ตอนที่ 487 เย็นชา

เฉินเกอดูหล่อเหลาสดใจ ใส่สูทและรองเท้าหนัง ย่อมเป็นที่ โปรดปรานของผู้หญิง

และเพื่อนร่วมงานที่ชื่อเฉินเมิ่ง ก็ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจบการ ศึกษาจากมหาวิทยาลัย

เงินเกอพยักหน้าให้เธอ

หยูเฉียงที่อยู่ด้านข้าง ก็เป็นชายหนุ่มเช่นกัน ในขณะนี้ได้เห็น สาวงามเฉินเมิ่ง มีความรู้สึกดีๆต่อเฉินเกอ เนื้อเรื่องสำคัญ ก็จะ

มุ่งมาทางเฉินเกอ

อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกหึงหวงในใจ

แต่เดิม ผู้มาใหม่ทั้งสองมีอาชีพและสาขาวิชาเดียวกัน แต่มา ในเวลาเดียวกัน

คงต้องมีการแข่งขันในระดับหนึ่ง

และตอนนี้ เฉินเมิ่งแสดงความรู้สึกดีๆ ให้กับเขา ก็เหมือน กําลังลดค่าของตัวเอง

ความรู้สึกนี้ทำให้หยูเจียงไม่พอใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ใช่คนไร้สมอง ในขณะนี้เขาไม่ได้พูด อะไร และติดตามอยู่ข้างๆ มองดูเฉินเพิ่งที่กำลังคุยกับเฉิน
“อาจารย์เฉินเมิ่ง นี่คืออาจารย์ใหม่สองคนในกลุ่มของเราเห รอ? หล่อเหมือนกันนี่

ในขณะนี้ ครูสาวหลายคนเดินเข้ามา

ทักทายเงินเพิ่ง

พวกเขาเป็นผู้หญิงทั้งหมด ดูอายุเท่าๆกับเฉินเพิ่ง

“ใช่ นี่คืออาจารย์เฉินเกอ ท่านนี้……

“เอ่อขอโทษนะ ฉันลืมชื่อของคุณ…….

จู่ๆเฉินเมิ่งก็รู้สึกเขินอาย

ใช่ เมื่อกี้เฉินเพิ่งรู้สึกว่าเฉินเกอใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง ท่าทางหล่อเหลามาก

ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะให้ความสำคัญกับเฉินเกอเป็นส่วนใหญ่ สำหรับหยูเจียง ยิ้มจางๆ ฉันชื่อหยูเจียง!”

ในเวลาเดียวกัน ความอิจฉาริษยาผุดขึ้นมาในใจ

และอาจารย์หญิงสาวเหล่านี้ พูดคุยกับเฉินเกอ

ทันใดนั้น

ทันใดนั้นรถยนต์คันหรูก็ขับเข้ามา

หยุดตรงหน้าพวกเขา

ทำให้เฉินเมิ่งและผู้หญิงหลายคนต่างพากันตกใจเล็กน้อย
ในขณะนี้ บอดี้การ์ดชุดสีดำหลายคนได้ลงจากรถ

“คุณชาย วันนี้เถ้าแก่พูดว่า คุณมาเทียนเฉิงเป็นครั้งแรก คืนนี้ จะต้อนรับท่านอย่างดี!

บอดี้การ์ด ดาก้มหัวให้คนๆหนึ่ง

สำหรับหมูเจียง ค่อยๆถอดแว่นสีทอง “ดี บอกพี่ชาย ลูกพี่ลูก น้อง) คืนนี้ฉันจะไป

“เป็นคุณชาย!”

บอดี้การ์ดหลายคนโค้งคำนับอีกครั้ง

แล้วจากไป

เพื่อนร่วมงานหญิงสาวที่ล้อมรอบเงินเกอ ต่างตกตะลึง และ อ้าปากค้างทันที

มองไปที่หยูเจียงด้วยความประหลาดใจ

“คุณครูหยูเจียงทำไมพวกเขาถึงเรียกคุณคุณชาย?” เพื่อนร่วมงานหญิงบางคนถามด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว พวกเขาเป็นลูกน้องของพี่ชายผม พี่ชายของผมเปิดบาร์ และโรงแรมหลายแห่งในหยุนเฉิง

หยูเจียงพูดเบาๆ

และเฉินเมิ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หยูเจียง

“ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ หยูเจียงดูเหมือนคุณจะไม่ใช่คนเทียนเฉิง ไม่คิดว่าคุณจะมีพี่ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้!

ถามด้วยรอยยิ้ม

“อืม ฉันมาจาก หมู่บ้านถาโกว คุณเคยได้ยินฝ่ายอิทธิพลทั้ง ห้าไหม?”

หยูเจียงถามเบา ๆ

“ฉันได้ยินมาว่า หมู่บ้านถาโกวถูกควบคุมโดยฝ่ายอิทธิพล ทั้งห้า! มันทรงพลังมาก อยู่ในเทียนเฉิงมีสถานะสูงมาก!

เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งถามด้วยความประหลาดใจ และ ทันใดนั้นก็เกิดความสนใจมาก

“พ่อของฉันเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายอิทธิพลทั้งห้า เป็นคนรับผิด

ชอบดูแลตระกูลเฉา!”

หยูเจียงยิ้มแล้วพูด

“อะไร?”

ทุกคนตกใจมากยิ่งขึ้น

พวกเขาทั้งหมด เป็นคนท้องถิ่นในเทียนเฉิง ซึ่งได้รับผลกระ ทบจากสภาพแวดล้อม และชอบเข้าวงการสังคม

เพราะถ้าได้ดีในวงการนี้ ถึงจะสามารถใช้ชีวิตในเทียนเฉิงได้ ดีขึ้น ทัศนียภาพไม่มีขีดจำกัด

นี่คือความโหยหาของสาวๆทุกคน
ก็เหมือนเมื่อสักครู่ที่รถยนต์เรียงกันเป็นแถว ก็ทำให้สาวๆ หลายคนอิจฉา และหยูเจียงคนนี้ เป็นสมาชิกของฝ่ายอิทธิพลทั้ง ห้า

“แล้วคุณทําไมไม่ทำงานในบริษัท

สาวๆถามทีละคน

“หึหึ ไม่อยากทํามั้ง ตอนนี้หมู่บ้านถาโกว ก็วุ่นวายมากฝ่าย อิทธิพลทั้งห้า ตอนนี้อยู่ภายใต้คำสั่งของกลุ่มบริษัทเทียนหลงที่ เพิ่งเติบโต

พ่อของฉันคิดว่า ให้ฉันออกมาหาประสบการณ์ข้างนอก ก่อน!”

หยูเจียงส่ายหัวด้วยรอยยิ้มแหย่ๆ

เฉินเพิ่งยิ้มเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าหนูเจียง จะเป็นผู้ใหญ่และ

หนักแน่นขนาดนี้

“เช่นนี้ก็ดี คุณครูหยู คุณยังหนุ่ม หาประสบการณ์ให้มากๆ ไม่

แน่คุณอาจค้นพบชีวิตที่สมบูรณ์ในโลกใหม่!”

เฉินเพิ่งเดินมาข้างๆหนูเจียงแล้วยิ้ม

“ฉันก็คิดอย่างนั้น!

จากนั้น ทุกคนก็ตั้งใจฟังหยูเจียงเล่าเกี่ยวกับเรื่องราวบาง อย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นในเทียนเฉิงและหมู่บ้านถาโกว

เล่าได้เยี่ยมยอดมาก
สําหรับเงินเกอ สายหัวและยิ้มแหย่ๆอยู่ข้างๆ

ฉากดังกล่าว เป็นเรื่องปกติธรรมดา

สำหรับหยูเจียง ขณะนี้ค่อยๆมองไปที่เฉินเกอที่ถูกทุกคนเป็น ชั่วขณะทั่วใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ

ช่วงเช้าไม่มีการทดลองบรรยาย

เฉินเกอนั่งอยู่ในห้องทำงานตลอด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก็พักเที่ยง

เฉินเกอมองเฉินเพิ่งที่อยู่ด้านข้างและยิ้ม “อาจารย์เฉิน ตอน เที่ยงไปโรงอาหารด้วยกันไหม ผมเลี้ยงข้าวคุณ

การสนทนาตอนเช้า เฉินเมิ่ง บอกเฉินเกอว่า เขาจะพาเฉินเกอ

ทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน เพราะเงินเกอเพิ่งมายังไม่คุ้นเคย

ดังนั้น เฉินเกอจึงเป็นฝ่ายริเริ่มที่จะพูดก่อน นอกจากนั้น เฉิน เกอก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย

“ไม่ล่ะอาจารย์เฉิน เที่ยงนี้ฉันมีธุระ ขอโทษด้วยนะ!”

เฉินเมิ่ง จัดทรงผมเล็กน้อย

เฉินเกอยิ้มและพยักหน้า ถ้าเช่นนั้นผมไปหาเอง!”

จากนั้นก็เดินจากไป

แม้ว่าเทียนเฉิงจะวุ่นวายมาตลอด แต่ทุกอย่างก็เพียบพร้อม สถาบันทางการแพทย์และสุขภาพ สถาบันการศึกษาและ
ฝึกอบรมมีครบทุกอย่าง

ในมหาลัยแห่งนี้ นอกจากนักเรียนจะเหมือนนักเลง อย่างอื่นก็ ไม่มีอะไรแตกต่างกัน

เป็นนักศึกษาเหมือนกัน

เฉินเกอสั่งข้าว พร้อมเนื้อสัตว์และผักอีกสองส่วน และหาที่นั่ง สําหรับทานข้าว

เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่เจอความสุขกับชีวิตแบบนี้

ในฐานะเป็นลูกพี่ใหญ่ของเฉินว่านชานรู้สึกว่าเป็นอาจารย์ เรียบง่ายและเงียบๆอยู่ในมหาลัยนี้ดีกว่า

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย่ๆ แต่ว่า ชีวิตที่เงียบสงบและสุขใจเช่นนี้ จะอยู่ได้นานแค่ไหน?

ในขณะที่เฉินเกอทานข้าว

“เฉินเมิ่ง พวกเราอยู่นี่ ผมว่าตรงนี้กว้างขวางดี

เสียงผู้ชายดังขึ้น

“ไม่ล่ะ ตรงนั้นมันพื้นที่ VIP และมีค่าที่นั่ง!”

“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร เพราะต้องประชุมตอนบ่าย พวกเราต้องรีบ หน่อย มิเช่นนั้นผมพาคุณออกไปข้างนอกแล้ว!”

เสียงผู้ชายก็หัวเราะ

เฉินเกอเงยหน้าขึ้น และเห็นว่านี่คือชายและหญิง ไม่ใช่ใครก็คือเฉินเมิ่งกับหยูเจียง

ที่แท้เฉินเมิ่ง บอกว่าเธอมีธุระต้องทำ ก็คือมาทานอาหารกับห ยูเจียงเฉินเกอยิ้มแหย่ๆ

หยูเจียงและเฉินเพิ่งก็เห็นเฉินเกอ

เนื่องจากเฉินเกอนั่งอยู่ด้านข้างของพื้นที่ VIP คนที่นั่งทาน อาหารในพื้นที่ VIP เป็นสัญลักษณ์การแสดงฐานะตัวเอง

สาเหตุที่เฉินเกอถูกเมิน เพราะอยู่ด้านข้าง สามารถสังเกตเห็น ถึงความแตกต่างได้ชัดเจน ดังนั้นโดยทั่วไปจะไม่มีใครนั่งที่นี่

หยูเจียงเหลือบมองเฉินเกออย่างดูหมิ่นซึ่งกำลังก้มทาน

อาหาร

สำหรับเงินเพิ่งรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเฉินเกอเห็นตัวเอง ในตอนนั้นตัวเองเป็นคนนัด เขาทานข้าวก่อน ปรากฏว่าพอเที่ยงบอกว่ามีธุระ จากนั้นก็มา

กับหยูเจียง

ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน ไม่มากก็น้อยก็จะรู้สึกละอายใจ

“อืม!”

เฉินเมิ่งรีบจัดแต่งทรงผมแล้วหันกลับมา ยิ้มบางๆ และพยัก หน้า
“นี่อาจารย์เฉินเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมเขามานั่งที่นี่!?”

ในขณะนี้เสียงผู้หญิงหลายคนดังขึ้นอีกครั้ง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ