บทที่ 150 คุณคือคุณอาฮีโร่

*1902 คือที่นี่”

พอสวีเสียมองก็ผลักประตูเปิดไป

*เจียวเจียว พวกเรามาเยี่ยมเธอแล้ว

“ฟาน สวีเสีย พวกเธอมาแล้วเหรอ!” หลินเจียวกำลังกิน กล้วยอยู่ มองเห็นจ้าวยีฟานกับสวีเสียมาแล้วก็ทำหน้าดีใจ

หลังจากกลับไปเป็นปกติแล้ว จึงถามไถ่อาการอะไรสักหน่อย

สุดท้ายก็คุยถึงต้นสายปลายเหตุ

“อะไรนะ!!! เฉินเกอเป็นคนช่วยเธอไว้ เจ้าตัวเขาล่ะ?”

จ้าวยีฟานกลับลุกขึ้นทันใดพร้อมถามอย่างตกใจ ทำเอาทุก คนตกใจกันไปด้วย

หากพูดว่าตอนนี้ใครอ่อนไหวกับเฉินเธอสองคำนี้เป็นพิเศษ นั่นต้องเป็นจ้าว ฟานแน่แล้ว

เมื่อวานหลังจากที่จ้าวยีฟานกลับถึงหอพัก ในสมองไม่ได้ คิดถึงคุณชายจ้าวอะไร สิ่งที่คิดไปคิดมาเพียงหนึ่งเดียวก็คือเงิน เกอ

ใจของหล่อนเจ็บมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหล่อนกลัวมาก ถ้าเกิดเงินเกมคือคุณขายเฉิน หล่อนควรทำอย่างไรล่ะ
พูดตามจริงจ้าว ฟานมีความคิดอยากรีบไปจากในหอพัก พุ่ง ไปที่หอพักของเฉินเกอ จากนั้นกอดเงินเทอไว้แล้วพูดขอโทษกับ เขาไป ยินดีกับหล่อนเถอะ หล่อนจะดีต่อเขาอะไรทำนองนี้

ล้วนยอมทำแม้จะเสียค่าตอบแทนสูงอย่างไรก็ยอม แต่ว่าคิดดูอีกที ถ้าเกิดเฉินเกอไม่ใช่คุณชายเฉินล่ะ เพราะ ตอน คุณชายเงินคือคำสรรพนามที่สลับซับซ้อนคำหนึ่ง

โอ๊ย ไม่อยากพูดแล้ว

สรุปคือทำให้จ้าวยีฟานสับสนยุ่งยากไปหมด

ดังนั้นพอได้ยินชื่อเฉินเกอ หล่อนจึงนึกอยากเจอเขาแล้วรีบ ถามให้กระจ่าง โดยเฉพาะหลังจากผ่านครั้งที่แล้วมา ความ สัมพันธ์ของทั้งสองคนยิ่งไม่มีทางแล้ว

“ฟาน เธอไม่เป็นไรนะ? ทำไมเธอถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาด

ทุกคนถามอย่างประหลาดใจนิดหน่อย

“อ๋อๆ ฉันไม่เป็นไร ฉันก็แค่ไม่ได้เจอผู้ชายเลวคนนี้มานาน มากแล้ว พอได้ยินชื่อเขาเลยโมโหนิดๆ”

จ้าว ฟานแสร้งทําเป็นมึนงงหลอกคน หล่อนฉลาดมาก และ ไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานออกมาด้วย

“เชอะๆ ฉันก็ด้วย คาดไม่ถึงเฉินเกอจะทำกับเธอแบบนี้ น่า โมโหจริงๆ
สวีเสียก็พูดขึ้น

“นี่ๆๆ พวกเธอพูดเรื่องอะไรกัน? ทำไมฉันฟังไม่เข้าใจ เป็น เกือผู้ชายเลวยังไง?”

หลินเจียวพูดอย่างมึนงง

“เจียวเจียวเธอพูดจริงพูดเล่น จำไม่ได้จริงๆ แล้วเหรอ?” สวี

เสียพวกเธอถามอย่างกังวล จากนั้นก็เล่าเรื่องสารพัดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้หลินเจียวฟัง

รอบหนึ่ง

“อ่า? ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่าเป็นเกอจะคบกับคนอื่น

หลินเจียวส่ายหน้าอย่างแรง ยิ่งจ้าวยีฟานถามหลินเจียวว่าซูเจี้ยได้รึเปล่า หลินเจียวยิ่ง

ส่ายหน้าใหญ่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่รู้ว่าอย่างไรกัน พอได้ยินชื่อซูเจี้ยคนนี้ หลินเจียวยังรำคาญอยู่บ้าง

ยิ่งน่าประหลาดคือตอนนี้หล่อนเหมือนอยู่ในความมืด ได้แต่ บอกตัวเองว่าเป็นเกอต่างหากที่เป็นผู้ชายที่เธอคอยตามจีบ

แปลกที่สุดเลย

จากนั้นเห็นหลินเจียวไม่อยากพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ทุกคนจึง ไม่คุยแล้ว

สำหรับจ้าว ฟานล่ะ หล่อนเป็นผู้หญิงฉลาด มองออกว่าตอนนี้หลินเจียวเหมือนจะมีความรู้สึกต่อเจ็บเกอมาก

เพราะหล่อนมักจะพูดแต่ว่าไปจากเงินเกอไม่ได้ แถมยังถาม ทุกคนอีกว่าเห็นหรือเปล่า ความจริงเฉินเกอหล่อมากอะไร ทำนองนี้

เหมือนตอนที่เราอยู่ต่อหน้าผู้คน มักชื่นชมแฟนตัวเองว่า หน้าตาหล่อ ยังอยากอยู่กับแฟนตัวเองความรู้สึกไม่สบายแบบ

แต่ทว่าสิ่งที่น่ากังวลคือตอนนี้เฉินเกอไม่ใช่แฟนของตนเองนะ

“เฮ้อ ทำไมเฉินเกอถึงยังไม่กลับมาอีก เขาบอกว่าจะไปซื้อ แอปเปิล ให้ฉัน น่าจะกลับมาตั้งนานแล้วนะ?”

เวลานี้หลินเจียวอยากเจอเงินเกอแล้ว จึงโทรศัพท์หาเงินเกอ ผลปรากฏว่าโทรศัพท์เฉินเกอปิดเครื่องไปแล้ว

เรื่องอะไรกัน?

ต้องมีเรื่องแน่

เพราะตอนนี้มือถือของเฉินเกอตกแตกกระจายอยู่ที่พื้นแล้ว

ย้อนกลับไปเมื่อสามวินาทีก่อน เฉินเกอทางนี้ หลังจากที่เขาพึ่งลงมาด้านล่าง ก็มาถึงที่แผงขายผลไม้ หลังซื้อแอปเปิลมา เตรียมสแกนจ่ายเงิน
ผลสุดท้ายทันใดนั้นถูกผู้หญิงด้านข้างคนหนึ่งไม่ระวังโดน แขนเข้าให้

เขาคว้าไม่ทัน เสียงปีก มือถือตกลงพังไปแล้ว

มือถือนี้อยู่กับเงินเกอมาสองสามปีแล้ว เนื่องจากทนเปลี่ยน ใหม่ไม่ได้

เวลานี้เฉินเกอตะลึงพอสมควร จากนั้นรีบเก็บขึ้นมาทันที

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ นะพ่อหนุ่ม ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะ ชดเชยให้คุณเครื่องหนึ่ง !

ผู้หญิงรีบบอก

เฉินเกอหัวเราะนิดหน่อย “ไม่เป็นไรๆ ผมจะเอาไปซ่อม หน่อย หือ?”

แต่ทว่าเวลานี้พอสบตากับผู้หญิงคนนั้น เฉินเกอดูตะลึงค้าง

ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ตะลึงเช่นกัน

เป็นเธอ?”

“ที่แท้เป็นพวกคุณนั่นเอง!

ขณะเดียวกันยังพูดอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ดูไปแล้วน่าจะประมาณสามสิบปี แต่งตัว มีบุคลิกลักษณะเป็นพิเศษ ผมยาวประบ่า ผิวพรรณขาวผ่อง รูป ร่างสมส่วน หน้าตางดงาม หากเดินไปบนถนน คงเป็นผู้หญิงที่ ต้องหันกลับมามองสองร้อยเปอร์เซ็นต์ประเภทนั้นอย่างแน่นอน
สำหรับด้านข้างของเธอ ยังมีเด็กสาวที่อายุสี่ห้าขวบ มัดผม มันไว้

พวกเธอคือเด็กสาวคนนั้นกับแม่ของเธอ ก่อนหน้านี้เป็นเก อช่วยขึ้นมาจากในแม่น้ำที่ร้านชานมทางนั้น

ครั้งก่อนที่ตนเองกับซูมู่หานไปซื้อซานม จากนั้นเขาก็ได้ยิน เสียงร้องขอความช่วยเหลือ ปรากฏว่าหลังจากหันหน้าไป ถึงท่า ให้หนิงฝานมีโอกาสฉกฉวยโอกาส ลักพาตัวมหานไปแล้ว

เงินเกอความจําแจ่มชัด

“เอ๋ คุณอาฮีโร่นั่นเอง แม่คะ แม่ไม่ใช่ตามหาคุณอาฮีโร่มา ตลอ เหรอ!”

เวลานี้เด็กผู้หญิงผมม้วนยิ้มพลางพูดขึ้น

วิ่งเข้ามาดึงมือของเฉินเกอไว้โดยไม่สนใจอะไร

เฉินเกอมองเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ ยังมีความรู้สึกที่คุ้นเคยสนิท สนม จนบีบแก้มน้อยของเธอแล้ว

“น้องชาย พวกเรามีพรหมลิขิตต่อกันจริงๆ เลย ครั้งก่อนนาย ช่วยเหมิงเหมิงไว้ ฉันตามหานายมาตลอด อยากหาโอกาส ขอบใจนาย โดยเฉพาะ แต่นายหายตัวไปเลย คิดไม่ถึงว่าจะเจอ กันวันนี้แล้ว”

ผู้หญิงมองเฉินเกอยิ้มอย่างสนิทใจ

พูดตามตรงผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ ถ้าใครช่วยเธอครั้งหนึ่งในช่วงสำคัญที่อันตรายที่สุด เธอจะจําไปตลอดกาล

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ก็มีอารมณ์แบบนี้ต่อเฉินเคย การปรากฏตัว ของเฉินเกอ ทำให้เธอมีความรู้สึกปลอดภัยอยู่บ้าง ซึ่งทำให้ สนิทใจขึ้นมา

“ใครมองเห็นก็ต้องทำแบบนี้ พี่สาว พี่ไม่ต้องใส่ใจเกินไป หรอก เธอชื่อเหมิงเหมิงเหรอครับ เหมิงเหมิงเป็นไรก็ดีแล้ว

เงินเกอยิ้มตอบ

“ถึงจะพูดแบบนี้ แต่พวกเราสองแม่ลูกยังต้องขอบคุณนายนะ ฉันชื่อดังหว่าน ส่วนลูกสาวชื่อถังเหมิงเหมิง”

ถึงหว่านจัดเส้นผมยิ้มบอก

“ผมชื่อเฉินเกอครับ”

“เฉินเกอ วันนี้นายอย่าไปไหนอีกเลย นายมีธุระรึเปล่า? ถ้า เธอไม่มีธุระก็ใกล้ถึงช่วงเที่ยงแล้ว ฉันเลี้ยงข้าวนายดีไหม?

พอมองก็รู้ว่าถึงหว่านเป็นผู้หญิงที่อยู่ในสังคมมาอย่าง โชกโชน ระหว่างที่ขยับเคลื่อนไหวล้วนเผยความเป็นผู้ใหญ่มี เสน่ห์น่าดื่มด่

“คุณอาเฉินเกอ คุณรับปากแม่สิคะ พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน ที่บ้านหนู แม่ทําอาหารอร่อยมากเลยนะคะ

เหมิงเหมิงเขย่าแขนเงินเกอพร้อมทั้งร้องขอ พูดตามตรง เรื่องราวไม่มีอะไรมาก แต่ว่าเงินเกอไม่ค่อยอยากไปเท่าไร คิดว่าการที่ตนเองช่วยตนเป็นสิ่งสมควร จะมากิน ข้าวอะไรกันอีก

แต่ว่าตอนนี้เหมิงเหมิงก์ขอร้องให้ตนเองไป

เงินเอ ให้เหมิงเหมิงผิดหวังไม่ได้ จึงพยักหน้า

“ไข่แล้วพี่ยังหวาน ผมต้องซื้อผลไม้ไปให้เพื่อนด้วย” เฉินเกอ ครุ่นคิด ยังมีหลินเจียวอยู่

“คือว่าเถ้าแก่ มือถือผมพังแล้ว โอนให้ไม่ได้ คงได้แต่เงินสด”

พูดจบเฉินเกอก็ล้วงกระเป๋ากางเกง จากนั้นถึงนึกขึ้นได้ เมื่อ คืนเพราะโมโหเลยรีบร้อนเกินไป กระเป๋าเงินบัตรประจำตัวอะไร ล้านลืมในแลมโบกินี

“เถ้าแก่ ทั้งหมดเท่าไร ฉันจ่ายเอง อีกอย่างเดียวคุณหาคนมา ช่วยฉันส่งไปที่ห้องคนไข้เถอะ บอกเขาว่าเพื่อนเขาออกไปกิน ข้าวด้วยกันกับเพื่อน

ถังหว่านยิ้มบอก “เฉินเกอ อีกอย่างมือถือของนายฉันก็จะ ชดใช้เครื่องใหม่ให้

เป็นเพราะเมื่อสักครู่ถึงหว่านมองออกแล้ว ดังนั้นจึงพูดแบบนี้ เฉินเกอเองเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไรต่อคนไข้ที่เขาไปเยี่ยมคนนั้น ต้องเป็นแค่ความสัมพันธ์ธรรมดาแน่

จึงจัดการตัดสินใจแทนเฉินเกอไปโดยตรง

และการกระทํานี้ของถึงหว่าน ทำให้ในใจเฉินเกอสบายอย่างมาก

ที่จริงเขายังไม่อยากไปดูหลินเจียวที่ออดอ้อนอยู่ที่นั่นจริงๆ “เย้ คุณอาจะไปกินข้าวที่บ้านหนูแล้ว!”

เหมิงเหม็งดึงมือของเงินเกอ ทำท่าทางกระโดดโลดเต้นดีใจ

สําหรับเงินเกอ ช่วยชีวิตเธอ เหม็งเหมิงสนิทใจอย่างมาก

นั่งบนรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูซีรี่ส์/สีแดงของจังหว่าน เฉินเมื่อมอง เห็นนามบัตรที่วางตรงกลางรถของถึงหว่าน ไม่ดูยังไม่รู้ พอมอง ก็ตกใจไปแล้ว

ยังหวานอายุน้อยขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าเป็นผู้จัดการใหญ่ของ บริษัทแห่งหนึ่งเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ