บทที่ 163 อัปยศอดสู

ห้องสมุดเฉินเภออยู่ไม่ได้อีกต่อไป หลังจากที่เขาเช็ดเลือดกำเดา

เรียบร้อยแล้ว จึงวิ่งหนีออกมา

ขายขี้หน้าเสียจริง

แต่มันควบคุมไม่ได้จริงๆ ก่อนอื่นเธอสวยมากจริงๆ แถมรูป ร่างยังเข้าขั้นดีมากเลยทีเดียว ราวนางฟ้าเทพธิดาที่เหล่าชายน่า สมเพชไม่อาจเอื้อม

อีกทั้งน้ำหอมบนตัวเธอที่แรงเกินไป สิ่งนี้ ส่งผลให้เฉินเกอ จามอย่างต่อเนื่อง

เฮ้อ สาวสวยราวนางฟ้าเช่นนี้ ท้ายที่สุดต้องตกเป็นของลูก

มหาเศรษฐีเท่านั้นและ

คนธรรมดา ใครจะรั้งเธออยู่

เอ๋ เดี๋ยวก่อน ตัวเขาเองก็คือลูกมหาเศรษฐีนี่นา ให้ตาย! ทําไมลืมสถานะตนเองอีกแล้ว ท่า

เฉินเกอหัวเราะพลางส่ายหน้าด้วยความขมขื่น

ไล่มองเข้าไปในหน้าต่างที่ห้องสมุด กลับพบว่า หญิงสาวคน นั้นไม่รู้เมื่อไหร่เธอหันหน้าเพ่งไปที่เขา เธอจับจ้องเฉินเกืออยู่ ก่อนแล้วด้วยความประหลาดใจ

ทั้งคู่สมประสานสายตาต่อกัน หญิงสาวกลับรีบก้มหน้าลง
เงินเกอละสายตาออกจากหญิงสาว

คิดสมเพชตัวเองนัก ตนมีมู่หานอยู่แล้วแท้ๆ แต่กลับต้อง หญิงสาวอื่นได้อย่างไร

อีกอย่าง หญิงสาวสวยๆเยอะแยะไป จะเจอหนึ่งคนชอบหนึ่ง คนได้อย่างไรกัน!

เฉินเกอไม่ได้เจ้าชู้ขนาดนั้นสักหน่อย

เขาควบคุมสติที่เตลิดของตน เฉินเธอไร้กะจิตกะใจในการ อ่านหนังสือ

เขายกนาฬิกาขึ้นดู ใกล้ถึงเวลาเที่ยงแล้วเขานัดกับซูเฉียงเว ยก่อนหน้านี้แล้ว ว่าจะไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยเชียงหนานกิน ข้าวด้วยกัน

แต่เขายังไม่มีโอกาสได้ไปหาเธอเลย

เงินเกอจึงกด โทรศัพท์ มาถึงมหาวิทยาลัยเชียงหนานเป็นที่ เรียบร้อย

มหาวิทยาลัยเชียงหนานและมหาวิทยาลัยนหลังเป็นสถาน ศึกษาระดับอุดมศึกษา

ถือว่ามีชื่อเสียงมาก

ระยะห่างของทั้งสองที่ไม่มากนัก ราวๆ 20นาทีก็ถึงแล้ว

“เฉินเกอ!”

ส่วนเฉียงเวบหลังรับสายจากเงินเกอเธอมารอที่หน้ามหาวิทยาลัยทันที

หลังพบปะกัน ทั้งสองเพียงแต่ทักทายกันเล็กน้อย

“ไปกันเถอะ ฉันพาเธอไปกินข้าว!

เงินเกอหัวเราะเบาๆ

“ไม่ต้องหลอกเฉินเกอ วันนี้ฉันเลี้ยงนายเอง!

ซูเฉียงเวยเอ่ยด้วยความลึกลับ

“หม? เพราะอะไร?”

“เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน……

ซูเฉียงเวยเอ่ยเสียงแผ่ว : “แต่ก่อนฉันไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติพี่ น้องที่ไหน ฉันไม่เคยมีงานวันเกิดเลย และตอนนี้ ฉันมีนายเป็น เพื่อนคนเดียวของฉัน นายช่วยฉันตั้งมากมาย ฉันอยากเลี้ยงข้าว นายสักมื้อ!”

“แต่ว่าเฉินเกอ…..โรงอาหารนายโอเคไหม?”

ยังไงซะเฉินเกอก็เป็นถึงระดับคุณชาย ต่อให้ซูเฉียงเวยรู้ว่า เขาไม่รังเกียจตน แต่ก็ยังเอ่ยถามออกไป

“มิน่าเมื่อคืนเธอถึงโทรถามฉันว่ามีเวลาว่างให้มาหา ที่แท้วัน นี้เป็นวันเกิดเธอนี่เอง ทำไมเธอไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ฉันไม่ได้ เตรียมของขวัญมาเลย!”

เฉินเทอส่ายหน้า
“ฉันไม่ต้องการของขวัญ แค่นั่งรับประทานอาหารด้วยกันก็ พอแล้ว!”

ซูเฉียงเวยพูดขนาดนี้แล้ว เฉินเกอจึงปฏิเสธไม่ได้

แต่ว่า ยังไงซะก็เป็นวันเกิดของซูเฉียงเวย จะให้เธอเลี้ยงได้ อย่างไร แถมเธอจัดงานวันเกิดกับเพื่อน จะง่ายดายเกินไปได้ อย่างไร

เช่นนั้นเงินเกอจึงหาร้านอาหารตะวันตกที่ใกล้กับ มหาวิทยาลัยเชียงหนานที่มีชื่อว่า รา

แต่ก่อนที่อยู่กับไปเสี่ยวเฟย ได้ยินเพลย์บอยพวกนี้เอ่ยอยู่ บ่อยครั้ง

บรรยากาศไม่เลวเลยทีเดียว

แน่อยู่แล้ว ถึงแม้จะแพงกว่า แต่หากเฉินเกอชอบ ซูเฉียงเวยก็ ไม่ขัดข้องใดๆ เธอเดินตามเงินเกอเข้าไปข้างใน

ภายในทึกก้องไปด้วยดนตรีที่เปิดคลอเบาๆ เวลานี้ ลูกเข้าอัด แน่นในร้าน

เป็นพวกลูกหลานคนมีฐานะทั้งนั้น

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่แต่งตัวธรรมดาอย่างเฉินเกอและซูเฉียง เวยเดินเข้ามา

หญิงสาวเบะปาก ไม่สนใจพวกเขา

“นี่มันซูเฉียงเวยไม่ใช่หรือ? เธอมาทานอาหารที่ชราได้อย่างไร?”

ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มและหญิงสาวคนเดินเข้ามา ขณะที่เดินผ่านโต๊ะเงินเกอ กลับหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน พวกเขาจับจ้องไปที่ซูเฉียงเวยด้วยความตกตะลึง นัยต์ตา ปะปนไปด้วยความเหยียดหยาม

“หวังหลิง พวกเธอเองหรือ?

ซูเฉียงเวยเอ่ยด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอไม่กล้าทานต่อ มือทั้ง สองข้าง ชายเสื้อตนแน่นด้วยความตื่นเต้น

คนที่ชื่อหวังหลัง แต่งตัวจัดจ้าน โดยเฉพราะกระโปรงสีดำที่ สั้น ที่พยายามปกปิดก้นงามของเธอแทบไม่อยู่

ที่เหลือก็กล้าแต่งตัวเช่นกัน

ส่วนชายหนุ่มข้างกายนั้น ใส่ตุ้มหู ท่าทางฐานะดี จากประโยคสนทนา พวกเขาคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

คอร์สเรียนแบบนี้ ในมหาวิทยาลัยของเฉินเกอเปิดสอนเช่น กัน มีทั้งนายตัวเองที่มีธุรกิจเล็กๆ และพวกพนักงานออฟฟิศ

สําหรับเพลย์บอยนั้น เข้าเรียนคอร์สก็เพื่อจีบสาว

ส่วนหญิงสาว ก็แค่คิดจะตกเงินตกทองเท่านั้น ที่เหลือ จึงเป็นจำพวกซูเฉียงเวยที่ตั้งใจมาเพื่อเรียนรู้จริงจัง “ฮ่าฮ่า ซูเฉียงเวยไม่ใช่จนมากหรือไง ทำไมมาทานอาหารที่นี่ได้?” หวังหลังกอดอก หัวเราะเยาะซูเฉียงเวยอย่างได้ใจ เสมือนว่าเสียดแทงซูเฉียงเวยเช่นนี้ เธอรู้สึกมีตัวตนขึ้นมา

เพราะอะไรอย่างนั้นหรือ?

เพราะเพิ่งเปิดคาบเรียนเมื่อหลายวันที่แล้ว เศรษฐีคนหนึ่งจะเลือกดาวประจำห้องให้ได้ ลูกหลานมหา

จะเลือกก็เลือกเถอะ หวังหลังไม่ยอมให้ตำแหน่งหลุดมือไปอยู่ แล้ว

ผลที่ได้ คนที่เหล่ามหาเศรษฐีทั้งหลายเลือกนั้น กลับเป็นซู เฉียงเวยซะได้! แถมยังให้ซูเฉียงเวยขึ้นกล่าวความรู้สึกที่ได้รับตำแหน่งอีก

ซูเฉียงเวยไม่ได้ทำตามที่มหาเศรษฐีแนะอยู่แล้ว

เผชิญหน้ากับเหล่าคนพวกนี้ เธอพยายามหลบหลีกพวกเขา มาตลอด

แต่ว่า ทำให้คนที่ต้องการเอาชนะมาโดยตลอด รูปลักษณ์พ่าย แพ้แล้วนั้นเธอไม่พอใจอย่างมาก

บางเรื่องคนเก่าคนแก่ว่าเอาไว้ดีนัก

เรื่องอะไรที่ทำให้ผู้หญิงทรมานที่สุด ก็คือเรื่องที่บอกให้ผู้หญิง ยอมรับว่าหญิงอื่นนั้นสวยกว่าตน

หวังหลังก็เป็นเช่นนั้น มากไปกว่านี้ เฉียงเวยก็แค่ผู้หญิง บ้านๆที่ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
วันนี้วันเกิดฉัน ฉันเสียงเพื่อนกันกับข้าว ซูเฉียงเวยรับรู้อยู่แล้วว่าหวังหลังนั้นตั้งใจ

เธอตอกกลับด้วยประโยคไม่หนักไม่เบาจนเกินไป “พระเจ้าพระเจ้า เลี้ยงเพื่อนด้วยหรือ? ฉันว่าชายคนนี้เป็น แฟนเธอสินะ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่พูดไม่ได้เลยหวังหลิง ซูเฉียงเวยกับชายคนนี้ เหมาะกันดีนะ เธอดูการแต่งกายของพวกเขา

หญิงคนหนึ่งล้อขึ้น

“ฉันว่าพวกเธอเลิกพูดเถอะ ไม่เห็นหรือไงเขาสั่งแค่สเต๊คสอง จานกับน้ำผลไม้สองแก้ว วันนี้เป็นวันเกิดของดาวประจําคลาส อย่างเฉียงเวยทั้งที ให้พวกเขาฉลองไปเถอะ อย่ารบกวนเธอ อยู่เลย!”

ชายคนหนึ่งพยักหน้าพลางยิ้มเยาะ

เมื่อได้ยินคำว่าดาวประจำห้อง หวังหลังโมโหกว่าเดิม

“แต่ว่าดูสิ พวกเขาทานง่ายแบบนี้ เค้กยังไม่มีปัญญาซื้อเลย ดู ท่าทางพวกเขา เงินที่เก็บสะสมคงรับประทานอาหารหมดแล้ว ฮ่า ฮา!”

“งั้นฉันไม่รบกวนล่ะนะ มิน่าเมื่อคืนได้ยินรูมเมทของซูเฉียงเวีย บอกว่า เธอน่ะ ไม่เคยกินข้าวเย็นเลย ทีแรกคิดว่ารักษาหุ่นซะอีก ที่แท้ก็แค่ไม่มีเงิน!”
หวังหลังอุทานอย่างดูหมิ่น เมื่อเสียดแทงจนสมใจแล้ว จึง กอดอกหมุนตัวจากไป

“ฉันไปล่ะ ไม่รบกวนพวกเธอทั้งสองแล้ว พวกเรายังต้องไป ร่วมงานวันเกิดของคุณพี่เหลียวกับคุณชายหลี่ ใช่ไหมคุณชาย หลี่!”

หวังหลังคล้องแขนของชายมหาเศรษฐีคนหนึ่ง เดินจากไป อย่างรักใคร่

ส่วนซูเฉียงเวยถูกเหยียดหยาม เธอก้มหน้าไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไม่ทานอาหารต่อ ไม่นานนัก เฉินเกอเห็นน้ำตาของซูเฉียงเวย ไหลริมหยดลงเป็นสาย…..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ