บทที่ 245 ขายรถเถอะ

“คุณอาเจียง น้าถลงผมมาเยี่ยมพวกท่านครับ!

เงินเกอถือของฝากมาตั้งมากมาย ขณะนั้นพูดอย่างยิ้มเล็ก น้อย

กำลังเตรียมที่วางของฝากลง

ถังหรานเชิดใส่เฉินเกอโดยไม่พูด

โดยเฉพาะเจียงเว่ยตงที่นอนอยู่ตาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เจียงหวานหรานมองเฉินเกอที่ถูกคนเดินจนกระอักกระอ่วนอยู่ ห่างๆ เพราะเจียงหรานหรานรู้ว่า เฉินเกออยู่ในหลิงโคตรได้ดิบ

ได้ดีเลย

ได้ขับแม้กระทั่งรถเบนซ์จิ๊บ

วันนั้น เขายังส่งตัวเองไปที่สถานีขนส่งด้วย

พูดตามตรง ในใจรู้สึกหวั่นไหวกับเฉินเกอเล็กน้อย

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้เมื่อวานยังไม่ทันได้คุยกับคุณพ่อ เพราะเพียง หรานหรานกลับมาถึง คุณพ่อก็เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นแล้ว รู้สึก เหมือนฟ้าจะถล่มลงมา

ใครยังจะมีกะจิตกะใจพูดเรื่องเที่ยวของตัวเองอีก ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไป รับของฝากจากเงินเกอแล้ววางลงบนโต๊ะ

ขอบใจนะเฉินเกอ ที่มาเยี่ยมพ่อของฉัน!

เจียงหรานทรานกล่าว

และหลินตงนั้น ได้เหล่ตา จงใจมองไปหาเงินเกอ

เฉินเกอก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็เลยมองหาเก้าอี้แล้วนั่งลงฟังพวก เขาสนทนา

สําหรับพฤติกรรมของเจียงเวียตงนั้น เฉินเกอได้เตรียมใจไว้ แล้ว

“เฮ้ย เงินทุนเงินทุน ตอนนี้ควรจะไปแหล่งเงินทุนจากไหนเพื่อ มารับช่วงโครงการอสังหาริมทรัพย์นี้ต่อนะ?”

เจียงเว่ยตงชายอาวุโสกล่าวอย่างเศร้าใจในขณะนี้

“คุณอาเจียงไม่รู้ว่าคุณอาได้ไปคุยกับบริษัทดรีมเมอร์กรุ๊ปใน จินหลิง? ตอนนี้พวกเขากำลังจะทุ่มงบหนึ่งหมื่นล้านหยวนมา ลงทุนที่อำเภอผิงอันของเรา โครงการนี้ของคุณได้ไปคุยกับเขา หรือยัง?”

“ได้ไปคุยแล้วอย่างแน่นอน พูดตามตรง อารู้จักผู้จัดการเหล่า นั้นที่อยู่ข้างใน เมื่อก่อนความสัมพันธ์ไม่เลวทีเดียว หากไปตอน นี้ ก็ไม่ได้แล้ว ไม่มีบริษัทไหนยินยอมที่จะรับช่วงโครงการ อสังหาริมทรัพย์นี้ต่อ!”

เจียงเวียงส่ายหัวอย่างเจ็บปวด
“ตอนนี้ความหวังก็อยู่ที่พวกเขาแล้ว เพราะว่าเงินแค่นี้สำหรับ บริษัทดรีมเมอร์กรุ๊ปแล้ว คงไม่ถือว่าเป็นเงินมากมายอะไร ขอ เพียงพวกเขายอมช่วย เรื่องนี้ก็แก้ไขได้แล้ว พ่อผมพูดแบบนี้ ครับ!”

หลินตงเห็นว่าแกนกลางตอนนี้คือตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ก็พูด อย่างมีภาคภูมิใจ

เสี่ยวตง เรื่องนี้ นายต้องให้พ่อนายช่วยห่วงใยหน่อยนะ บุญ คุณใหญ่หลวงนี้ อากับน้าถางของนาย ยังมีหวานหรานจะจํา เรื่องนี้ไปตลอดชีวิตเลย

คุณอาวางใจเถอะครับ คุณพ่อผมจะต้องพยายามไปคุยกับ บริษัทดรีมเมอร์กรุ๊ปแทนคุณอาครับ!”

แต่ในใจกลับคิด

เชื้อ พ่อผมไม่มีทางมาสนใจหรอก

ถ้าไม่ใช่เพราะจะจีบลูกสาวของคุณเจียงหรานหราน ตัวเองยัง ขี้เกียจที่จะมาเปลืองน้ำลายอยู่แถวนี้

เพียงแต่เรื่องเอาหน้า หลินตงต้องเอาอยู่แล้ว

“ดีๆๆ ได้ยินคำพูดนี้ของเสี่ยวตงอาก็สบายใจแล้ว เสี่ยวตงคืน นี้อยากเพิ่งกลับนะ อยู่ทานข้าวกันก่อน ยังมีเพื่อนนักเรียนของ หวานหวานด้วย อยู่ทานข้าวทั้งหมดเลยนะ อาจจะให้น้าถางไป ทำกับข้าวตอนนี้เลย!

ในที่สุดสีหน้าของเจียงเว่ยตงก็ดีขึ้นไม่น้อย
“ได้ ฉันไปจัดการก่อน เฮ้ย แต่ว่าผักเหลือไม่เยอะแล้ว ต้องไป

ซื้อเพิ่มอีกหน่อย ฉันยังต้องจัดการพวกเนื้อหมูเป็ดไก่ ไม่สามารถ ปลีกตัวออกไปซื้อเลย!”

ถังหรานกล่าวอย่างร้อนใจ

เวลานี้เหลือบมองเห็นเฉินเกอที่นั่งดื่มน้ำอยู่ในมุมอย่างเงียบๆ

ขณะนั้นได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

“เฉินเกอ นายนั่งอยู่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ เดี๋ยวน้าเขียนรายการให้ นาย นายออกไปซื้อกับข้าวตามรายการมาให้น้าหน่อย!

“ผม?”

เฉินเกอตกตะลึง

เรียกอย่างกับตัวเองเป็นคนใช้อย่างนั้น

เฮ้ย มาคิดๆดูแล้ว อยู่ที่นี่ดูสีหน้าของพวกเจียงเวียตง เฉินเก อก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน

พอดีเลย ตัวเองลงไปข้างล่างจะได้โทรบอกหลี่เจิ้นกั๋ว ให้รับ โครงการอสังหาริมทรัพย์นี้มาทำต่อ

แบบนี้เรื่องที่คุณพ่อฝากฝังไว้ก็ถือว่าเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงตอบตกลง

หากไม่ใช่ว่าคุณพ่อกำชับครั้งแล้วครั้งเล่า เฉินเกอไม่สนใจ แน่นอน!
เขาไม่ใช่คนที่ชอบเลียแข้งเลียขาแบบคนอื่น!

เข่อๆ!

“เฉินเกอ ฉันไปเป็นเพื่อนนายเอง

เจียงหวานหวานเห็นเงินเกอถือตะกร้าออกไป ก็พูดขึ้น

“หรานทรานลูกจะไปทำไม? ใครที่สำคัญใครที่ไม่สำคัญลูก แยกไม่ออกเลยหรอ? รีบมาดูแลเรื่องน้ำให้กับเสี่ยวตง!”

เจียงเว่ยตงได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ร้อนใจทันที

ถังหรานก็ยิ่งมองเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น

ลูกสาวเป็นอะไรไปนะ ตั้งแต่ที่เฉินเกอเข้าประตูมา การพูดการ จากับเฉินเกอก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย

ดนตระกูลเฉินไม่ใช่คนดี

ถังหรานได้หยิกเจียงหรานหรานไปหนึ่งที เพื่อให้เธออยู่ดูแล

หลินตง

หลังจากที่เฉินเกอลงมา ก็รีบโทรศัพท์ไปหาหลี่เจิ้นกั๋ว

ได้พูดเรื่องนี้กับหลีเงิน ว

หลี่เจิ้นกั๋วไม่มีปัญหาอยู่แล้ว รีบไปจัดการทันที เฉินเกือถึงได้ไปตลาดอย่างจำยอม ก็ไปซื้อผักตามรายการ

หลังจากที่ขึ้นมาถึงบนบ้าน
กลับพบว่าบรรยากาศในตระกูลเจียงเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือ เป็นหลังมือเลย

“ยินดีด้วยครับคุณอาเจียง!”

“ใช่ไง ไม่คิดว่าบริษัทดรีมเมอร์กรุ๊ปจะตกลงรับช่วงโครงการ อสังหาริมทรัพย์นี้ต่อ และเป็นการลงทุนทั้งหมดด้วย อาคิดไม่ถึง จริงๆ!”

เจียงเว่ยตงก็ไม่ต้องให้น้ำเกลือแล้ว สีหน้าของเขาฟื้นฟูกลับ มาได้ดีมากและกล่าวว่า

กำลังกาโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ราวกับว่าเป็นเหมือนของมีค่า “มาๆ วันนี้ต้องดื่มเป็นเพื่อนอาหน่อย! โดยเฉพาะนายนะเสี่ยว

ตง!”

เจียงเวียตงกล่าว

เขารู้สึกว่า เรื่องนี้พ่อของหลินตงต้องมีส่วนร่วมในการช่วย เหลืออย่างแน่นอน

หรืออาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์ของตัวเอง

ผู้ว่าเพิ่งโทรมาเมื่อกี้ ให้ตัวเองกลับสู่ตำแหน่งเดิม ให้รับผิด ชอบเรื่องนี้โดยเฉพาะ

ต่อมาก็แค่รวบรวมเงินบริจาคสักก้อน ก็สามารถแก้ไขเรื่องนี้

ได้อย่างสมบูรณ์

ทำไมถึงจะไม่ดีใจละ
แล้วก็มองหลินตงและเจียงหวานหวานแวบหนึ่ง

เจียงเวียตงมีความคิดบางอย่างโผล่ขึ้นมา

“ทรานหราน พ่อจะบอกลูกว่า………..

“เฉินเกอ นายกินกับสิ!”

กำลังจะพูด กลับเห็นลูกสาวตัวเองคืบกับข้าวให้เงินเกืออยู่ ลูกกะตาของเจียงเว่ยตงเกือบจะกระเด็นออกมาแล้ว หวาน หรานลูกทําอะไรน่ะ? เฉินเกอเมือเอง ตัวเขาเองคีบไม่เป็นหรอ?

เจียงหรานหรานกล่าว: “พ่อคะ พ่อไม่รู้ เฉินเกอเขา…….

หลินตงจับจ้องไปที่เฉินเธออย่างดุเดือด นิ่งไปสักพักแล้ว กล่าว: “เฮ้ยคุณอาเจียง คุณอาคงยังไม่รู้เป็นเนื้อไม่ได้เหมือน เมื่อก่อนแล้ว!”

ในเมื่อก็พูดเหมือนกัน ตัวเขาต้องเป็นคนมาพูดเอง “อะไรที่ไม่เหมือนเมื่อก่อน?” น้าถางก็ได้ยกกับข้าวมาอีก อย่างแล้วถามขึ้น

“เขื่อๆ ตอนนี้เฉินเกอถูกหวย ยังซื้อรถเบนซ์จิ๊บ G500 ให้ตัว เองหนึ่งคัน สุดยอดมั้ยละ! หรานหรานก็ต้องดีกับเขาเป็น ธรรมดา!”

หลินตงพูดอย่างสนุกปาก

“ว้าว………
คนทั้งโต๊ะอาหารไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงได้ยินแล้วก็ตก ตะลึงตามกัน

“นายถูกหวยเท่าไหร่กัน?”

น้ากางถาม

เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

เดิมทีเพราะว่าต้องการปกปิดฐานะตัวเอง ก็เลยโกหกเจียง หวานหวานว่าถูกหวย แต่ในขณะนี้ เพราะคำโกหกนี้ก็ต้องโกหก ต่อไป

“ซื้อรถเบนซ์จิ๊บไปคันหนึ่ง!” เฉินเกือกล่าว

“อะไรนะ? ถูกหวยแล้วซื้อรถเบนซ์จิ๊บ แม่งเอ๊ยนายถูกหวย สองล้าน?”

ทุกคนต่างอึ้งกันไปหมด

เฉินเกอก็ทำได้เพียงอยู่เงียบๆ

ป้าง

ทันใดนั้น เจียงเว่ยตงโยนตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าที่เป็น

“บ้าไปแล้ว โง่เง่าเสียจริง!!

เจียงเว่ยตงกล่าว: “เฉินเกอ คนอื่นจะอวดนะได้ แต่นายไม่รู้ สถานการณ์ตัวเองเลยหรอ? นายจะอวดทำไม? ยังซื้อรถเบนซ์ อีก เอาสองล้านนี้ไปทำเรื่องอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ดีหรอ!”
เจียงเวียงส่ายหัว

หลินตงเต็มไปด้วยความสุขที่ได้แก้แค้น พูดอย่างยิ้มแย้ม “ใช่ครับคุณอาเจียง คุณอาลองคิดดู รถคันนี้ราคาสองล้านหยวน หากเอาออกมาหนึ่งล้านหยาว มาร่วมบริจากให้คุณอา อย่างนี้ คุณอาก็สามารถที่จะจัดตำแหน่งงาน ให้เงินเกอที่สำนักงาน แต่ ตอนนี้ละ เห่อๆ เฉินเกอแค่รู้จักใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยและไป เปรียบเทียบกับคุณชายที่ร่ำรวยพวกนั้น!”

“ใช่แล้ว ยังเป็นเสี่ยวตงที่พอมีวิสัยทัศน์อยู่บ้าง เฉินเกออา ถามนายนะ อยู่ที่อำเภอผิงอันนายมีบ้านหรือยัง?

เฉินเกอส่ายหัว

“แล้วนายหางานได้หรือยัง?”

เฉินเกอ สายหัวเหมือนเดิม

“เฮ้ย ไม่เคยเห็นคนที่ไม่มีความคิดอย่างนายเลย เอาอย่างนี้ ละกัน อาศัยที่ยังถอยรถมาได้ไม่นาน รีบไปขายมันซัก แล้วมา ร่วมบริจาคสักแปดแสนหรือหนึ่งล้าน เงินที่เหลือก็ซื้อบ้านสัก หนึ่งหลัง อายังสามารถหางานที่มีประกันสังคมห้ากองทุนให้ นายทำ จะโอ้อวดอะไรล่ะ หางานที่มั่งคงทำยังจะดีซะกว่า!”

“เอาละ ยังมีอีกเรื่อง

เจียงเว่ยตงดื่มเหล้าไปหนึ่งอีก มองไปยังเฉินเกอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ