บทที่ 122 วันนี้มาเพื่อจ่ายเงิน

เงินหลินฟังเขา

ตอนนั้นหล่อนอารมณ์ไม่ดี เมื่อเห็นเฉินเกอเดินเข้ามา จึงรู้สึก รําคาญใจ

โดยปกติหล่อนยังยับยั้งชั่งใจตัวเองได้ แต่ตอนนี้ เฉินหลิน กลับตะคอกใส่เขาเต็มๆ

และยังพูดจาหยาบคายมากมายต่อหน้าทุกคน

ทุกคนต่างพากันพูดปลอบ เฉินหลินจึงค่อยๆใจเย็นลง ตอนนี้สิ่งที่เป็นเกอคิดอยากจะทำมากที่สุด คือยกมือของตัว เองขึ้นมาตบหน้าเฉินหลินแรงๆสักหนึ่งที่

ทั้งดูถูกถางถางเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้กลับมาเหวี่ยงใส่เขาอีก หยามกันมากเกินไปแล้ว!

“พอแล้วเฉินหลิน เธอจะไปหาเรื่องอะไรเขามากมาย เขา อยากกินก็ให้กิน เธอต้องคิดดูดีๆนะ ต่อไปเธอจะเป็นครูแล้ว เป็นข้าราชการนะ!”

ทันใดนั้นถึงห้าวหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

เมื่อเห็นว่าถึงห้าวมาพูดปลอบตัวเอง เฉินหลินจึงใจเย็นลง “หี ไอ้หมอนี่ เห็นหน้าแล้วรำคาญใจ ยังไงถึงห้าวก็ดีกับฉันตลอด แม้ว่าเมื่อก่อนถึงห้าวจะยากจน แต่ตอนนี้กลับพลิกชีวิต เป็นเศรษฐีแล้ว (ตึงห้าวพลิกชีวิตเป็นเศรษฐีเพราะว่าบ้านเขาถูก ฝ่ายรัฐบาลอออก จึงได้เงินชดเชยจำนวนมาก) นายจะคิดว่า ของใหม่ดีกว่าของเก่าไหม จะลืมเพื่อนอย่างฉันรึเปล่า?”

เฉินหลินขยับไปนั่งฟังตึงห้าว

“ไม่มีทาง ไม่ว่าวันหลังจะเป็นยังไง เฉินหลินคือเพื่อนสนิทของ ฉันเสมอ!”

ตึงห้าวยิ้มเสียงดัง

คำพูดนี้ทำให้หลี่ซื้อหานที่นั่งอยู่ด้านข้างรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา อันที่จริงทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นมองออกเหมือนกันหมด บรรยากาศในค่าคืนนี้ช่างผิดปกติ ราวกับว่าเฉินหลินกำลังเปิด ศึกสงครามกับหลี่ซื้อหานอยู่ตลอด

ทั้งสองล้อมตึงห้าวไว้ จากนั้นยื้อแย่งเขากันต่อหน้าและลับ หลัง

ใช่สิ บ้านเกิดของตึงห้าวจะพัฒนาทางเศรษฐกิจ เพราะบ้าน เขาถูกรื้อออก ฝ่ายรัฐบาลต้องแบ่งบ้านหลายหลังให้เขา หรือว่า คงได้เงินชดเชยหลายล้านหยวน ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความ เป็นอยู่อีกแล้ว

ไม่น่าแปลกใจว่าสาวสวยทั้งสองกำลังแย่งเขาอยู่

“เฉินเกอ มาทำตรงนี้ ฉันย่างเสร็จแล้ว!”
ซูเฉียงเวยเห็นว่าเป็นเกอกำหมัดแน่น เสมือนพร้อมจะเหวี่ยง ความโกรธ ใส่ตลอดเวลา หล่อนจึงตั้งเข้ามาอยู่ด้านข้าง

และเป็นเพราะซูเฉียงเวยห้ามปรามเขาไว้ก่อน

เงินเก จึงไปหาอะไร

เหอะๆ ดูถูกก็ดูถูกไป รอให้ถึงวันที่เขาเปิดเผยตัวตนได้ก่อน ไม่รู้ว่าวันนั้นเฉินหลินกับหลี่ซื้อหานจะรู้สึกยังไง?

จะรู้สึกเสียใจกับการกระทำในวันนี้รึเปล่า?

เขาหัวเราะด้วยความขมขืนใจ

เงินเกอไม่สนใจอะไรพวกเขา กลับเดินออกไปชมวิวข้างแม่น้ำ

กับซูเฉียงเวย

ค่ำคืนนี้ ถึงห้าวเป็นคนจัดเตรียมให้ทุกคนเช็คอินโรงแรมที่นี่

เงินเกอเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว และสังเกตเห็นว่าซูเฉียงเวยอยาก พักที่นี่ คงเป็นเพราะหล่อนหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพ่อ เลี้ยงและแม่เลี้ยง

หลังจากที่พวกเฉินหลินเข้าไปพักผ่อน

เฉินเกอจึงไปจัดการเรื่องห้องพัก แยกห้องระหว่างเขากับ

เฉียงเวย

สรุปแล้ว ทั้งวันที่ผ่านมานี้ นอกจากเรื่องของเฉินหลิน เฉินเก รู้สึกผ่อนคลายมาก

คิดอยากจะให้ภูเขาใหญ่ลูกนี้สร้างเสร็จไวๆ ต่อไปเขาจะได้ไปพักอยู่บนภูเขานั้นได้

คําคืนอันเงียบสงัด

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเกอรีบขับรถพาซูเฉียงเวยลงเขาตั้งแต่เช้ามืด เป็นเพราะเขากลัวจะเจอพวกเฉินหลิน และจะทำให้เขาอยากลง ไม้ลงมือใส่พวกนั้น

เมื่อขับถึงที่แห่งหนึ่ง จู่ๆเฉินเกอเบรกรถกะทันหัน จากนั้นยิ้มและพูดขึ้น

“ยังมีเวลาอีกสักพักก่อนที่เธอจะไปทำงานและฉันต้องไปเรียน ฉันพาเธอไปทานข้าวที่ร้านอาหารมิชลินดีกว่า!!

เงินเกอชี้ไปที่ร้านอาหารมิชลินริมถนน

“ห้ะ? เฉินเกอ ฉันเคยได้ยินเพื่อนที่ทำงานบอกว่า อาหารมี ชลินแพงมากๆ มีแต่พวกคนรวยอย่างนายไปทานที่นั่น ฉันไม่ เข้าไปอีกว่า!”

ซูเฉียงเวยก้มหน้าลง ส่ายหน้า

เฉินเกอหัวเราะ : “สบายใจได้ ต่อไปอยากมาทานทุกวันก็ ไม่ใช่ปัญหา!”

ตั้งแต่มีเงินร่ำรวย เฉินเกือพูดจามั่นใจกว่าเมื่อก่อนเยอะขึ้น

มาก

นี่คือเรื่องจริง อาหารมิชลินราคาแพงมาก แต่หากจะทานทุก วันจะเป็นปัญหาอะไรล่ะ?
เฉินเกอกดจอง โต๊ะผ่านเว็บไซต์ทันที

สุดท้าย ซูเฉียงเวยจึงถูกเฉินเกอพาเข้าไปในร้านมิชลิน

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่ามากท่านคะ?”

หลังจากเข้าไปในร้าน พนักงานหญิงคนหนึ่งเข้ามาต้อนรับ และยิ้มทักทาย

“สองท่านครับ จองไว้แล้วครับ!”

เฉินเกอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม

พนักงานหญิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเมื่อมองดูแล้ว สองคนนี้ คงไม่มีสตางค์มากพอที่จะทานอาหารในร้านมิชลินได้ แต่ด้วยจริยธรรม ในหน้าที่การงาน ทำให้หล่อนต้องก้มลง

พยักหน้าอย่างมีมารยาท

เมื่อกำลังจะถามว่าเฉินเกอจองที่นั่งไว้ตรงไหน

ทันใดนั้น มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา

เมื่อเห็นเงินเกอ หญิงสาวผู้นั้นทำสีหน้าตื่นตกใจทันที “เฉิน เกอ นี่นายเหรอ? มาทานข้าวที่ร้านมิชลินเนี่ยนะ?”

“หืม? หวังเสี่ยว ?”

เมื่อเฉินเกอเห็นหวังเสี่ยวที่แต่งตัวสวยงาม ใส่ชุดกระโปรง สั้นสีดำแนบเนื้อ เขาจึงรู้สึกตกใจไม่น้อย

เงินเกือยังคงจำได้ดี เมื่องานเลี้ยงฉลองของท่านเฟยเอ๋อหญิงสาวผู้บ้าคลั่งคนนี้ก่อเรื่องสาดน้ำใส่เขา เพียงเพราะเขาไป โดนมือถือของหล่อน

ตอนนั้นเขาโมโหมาก คิดอยากจะแก้แค้นหวังเสี่ยวสุดท้ายผู้ หญิงบ้าคลั่งคนนี้กลับหนีออกไปเร็วกว่ากระต่าย ตอนที่เขาออก ไป หล่อนก็หายวับไปแล้ว

จนทําให้เงินเกอโกรธแค้นอยู่หลายวัน

คิดไม่ถึงเลยว่าเช้าตรู่วันนี้ จะเจอหล่อนที่ร้านมิชลิน

หี นายอย่ามาเรียกฉันว่าหวังเสี่ยว ชื่อในวงการของฉันเป็น ชื่อที่นายเรียกได้งั้นเหรอ? คิดไม่ถึงเลยนะ คนตกต่ำอย่างเฉินเก อจะกล้ามาในที่แบบนี้ นั่นๆๆ! ยังมีแฟนแล้วอีกด้วย?”

เมื่อหวังน่าหันไปเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างเงินเกอ จึง พูดเหยียดเขาทันที

“หวังว่า เธอรู้จักสองคนนี้ด้วยเหรอ?”

ด้านข้างของหวังลื่น่ายังมีหนุ่มรูปหล่อตัวสูงยืนอยู่ด้วย เขาใช้ สายตาอันเยือกเย็นมองไปคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า

แน่นอนว่าต้องรู้จัก เด็กยากจนที่อยู่ห้องเดียวกับหานเฟยเอ๋อ ไงล่ะ คุณชายนายบอกว่ามิชลินเป็นร้านอาหารที่แพงที่สุดในจิ นหลงแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมสองคนนี้ถึงเข้ามาทานได้ล่ะ? ดูรูป ลักษณ์การแต่งตัวของพวกเขาสิ!”

หวังเสี่ยว ทนไม่ได้จนเขย่าแขนของคุณชาย
หล่อนมามิชลิน เดิมที่กำลังทานอาหารอย่างมีความสุข เพราะ ที่นี่ทั้งหรูหราและมีระดับ

ผู้หญิงไงล่ะ ฟุ้งเฟ้อเป็นธรรมดา

โดยเฉพาะตอนนี้ หวังเสี่ยวกับคุณชายเลือกที่นั่งตรงริม หน้าต่าง คนแถวนั้นเดินไปมา สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

สายตาที่คนพวกนั้นมองเข้ามา ทำให้หวังเดี๋ยวก็รู้สึกดีเหลือ

จริงสิ เมื่อพูดถึงคุณชายลี่ ขอแนะนำชายผู้นี้สักเล็กน้อย

คุณชายผู้นี้เป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยเชียงหนาน และเป็น ทายาทเศรษฐีเช่นกัน หลงรักหวังเสี่ยวจากการดูไลฟ์สดของ หล่อน คืนนั้นจึงให้รางวัลหล่อนสองหมื่นเหรียญ ตอนนี้หวังเสียว จึงเริ่มตกหลุมรักชายผู้นี้แล้ว!

ตอนแรก ทั้งสองกำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข

แต่กลับคาดไม่ถึงว่าขณะเดินกลับมาจากห้องน้ำ กลับเจอเงิน

เกอไอ้ขี้แพ้คนนี้

ดูไร้ค่าเกินไปแล้ว!

“เอ่อๆ เธออย่าเพิ่งใจร้อนเสี่ยวเหมือนที่เธอพูดไง สองคน นี้อาจจะมาทำงานที่ร้านนี้ก็ได้ จะมาทานข้าวได้ยังไงกันล่ะ?”

คุณชายรีบพูดปลอบหล่อน

” ฉันไม่สน ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่อยากเห็นเขา เข้าๆแบบนี้ ช่วยจริงเลย! เธอน่ะ ไปบอกผู้จัดการร้านเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าจะหา พนักงาน ที่ต้องใช้คนมีระดับหน่อย ไม่เช่นนั้นคนรวยอย่างพวก ฉัน จะมาทานอาหารที่นี่ได้อย่างไรกัน?

หวังเสี่ยวโวยวายพลาง หันไปพูดด้วยเสียงเยือกเย็นกับ พนักงานหญิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเงินเกอพลาง

“ห้ะ? ด้วยความเคารพค่ะคุณผู้หญิง พวกเขาไม่ใช่พนักงานที่ ร้านค่ะ! น่าจะเป็นแขกที่จะเข้ามาทานอาหารที่ร้านค่ะ

พนักงานหญิงพูดติดๆ ขัดๆ ตอบหวังเสี่ยว เพราะตั้งแต่ตอน แรกที่ดูถูกเฉินเกอ หล่อนจึงไม่ทันได้ระวังน้ำเสียง

“ให้ตายสิ ไม่ใช่พนักงาน? หวังเสียว ตกใจตะลึง แต่เฉินเกอรู้สึกเริ่มทนไม่ไหว

ใช้สายตาอันเยือกเย็นมองพนักงานหญิง : “คุณพูดจบแล้วยัง โต๊ะที่ผมจองไว้ล่ะ? พาผมไปเดี๋ยวนี้ วันนี้ผมตั้งใจมาชิมอาหาร ของร้านคุณ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ