บทที่ 321 พัวพัน

ในท้องฟ้ามีเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์มากมายกำลังบินวนเป็นรูป

วงกลมล้อมรอบอยู่บนหลังคาบ้าน

ประมาณสามสิบกว่าล่า

ให้ซานตกตะลึงตาค้าง

ส่วนจ้าวถงถงนั้นตกตะลึงจนต้องเอามือปิดปาก

โอ้โห ถึงแม้ว่าจ้าวถงถงจะเติบโตมาในเมืองใหญ่ แต่ก็ไม่ เคยเห็นฉากตระการตาเช่นนี้มาก่อนเลย!

“เฉินเกอ คุณเล่นถึงขนาดนี้เลยหรือ

โหซานตะโกนพูดด้วยความตกตะลึง

บัดนี้อยากจะเอาเงินแล้วชิ่งหนี แต่มีบอดการ์ดลงมาจากบันไดพาดตั้งนานแล้ว และได้เข้าสกัดกั้นล้อมรอบโห่ซานไว้

“เป็นนายจริงด้วย โหซาน ตอนแรกคิดว่านายจะไม่กล้ากลับ มาแล้ว คิดไม่ถึงว่านายไม่เพียงแต่กลับมายังคิดไม่ดีต่อคุณชาย เฉินด้วย นายไม่กลัวว่าท่านประธานเฉินเสี่ยวจะรู้เหรอ?

หลี่เจิ้นกั๋วเดินลงมา ข้างกายมีบอดี้การ์ดเทียนหลงหมาด้วย บัดนี้กำลังกล่าวด้วยความเยาะเย้ย
เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนพวกเขารู้จักกันมาก่อนแล้ว และเห็นเทียนหลง ตี้หูกับหลู่เจิ้นถั่วก็มากัน

ให้ชานจึงไม่คิดที่จะหลบหนีอีก

ใช่ ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปเสียแล้ว หากหลี่เฉินกั๋วรายงาน เรื่องนี้ให้เฉินเสี่ยวทราบ เฉินเสี่ยวต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ พอ ถึงตอนนั้นแม้แต่ศพก็อาจจะไม่ครบสามสิบสองประการก็ได้

หากยอมจํานงแต่โดยดีก็อาจมีโอกาสรอดชีวิตได้

“เห้อ! เห้อ! เห้อ! เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ให้ผมไสหัวออก มา ผมจึงไม่มีทางเลือก และอีกอย่างที่เป็นกั๋วครับ ถึงผมจะร่วม ขบวนการทำร้ายคุณชายเฉิน แต่ผมก็ประสงค์ดีนะครับ พี่ไม่รู้ หรอกว่าวันนั้นหลงเช่าหยุนไม่เพียงแต่จะใส่ร้ายคุณชายเฉิน เท่านั้น ยังให้ผมตีคุณชายเฉินให้สลบแล้ววางยาคุณชายเฉิน ด้วยนะครับ ดังนั้นผมจึงได้ปฏิเสธไป และตอนนี้ท่านดูสิครับว่า ผมอาสาจะเอาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณชายเฉิน ด้วยนะครับ!

โห่ซานพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง

“พี่เจิ้นกั๋วครับ พี่เห็นแก่มิตรภาพที่พวกเราสามพี่น้องเคย ทำงานรับใช้คุณหนูใหญ่มาด้วยกัน และเมื่อก่อนผมก็เคยช่วยพี่ ด้วย พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ? พี่ดูสิครับ ตอนนั้นผมยังเป็นเด็ก อมมืออยู่เลย ตอนนี้ถึงจะโตแล้วแต่ก็ยังอยู่ในสภาพอย่างนี้อยู่ เลยครับ?
“นายยังจําได้อยู่เหรอว่าเมื่อก่อนเป็นลูกน้องของคุณหนู ใหญ่? ผมยังคิดว่านายลืมไปแล้วสักอีก ส่วนเรื่องจะจัดการ อย่าง

ไงกับนายก็ต้องฟังคำสั่งจากคุณชายเฉิน!

พวกหลี่เจิ้นกั๋วเดินมาข้างๆเฉินเกอ

“โหซานเคยเป็นลูกน้องของพี่สาวผมเหรอ? ”

เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ มิน่าล่ะโหซานถึงได้กลัว พี่สาวมากนัก

“ใช่ครับคุณชายเฉิน ตอนที่คุณหนูใหญ่มาอยู่ที่เมืองจีนหลัง มีผม จ้าวจื่อซิ่งและโอ่านผิง ซึ่งก็คือ โหซานคนนี้ สามคนครับ ตอนนั้นโหซานยังมีอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ แต่ทำตัวเหลวไหล ซึ่งครั้ง นั้นดื่มเหล้าจนเมาแล้วไปข่มขืนพนักงานสาวจนตั้งครรภ์ คุณหนู ใหญ่โกรธมาก จึงได้ไล่สัตว์เดรัจฉานคนนี้ออกครับ!

หลี่เจิ้นกั๋วมอง โห่ซานพลางยิ้มเยาะเย้ย

“ที่แท้ยังมีเรื่องอย่างนี้อีกด้วยเหรอ! ในเมื่อเขาเอาหลักฐาน ออกมา ผมก็จะไม่ถือสาเอาความก็ได้

พูดตามความจริง ตอนแรกเฉินเกอคิดจะหาคนนั้นเจอแล้ว กระทืบให้เละไปข้างหนึ่งเลย

แต่ตอนนี้โห่ซานกำลังยิ้มให้กับเฉินเกออย่างประจบประแจง

เฉินเกอจึงไม่อยากจะสนใจคนไร้ยางอายอย่างเขาอีก
“หอ ถือว่านายโชคดีมากโหซาน เอาเงินวางไว้แล้วก็ใสหัวไป ชะ! ครั้งนี้จะปล่อยนายไป! ”

ขณะที่หลี่เจิ้นกั๋วกำลังโกรธเคืองอยู่ก็แอบเบาใจลงมาก

เพราะถึงยังไง เมื่อก่อนพวกเขาก็เคยอยู่ด้วยกัน และให้ซาน ยังเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งอีกด้วย

เมื่อกี้ยังกังวลว่าคุณชายเฉินใจแข็งจะเอาชีวิตของนายคนนี้

“ผม……ผมไม่ไปครับ! ”

โห่ซานกล่าว

“นายคิดจะทําอะไร? ”

“คุณชายเงินครับ คุณดูสิผมไม่มีที่ไปแล้วครับ คุณรับผมไว้ ด้วยคนนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำความผิดอะไรอีกแล้ว คุณ ชายเฉินครับให้ผมติดตามคุณเถอะครับ! ? ”

โห่ซานกล่าว

ใช่แล้ว ครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเกอที่โรงแรมก็ดูออกว่าเฉินเกอ เป็นคนที่มีความเมตตากรุณามาก และคำพูดเมื่อกี้ก็ไม่ได้พูดเล่นๆเท่านั้น

จริงอยู่ที่หลงเช่าหยุนเคยให้ตนใช้วิธีสกปรกทำร้ายเฉินเกอ แต่โห่ซานก็แค่ทําตามคำสั่งอย่างผิวเผิน จะไปทำร้ายจริงๆได้ อย่างไรกัน
เพราะสาเหตุแรกคือเกรงกลัวเฉินเสี่ยว สาเหตุที่สองคือเฉินเสี่ยวมีบุญคุณต่อเขา

เขาไม่กล้ากลับมา เพียงแต่คิดว่าเมื่อขโมยเงินได้สักก้อนหนึ่ง แล้วจะไปจากที่เต็มไปด้วยอันตรายแห่งนี้

ความจริงแล้วคลิปอัดเสียงนี้ได้แอบอัดไว้ตอนที่อยู่กับหลงเช่า หยุน ถ้าหากได้เงินมาอย่างร่ารื่น เฉินเกอก็จะถูกเข้าใจผิดมาก สุดก็แค่เจ็ดแปดวัน เมื่อตัวเองหลบไปไกลอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว ก็จะส่งคลิปอัดเสียงนี้มาให้หลี่เจิ้นถั่ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวเองจะหนีไปไม่ได้แล้ว

ก็ขอร้องให้เฉินเกอรับเขาไว้ก็แล้วกัน!

“นาย? ”

เฉินเกอหัวเราะช่างมันเถอะ วันนี้ผมจะปล่อยนายไป และจะ ไม่ให้พี่สาวเอาเรื่องนายวันหลังด้วย นายไปได้แล้ว!

โหซานมีท่าทางที่เจ้าเล่ห์ เฉินเกอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาคำไหน เป็นความจริงค่ไหนเป็นความเท็จกันแน่

“อย่าครับ ได้โปรดเถอะครับคุณชายเฉิน ผมมอบของขวัญชิ้น โบว์แดง ให้คุณ ถือว่าเป็นของกราบไหว้เข้าร่วมวงการครับ คุณชายเฉินต้องชอบแน่นอนครับ!

โห่ซานกล่าว

เฉินเกอสบตากับหลี่เจิ้นถั่วแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าพูดว่า “ก็ได้ แต่ต้องดูว่านายเอาของขวัญอะไรมาให้นะ! ”

พูดจบก็หันหน้าไปมองฉินหยากับจ้าวถงถง ประธานหลี่ จัดรถ

ส่งพวกเธอกลับไปด้วย

น้ำเสียงมีความเฉื่อยชาเล็กน้อย

ส่วนฉินหยายังต้องรอคอยหวังว่าเฉินเกอจะพูดอะไรกับตน

เล็กน้อยในทำนองที่ห่วงใย

แต่ทว่าไม่มีเลยสักคำ

หลังจากที่รถมาถึง เฉินเกอก็ขึ้นรถแล้วจากไป

เขาจงใจจะทำเช่นนี้

อย่างนี้ก็ดีไปอย่าง แสดงออกให้ชัดเจนจะได้ไม่เกิดความ เข้าใจผิดในภายหลังอีก

ส่วนฉินหยามองหลังของเฉินเนื้อที่เดินจากไป ในใจก็รู้สึก หดหูยิ่งนัก นับแต่นี้เป็นต้นไปตัวเองกับเฉินเกอก็เป็นได้แค่นี้แล้ว ใช่ไหม? เขาหมดใจต่อเธอแล้วจริงๆ หรือ?

ไม่มีแม้กระทั่งมิตรภาพความเป็นเพื่อนกันเลยหรือ?

หอหือ ใช่ ใช่แน่นอน

เฉินเกอเขาแค่มาหาหลักฐานแล้วผ่านมาช่วยเธอพอดี ตัวเอง คิดฟุ้งซ่านไปไกลอะไรกัน

คิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดอยากจะให้เงินเกอมาเสี่ยง อันตรายเพื่อตัวเอง
ฉินหยาเอ่ย ทำไมเธอถึงโง่เช่นนี้ ยังจะไปซาบซึ้งกับเรื่องเล็กๆ อีก?

ในใจของเขามีเพียงซูมู่หานเท่านั้น ซึ่งชัดเจนมากว่าได้ถือ โอกาสนี้ขอเลิกกับตน

ฉินหยาเตือนตัวเองด้วยความทุกข์ใจ

ตอนแรกยังนึกว่ามีผู้ชายเสียสละชีวิตเพื่อจะมาช่วยตน มัน เป็นการหลอกลวงทั้งเพ! หลอกลวง

คืนนี้ฉินหยากลับไปก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่ตลอด พอถึงเช้าตรู่ถึงจะนอนหลับ

เช้าวันรุ่งขึ้นประมาณเก้าโมงกว่า ฉินหยาถูกเสียงวุ่นวายข้าง นอกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“คุณเลี้ยงหนาน คุณต้องหาวิธีช่วยนะครับ ตอนนั้นพวกเรา ออกจากบ้านตระกูลฉินเพื่อติดตามคุณมา คุณต้องรับผิดชอบต่อ พวกเรานะครับ ตระกูลเราจะพยุงต่อไปไม่ไหวแล้วนะครับ!

พ่อแม่ของฉินหยา ซึ่งก็คือฉันเสียงหนานพวกเขากลับมาแล้ว และยังมีรุ่นอารุ่นลุงอยู่ด้วย

กำลังหารือวิธีเผชิญหน้ากับตระกูลหลง และตระกูลฉินแห่ง เยี่ยนจิงอย่างไรดี

ตอนนั้นด้วยเรื่องบางอย่าง ทำให้ฉันเสียงหนานโกรธจน นำพาทุกคนออกมาจากบ้าน ตอนนี้ธุรกิจที่ทุกคนได้ร่วมลงทุนด้วยกันจะไปไม่รอดแล้ว

จึงต้องมีความรับผิดชอบต่อทุกคน

“จนถึงตอนนี้เสี่ยวหยายังไม่มีความคืบหน้ากับคุณชายสาม ของตระกูลหลงเลย มันไม่เข้าท่าเสียเลย วันนี้หลงเช่าหยุนจัด งานเลี้ยงวันเกิด วิลล่าสปา ต้องการให้เสี่ยวหยาไปร่วมงาน ด้วย เห็นได้ชัดว่าอยากจะให้เสียวหยาตอบตกลงหมั้นกับเขา

คนในเชื้อตระกูลเดียวกันกล่าว

“พอแล้วพอแล้ว พวกคุณก็รู้ว่าเมื่อคืนเสี่ยวหยาเกิดเรื่องอะไร ขึ้น ก็ยังไม่เห็นว่าคุณชายหลงจะทำอะไรเพื่อลูกสาวผมเลย ตอน นี้เสียวหยากำลังพักผ่อนอยู่ เฮ้ย ! เวรกรรมจริงๆ!

ตอนเช้าตรู่พวกฉินเลี้ยงหนานก็ได้รับกลับมาถึงบ้าน เพราะ ลูกสาวเกือบจะถูกลักพาตัว มันเป็นเรื่องที่ใหญ่หลวงมาก

ในขณะที่ทุกคนกำลังหารือกันอย่างร้อนใจอยู่นั้น

ประตูห้องก็ได้เปิดออก

ฉินหยาเดินออกมาด้วยสีหน้าที่แย่เล็กน้อย “พ่อค่ะ แม่ค่ะ พวก ท่านอย่ากังวลเลยค่ะ วันนี้หนูไปก็ได้ค่ะ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ