บทที่ 301 การเอาคืน

เรื่องนั้นทําเอาหยางเสว่ได้รับผลกระทบอย่างมาก แต่ว่าเธอเป็น อะไรไหม

และเฉินเอกเองก็คิดไม่ถึงจริง ๆ

“อืม วันนั้น สามารถพูดได้เลยว่าเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ของพี่สาวของฉัน เพราะว่าเมื่อก่อนนายนั้น ทุกคนต่างรู้ว่านาย จน ไม่มีอะไรเลย ใคร ๆ ต่างก็ดูถูกถากถางนาย ใคร ๆ ก็ไม่ สนใจนาย แต่ว่าพี่สาวของฉัน กลับเลือกที่จะเดินไปกับนาย เดิน จับมือกับนายในรั้วมหาวิทยาลัย เดินช็อปปิ้งด้วยกัน กินข้าว ด้วยกัน นายรู้ไหมว่าคนอื่นเรียกพี่สาวฉันว่าอะไร

“พวกเธอรีบสิ นั่นมันไม่ใช่หยางเสาผู้ที่มีแฟนเป็นไอ้คนจน หรอกหรอ”

“ได้ยินหรือยัง ทุกคนต่างเรียกเธออย่างนั้น ดูถูกเยอะเย้ยเธอ แต่เธอกลับคิดว่าไม่เป็นไร แต่ว่าต่อมา นานวันเข้า ความอดทน ของผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้หมดลง เพราะทนมาพอแล้ว เธอก็คิดว่า สวรรค์นั้นช่างล่าเอียงเสียจริง ใช่แล้ว เธอปล่อยนายไป และเลิก กับนาย”

“แต่ว่านายยังกล้าพูด พี่สาวของฉันผิดตรงไหน เฉินเกอเองก็ยอมรับ เรื่องนี้หยางเสว่เองก็ไม่ได้ผิดอะไร ใคร ล่ะที่จะไม่มีสิทธิ์ในการเลือก
แต่เพียงแค่หลังจากนั้นหยางเสวก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ท่า เอาเฉินเกอเองก็คิดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน

“นายยังจำได้ไหม วันนั้นที่พี่สาวของฉันขอร้องนายจนแทบจะ ขาดใจ”

หยางลู่พูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกโกรธ

“แต่สุดท้าย นายเองก็ไม่สนใจ จนทำให้พี่สาวของฉันรู้สึก อายจนไม่กล้าที่จะมาเรียนต่อแล้ว และก็ไม่กล้าที่จะไปเจอเพื่อน เก่า ๆ ของพวกนายด้วย ดังนั้น เธอเลยตัดสินใจหยุดการเรียนไว้ นายก็รู้ว่า พวกนายในช่วงนั้นเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะจบ แล้ว แต่เป็นเพราะว่านายทำให้พี่สาวของฉันเป็นอย่างนี้ สิบกว่า ปี ตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัยของเธอที่ตั้งใจเรียนนั้น กลับ ต้องสูญเปล่าไป”

“หลังจากที่เธอไปแล้วนั้น เธอก็พยายามที่จะหลบ หลบให้ไกล จากนาย ไปอยู่ยังที่ที่ไม่สามารถรับรู้ข่าวสารอะไรของนายได้ เธอเลยตัดสินใจไปเยี่ยนจึงคนเดียว เพื่อที่จะหางานทำ

“และคิดไม่ถึงว่าวันแรกที่ไปนั้น กระเป๋าสตางค์ก็โดนขโมยไป เมืองเยี่ยนจิง เป็นเมืองที่ต้องใช้เงินในทุก ๆ ก้าวที่เดิน นายจะ ให้เธอทำอย่างไร และพอดีว่าเธอเห็นป้ายรับสมัครงานของร้าน เหล้าร้านหนึ่งเข้าพอดี เธอจึงเข้าไปทำงานที่นั่น เพื่อให้ตัวเองได้ มีชีวิตรอดมา ในช่วงเวลานั้น”

“แต่ว่าอยู่อย่างสบายใจได้แค่ไม่กี่วัน เถ้าแก่ร้านเห็นว่าพี่สาว ของฉันสวย เลยเกิดความอยากจะได้ขึ้นมา และซ้อมเธออย่างหนัก เธอเองก็โกรธมากเลยตบไปที่หน้าของเขาที่หนึ่ง ด้วยเหตุนี้ จึงเกือบจะทำเอาพี่สาวของฉันนั้น ไม่มีชีวิตรอด เถ้าแก่คนนั้นดูมี อำนาจมาก นายรู้ไหม”

“ต่อมา เขาเองก็ไม่พอใจพี่สาวของฉัน และยิ่งทำให้เธออยู่ อย่างลำบากมากกว่าเดิม อยากจะหางานที่ดี ๆ หน่อยก็หาไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าไอ้คนคนนั้นใช้วิธีอะไร ทำให้พี่สาวของฉันออกจาก เยี่ยนจึงไม่ได้ แม้แต่จะซื้อตั๋วรถกลับบ้านก็ยังทำไม่ได้ ทำเอาพี่ สาวของฉันเองต้องยอมจํานน”

“ผู้หญิงตัวคนเดียว ในทุก ๆ วันต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ นายรู้ไหมว่ามันน่ากลัวแค่ไหน”

สุดท้าย พี่สาวของฉันก็เลยได้ไปทำงานที่โรงแรมของเขา ใน ตำแหน่งพนักงานคิดเงิน แต่ก็ไม่ได้เงินเดือน ให้แค่ข้าวกินไปซื้อ ๆ แถมยังโดนเถ้าแก่เนี้ยคอยทุบตีและรังแกอยู่ประจำ

“ในขณะที่พี่สาวของฉันกำลังคิดที่จะฆ่าตัวตายนั้น บังเอิญพ่อ บ้านของตระกูลหลงเห็นเข้าพอดี และคุณชายสองของตระกูล หลงต้องการคนดูแลอยู่พอดี แล้วพี่สาวของฉันเลยได้ไปที่นั่น หลังจากนั้น คุณชายสองของตระกูลหลงชอบพี่สาวของฉันเข้า ถือว่าเป็นโชคดีของเธอจริง ๆ แล้วทั้งสองคนก็เลยได้แต่งงานกัน ไป ฮ่า ๆ ”

“เฉินเกอ นายคงคิดไม่ถึงล่ะสิ สิ่งที่ผู้ชายเลว ๆ อย่างนาย อยากเห็น ในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้พี่สาวของฉันที่ลำบากตรากตรำ มามากนั้น ไม่เป็นอย่างที่นายคิด และก็คงไม่คิดว่าพี่สาวของฉันจะมีวันนี้ และคุณชายสองของตระกูลหลงนั้น ก็เป็นพี่เขยของฉัน ด้วย แถมยังเชื่อว่าพี่สาวของฉันมากอีกด้วย เมื่อก่อน คนที่เคย ร้งแกพี่สาวของฉัน ต่างก็ได้รับผลกรรมที่สาสมแล้ว ส่วนไอ้ เถ้าแก่คนที่บังคับพี่สาวฉันนั้น ก็ได้รับผลกรรมอย่างน่าอนาถ แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก เพราะคนที่พี่สาวของฉัน นั้นแค้นใจที่สุด คือนาย

หยางลู่พูดขึ้นด้วยความพอใจ

เฉินเกอเองก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่หยางเสานั้นจากไป จะมี เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับเธอ

หากจะพูดไปแล้ว ตัวเองก็มีส่วนทำให้เธอนั้นเกือบตาย แต่แค่คิดไม่ถึงว่าหยางเสานั้นจะได้แต่งงานกับคุณชายสอง ของตระกูลหลง และตอนนี้อำนาจพี่น้องของหยางเสร่นั้น คงจะรู้ ๆ กันอยู่

“โอเค งั้นเธอบอกฉันหน่อย ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”เฉินเกอ กาม

“ได้ ไม่มีปัญหา หากนายอยากเจอพี่สาวฉัน งั้นก็ตามฉันมา หยางลู่ดีดนิ้วเสียงดังขึ้น แล้วก็เอามือไข้าไว้ด้านหลัง เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็เดินตามเธอไป

จากนั้นหยางก็ได้พาเฉินเกอมายังห้องห้องหนึ่งภายในร้านเหล้า

พอเข้าไปข้างใน กลับไม่พบว่ามีผู้ใด

“หยางเสวล่ะ”

เฉินเกอถามหยางลู่

“นายอยากจะเจอพี่สาวฉันจริง ๆ หรอ ได้ งั้นฉันจะให้เธอได้ พบกับเธอ”

เมื่อพูดจบ หยางก็ตบมือสองครั้ง

ต็ม ๆ ๆ

เสียงฝีเท้าจากข้างนอกที่ดังสนั่นและดูเร่งรีบก็ได้ดังขึ้น จากนั้นประตูของห้องนั้นก็ถูกเปิดออก ก็เห็นกลุ่มบอดี้การ์ด เสื้อ บุกเข้ามา

จํานวนสิบกว่าคนได้

ยืนล้อมเฉินเกอเอาไว้

“ฮ่า ๆ ๆ เฉินเกอ นายคิดว่าฉันจะให้นายได้พบกับพี่สาวของ ฉันจริง ๆ หรอย พี่ของฉันเกลียดนายจะตาย เธอไม่มาเจอ นายหรอก นายเองก็โง่เสียจริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับนาย นายก็ยังอุตส่าห์มาหาถึงที่นะ”

“อืม จับตัวเขาไว้”

หยางลู่พูด
ทันใดบอดี้การ์ด สามสี่คนก็ล็อคแขนของเฉินเกอเอาไว้

“พวกนายต้องการแก้แค้นไปถึงเมื่อไรกัน”

เงินเกอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

“อืม ๆ เมื่อไรอ่ะหรอ ฉันไม่รู้ แต่ไม่ว่าอย่างไรวันนี้นายคงไม่ ได้กลับไปแล้ว”

หยางหูพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ

“ใช่หรอ หยางลู่ พี่สาวเธอไม่เคยบอกกับเธอหรอว่า ถนนเส้น นี้ เมื่อก่อนมีชื่อเรียกว่า ถนนการค้าจินหลิง เจ้าของธุรกิจทุก ๆ เจ้าต่างรู้จักฉัน”

“แน่นอนสิ ว่าฉันรู้ เฮอะ ๆ แต่ว่าร้านเหล้าร้านนี้ พี่สาวของฉัน ได้ซื้อเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และเถ้าแก่ของร้านนี้ ก็คือสุนัขรับใช้ อย่างฉันเอง และนายคงคิดไม่ถึงล่ะสิ”

หยางลู่พูดด้วยอาการพอใจ

จากนั้นก็เดินเข้าไปยังด้านหน้าของเฉินเกอ

เปี๊ย!

ฝ่ามือกระทบไปยังหน้าของเฉินเกอ

“อืม ตบเมื่อครู่นี้ ฉันตบแทนพี่สาวของฉัน ที่ไอ้สารเลวอย่าง นายทำให้พี่สาวของฉันต้องตกระกำลำบาก วันนี้ ฉันจะทรมาน นายให้สาแก่ใจไปเลย

หยางลู่พูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธแค้น
ที่จริงแล้ววันนี้ หากเฉินเกอไม่มาหาเธอ เธอเองก็จะต้องไปหา เรื่องเฉินเกออยู่ดี

“เสียดาย ถ้าวันนี้เธออยากจะทรมานฉัน เห็นจะไม่ได้หรอก

เฉินเกอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มนิ่ง ๆ

“ไอ้กะล่อน นายพูดอะไรนะ”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“อะไรนะ”

หลักจากที่สิ้นเสียงของเขาลง ทันใดก็มีเสียงร้องที่ทรมานดัง

”

ขึ้น

จากนั้นก็มีคนหนึ่งคนเกิดอาการชักนอนราบกับพื้นด้วย ท่าทางที่ใช้มือกุมคอตัวเองไว้

“เกิดอะไรขึ้น”

หยางลู่เองก็ตกใจ

เธอเองแทบมองไม่ทันว่าเมื่อครู่นั้นเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึก ว่า มีร่างคนร่างผ่านตัวเองไปอย่างรวดเร็ว และในตอนนั้นเธอกำลังงุนงงอยู่ แล้วที่ลำคอของตัวเอง ทันใดก็มีมือหนึ่งบีบเอาไว้ ที่จริงแล้ว มีอยู่สองคนไม่รู้ว่าจู่โจมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร หนึ่งคนในนั้น ถือเข็มเงินขนาดยาวไว้ในมือ ชั่วพริบตาเดียวจัดการกับสองคนที่จับเฉินเกอไว้ จนต้องลงไปนอนกองที่พื้นด้วย อาการน้ำลายฟูมปาก

“คุณชายเฉิน พวกเรามาช้าไป

และทั้งสองคนนั้น ก็ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งก็คือ บอดี้การ์ดเทียนหลง ตี้หู ที่คอยปกป้องเฉินเกอมาโดยตลอดนั้นเอง

ในขณะนั้น ก็ได้พูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

เฉินเกอพยักหน้า

เขาได้ตามหยางลู่ ก็เลยต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะเขารู้อยู่ แล้วว่า ตอนนี้พี่น้องของหยางเสานั้นไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว

หากไม่ทำอย่างนี้ เฉินเกอก็คงไม่ตามเธออย่างลำพังหรอก ดังนั้น เมื่อก่อนที่จะมา เขาก็ได้บอกกับบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้ หูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และทั้งสองคนจึงรู้ได้เลยทันทีว่า เฉินเกอ นั้นอยู่ที่ใด

พวกลูกน้องของเธอเองก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร

“ทางที่ดีบอกฉันมาว่า หยางเสว่อยู่ที่ไหน ไม่อย่างนั้น หรือว่า เธออยากจะลองดูไหมว่า การนอนน้ำลายฟูมปากที่พื้นมันจะมี ความรู้สึกอย่างไร”

เฉินเกอพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งขรึม