี้คนที่จะมาได้ จะเป็น

ใครไปได้อีก?

เป็นเงินเกอแน่นอน

เรื่องบางอย่างที่โกรธก็เอาไปไว้ส่วนโกรธ แต่ว่าซูมู่หานจะไม่ อยากเจอเฉินเกอได้อย่างไรล่ะ

แต่ว่าคนที่ไปเปิดประตูคือซูเหมิงเหมิง

“เฮอะ นายยังรู้จัก….อืม? ทำไมถึงเป็นเธอ?”

หลังจากที่ซูเหมิงเหมิงเปิดประตูแล้ว
ก็พูดด้วยสีหน้าที่แย่มาก

“คุณผู้หญิงมู่หานอยู่ไหมคะ? ฉันอยากคุยกับเธอหน่อยค่ะ! ข้างนอก มีเสียงอันงดงามของผู้หญิงดังขึ้น และผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน คือฉินหยา

“เธอมาทําไม?”

สำหรับฉินหยาแล้ว แน่นอนว่าซูมหานไม่มีความรู้สึกดีกับเธอ แม้แต่ครึ่งเลย

สิ่งที่มี คือความเกลียดทั้งหมด

ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะไม่มีความสัมพันธ์อื่นที่เกี่ยวข้องกับเธอ จริงๆ แต่ว่า ทำไมเธอถึงควงแขนเงินเกอล่ะ ทำไมเฉินเกอถึง ต้องหมั้นกับเธอล่ะ

“คุณผู้หญิงมู่หาน ฉันอยากคุยกับคุณสองต่อสอง ได้ไหม

คะ?”

ฉินหยาพูด

วันนี้ตอนที่เธอกลับไป ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกไม่สบายใจ

ฉะนั้น เธอก็เลยอยากจะคุยกับซูมหาน

“คุยอะไร คุณสามารถพูดได้เลย!”

ทั้งสองมาถึงข้างสวน

“ฉันพูดตรงๆ เลยละกัน ถึงแม้ว่าตามหลักความคิดของฉันแล้ว หากคุณกับเฉินเกอเลิกกันจริงๆ สำหรับฉันแล้วเป็นเรื่องที่ดี ฉันก็ไม่ปิดบังคุณ ฉันชอบเฉินเกอ เป็นเรื่องจริง และเคยจีบเขา มาก่อน!”

ฉินหยาพูด

ซูมหานหันศีรษะไปอีกข้างหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร

“แต่ว่า เพราะว่าฉันชอบเขา ฉันถึงได้ดูออก เขารักคุณมาก ขนาดไหน เป็นเรื่องจริง ตั้งแต่ต้นจนจบ หัวใจที่เขามีต่อคุณไม่ เคยเปลี่ยนเลย ไม่ว่าฉันจะดีกับเขายังไง เขาก็ไม่แหงนมองเลย ฉันคิดว่า หากคุณเข้าใจผิดเพราะพวกเราสองคน แล้วทำให้พวก คุณต้องเลิกกัน เขาจะต้องเสียใจมาก และเจ็บปวดมาก เพราะว่า เขาที่มีจิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ครั้งนี้ เขากำลังช่วยฉันอยู่ จริง! ไม่ได้ทำเรื่องที่รู้สึกผิดกับ86!!”

ฉินหยาเงยหน้ามองซูมู่หานแล้วพูด

จากนั้นก็นำเรื่องที่ผ่านมา ในช่วงนี้เล่าให้ซูมหานฟัง เป็น ประสบการณ์ของตัวเองและเฉินเกอ

ส่วนซูมู่หานเองก็คิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาเหล่านี้จะมีเรื่องราว มากมายเกิดขึ้นกับเฉินเกอ

แต่พูดตามความจริงแล้ว เฉินเกอช่วยเหลือฉินหยามาหลาย ครั้ง ทำให้ในใจของซูมู่หานเองก็รู้สึกมีความหึงหวงเล็กน้อย แต่พอคิดไปคิดมา เฉินเกอก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนิ

“ความหมายของคุณฉันฟังเข้าใจแล้ว ก็คือคุณผ่านอะไรมากับเฉินเกือมากมาย ประประสบการณ์ที่ฉันผ่านมากับเฉินเกอ น้อย ใช่ไหม?”

ซูมู่หานถามอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ แต่ว่าในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นเธอก็สามารถลองคิดดูได้ ตั้งแต่ที่คุณคบกับเฉินเกอมาก เคย ทำอะไรเพื่อเงินเกอมาบ้าง? ในตอนที่เขาเจอความยากลำบาก คุณอยู่ที่ไหนล่ะ?”

ฉินหยาไม่ได้มีความหมายอื่น แค่อยากจะนำคำพูดทั้งหมด พูดออกมา

คุณเคยทำอะไรเพื่อนเงินเกือบ้าง?

ในตอนที่เขาลำบาก คุณอยู่ที่ไหน?

สองประโยคนี้ ทำให้ซูมหานพูดไม่ออก

ใช่แล้ว ตอนแรกแค่รู้สึกว่าคบกับเฉินเกอ ทั้งสองจะต้องเดิน ทางที่ยาวไกล แต่ว่าซูมหานไม่เคยคิดเลยว่าจะทำอะไรเพื่อเฉิน เกอ

เฉินเกอช่วยเหลือตัวเอง ปกป้องตัวเองมาโดยตลอด

ตัวเองกลับไม่เคยให้อะไรเขาเลย ครั้งนี้กลับมา ยังไม่แยกถูก ผิดไปเข้าใจเขาผิดอีก

เขาจะต้องยุ่งมากๆ แต่ว่าตัวเองยังต้องทำให้เขาสับสนวุ่นวายอีก
หลังจากพูดคุยกับฉินหยาเรียบร้อยแล้ว ซูมู่หานก็กลับไป ทั้งเย็นนี้ ซูมู่หานไม่ได้พูดคุยกับเพื่อนๆ เลย แต่ว่าอยู่ในห้อง อย่างอึดอัดไม่มีความสุข

ทำให้พวกซูเหมิงเหมิงเป็นห่วงเธอมาก

“มู่หานเป็นอะไรกันแน่เนี่ย? พูดหญิงคนนั้นมาพูดอะไรกับ หานหรือเปล่า? ไม่ว่ายังไงแล้วพวกเขาก็คุยกันเกือบชั่วโมงเลย ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ!

“ใช่แล้ว ตั้งแต่กลับมาก็เป็นแบบนี้เลย!

ซูเหมิงเหมิงกินขนมอยู่

“เออ ไป เราไปถามด้วยกัน ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ พวก เราก็ไปคิดบัญชีกับยัยที่ชื่อฉินหยานั่น!”

เพื่อนๆ ต่างก็มาถึงหน้าประตูห้องของซูมหาน

“มู่หาน เธอเปิดประตูสิ เปิดประตูออก!”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยความเป็นห่วง

ในไม่ช้า ประตูก็ถูกเปิดออก

แต่ว่าหลังจากที่ทุกคนเห็นแล้ว ก็มีความสงสัยเล็กน้อย เพราะว่าซูมู่หานเก็บของเรียบร้อยแล้ว

“มู่หาน เธอทําอะไร พวกเรายังกลับมาไม่ถึงวันเลย นี่เธอ?”

หวูเหวินเหวินถาม
“อืมอิ่ม พวกเรากลับช่างเต่าเถอะ!”

มู่หาน พูด

“ต๊ะ? ตอนนี้หรอ?”

ทุกคนตกใจหันหมด “แต่ว่ามู่หาน เฉินเกอจะทำอย่างไร? ไม่ ง่ายเลยกว่าจะได้กลับมา ก็เพราะว่าอยากจะมาเจอเขา พูดคุย กับเขา ตอนนี้ถึงแม้ว่าพวกเธอสองคนจะเข้าใจผิดต่อกัน แต่ฉัน รู้สึกว่า เฉินเกอไม่ได้ทำเรื่องแบบผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นนะ!”

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเป็นเกอไม่มีทางทำ แต่ว่าฉันอยากกลับกางเต่า แล้ว!”

ซูมหานพูดพร้อมดวงตาที่แดง เมื่อกี้เธอคิดทบทวนไปมาเยอะมาก

ใช่สิ ครั้งนี้ตัวเองไม่ได้จะไปเกลียดเฉินเกอจริงๆ แค่อยากให้ เขามาปลอบใจตัวเอง ง่ายๆ แค่นี้แหละ

แต่ว่า คำพูดที่ฉินหยาพูด ก็ไม่ใช่เรื่องที่ซูมู่หานจะไม่เคยคิด ตัวเองทำอะไรเพื่อเฉินเกอไม่ได้ อยู่ข้างๆ เขา ได้แต่เป็นตัว ถ่วงของเขา ฉะนั้นซูมู่หานจะกลับไป พยายามเติมเต็มตัวเอง มีแต่แบบนี้ ถึงจะทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้เท่าเทียมกัน

เพื่อนๆ ต่างก็ไม่พูดอะไรแล้ว รีบเก็บกระเป๋าเดินทาง แล้วกลับ ไปพร้อมมู่หาน

มีเพียงแต่ซูเหมิงเหมิงที่แอบเอากระเป๋าออกมา ส่งข้อความให้เงินเกอ

“รีบไปสนามบิน มู่หานจะไปแล้ว!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ