บทที่ 100 คฤหาสน์หลังนี้ฉันซื้อเอง

“อะไรนะ จะเป็นไปได้ยังไงกันคุณอาลี่ หลี่ เจิ้นกั่วเป็นถึงมหาเศรษฐีในเมืองจินหลิง เขามี กำลังพอที่จะซื้อนะ”

หวังช่วยพูดอย่างตกอกตกใจ

“เหอะ เหอะ นายผิดแล้วล่ะ เมื่อก่อน ประธานหลี่เจิ้นถั่วมีอำนาจก็จริง แต่ตอนนี้ ลุง ได้ยินข่าวมาว่า คุณหลี่เจิ้น วถูกย้ายออกจาก ถนนการค้าจินหลิงแล้ว บริษัทการค้าจีนหลัง กรุ๊ปรวมไปถึงถนนการค้า ได้มีคนดูแลคนอื่นแล้ว

“นอกจากคุณหลี่จะถูกโยกย้ายออกไปแล้ว ก็มีคุณชายเฉินรับเลี้ยงไว้ ดังนั้นในตอนนี้ ถึง แม้ว่าเขาจะมีกำลังในการซื้อ แต่เขาก็ไม่ซื้อ แน่นอน”

“หา ที่แท้ประธานหลี่ก็โดนโยกย้ายแล้วงั้น เหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ คุณชายเฉินเป็นคนดูแลเขา เขา ก็ต้องไว้หน้าหน่อย”

หวังช่วยพยักหน้าอย่างเข้าใจดี

“พี่หวังช่วยกับพ่อ คุยเรื่องอะไรกันน่ะ ใคร คือคุณชายเฉิน ฉันไม่เคยได้ยินพ่อพูดถึงคนนี้มา ก่อนเลย
หมิงเฟยถามด้วยความอยากรู้

แค่ได้ฟัง ก็รู้สึกว่าคุณชายเฉินคนนี้เก่งกาจ

มาก

ราวกับว่าทั้งบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ปเป็น ของเขาทั้งหมด

ฟางฉิงและสวี่น่าสองสาวก็ฟังแล้วก็อึ้ง เหมือนกัน พวกเธอไม่เคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้มา ก่อน เลยรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

“พ่อไม่เคยพูดให้ลูกฟัง เพราะจริง ๆ แล้ว พ่อก็เพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อวานนี้เอง ได้ยินเพื่อนเล่า เรื่องราวของคุณชายเฉินให้ฟัง หลี่เจิ้นกั๋วถึงแม้ จะเป็นคนเก่งแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็แค่ทํางานให้ คุณชายเงินเท่านั้น เพราะว่าถนนการค้าทั้งแถว นั้นเป็นของคุณชายเฉิน!”

“เฮ้ย! เฮ้ย!”

“โอ้โห!”

ลี่หมิงเฟยสวี่น่าฟางฉิงทุกคนต่างตกตะลึง ตาค้าง

“แล้วก็ คุณชายหวงคนนั้น พวกเธอคงเคย ได้ยินชื่อเสียงใช่ไหม”

หว้างเฟิงแสยะยิ้มออกมา

“คุณชายหวง หนูรู้จักค่ะ ลูกมหาเศรษฐี อันดับต้น ๆ เลย เฉพาะรถสปอร์ตก็มีเป็นโกดังแล้ว ก่อนหน้านี้ยังจัดงานเลี้ยงสําหรับพวกลูก หลานเศรษฐีด้วย”

ลี่หมิงเฟยพูดออกมา

ทำไมเธอถึงรู้ดีขนาดนี้น่ะเหรอ

เพราะเธอเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาคนที่ได้

รับการเชิญเหมือนกัน

แต่เสียดายที่วันนั้นประจําเดือนเธอมา เธอ ปวดท้องหนักมาก เลยไม่ได้ไปร่วมงาน

เธอรู้สึกเสียดายมาก เพราะบรรดาคุณหนู คุณชายทั้งหลายต่างพากันเทิดทูนหวงหยงหาว

“เฮอ เฮอ คุณชายหวงหยงหาว ที่จริงเป็น น้องบุญธรรมของคุณขายเฉิน ตระกูลหวงของ พวกเขายอมตายถวายหัวให้ตระกูลตระกูลเฉิน และเพิ่งจะได้ยกระดับเป็นมหาเศรษฐีของเมืองซู โจวเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี้เอง”

หวังช่วยอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่อง ราวซับซ้อนมากมาย

ในเวลานี้ แขกเหรือต่างมากันครบหมดแล้ว

พิธีกรจึงเอ่ยแนะนำถังหราน ให้ถังหรานก ล่าวแนะนำคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนทั้งหมด

เฉินเกออดกลั้นอารมณ์โกรธของเขาไว้ ไม่ ได้แสดงออกมา

เมื่อเห็นถึงหรานเริ่มแนะนำวิลล่า เขาก็เงยหน้าเพ่งมองไปยังหน้าจอที่แสดงภาพอยู่ที่ฉาก หลัง

มองเพียงครู่เดียว

เฉินเกอก็เหมือนต้องมนต์สะกด คฤหาสน์ หยุนติ่งเมาท์เทนนี้ สร้างพิงไปกับภูเขา รายล้อม ไปด้วยเมฆหมอก ออกแบบได้เหมือนอยู่บน สวรรค์ยังไงยังงั้นเลย

ให้ความรู้สึกหรูหราน่าอยู่

เฉินเกอเห็นแล้วรู้สึกชอบมาก

แปดร้อยล้าน เป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าจริง ๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถึงแม้ว่าจะมีทรัพย์สมบัติ มากมาย ถึงแม้เฉินเกอจะถูกใจแค่ไหน เขาก็ไม่มี วันจ่ายเงินแปดร้อยล้านเพื่อซื้อบ้านหลังหนึ่ง หรอก

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน

พี่สาวเขาให้จ่ายหนึ่งพันล้าน ภายในเจ็ดวัน เขาต้องใช้เงินให้หมดเกลี้ยง

ตัวเขาเองก็คิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไรดี

โอกาสมาถึงแล้ว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสอง

ยิ่งดู เฉินเกอก็ยิ่งตื่นเต้น แนะนำได้ประมาณสองชั่วโมง
ทุกคนต่างจ้องมองกัน แต่ไม่มีใครกล้า อ

ถังหรานชอบใจในท่าทีของผู้ชมงานเป็น

อย่างมาก เธอยิ้มออกมาแล้วพูดว่า :

“คฤหาสน์หยุนติ่งหลังนี้ ขายเพียงแปดร้อย ล้าน แขกผู้มีเกียรติที่นั่งอยู่ มีท่านไหนอยาก ครอบครองไว้บ้างคะ”

ถังหรานยิ้มอย่างเป็นมิตร

“ฉัน… ฉันไม่ซื้อ!”

ทันใดนั้นก็มีประธานบริษัทท่านหนึ่งได้ ตะโกนออกมาแล้วรีบนั่งลงทันที

ทําให้ผู้คนในงานต่างพากันหัวเราะ หลี่เจิ้มถั่วก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

ท่านประธานบางคนก็มักจะชอบหยอกล้อ กันอย่างนี้

ถังหรานพูดต่อ : “ทุกท่านคะ วิลล่าหลังนี้ ไม่ใช่การเปิดประมูลนะคะ ใครดีใครได้ ใครจ่าย แปดร้อยล้านก่อนคนนั้นได้สิทธิ์ครอบครองไปนะ คะ ทุกท่านล้วนมีสิทธิ์เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ กันได้นะคะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่มีใครซื้อ หวังช่วยหัวเราะออกมา
สี่หว่างเฟิงแสยะยิ้ม : “ลงบอกแล้ว ถ้าเป็น นักธุรกิจที่ฉลาดจริง ๆ ไม่มีใครยอมเสียเงินแปด ร้อยล้านไปกับบ้านหนึ่งหลังหรอก นอกเสีย จาก…”

“ผมขือ!”

หว้างเพิงยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็ได้ยิน เสียงพูดที่ไม่ค่อยดังเท่าไหร่ แต่กลับทำให้คนทั้ง ห้องโถงได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน

“อะไรนะ”

ทุกคนต่างพากันสงสัยงงงวย

พากันจับจ้องมายังทางนี้

หวางเฟิงและหวังช่วยพวกเขาก็พากัน สับสน แล้วหันกลับไปมอง

เพราะเสียงที่เอ่ยประโยคเมื่อสักครู่ออกมา นั้น ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่กลับเป็นเฉินเกอ ไอ บ้านนอกที่ หวังช่วยพาเข้ามาในงาน

“ไอสวะเอ้ย เฉินเกอ นายบ้าไปแล้วเหรอ พูดมั่ว ๆ แบบนี้ได้ยังไง นายไม่รู้เหรอ ถ้าพูดว่าจะ ซื้อแล้วไม่มีปัญญาจ่ายเงิน จะต้องรับผิดชอบยัง ไง

“โอ้ยแย่แล้ว แย่แล้ว เขาไม่ได้มาเปิดหูเปิด ตาหรอก แต่มาหาเรื่องตายมากกว่า”

สวี่น่าฟางฉิงพูดออกไปด้วยท่าทีตกใจอยากตีเงินเกอให้ตายจริง ๆ “เหอะ โง่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริง ๆ เลย”

หว่างเฟิงมองอย่างสงสัย สถานที่แบบนี้ คิดจะเรียกร้องความสนใจแบบนี้ได้เหรอ ไม่ได้ ตาย แน่!

เฉินเกอไม่สนใจว่าพวกเขาจะด่าว่าอะไรตัว

เอง

เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังบนเวที

“บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว ไอบ้านั่นประสาทแน่

ถังหรานก็มองไปที่เฉินเกออย่างตกอก ตกใจ

นอกจากคนพวกนี้แล้ว คนส่วนใหญ่ในงาน ก็พากันมึนงง

“เฉินเกอ นายทําบ้าอะไรน่ะ รีบไสหัวออก

ไปเดี๋ยวนี้นะ”

ถังหรานพูดออกมาอย่างโมโห อีกทั้งยังผลักให้เฉินเกอลงไป

“ผมจะซื้อวิลล่าหลังนี้ ทำไมผมต้องออกไป

ด้วย”

เฉินเกอแสยะยิ้มออกมา

“เหลวไหล วิลล่าหลังนี้นายไม่มีปัญญาซื้อหรอก!”

ค้ง รวมหมดความอดทน

“พี่บอกว่าผมไม่มีปัญญาซื้อ ผมก็ต้องไม่มี ปัญญาซื้ออย่างที่พี่พูดเหรอ” เฉินเกอยิ้มอย่าง เย็นชา แล้วมองไปยังพนักงานธนาคารที่ยืนอยู่ ด้านข้าง “พวกคุณมานี่หน่อย ผมจะรูดบัตร!

พนักงานธนาคารเหล่านั้นดูมึนงง เพราะคน ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา มองยังไงก็เหมือนคนที่มี เงินติดตัวไม่กี่หมื่นเท่านั้น ยังมีหน้ามาพูดว่าจะรูด บัตร

แต่ว่าในเมื่อลูกค้าเอ่ยปากออกมาแล้ว พวก

เขาก็จําเป็นต้องทําตามหน้าที่ พวกเขาเดินมาพร้อมเครื่องรูดบัตร

เฉินเกอรูดบัตรอย่างคล่องมือ แล้วกดรหัส ผ่าน แสกนใบหน้า

“ติ๊ง! ทํารายการสําเร็จ ยอดเงินที่ใช้ แปด ร้อยล้านหยวน…”

เสียงจากระบบอัตโนมัติดังขึ้น

หลังจากนั้นทั้งห้องโถงก็เงียบกริบ

แปดร้อยล้าน นายคนนี้มีเงินถึงแปดร้อย ล้านเลยเหรอ

พระเจ้า!

ถังหรานได้ยินชัดเจนที่สุด เธอเอามือปิดปากตัวเอง ไมโครโฟนหลุดออกจากมือร่วง หล่นลงบนพื้น

วินาทีนั้น สมองเธอรู้สึกว่างเปล่า

“โครม!”

หวังช่วยที่อยู่ด้านล่างเวทีก็อึ้งจนกลืน นํ้าลายแทบไม่ลง

สวีน่าและฟางฉิงต่างก็แสดงสีหน้าช็อก อย่างบอกไม่ถูก

ตายแล้ว ตั้งแต่เจอหน้ากัน ทั้งสวี่น่า ฟางฉิง และหวังช่วยต่างพูดจาดูถูกเหยียดหยามเฉินเกอ ไม่หยุดปาก แสดงท่าทีรังเกียจเหมือนเขาไม่ใช่

คน

เขาเหมือนพวกบ้านนอกคอกนาที่มาจาก ชนบท

อยู่ข้างพวกเธอ ยิ่งดูไร้ค่าไร้ราคา

แต่ตอนนี้ รู้สึกเหมือนคำพูดทั้งหลายที่พูด ไปได้กลับมาตบหน้าตัวเองอย่างจัง

ยังกล้าไปดูถูกเขา เงินที่เขามี ชีวิตนี้ทั้ง ชีวิตก็ไม่มีปัญญาหาได้หรอก

เขาเป็นถึงมหาเศรษฐี

“พี่หวังซวย เขา… เขาเป็นใครกันแน่”

ลี่หมิงเฟยหน้าถอดสี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ