บทที่ 303 ต้องเกิดเรื่องกับเพื่อนของคุณแน่

หูฮุ่ยหมินกระดิกนิ้วเรียกเฉินเกอให้มาหา

ด้วยสถานะของเฉินเกอ ในตอนนี้ เขาเองก็ไม่อยากที่จะไป อย่างนี้

เพราะว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องทำตามที่หูฮุยหมินนั้นบอก เมื่อก่อน ในสมัยตอนที่เรียนอยู่นั้น มีอยู่หลายครั้งที่ตอนเข้า ร่วมการแข่งขันกิจกรรมทางวิชาการนั้น

ที่หูฮุ่ยหมินเธอทำหน้าที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม จนเกิดความเคยชิน “เฉินเกอ ที่บอกให้นายยกลังน้ำเปล่าไป ยกแล้วหรือยัง” “เฉินเกอ ช่วยคนอื่น ๆ แบกสัมภาระหน่อยสิ”

เพราะเป็นแบบนี้ หูฮุ่ยหมินก็เลยเกิดความเคยชิน เมื่อได้ยินคำพูดดังนั้น เฉินเกอก็เลยยิ้มเย้ยในใจ แต่ว่าก็ได้ เดินเข้าไป

“ฮ่า ๆ คงจะใช่จริง ๆ เฉินเกอฟังคำพี่ด้วย”

“กล้าที่จะไม่ฟังหรอ ไม่ต้องพูดหรอกว่าพี่ฮุ่ยหมินเมื่อก่อนนั้น จะเป็นหัวหน้ากลุ่ม และตอนนี้ฮุ่ยหมินเองเก่งจะตาย หากไม่ฟังก็ จับเขาไปเลย ฮ่า ๆ ”
ผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“เฉินเกอ ฉันจำได้ว่า เมื่อก่อนนายจนมาก ทำไมยังมาดื่ม เหล้าที่ร้านเหล้าได้ล่ะ ทำไมหรอ รวยขึ้นแล้วหรอ”

หูฮุ่ยหมินถามขึ้น

เมื่อครู่เธอเองก็ดูไม่สบายใจเท่าไร

“อะไรนะ เฉินเกอจนมากเลยหรอ” ผู้หญิงเหล่านั้นตกใจ

“ใช่ละ เมื่อก่อน สมัยมัธยมปลาย บ้านของเฉินเกอนั้นขึ้นชื่อ เรื่องความจนเลยล่ะ ในหนึ่งวันเขาได้กินแค่ข้าวมื้อเดียวเอง บาง ครั้งก็แทบไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม จนพวกเธอจินตนาการได้ออก เลยล่ะ”

หูฮุ่ยหมินพูด

คำพูดของเธอไม่ได้แฝงไว้ด้วยความหมายอื่น

แต่เป็นเพราะว่า ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเป็นคนที่มีนิสัยตรงไป ตรงมา คิดสิ่งใดก็พูดสิ่งนั้น แทบจะไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของ เฉินเกอเลย

ตั้งแต่มัธยมก็เป็นแบบนี้

คำพูดที่ทำให้คนอื่นฟังแล้วรู้สึกไม่ดี หูฮุ่ยหมินก็ยังสามารถ พูดออกมาได้ ต่อหน้าคนมากมาย

สงสัยว่า ในสายตาเธอ คิดว่าความจนนั้นเป็นเรื่องธรรมดาทั่ว
แต่ว่าเมื่อครู สายตาของผู้หญิงเหล่านั้นที่มองเฉินเกอต่างก็ดู มีท่าทีที่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเป็นดูสงสารและเห็นใจเขา

เพราะเมื่อครู่ทุกคนต่างคิดว่า นี่คือคุณชายดี ๆ คนหนึ่ง

“ก็จริงแหละ ปกติแล้วก็ควรให้ความสำคัญกับการเรียน ต้อง เรียนให้สูง ๆ ใส่ใจกับการเรียนดีที่สุด”

“ใช่แล้ว เมื่อก่อน มีเพื่อนมัธยมต้นคนหนึ่ง เขาหรอ สุขภาพ ไม่ค่อยดีตั้งแต่เด็ก ๆ สมองก็เลยไม่ค่อยดีเท่าไร หลังจากนั้น เขา ก็ได้ไปทำธุรกิจตั้งแต่เนิ่น ๆ และตอนนี้เขามีกิจการร้านค้าเป็น ของตัวเองแล้ว ส่วนเฉินเกอ นายเองก็ต้องขยันให้มาก ๆ นะ

เฉินเกอไม่ทันได้พูดอะไร พวกเธอสามสี่คนก็ได้พูดต่อกันไม่ หยุดปาก

เฉินเกอเองก็ไม่ได้อธิบายอะไร ทำได้แต่อมยิ้มไว้ “พอแล้ว ยหมิน ฉันว่าพวกเราไปหาเหล้าดื่มดีกว่า”

เฉินจุนเหวินมือล้วงกระเป๋า แล้วปากก็คาบบุหรี่ไว้สำหรับเขา แล้ว เฉินเกอนั้นไม่ควรที่จะมีความคิดเห็นใด ๆ เสนอออกมา

“ได้สิ ๆ แล้วเฉินเกอ นายจะไปยังไง

มีผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“เขาจะไปทำอะไรล่ะ เรื่องที่พวกเราคุยกัน เขาไม่เข้าใจหรอก” หูฮุ่ยหมินพูดขึ้น

ทีแรก เธอก็รู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอคงจะเกรงใจ
ด้วยความที่หูฮุ่ยหมินนั้นกลัวว่า เฉินเกอจะไม่รู้จักมารยาทใน การเข้าสังคม ถ้าหากไปด้วยกันแล้วกลัวจะวุ่นวายไปกันใหญ่

เพราะในบริบทแบบนี้แล้วนั้น หากให้เขาไปด้วย หูฮุ่ยหมินเอง ก็คงรู้สึกไม่วางใจเหมือนกัน

จากนั้น เธอก็ยิ้มและโบกมือให้กับเฉินเกอ และพวกเธอก็ได้ ออกจากร้านเหล่านั้นไป

ที่ประตูของร้านเหล้านั้น ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดเทียนหลง นั้นคงจัดการเรื่องข้างในเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนยืนดูด บุหรี่ที่กำแพงแล้วมองมาที่เฉินเกอ

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนนั้นได้ยืนรอเฉินเกอมาแล้วสักพัก

“จัดการเรียบร้อยแล้วหรอ แล้วหยางลู่ล่ะ”

เฉินเกอถาม

“ร้องไห้อยู่ข้างในครับ”

เทียนหลงยิ้มแล้วก็พูดขึ้น

เงินเกอทำได้แค่ส่ายหน้าแล้วก็ยิ้ม จากนั้น ทั้งสามคนก็ได้เดิน ออกมาพร้อมกัน

“คุณชายเฉิน คนเหล่านั้นเป็นเพื่อนคุณหรอครับ”

เมื่อเดินออกมาแล้ว เทียนหลงได้ถามขึ้น

“หนึ่งคนในนั้นเป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย มีอะไรหรือเปล่า ”
“ดูจากท่าทางแล้ว พวกเขาไม่น่าจะใช่จบจากโรงเรียนตำรวจ นะ แต่น่าจะจบจากโรงเรียนเตรียมทหาร เพราะดูเหมือนว่าจะได้ รับการฝึกแบบทหารมา

ตี้หูที่กำลังดูดบุหรี่และได้พูดขึ้น

“พวกนายเก่งจริง ๆ ดูออกขนาดนั้นเลยหรือ คนที่ฉันคุยด้วย นั้น ชื่อ หูฮุ่ยหมิน จบจากโรงเรียนตำรวจ ตอนนี้เธอทำงานที่กอง บังคับคดี เก่งมากเลยนะ ”

“ในเมื่อเป็นเพื่อนของคุณ งั้นผมจะพูดตรง ๆ เลยนะครับคุณ เฉิน เพื่อนของคุณและเพื่อนร่วมงานของเขา คืนนี้ต้องเกิดเรื่อง แน่”

เมื่อเทียนหลงถามรายละเอียดทั้งหมดแล้ว ก็ได้พูดขึ้น

“อะไรนะ”

เฉินเกอตะลึง

“เมื่อครู่ที่พวกเราเห็นพวกเขาได้เดินออกไปนั้น มีอยู่สองคน สะกดรอยตามพวกเขาไป แถมทั้งสองคนนั้นยังพกปืนไว้อีกด้วย และทั้งสองคนนั้นดูโหดเอาเรื่องไม่เบาเลยนะ เหมือนกับเคยได้ รับการฝึกแบบทหารมา เพื่อที่จะมาฆ่าคนเลยแหละ

เทียนหลงพูด

ที่จริงแล้ว คำพูดเหล่านี้หากไม่ใช่ว่าบอดี้การ์ดเทียนหลงหู เป็นคนพูดออกมา เฉินเกอเองคงไม่เชื่อ
เมื่อครู่เฉินเกอดูหูฮุ่ยหมินและคนอื่น ๆ เดินออกไปนั้น

ก็ไม่ได้สังเกตเหตุการณ์ดังกล่าว

แต่ว่าตัวเองเป็นใครล่ะ ความสามารถในด้านนี้จะสู้บอดี้การ์ด เทียนหลงหูได้อย่างไรกัน

และทั้งสองคนนี้ คงไม่ล้อเล่นกับตัวเองแน่นอน

หาจจะพูดไปแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้สนิทกับหูฮุ่ยหมิ่นขนาดนั้น แค่ ตอนที่เรียนมัธยมปลายนั้น รู้จักกันในฐานะหัวหน้าและลูกน้อง เท่านั้นเอง

แต่ว่านะ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเพื่อนในสมัยเรียน

ตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดเรื่อง หากไม่เข้าไปช่วยเหลือ แล้วจะนิ่ง ดูดายได้อย่างไร

ในตอนนั้น เฉินเกอเองก็ไม่อยากที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ของตัวเอง เพราะว่า หลังจากนี้เรื่องที่ตัวเองนั้นต้องการจะทำยัง มีอีกเยอะ

ทันใด ในใจก็คิดวางแผนเอาไว้

เมื่อหลังจากที่บอกกับบอดี้การ์ดเทียนหลงหูแล้ว จากนั้นเฉินเกอก็พุ่งตรงไปยังร้านเหล้าที่หูฮุ่ยหมินนั้นได้ไป เมื่อตอนที่เขาไปถึงนั้น พวกเธอก็ได้เริ่มดื่มกันแล้ว

“พู! ฮียหมิน เธอดูสิ เฉินเกอมาได้ยังไง”
ผู้หญิงคนหนึ่งสำลักเหล้าพุ่งออกมา ตกใจแล้วชี้นิ้วไปที่เฉิน

เกอ

ส่วนเฉินเกอก็หาพวกเธอเจอ จากนั้น ก็เดินเข้าไปหา

“นายตามมาทำไม

หูฮุ่ยหมิ่นขมวดคิ้วด้วยความอยากรู้

คิดว่าเป็นเกอกำลังเล่นตลกอะไรอยู่แน่

เลยพูดออกไปด้วยอาการโมโห

เอาใหญ่เลยนะ เมื่อครู่แค่ทำเป็นเกรงใจนายแค่หน่อยเดียว นายเลยคิดว่าพวกเราจะเชิญนายมาดื่มเหล้าด้วยเลยหรือ ให้ นายเป็นใครกัน

“ที่ฉันมาแค่อยากจะบอกเธอว่า วันนี้พวกเธอควรจะกลับบ้าน กันให้เร็วหน่อย มันอันตราย มีคนอยู่หลายคนเฝ้ามองพวกเธออยู่”

เฉินเกอพูด

ตัวเองก็สามารถพูดได้แค่นี้ ถือว่าเป็นการเตือนหูฮุ่ยหมินแล้วกัน

“หรอ มีคนเฝ้าดูพวกเราอยู่หรอ ใครกัน แล้วฉันทำไมไม่เห็น เฮอะ ๆ พวกเราทําอาชีพอะไร นายทำงานอะไร หากมีคนเฝ้ามอง พวกเราจริง ก็คงเป็นนายนั่นแหละที่คอยเฝ้ามองพวกเราอยู่ คำพูดแบบนี้ หากว่าผู้บังคับบัญชาเป็นคนพูด หูฮุ่ยหมินและคนอื่น ๆ คงจะให้ความสำคัญแล้ว

หรือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาพูดแบบนี้ หูฮียหมินเองก็รู้สึก ขอบคุณอยู่มาก

แต่นี่ เฉินเกอเป็นคนพูดออกมา หยุ่ยหมินเอง เลยคิดว่า เป็นการดูถูกอาชีพของตัวเองยิ่งนัก

ก็เหมือนกับว่า ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นดั่งเสื้อที่คอยเฝ้าระวังเหยื่อ อยู่ แต่กลับมีหมูวิ่งมาบอกกับตัวเองว่า กำลังจะมีอันตรายเกิด ขึ้น

ก็คงจะรู้สึกโกรธเป็นธรรมดา

และสีหน้าของหูฮุ่ยหมินยิ่งเพิ่มความโกรธออกมา

และครั้งนี้ที่เฉินเกอมา ก็รู้ผลและได้เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี

จากนั้น ก็ได้แค่พยักหน้า แล้วเดินจากไป

“คนคนนี้ช่างน่าเกลียดจริง ๆ คิดว่าตัวเองเป็นใครหรอ ทำมา เป็นวางท่าอยู่ได้”

“ใช่แล้ว ฮุ่ยหมิน ตอนที่เขาเรียนกับเธออยู่นั้น ก็มักจะชอบ ทำให้คนอื่นเกลียดอย่างนี้หรอ

ผู้หญิงเหล่านั้นต่างก็คิดว่าเฉินเกอเป็นคนชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน

“ไอ้หย่า ไม่อยากจะพูด จะพูดถึงเขาทำไมกัน เสี่ยวเหมิงเสี่ยว เถียน ปะ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยหูฮุ่ยหมินพูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ