หลังจากที่เฉินเกอมาถึงห้องเรียน ก็ได้เพิ่มวีแชทของซูมู่หานอีกครั้ง
และได้เพิ่มข้อความตรงที่ส่งคําขอไปหนึ่ง ประโยค ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ
แน่นอน คําพูด หยางฮุยเป็นคนสอนเขา
ซูมู่หานโกรธแล้ว เฉินเกอรู้ว่าสาเหตุน่าจะ มาจากตัวเอง ก็เลยอยากจะคุยกับซูมู่หานให้ ชัดเจน
และคำพูดประโยคนี้ใช้ได้ผลดีทีเดียว
ในไม่ช้า ซูมู่หานก็ตอบรับ
“มีอะไร รีบๆพูดมา!”
“ตอนเที่ยงมีเวลาว่างไหม? มีหนังเข้าใหม่ สนุกมากเลย ฉันอยากไปดู อยากหาคนไปดูเป็น เพื่อน!”
คําพูดนี้หมาเสี่ยวหนานเป็นคนสอน
สรุปตอนนี้รอบกายเฉินเกอ นั่งเต็มไปด้วย
เพื่อนๆ กําลังช่วยเฉินเกอวางแผน
“เห่อๆ นายก็ไปหาผู้หญิงที่นายคิดว่าดีไปดู ด้วยสิ มาชวนฉันทําไม?”
ซูมหานพูดอย่างเย็นชา
“ฉันอยากหาใครสักคน ที่สวยที่สุดในใจ ของฉัน ใจกว้างที่สุด และเป็นผู้หญิงที่โกรธง่าย ไปเป็นเพื่อนฉัน ฉันคิดไปคิดมาเหมือนว่าเธอจะ เข้าชายนิดหน่อย ไม่อย่างนั้น เธอก็ช่วยแนะนำผู้ หญิงคนอื่นๆที่มีลักษณะแบบนี้ให้หน่อย?”
“ไปไกลๆเลย ไม่มี!”
“อย่างนั้นก็มีแต่เธอ!”
“ทําไมนายถึงพูดเก่งขนาดนี้ ไม่เหมือนนาย เลย!”
ซูมู่หานส่งอิโมจิที่ตกใจไป
พูดตามจริง ตั้งแต่คุยกับเฉินเกอมา รวมกัน ทั้งหมดแล้ว มีแค่สองประโยคนี้ที่ทำให้ซูมู่หาน ดีใจ
“ไปหรือไม่ไป? ฉันได้ซื้อตั๋วให้เธอแล้ว หาก เธอจะปฏิเสธก็ได้ แต่เธอต้องแนะนำผู้หญิงที่
เหมือนกับเธอทุกอย่างให้ฉันหนึ่งคน ฉันถึงจะ
ตกลง!”
“ฮ่า เห็นแก่ที่นายมีความจริงใจขนาดนี้ ฉัน ไปก็ได้ แต่ว่าฉันมีข้อแม้อยู่หนึ่งข้อ นายต้องเลี้ยง
ข้าวฉัน ฉันจะไม่ไปฟรีๆนะ”!
“ไม่มีปัญหา!”
ตามนี้เลย!
หยางฮุยกับหม่าเสี่ยวหนานต่างก็ทำท่าชัยชนะออกมา
มีเพียงแต่เฉินเกอที่ยิ้มแหยๆแล้วเกาหัว
ที่แท้คุยกับสาวๆ ยังต้องใช้เทคนิคพวกนี้ ด้วย?
เฉินเกอคนก่อน ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้เลย เวลาที่คุยกับสาวๆ คนอื่นถามค่า เขาก็ตอบคํา
เพราะหยางเส่าเคยพูดไว้ เธอชอบที่เฉินเก อเป็นคนซื่อสัตย์
ทำให้เฉินเกอและหยางเส่วถึงเข้ากันได้ดีที
เดียว
แต่ว่ามองถึงตรงนี้แล้ว
คำพูดที่เหมือนกัน เป้าหมายเดียวกัน แค่ เสริมลูกเล่นนิดหน่อย ก็ได้ผลลัพธ์ที่ไม่เหมือน กัน!
อันนี้ถือได้ว่าเป็นความรู้อีกแขนงหนึ่ง เฉิน เกอพูดในใจอย่างจํายอม
หนังเริ่มสิบเอ็ดโมง
เฉินเกอคิดไว้ว่าประมาณสิบโมงกว่าก็จะ
ออกไปกับซูมู่หาน หลังเลิกเรียน เพิ่งเดินออกมาจากห้องเรียน
โทรศัพท์เฉินเกอได้ดังขึ้นทันที มองเห็น เบอร์ที่โทรมา ทำให้เฉินเกอแปลกใจเล็กน้อย
เป็นซูเฉียงเวยที่โทรมา
ทั้งสองต่างมีเบอร์ของกันและกันนานแล้ว เฉินเกอเคยบอก เฉียงเวย ไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่อง อะไรขึ้น สามารถโทรหาเขาได้เสมอ
เขาก็รับสายในขณะนั้น
เสียงของซูเฉียงเวยร้อนรนเล็กน้อย
“เฉินเกอ นายอยู่ไหน?”
“อยู่มหาวิทยาลัยไง! ทำไมเหรอ?
“คือเสี่ยวหยิง เมื่อกี้เสี่ยวหยิงจู่ๆก็เป็นลม ล้มลงไปบนพื้น ฉันได้พาเธอไปโรงพยาบาลแล้ว แต่…แต่ว่าฉันไม่มีเงิน โรงพยาบาลเลยไม่รับ!
“อะไรนะ! ตอนนี้พวกเธออยู่หน้าประตูโรง พยาบาลเหรอ? ได้ๆๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”
ได้ยินว่าเสี่ยวหยิงเป็นลม และอาการค่อน ข้างหนัก
เฉินเกอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
เมื่อสัปดาห์ก่อนเพิ่งรู้จักและคบหาสมาคม กัน ถือว่าเข้ากันได้ดีทีเดียว ดังนั้นจึงกังวลความปลอดภัยของเสี่ยวหยิง
เฉินเกอวิ่งลงบันไดโดยตรง แล้วขับรถไปโรง พยาบาล
ถึงหน้าประตูโรงพยาบาล เฉินเกอก็เห็นซู เฉียงเวยและอีกสามคนกำลังยืนร้อนใจอยู่ที่หน้าประตู
จอดรถไว้ที่ข้างถนน
เฉินเกอรีบวิ่งไปทันที
“เป็นไงมั่ง?”
เฉินเกอมองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของเสี่ยวห ยิง ตัวสั่นไปหมด
เสี่ยวหมิงเมื่อก่อนเคยมีอาการแบบนี้ แต่ว่า ครั้งนี้รุนแรงกว่ามาก!”
ซูเฉียงเวยร้อนใจจนร้องไห้
เด็กน้อยสองคนก็มาเขย่าแขนของเฉินเกอ “พี่เฉิน พี่ช่วยน้องเล็กด้วยนะ!”
“พี่รู้แล้ว เข้าไปให้หมอดูก่อนดีกว่า!”
อุ้มเสี่ยวหยิงจากอกของซูเฉียงเวย เฉินเก อก็จะมุ่งหน้าไปยังแผนกฉุกเฉิน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอนี่มันอะไรกันเนี่ย ก็บอกแล้วไง ไม่มีเงินรักษาไม่ได้ รีบไปหาเงินมา ก่อน อย่ามาหาเรื่องที่นี่เลย!”น้องสาว
พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนล้อม
เข้ามา ขวางเฉินเกอไว้
“ผมมีเงิน ช่วยดูเด็กก่อน!”
เฉินเกอพูดอย่างรีบร้อน
“เฮ้ย พ่อหนุ่มน้อย ไม่ใช่เราไม่อยากช่วยหากปล่อยพวกเธอเข้าไปแบบนี้ แล้วพวกเธอไม่มี เงินจ่ายขึ้นมา เราสองคนก็จะถูกไล่ออกเหมือน กัน เอางี้ละกัน พวกเธอรับไปรวบรวมเงินมาก่อน!”
พนักงานรักษาความปลอดภัยอายุก็ไม่น้อย แล้ว คงจะดูออกว่าพวกซูเฉียงเวยก็ลำบากพอ สมควร คําพูดคําจา ก็เลยไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อ ก็แล้ว
เห็นได้ชัดว่าซูเฉียงเวยได้เคยถูกไล่ออกมา แล้วครั้งหนึ่ง
“เหล่าหลี่เหล่าหลิว นี่มันเรื่องอะไรกัน? หน้าโรงพยาบาลเรา พวกที่ยืนอยู่ข้างนอกเหมือน พวกขอทานเลยพวกเขามาทําอะไรกัน? หือ? ก็ เป็นพวกที่ไม่มีเงินลงทะเบียนเมื่อกี้ ที่ถูกพวกผม ไล่ออกไป? ทําไมยังยืนอยู่ตรงนี้อีกนะ?”
“อ้อ เป็นคุณหมอฉินนี่เอง ขอโทษด้วยครับ ผมจะไล่พวกเขาออกไปตอนนี้เลยครับ!”
“เร็วๆหน่อย นี่มันสภาพอะไรกัน ไปเถอะ สาวน้อยแสนสวย พวกเราไปทานข้าวกัน วันนี้จะ พาพวกเธอไปกินของอร่อย เฮยๆๆ!”
คุณหมอฉันคนนี้ขยับไม้ขยับมือไปดึงสาว สวยทั้งสอง
และสาวสวยทั้งสอง ก็ได้ใช้สายตาที่ดูถูก มองพวกเฉินเกอ
“เห่อๆ ยังจะดื้อดึงอีก รีบไปหาเงินเถอะ!””ดูพวกเขาแต่ละคน จะมีปัญญาจ่ายค่า
หมอมั้ยเนี่ย? เฮ้ย!” สาวสวยทั้งสองต่างพูดกันคนละประโยค
เห็นได้ชัดว่าแค่ดูจากการแต่งตัว พวกเธอก็ ดูถูกเฉินเกอและพวกของซูเฉียงเวยแล้ว
“คุณหมอฉิม ขอร้องคุณล่ะ ช่วยดูอาการ ของเสี่ยวหยิงก่อน ขอร้องคุณล่ะ!”
ซูเฉียงเวยร้อนใจเป็นอย่างมาก จนจะ คุกเข่าให้คุณหมอฉินท่านนี้แล้ว
ผมมีเงิน คุณช่วยตรวจดูก่อน ตรวจเสร็จ แล้ว ก็จะจ่ายค่ารักษาทันที!” เฉินเกอพูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชา
“โอ๊ยๆๆ คนอย่างนายมีเงิน?”
“ฮ่าๆๆน่าขำาสิ้นดี!”
เจ้าหนุ่มน้อย นายเห็นฉันเป็นตัวตลกเหรอ? ตรงไหนของนายที่ดูเหมือนว่ามีเงิน? เห่อๆ คิดจะ มั่วเข้ามาล่ะสิ ไม่มีทาง รีบไปให้พ้นๆเลย
เฉินเกอมองไปที่ซูเฉียงเวย “เธอรอฉันครึ่ง นาที เดี๋ยวก็สามารถเข้าไปแล้ว”
พูดจบ เฉินเกอจ้องเขม็งไปที่คุณหมอฉิน และสาวสวยทั้งสอง แล้ววิ่งไปถึงข้างถนน เข้าไป นั่งในรถ ใช้เท้าเหยียบคันเร่งเสียงก็ดังโวงขึ้นมา
“โอ้แม่เจ้า!”
“โอ้มายก็อด!”
“อะไรกันเนี่ย?”
ทั้งสามคนต่างพากันตกตะลึง
โดยเฉพาะคุณหมอฉิน หน้าจะเขียวแล้ว
รถLamborghini Leventon รถซูปเปอร์ คาร์ทราคาสิบแปดล้านหยวน!
โอ้แม่เจ้า ที่แท้ก็เป็นมหาเศรษฐี สาวสวยทั้งสองตกตะลึงจนเอามือมากุม ปากไว้
รถคันซูปเปอร์คาคันนี้ทําให้พวกเธอตรา ตริงเป็นอย่างมาก!
“ตอนนี้เข้าไปได้หรือยัง?”
เลื่อนกระจกลงมา เฉินเกอถามอย่างเฉยชา “ได้ๆ เข้าได้แน่นอน ผมจะรีบจัดทีมแพทย์ ผมก็จะไม่ทานข้าวแล้ว จะจัดการให้ด่วนเลย!”
คุณหมอฉันพูดอย่างลนลาน
เฉินเกอยิ้มอย่างเย็นชา
บางคนมักจะเป็นแบบนี้ เราพูดจาขอร้อง เขาดีๆ กลับไม่ให้โอกาสเราเลยแม้แต่น้อย พอ เราวางท่านิดหน่อย ทําเหมือนกับเราเป็นพระเจ้า หยิงเอ๋อได้เข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้ว
ผลตรวจก็ออกมาอย่างรวดเร็ว หญิงเอ๋อเป็นโรคโลหิตจาง ประเภทที่รุนแรง
ภายในหนึ่งปี สามารถรักษาให้หายขาดได้ คุณหมอพูดย่างมั่นใจ
ตอนนี้ถึงทำให้เฉินเกอและซูเฉียงเวย วางใจลงได้
“คุณชายเฉิน ต่อไปนี้คุณต้องคอยระวัง น้องเสี่ยวหยิง ต้องดูแลเธอดีๆ ให้เธอทานผลไม้ เยอะๆ!”
เวลานี้ พยาบาลสาวสวยทั้งสองต่างมาราย ล้อมเฉินเกอ
มากําชับเฉินเกออย่างโน้นอย่างนี้
เฉินเกอแค่เพียงยิ้มแหยๆแล้วพยักหน้า
รอจนกว่าเสี่ยวหญิงเข้าพักห้องผู้ป่วย ธรรมดาแล้ว เฉินเกอถึงได้โล่งอกเสียที
“พี่เฉียงเวย พี่รีบกลับไปทํางานเถอะ ไม่
อย่างนั้นเดี๋ยวหัวหน้าก็จะต่อว่าพี่อีกแล้ว!” เด็กทั้งสองส่ายหัวแล้วพูด
“อ้อ ไม่เป็นไร พี่ต้องดูแลเสี่ยวหยิง!”
“ให้พวกเราดูแลก็พอ พี่เฉินเกอก็อยู่ด้วย!”
“ผู้ชายอย่างพวกเธอคงจะดูแลได้ไม่ ละเอียด อีกอย่างหากเสี่ยวหยิงเข้าห้องน้ำจะทํ ยังไง?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
