บทที่ 187 เชิญของฉินหยา

กําไลหยก …..เป็นของที่คุณย่าผมเคยใส่ไว้เมื่อก่อน ผม ก็ไม่มีอะไรจะใช้คืนได้ ก็เลยเอามันมา …….

เงินเกอพูดโกหก

ให้ตายสิ เฉินเกอ คุณไม่รู้ราคากำไลหยกใช่ไหม?

คุณเอามันมาให้ฉินหยา แน่ใจเหรอว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง นะ ฉันจะบอกให้นะ ถ้าตอนนี้คุณเสียใจก็ยังทัน! ”

หัวใจที่แขวนอยู่ของจ้าวถงถงก็ร่วงลงมา

บัดซบ เมื่อกี้นี้ตกใจแทบตาย เฉินเกอจู่ๆจะซื้อกำไลหยก หลงหยุนที่ราคาสองแสนได้ หรือนี่เฉินเกอจะเป็นลูกคนรวยที่ ทําตัวธรรมดาๆล่ะ

จ้าวถงถงกลับไม่มีความดูถูกแบบนั้นต่อเฉินเกอ

แต่ก็รู้สึกว่าเฉินเกอคือเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง จู่ๆมา

เป็นลูกคนรวย นี่มันน่าอึดอัดมาก

โชคดี ที่ไม่ใช่แบบนั้น

“เมื่อก่อนไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว เสียใจอะไรล่ะ ฉินหยา คุณ

เอาไปเถอะ!

เฉินเกอพูดแล้วก็ดันกำไลหยกไปให้ฉินหยา

ในเมื่อเรื่องที่น่าละอายแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว เฉินเกอได้แต่ทําการโกหกต่อไป จะเอาของที่บอกว่าจะให้ คืนมาอีกไม่ได้แล้ว กำไลหยก ราคาแพงมาก เกือบจะเป็นสิ่งของที่มีคำใน ตระกูลพวกเขาเลย ตอนนี้มาบอกว่าจะให้ตัวเองก็ให้เลยเหรอ?

ส่วนฉินหยา ได้แต่มอง เงินเกยตาโด

ในใจฉินหยารู้สึกประทับใจเล็กน้อยแปลกๆ

ส่วนเอว ก็อยู่ข้างๆ ด้วยความโกรธสุดๆ หน้าแตกไปแล้ว อย่างไม่ทันตั้งตัว!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยของตัวเอง ถ้ายังอยู่ต่อไป คนที่จะขายขี้หน้าต้องเป็นเขาแน่นอน

ตอนนี้ หลังจากที่ต้องเฉินเกอเขม็ง ความโกรธก็หายไป

เงินเกอก็ไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้วแน่ๆ

เดิมทีเขาก็อยากเอาเรื่องนี้ให้จบลง และก็ไม่ต้องกินแล้ว

ไม่อย่างนั้นบรรยากาศจะยิ่งน่าอายขึ้นอีก

ก็เลยหาข้ออ้างปลีกตัวออกไป

“เฉินเกอ คุณยืนอยู่ตรงนั้นเลย!

ฉินหยาหยิบกำไลหยกหลงหยุนที่เฉินเกอให้แต่ตามลง

แล้ว

ข้าวเช้า

ไป
และหลังจากเหลือบมองเงินเกออย่างเขินๆ อาหยก หลงหยุนยัดใส่เงินเกอง “คุณหมายความว่าไง? เอากำไลหยก ที่คุณย่าคุณทิ้งไว้ให้คุณมาให้ฉันทำไม? อีกอย่างกำไลหยกนั่น ของฉันก็ไม่ราคาสูงขนาดนี้

? ผมก็ไม่ได้หมายความว่าไง? คุณก็ถือว่านี่คือ ของที่ผมชดใช้ให้คุณละกัน!

ถ้าเฉินเกอพูดไปอีกว่าที่ตัวเองยังมีอันห้าหมื่นอยู่ จะเอา มาเปลี่ยนไหมล่ะ? ก็คงน่าอายที่จะพูดแบบนี้ออกมา

“อะไรคือก็เป็นของที่คุณชดใช้ให้ฉัน นี่คือของล้ำค่าของ ตระกูลคุณ และยังเป็นของที่คุณย่าทิ้งไว้ให้คุณอีกด้วย จะต้อง อยากให้สะใภ้ของตระกูลเฉินพวกคุณในอนาคตแน่นอน ตอนนี้ คุณจะเอามาให้ฉันทำไม คุณไม่รู้เหรอว่าตอนที่คุณไปเมื่อกี้นี้ พวกถงถงเธอคุยอะไรกัน

ใบหน้าฉินหยาหน้าแดงเล็กน้อย

สาวสวยเหมือนเทพธิดาอย่างฉินหยานี้ แน่นอนว่าถูก ผู้ชายรุมจีบมานับไม่ถ้วน แต่ว่า คนที่ทำให้ฉันหยา ใจเต้นอย่าง แท้จริงน้อยมาก

แน่นอน หลังจากที่เฉินเกอให้หยกหลงหยุนอันนี้ไป ฉันห ยาก็ใจเต้นกับเฉินเกอแล้ว

ก็แค่ในขณะที่ประทับใจเล็กน้อยน้อย ข้างในใจ กลับมี ความรู้สึกต่อเฉินเกอที่เคยช่วยตัวเองคนนี้อย่างบรรยายไม่ได้
รู้สึกว่าเงินเกอ อสัตย์ตรงไปตรงมา และยังทุ่มเทอย่าง สุดใจกับคนอื่น ผู้ชายแบบนี้ตอนนี้น้อยมากที่จะเห็น

การเรียนขน

เป็นความรู้สึกที่น่าชื่นชมแบบนั้น

เงินเอกลับถาม : “พวกถงถงคุยอะไรกัน? ”

“ฉันไม่รู้….พอฉินหยากลอกตาใส่เงินเกอ จากนั้นจึง พูด “สรุปคือ ของที่มีค่ามากขนาดนี้คุณเอาไปเถอะ ฉันไม่

ต้องการ!

“คุณรับไว้เถอะ เดี๋ยวก็ต้องเรียนจบแล้ว พอเปิดเรียนอีก อยู่ที่โรงเรียนก็น้อยลงแล้ว ผมกลัวว่าจะไม่มีโอกาสชดใช้

คุณ!

เฉินเกอมฝืนๆ

“อาฮา!

ประโยคนี้กลับทำให้ฉินหยาตลก : “เฉินเกอ คุณเป็นคน ที่ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นมากๆ อะไรแบบนั้นใช่ไหม?

“อือฮือ! “เฉินเกอพยักหน้า

“อย่างนั้นก็โอเค อย่างนั้นฉันเก็บไว้แทนคุณก่อนละกัน พอคุณจะแต่งงาน ฉันค่อยเอากำไลหยกคืนคุณอีกครั้ง!

มุมปากฉินหยาก็มีรอยยิ้มกว้างๆออกมา

“โอเค! ”
เงินเกอเห็นเธอเก็บไป ในใจก็คิดว่าเรื่องนี้สรุปว่าจบลง ซะที แล้วหันออกไป

“เฮเฮเฮ้ เงินเกอ! ”

ฉินหยากลับวิ่งเหยาะตามไป คุณไม่ถามหน่อยเหรอ รอ คุณแต่งงาน แล้วคุณจะแจ้งฉันยังไง? แม้แต่ช่องทางการติดต่อ

ฉันก็ไม่เอาหน่อยเหรอ? ”

“เอ่อ….โอเค ผมแอดวีแชทคุณเอง รอวันข้างหน้า

แต่งงาน ผมจะบอกคุณ

เฉินเกอก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ปฏิเสธแล้วหันออกไป เฉินเกอไม่ใช่คนแบบนี้ ถึง อย่างไรทำให้คนอื่นขายขี้หน้าแบบนี้ในใจก็รู้สึกผิด

ก็เลยทำตามความหมายของที่ฉินหยาพูดไว้ เงินเกอ

แอดวีแชทของฉินหยา

และแน่นอนว่าเฉินเกอก็ไม่หลงตัวเองว่าฉินหยาเทพธิดา ที่สวยมากขนาดนี้จะชอบตัวเองได้

ยังไงหลังจากครั้งนี้ แอดวีแชทไปก็ไม่เห็นความเป็นไป

ได้ที่จะคุยกัน

ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

ส่วนฉินหยา ก็หยิบกำไลหยกที่เฉินเกอให้ขึ้นไปข้างบน เพราะว่านี่ก็แค่กล่องใบหนึ่ง ที่ห่อไว้เฉินเกอเอาไว้อยู่ที่หอพักไม่ได้เอามาด้วย พวกผู้หญิงสองสามคนนั้นก็เชื่อคำพูดของเฉิน เก อย่างไม่สงสัย

เสียวหยาเสียวหยา ให้เขา เขาไม่เอาไข่ไหม? ”

เห็นฉินหยา นมา พวกสาวๆก็ถามด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าฮ่าฮ่า จริงๆด้วย ที่ฉันเดาไม่ผิดเลย เงินเดอเจ้าเด็กน ขอบคุณแน่เสี่ยวหยา และยังไม่ชอบทั่วไปนะ เอาของที่มีค่าที่สุด ของตระกูลเขามาให้คุณ ฉลาดจริงๆเลย!

จ้าวถงถงพูดด้วยความมั่นใจ

“ใช่ เมื่อกี้นี้พวกคุณอาจจะไม่ได้สนใจอะไรกัน แต่ฉัน สังเกตเห็น สายตาที่เฉินเกอมองไปที่เสี่ยวหยา เหมือนกลัวเสี่ยว หยาจะปฏิเสธกำไลหยกเขาเลย!

“เห้อ ต้องรู้ว่า หยกแบบนี้ต่างเอาไว้ให้แค่สะใภ้ใน อนาคต ชาช่า เฉินเกอเจ้าเด็กฉลาดมาก!

พวกผู้หญิงก็พูด

“พอแล้ว พวกคุณไม่ต้องพูดแล้ว เฉินเกอไม่ได้พูดแบบ พวกคุณ มีแผนการในใจอันแยบยลขนาดนี้ ต่อไปพวกคุณก็ แกล้งหยอกเขาน้อยๆหน่อย!

ฉินหยาพูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ

“จิ๋วจิ๋วจิ๋ว เสี่ยวหยาจู่ๆคุณก็มาปกป้องเฉินเกอ อ้า! ! ! หรือว่าเสี่ยวหยาคุณ…..
จ้าวถงถงแกล้งทําเป็นตกใจตาโต

“คุณพูดอะไรซัวน่ะ ถงถง เดี๋ยวฉันจะซื้อซาลาเปาสาม อันมาให้คุณ แล้วจะป้อนให้คุณกินไปทั้งหมด ยัดเข้าอุดปาก เสียๆของคุณเนี่ยแหละ! ”

พวกผู้หญิงขาออกมาอย่างเงี้ยวจ้าว

ตอนนี้เฉินเกอก็ไม่ได้ไปห้องสมุด เพราะตอนที่ไป ห้อง สมุดก็เต็มหมดแล้ว

เลยเอาหนังสือกลับไปอ่านที่หออีกครั้ง

แต่คิดไม่ถึง เมื่อเที่ยงตอนที่เพิ่งเตรียมจะไปกินข้าวกับ

พวกหยาง ย

จู่ๆฉินหยา ส่งวีแชทมา

“เฉินเกอ ตอนเที่ยงคุณกินข้าวที่โรงอาหารไหน

ฉินหยาถาม

เหรอ?

“ลงไปดูกับรูมเมทพวกผมแล้วค่อยว่าอีกที ทำไมเห

เฉินเกอแปลกใจเล็กน้อย

“อ้ออ้อ คุณไปกับพวกรูมเมทเถอะ ที่จริงอยากให้คุณ ออกมากินข้าวด้วยกันอีกครั้ง เพราะยังไงคุณก็ช่วยฉันถึงสอง ครั้งแหนะ! ”

“สองครั้ง?
“ใช่ คุณแบกฉันไปห้องพยาบาลหนึ่งครั้ง และก็ คุณยัง ช่วยฉันหนีลี่เยวที่เหมือนแมลงวันนั้นด้วย ฮ่าฮ่า วันนี้เขาไม่กล้า มาหาฉันแล้ว ในที่สุดก็สงบลงซะที

แค่ แค่ก เยวก็ดีมากนะ เขาชอบคุณมากเลย!

? ? ? คุณหมายถึงอะไร ฉันต้องเป็นแฟนกับเขาเห รอ คุณอวยพรให้พวกเราเหรอ?

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น!

“ถึงคุณจะหมายความอย่างนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่ ยอมคบกับคนที่ฉันไม่รู้สึกอะไรด้วยแน่ อ้อใช่ ตอนบ่าย ฉันต้อง

ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ฉันเหลือที่ไว้ให้คุณที่หนึ่ง มาอ่านด้วย กันเถอะ ดีแน่ๆ มีเพื่อนมาอ่านด้วยกัน!

เฉินเกอมองโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ฉินหยาจะต้องไม่คิดอะไรกับตัวเองแน่นอน

แต่ตัวเองล่ะ อยู่ด้วยกันกับฉินหยาผู้หญิงแบบนี้ ในใจ เองก็จะรู้สึกอึดอัด อีกอย่างเฉินเกือกลัวตัวเองจะชอบผู้หญิงคน

ตัว

นี้

คิดๆดู เรื่องแบบนี้เลี่ยงๆไว้ดีกว่า

ก็เลยไม่ได้ตอบไป

แล้วจึงลงไปกินข้าวกับพวกหยางฮุย

กินข้าวเสร็จ เฉินเกอก็ไม่ไปห้องสมุด อยู่ทบทวนที่หอพัก

แป๊บเดียวตอนช่วงบ่ายก็ผ่านไป
และในตอนนี้ ฉินหยาก็ส่งข้อความมาอีก

“ทำไมคุณไม่มาล่ะ? ฉันจองที่ดีๆ ให้คุณแล้วนะ ตั้งแต่ บ่ายครึ่งยันตอนนี้ หรือว่าคุณมีเรื่องอื่นยุ่งอยู่? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ