บทที่ 330 หยางเสวีที่ร้อยเล่ห์มารยา

ในใจฉินหยาแค่คิดง่ายๆว่า

ถ้าตัดขาดเยื่อใยอันเด็ดขาดอย่างนี้กับเฉินเกอ

ถ้าพูดถึงในแง่ของผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าบอกว่าเต็มใจคงเป็นไป

ไม่ได้

ถึงตัวเองจะแย่ขนาดไหนก็คงไม่ถึงขั้นไม่มองตัวเองสักแวบ เดียวหรอกมั้ง

และถ้าหากเฉินเกอทำอะไรเพื่อเธอสักเรื่องหนึ่ง ในใจฉินหยา จะได้ไม่ต้องเสียใจมากเท่าไหร่นัก

มันไม่ใช่แผนการชั่วร้ายอะไร

ก็แค่อยากจะให้เงินเกอทำเพื่อเธอสักเรื่องหนึ่ง พิสูจน์ว่าตัว เองยังมีความสำคัญต่อเขาอยู่บ้าง เมื่อเป็นเช่นนี้ก็อาจจะพอใจ แล้ว

พูดคร่าวๆก็เป็นแบบนี้แหละ

แต่ตอนนี้เฉินเกอรู้สึกลังเลมาก

เมื่อก่อนปลอมตัวเป็นแฟนก็ไม่เป็นไร เพราะคนเป็นเพื่อนก็ ต้องช่วยอยู่แล้ว

แต่เรื่องแกล้งหมั้น มันทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัดมากนัก
แต่ถ้าปฏิเสธออกไป แล้วที่เคยรับปากกับฉินหยาไว้ล่ะ

เพราะยังไงสักตัวเองกับฉินหยาก็ไม่ได้มีบาดหมางอะไรกัน บวกกับเรื่องบางเรื่อง เฉินเกอยังรู้สึกซาบซึ้งและผิดต่อฉินหยาด้ วยซ้ำ

“คิกคิก แค่แกล้งหมั้นเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้ขออะไรกับคุณเลย อย่างมากคุณก็แค่เสียเวลาหนึ่งวันเอง เรื่องแค่นี้ก็ช่วยฉันไม่ได้ เลยเหรอ? ขอแค่คุณช่วยฉัน หลังจากนั้นฉันจะไม่มารบกวนคุณ อีกต่อไป! ”

ฉินหยาพูดด้วยน้ำตา

“ได้……ได้สิ! ”

ลังเลไปสักพักใหญ่ สุดท้ายเฉินเกอก็พยักหน้าตอบรับ “แต่ผมมีข้อแม้! “เฉินเกอกล่าว

ฉินหยากัดริมฝีปากเล็กน้อย คุณว่ามาสิ! ”

“ก็คือนอกจากตระกูลฉินแห่งเยี่ยนจิง แล้วก็อย่าเปิดเผยให้ ใครรู้! ”

เฉินเกอพูดอย่างนี้ก็มีเหตุจำเป็นของตัวเองอยู่

เรื่องนี้จะเปิดเผยได้อย่างไรกัน

“ฉันรับปากคุณค่ะ!

ฉินหยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นสีหน้าก็เย็นชาเล็กน้อย พูดว่า”ถ้าอย่างนั้นคุณชายเฉิน ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว สำหรับเรื่องเวลาขอเป็นวันพรุ่งนี้เลย ฉันกลับไปแล้วจะจัดการเตรียม เรื่องนี้เอง!

จากนั้นฉินหยาก็กลับไปกับจ้าวถงถง

หลังจากที่กลับเข้าโรงแรม เฉินเกอก็นอนลงที่เตียง เหนื่อยมา

ทั้งวันแล้ว อยากจะพักผ่อนสักพัก

แต่เวลานี้กลับมีเสียงเคาะประตู

เฉินเกอลุกไปเปิดประตู

“หลานรัก! ”

“ท่านลุงฉิน ทำไมลุงขึ้นมาอีกแล้ว? ”

เฉินเกอยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก

ชาชราผู้นี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลย แต่เป็นตาเฒ่าขอทาน

นั่นเอง

เพราะครั้งที่แล้ว ทางจวงเคยช่วยตัวเองไว้ครั้งหนึ่ง

ดังนั้นเฉินเกอจึงดีต่อเขามาก ไม่เพียงแต่ตอบตกลงพาเขา กลับไปบ้านเกิดที่เมืองชวนเท่านั้น ยังให้เงินก้อนหนึ่ง แล้วยัง ให้ลูกน้องไปช่วยเขาตั้งหลักตรงนั้นด้วย

แน่นอน หลังจากที่รู้จักกันเขาก็ได้บอกชื่อของเขาเอง ให้รู้ เขา ชื่อฉินอีฝาน ฟังจากชื่อแล้วน่าจะเป็นคนที่ใจกว้าง

แต่พูดตามความเป็นจริง เฉินเกอรู้สึกว่าอาจเป็นเพราะท่าน ฉันอายุมากแล้ว พูดจาสับสน ในบางครั้งจึงเดาไม่ถูกเลยว่าคำไหนจริงค่ไหนเท็จ

รู้สึกสงสารเล็กน้อย

แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ไปไหน

ยิ่งไปกว่านั้นเอาท่านฉันไม่ถูกเลย เพราะสามารถหาเขาเจอ ได้อย่างปม่นยำทุกครั้งเลย

“คุณบอกว่าจะกลับกับลุงด้วยกัน!

ท่านฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผม……ก็ได้ แต่รออีกวันสองวันผมค่อยไปเมืองชวนนะ!

“ไม่เป็นไร ลุงรอคุณได้ ฮาฮา คุณอย่าคิดว่าลุงเป็นภาระเลย ไม่แน่ว่าลุงอาจจะช่วยคุณได้นะ!

ท่านฉันพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

“พอแล้วพอแล้ว ผมรู้แล้ว ขอบคุณท่านลุงฉินมาก็เลยออก ใช้ แล้ว ค่าใช้จ่ายของสองสามวันนี้ผมจะช่วยลุงออกนะ ลุงกลับไป พักก่อนนะ!

เฉินเกอยิ้มแห้งๆพลางส่ายหัว

“ได้ แล้วลุงจะรอ อีกสองสามวันพวกเราออกเดินทางกัน!

ท่านฉินจากไปด้วยความดีใจ แน่นอนว่าเฉินเหอไม่ได้ให้ท่านลุงฉันไปหาจริงๆ

เขาแค่ช่วยตนมาแล้วสองสามครั้ง เฉินเกอรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก

อย่างเช่นครั้งที่ตนถูกคนสกัดกั้นไว้ ถ้าไม่ใช่เขามาช่วยดึงเขา ออกมา วันนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

แต่ว่าเขาอายุมากแล้ว พูดจาวกไปวนมา ถ้าให้เขาตามติดตัว ไปด้วยจริงๆ คงจะเป็นภาระอย่างแน่นอน คำพูดนี้ไม่ใช่ไม่สุภาพ

แต่เขาไม่อยากจะให้เขาต้องมาลำบาก!

พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้นตอนเช้าๆ เฉินเกอก็ได้รับสายจากจ้าวถุงถุง แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่แกล้งหมั้นกับฉินหยา เพื่อไม่ให้เปิดเผย เฉินเกอไม่บอกแม้กระทั่งพวกหยงหาวและ

หลี่เจิ้นกั๋ว

ส่วนเฉินเกอเข้าใจฉินหยาดีว่า สิ่งสำคัญคืออยากบอกให้ ตระกูลฉินแห่งเยี่ยนจิงกับตระกูลหลงรู้

“เฉินเกอ ฉันรอรับคุณอยู่ชั้นล่างนะ! “จ้าวถงถงกล่าว

เป็นพิธีที่เรียบง่ายมาก คือเชิญทุกคนไปร่วมทำอาหารที่ โรงแรม เมื่อเป็นเช่นนี้ก็สามารถจัดการคนในตระกูลได้แล้ว

“ได้ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้! ”

เฉินเกอยิ้มแห้งๆแล้วพูด

ตอนที่เฉินเกอลงมาถึงชั้นล่าง จ้าวถงถงก็มานั่งรอแล้ว
จากนั้นเฉินเกอเตรียมจะไปด้วยกัน

ผลปรากฏว่าเวลานี้เฉินเกอเห็นข้างๆ โรงแรมมีรถคันหนึ่งจอด

มีหยาง ยืนอยู่ด้านหน้ารถ

เมื่อเห็นเฉินเกอ หยางก็วิ่งมาอย่างช้าๆ

“เฉินเกอ! ฉันมาหาคุณ แต่บอดี้การ์ดของคุณไม่ให้ฉันเข้าไป

เชอะ! ”

หยางล่กล่าว

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดของเฉินเกอรู้จักหยางเสาสองพี่น้องนี้ดี ดังนั้นเมื่อหยางมา จึงไม่ให้พวกเธอเข้าไป ถึงจะพูดยังไง

ก็ตาม

บอดี้การ์ดไม่แม้แต่จะรายงานขึ้นไป

“คุณหาผม? ทำไมเหรอ? ”

“คุณรีบช่วยพี่สาวฉันด้วยค่ะ พี่สาวฉันจะกินยาฆ่าตัวตายแล้ว

ค่ะ! เริ่มโวยวายตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ ฉันห้ามไม่ไหวจริงๆ คนที่ จะช่วยพี่สาวได้ตอนนี้ก็มีเพียงคุณแล้วค่ะ!”

หยางหูพูดด้วยสีหน้ากังวล

“ออ งั้นก็ให้เธอโวยวายเถอะ จะให้ผมห้ามเธอยังไง? ”

เฉินเกอยิ้มแห้งๆแล้วพูด
“เหอะ คุณมันไร้หัวใจสิ้นดี เพราะอะไรพี่สาวฉันถึงทำเรื่อง พวกนี้ ก็เพื่อให้คุณมองเธออยู่ในสายตาบ้าง และคุณรู้ไหมว่า เมื่อคืนทําไมหลงเช่าหยุนถึงตบตีพี่สาวฉัน ในงานเลี้ยง? ”

“เพราะหลงเช่าหยุนเคยให้พี่สาวหลอกคุณออกมา จากนั้นก็ จะทำร้ายคุณ แต่พี่สาวไม่ตอบตกลง เลย พี่สาวฉันได้รับผลกระ ทบจนจะคิดสั้นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้คุณกลับไม่แยแสอะไร

หยางล่กล่าว

“ผมเคยพูดแล้วว่าพี่สาวคุณกับผมไม่มีความเกี่ยวพันใดๆเลย และอีกอย่างช่วยผมส่งข่าวทีว่าคิดจะทำอะไรก็ได้ แต่อย่ามาทำที่ คฤหาสน์ของผมก็แล้วกัน!

เฉินเกอพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างเยาะเย้ย เตรียมจะเดินไป

“คุณคุณคุณ! คุณมันแย่มากเลย เฉินเกอ คุณมันสัตว์ เดรัจฉาน ตอนนี้ยังรีบที่จะไปหมั้นกับคนอื่นอีก ไม่สนใจว่าพี่สาว ฉันจะเป็นตายไร้ดียังไงเลย

หยางล่กล่าว

“คิกคิก ใครบอกคุณว่าผมจะไปหมั้น?

“อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย ถือสักว่าเก็บความขมขื่นไว้แล้วกัน คุณยังคิดจะมาปิดบังฉันอีกเหรอ!

หยางล่กล่าว

“คุณจะรู้หรือไม่รู้ก็แล้วแต่ ผมไม่มีเวลา
เมื่อวานหยางเลวขายหน้ามากจริงๆ ถูกหลงเช่าหยุนตบตี ถูก ดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเงินเกออาจจะรู้สึกสงสารเธอ

แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว

จากนั้นก็ไปกับจ้าวถุงถุงเลย

หยางโกรธจนกระทืบเท้าแล้วก็ไป

คฤหาสน์หยุนติ้ง

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูรองกลับมาแล้วค่ะ!”

สาวใช้คนหนึ่งกล่าว

หยางเสวีที่นอนพิงอยู่บนโซฟาลุกขึ้นยืน หา? เฉินเกือมาแล้ว หรือยัง?

“ดิฉันเห็นแค่คุณหนูรองค่ะ ไม่ได้เห็นคุณชายเงินค่ะ? ”

“หม เป็นไปได้ยังไง! ”

หยางเสรีบพูด จากนั้นก็ผลักสาวใช้ไปข้างๆ ตัวเองเดินไปดู ที่หน้าประตู จริงๆด้วย เห็นเพียงหยางขึ้นมาคนเดียว ไม่มีเงา ของเฉินเกอเลย

“คนไร้หัวใจ เขาใจแข็งขนาดนี้เลยหรือ? ” หยางเสวีพูดด้วยสีหน้าหดหู่ใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ