บทที่ 190 นจะกลับบ้าน

ทีมแพทย์กลุ่มนี้ แต่เข้าใจสถานการณ์ธรรมดาๆ ก็เข้าไป

ในห้องคนไข้

พวกผู้อำนวยการก็ไม่กล้ารบกวน

ต้องรู้ว่า คนในกลุ่มนี้ ล้วนแต่เป็นผู้อาวุโสโดยไม่มีข้อ

ผ่านไปสามชั่วโมงเต็มๆ ผู้เชี่ยวชาญกลุ่มนี้จึงออกมา

แล้วจึงแจ้งทางโรงพยาบาล อาการป่วยของคนไข้ที่แท้ จริงได้รับการรักษาแล้ว เหลือแค่ เวลาที่ต้องฟื้นบำรุงอีกนาน “ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย โปรดอยู่ต่อสักหน่อย ทางนี้มีงาน

แถลงข่าว!

ผู้อำนวยการรีบรั้งไว้

แต่คนในทีมแพทย์นี้ ไม่สนใจสักนิด ออกไปจากโรง

พยาบาลโดยตรง

“จริงๆ! จริงๆ! ผู้อำนวยการ จากข้อมูลของร่างกาย คนไข้ตอนนี้ กลายเป็นปกติหมดแล้ว! ”

เวลานี้พวกคุณหมอก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินเสียงหนานกับฉินหยาสองพ่อลูกว่า

ดีใจมากแค่ไหน
“เยว ขอบคุณคุณมากจริงๆนะ รอพ่อคุณกลับประเทศ ผมจะขอบคุณพ่อคุณอย่างดี

ฉันเลี้ยงหนานพูดอย่างประทับใจ

“แต่กๆ คุณเกรงใจไปแล้วลุงฉัน!

เยว่ได้ยินคำชมของทุกคนก็รู้สึกดีอย่างมาก แต่ในใจ

อีกด้านก็รู้สึกสงสัย

บัดซบ คนมีชื่อเสียงด้านการแพทย์มากมายเมื่อกี้นี้ คือ พ่อเรียกมาจริงๆเหรอ?

พูดตามจริง ลี่เยว่เองก็ไม่เชื่อ ตอนนี้หาเวลาไปโทรหา

พ่อที่ห้องน้ำ

“พ่อ คนพวกนั้นพ่อเรียกมาเหรอ? ”

“อ่า? คนพวกไหน?

“ก็คุณอี คุณหมอที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศกับแพทย์ แผนจีนจา ชิงที่มีชื่อเสียงของประเทศจีนไง? ”

“อะไรนะ พอจะรู้จักคนยอดเยี่ยมขนาดนั้นได้ไง! ส่วน หมอที่พ่อเรียก ที่ไปได้ก็เป็นแค่แพทย์แผนจีนธรรมดาๆกลุ่มหนึ่ง ของประเทศเราเท่านั้น สุดท้ายผู้เชี่ยวชาญในประเทศก็วินิจฉัย ผลอะไรออกมาไม่ได้ ดังนั้นลูกอย่าคาดหวังมากไป

ได้ยินประโยคนี้ เขาจึงมีสีหน้าผิดหวัง

คิดว่าเป็นพ่อที่เรียกมาจริงๆ อย่างนั้นตัวเองก็จะตอแหล
แต่ไม่ใช่พ่อ อย่างนั้น ใครเรียกมาล่ะ?

ติดทางโรงพยาบาลกับตระกูลคุณลุงจีนได้เลย เพราะว่า จากการแสดงสีหน้าของพวกเขาก็มองออกว่าพวกเขาประหลาด

ใจมาก

ส่วนรูมเมทของฉินหยา ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีเหตุผล ที่จะเก็บไว้เป็นความลับไม่พูดออกมา

อย่างนั้นจะเป็นใครได้อีกล่ะ?

เยว่เดินออกมาด้วยใจที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“คุณชายคุณชาย รอคุณตั้งนาน ลุงฉันบอกว่า เดี๋ยว จะให้เสี่ยวหยาเชิญพวกเราไปทานข้าว

พวกจ้าวถงถงต่างพูดอย่างดีใจ

ตอนนี้ฉินหยาไม่เป็นไรแล้ว พวกเธอเป็นเพื่อนก็ดีใจ

แน่นอน

“โอเค! ผมก็ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนัก ก็แค่เรียกหมอ พวกนี้มาเฉยๆ!

เยว่พูด

ยังไงซะตอนนี้ก็ต่างคิดว่าเป็นตัวเอง อีกอย่างฉินหยา ปฏิบัติต่อตัวเอง ก็ดีขึ้นอย่างชัดเจนด้วย

ดังนั้นตอนนี้เขาก็ต้องอดทนเก็บไว้แล้วไม่พูดออกมาจะเอาความจริงพูดออกมาไม่ได้เด็ดขาด

อีกอย่างตอนนี้ก็เป็นเวลาที่จะจับฉินหยาได้อย่างดีที่สุด

ทุกคนพูดไปยิ้มแย้มไป

ในห้องคนไข้

ฉินหยาก็ไม่อยากรบกวนแม่ที่เพิ่งหลับไป ถูกฉันเลี้ยง

หนานเรียกไปข้างๆ

“เสี่ยวหยาจ๊ะ พ่อว่าลูกเย็นชากับเยวมากไปแล้ว มองออกนะ ว่าเขาเหมือนจะชอบลูกมาก! พวกลูกก็ใกล้จะเรียนจบพอดี พื้นเพครอบครัวของเยวก็ดีด้วย แล้วตอนนี้ยังมาช่วยพวกเรา อย่างใหญ่โต ……”

“พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ!

ฉินหยาก็จับแต่งเส้นผมแล้วพูด

“สรุป ต่อไปลูกต้องดีกับเขาขึ้นหน่อย! เขาจะได้ไม่เสีย ประโยชน์ช่วยเราใหญ่โตขนาดนี้! “ฉันเสียงหนานพูด

“แต่ว่าพ่อ พ่อไม่รู้สึกแปลกๆเหรอ? “ฉินหยาคิดถึงเรื่อง เมื่อกี้นี้ อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย

“แปลกอะไร? ”

“ความแข็งแรงของตระกูลเยา พ่อก็รู้ดี พูดตรงๆนะ

หมอพวกนั้นที่เพิ่งมาช่วยแม่ ดูเหมือนจะเป็นหมอที่เก่งกาจมีชื่อ เสียงในด้านการแพทย์ทั้งหมด แต่ว่า พวกเขาไม่รับเงินเลย และก็ไม่คุยอะไรกับพวกเราด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาไม่รู้จัก เยว่เลย!

“ความรู้สึกที่พวกเขาให้ฉัน ก็เหมือนกับแค่ภารกิจที่ สำคัญอย่างหนึ่งเสร็จเท่านั้น และถูกเชิญมาดูอาการป่วยของแม่ โดยเฉพาะ! ”

ฉินหยาพูด

ฉันเสียงหนานพยักหน้า: “ที่ลูกพูดพวกนี้ พ่อก็รู้สึก แปลก แต่นอกจาก เยวจะโทรหาพ่อเขาให้เรียกหมอมาแล้ว ก็ ไม่มีใครมาช่วยตระกูลเราน ส่วนทางเยี่ยนจิง ก็ยิ่งไม่มีทางเป็น

ไปได้!

“อีกอย่าง เยว่ไม่ใช่ว่าโทรไปยืนยันกับพ่อเขาแล้วเหรอ อาจจะเกี่ยวข้องกับพ่อของเขาที่ต่างประเทศก็ได้ เสี่ยวหยา ลูกก็ อย่าคิดมากนัก! ”

จากคำปลอบใจของฉันเสียงหนาน ฉินหยาก็ออกไปกิน ข้าวกับพวกลีเยวด้วยกัน

“เสี่ยวหยา วันนี้ก่อนฉันมาเจอเงินเกอด้วย!

กินข้าวไป จ้าวถงถงก็พูดไป

พอได้ยินชื่อของเฉินเกอ ฉินหยาก็ตะลึงก่อน จากนั้น ที่ ใบหน้าก็ปรากฏความรู้สึกที่พูดไม่ออก

เหมือนว่า จะน่าผิดหวังมาก
“อ้อ! ”

จินหยาพูดไปเรียบๆ

ที่จริงแล้ว เงินกอก็ช่วยตัวเองก่อน แล้วยังให้ของขวัญที่ แก่ตัวเองอีก ทำให้ฉันหยาประทับใจจริงๆ

มีความรู้สึกดีต่อเงินเกอมาก

ปกติไม่มีอะไร ฉินหยาก็อยากไปเจอเงินเกอ แล้วก็คุย กับเขา นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน

รู้สึกว่า เฉินเกอที่นิ่งๆช่างดีเหลือเกิน

แต่ว่า ฉินหยารู้ เฉินเกอเหมือนจะไม่ชอบตัวเอง

อีกอย่าง ตัวเองเกิดเรื่อง และยังอัพลงโมเมนต์ เฉินเกอ

ลับไม่แยแสใดๆ

ตัวเองอยากจะเป็นเพื่อนกับเขา จนมีความรู้สึกดีๆ ใน

ด้านนั้นเล็กน้อย

แต่การกระทําของเงินเกอ ทำให้ฉินหยาผิดหวังอย่าง

เจ็บปวดจริงๆ

“หึ ไอ้เด็กคนจนนั่น เจอก็เจอไปเถอะ มีอะไรน่าแปลกเห

ลี่เยว่พูดอย่างขุ่นเคือง

ต่อมาทุกคนก็ไม่พูดถึงเขาอีก

รอ! ”
มีแค่ในใจฉินหยา รู้สึกไม่สบอารมณ์ ฉันฉินหยาไม่ดี ตรงไหน? แต่เล็กจนโต ไม่มีผู้ชายที่ไหนปฏิเสธฉันแบบนี้ แต่คุณ เงินเกอ หมายความว่าไง?

อีกอย่างเจินเกอ

พอรู้ว่าอาการป่วยของแม่ฉินหยารักษาหายแล้ว ก็โล่ง

ชีวิตก็จําเนินไปตามปกติ

แต่เย็นวันนี้นี่เอง เฉินเกอเอาเอกสารไปคืนหนังสือที่ห้อง

อก

สมุด

พอไปถึงหน้าประตู กลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ ห้องสมุด ดูเหมือนกำลังรอใคร

เฉินเกอตะลึง

ผู้หญิงที่สวมชุดรัดรูปสีดำ และหุ่นสูงๆนี้ ไม่ใช่ฉินหยา

แล้วจะเป็นใคร!

ส่วนฉินหยาเงยหน้าไป ก็เห็นเงินเกอพอดี

“เพื่อนนักเรียนฉินหยา คุณมาอ่านหนังสือที่ห้องสมุดเห

เฉินเกอถามอย่างละอายใจเล็กน้อย

“ไม่ใช่ ฉันมาคืนเอกสาร ”

ฉินหยาพูดอย่างรับมือ

รอ?”
เนื่องจากเรื่องเมื่อก่อน ในใจเฉินเทอก็รู้สึกเสียใจอย่าง

มาก

ตอนนี้จึงพูดไปว่า “คุณกินข้าวยัง ผมเลี้ยงคุณกินข้าวที่ โรงอาหารละกัน? วันนี้ผมเพิ่งได้ยินเรื่องของคุณป้า! คุณป้า

ขึ้นแล้วใช่ไหม? “

“อ้ออ้อ ขอบคุณนะ แม่ฉันดีขึ้นแล้ว ส่วนกินข้าวคงไม่ไป

ฉันนัดเพื่อนไว้แล้ว! ”

ฉินหยาพยักหน้าให้เงินเกออย่างมีมารยาท

เงินเกือก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

“ใช่สิ เพื่อนนักเรียนเฉินเกอ นี่คือกำไลหยกหลงหยุนที่คุณเอา ให้ฉัน ก่อนหน้านี้ฉันเก็บไว้ให้คุณ แต่ฉันคิดดูแล้ว ของสิ่งที่มีค่า มาก ฉันเก็บรักษาไว้คงไม่ดี จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ ตอนนี้ เอาคืนคุณละกัน ส่วนกำไลหยกของฉัน คุณก็ไม่ต้องคืนแล้ว! ”

พูดไป ฉินหยาก็หยิบกำไลหยกออกมาจากกระเป๋า คืน ให้เฉินเกอด้วยรอยยิ้มนิดๆ

ตอนนี้เอง รถBMW ซีรี่ส์ 7 ขับเข้ามา

กระจกรถลดลง ลี่เยวที่สวมแว่นกันแดดชะโงกหน้าออก มา : “เหอเหอ เสี่ยวหยา ช้าไปสามนาที เย็นวันนี้เราไปกินข้าว กันนะ สถานที่คุณเลือกได้เลย!

“หาร้านอาหารตะวันตกอะไรก็ได้ ฉันไม่ใช่คนเลือกกิน อีกอย่างคืนนี้ฉันเลี้ยงเอง ยังไงสองสามวันนี้ที่โรงพยาบาล คุณก็อยู่กับฉันตลอด และยังเป็นผู้มีพระคุณต่อแม่ฉันอีก เลี้ยงคุณไป แล้วตอนเที่ยง แต่ตอนเย็นฉันเลี้ยงคุณส่วนตัวเอง!

พูดไปยิ้มไป ฉินหยาเดินออกไปจากตรงหน้าเฉินเกอ ขึ้น ไปที่ที่นั่งข้างคนขับ

“คืนนี้มีหนังเรื่องหนึ่งไม่เลว ฉันยังอยากไปดูหนัง

ฉินหยาพูดอีก

ใบหน้าเยวก็เบิกบานขึ้นมา ดีใจแทบตาย โอเคๆๆ! ”

รถสตาร์ทออก พอลิเยว่เหลือบมองเฉินเกอด้วยความ ภูมิใจก็พาฉินหยาออกไป

เฉินเกอยืนตะลึงอยู่ข้างๆ มองเขาออกไปไกล ความรู้สึก

ต่อฉินหยา ยังไม่ใช่ความรัก แต่ว่า ในใจอึดอัดมากๆและเจ็บ

ปวดเล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฉินเกอฟังเข้าใจดี ดูเหมือนผล งานที่ตัวเองส่งทีมแพทย์ไป จะถูกเยว่เอาไปแล้ว

ฉินหยาตื้นตันใจเยว ความสัมพันธ์ทั้งสองก็ใกล้ชิด

หรือว่าต้องพูดความจริงออกมา?

เห้อ!

เฉินเทอนะเงินเกอ คุณจะพูดความจริงออกมาทำไม?

มากขึ้นหรือว่าให้ฉินหยารู้สึกขอบคุณคุณอีก ตอนนี้ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไว้เหรอ เรื่องกำไลหยกก็จบไปแล้ว

ในเมื่อเยวชอบฉินหยามาก ตัวเองก็มีมู่บ้านแล้ว ถือ โอกาสแสดง ใจ โดยที่ไม่ต้องออกแรงมากแบบนี้ก็ดีมาก

แล้ว!

ส่วนฉินหยาก็ออกจากโรงเรียนกับเขาแล้ว

“เสี่ยวหยา คุณว่าไปร้านไหนดี? ผมรู้จักร้านอาหาร ตะวันตกร้านหนึ่ง อยู่ติดกับโรงภาพยนตร์ แน่นอนว่า สรุปจะไป ที่ไหนคุณเลือก ……

ลี่เยว่พูดอย่างตื่นเต้น

เมื่อครู่ จู่ๆได้รับวีแชทของฉินหยา ให้ตัวเองไปรับเธอ ก็ ดีใจจะตายอยู่แล้ว

“จอดข้างหน้าละกัน…….

ตอนนี้ฉินหยาจึงละสายตาออกอย่างหดหูจากกระจกมอง หลัง แล้วพูดไปอย่างเรียบๆ

“อ? ที่นี่ไม่มีร้านอาหารตะวันตก

“ฉันไม่ไปร้านอาหารตะวันตก จอดรถ ฉันจะกลับบ้าน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ