ตอนที่ 203 มาหาฉันซะ

“เห้อ ทําไมละ ทําไมคนอื่นจะเป็นหมอแท้ได้ แต่มีแต่ฉันไม่ได้ ถ้า จะพูดตรงๆแล้ว มันก็แค่ไม่ให้หน้าของพ่อเขา หรือมันไม่รู้สถานะ ของพวกฉันสองคนหรอ? ให้หมออีกคนได้เป็นก็ไม่ยอมให้ฉัน

ลี่หมิงเวหงุดหงิดจนจะหักตะเกียบแล้ว

ทั้งที่อยู่ข้างๆนั้นก็คอยปลอบ

เฉินเทอก็กินไปฟังไป ก็ฟังจนพอรู้เรื่องแล้ว

รวมๆแล้วก็คือ ลี่หมิงเฉาได้เข้ามาเป็นหมอฝึกหัด โรง พยาบาลนี้เพราะว่าพ่อของทั้งที่เป็นรองผู้บริหารช่วยจัดการนั้น เอง

และแน่นอน ลี่หมิงเฉวก็พอเก่งอยู่ รวมทั้งทักษะอาชีพก็ดี เหมือนกัน ได้ค่าชมจากคนในโรงพยาบาลรวมทั้งผู้ป่วยด้วย แต่เหมือนกับว่าพ่อของกังกับผู้บริหารจะไม่ถูกกัน เพราะอย่างนั้นหมิงเฉวจึงกลายเป็นตัวแทนรับโทษของทั้ง สองฝั่ง

น่าจะกลายเป็นหมอหลักได้ยาก แล้วผลที่ตามมาถ้ากลายเป็น หมอหลักไม่ได้ นั้นก็คือออกจากโรงพยาบาล

เอาชื่อให้ไปกับคนที่อยู่ฝั่งผู้บริหารนั้น แต่ว่าหมอฝึกหัดของฝั่งนั้น เทียบกับตนแล้วแย่ไปมากเลย

ดูแล้วจะเป็นเพราะผู้จัดการนั้นตั้งใจจะให้พ่อของลี้ยังเสียหน้า

ส่วนพ่อของลีกังละ ฟังจากความหมายของทั้งแล้วคือ ใกล้จะ เกษียณแล้ว อำนาจ โดนเอากลับไปเยอะแล้ว

เพราะอย่างนั้นจะน่าอายอยู่

เรื่องนี้ก็อาจทำไม่ได้แล้ว!

เพราะอย่างนั้นลี่หมิงเฉวจึงอยากจะขอพวกเขาเขา

พวกเขาเขาก็รู้จักเฉินเกอเป็นเรื่องปกติ เป็นก้องเดียวกัน พ่อ ของเขาก็ทำงานอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนแม่นั้นก็ทำงานที่สถานี อนามัย มีหน้ามีตา

ยังไงแล้วพวกเขาสองคนก็คนละคำปรึกษากันขึ้นมา

เฉินเกอฟังอยู่ข้างๆนั้นก็ทำตัวไม่ค่อยถูก

งรีบกินจนหมด

“แกกินหมดแล้วหรอ? กินอิ่มหรือยัง? แกก็เห็นว่าฉันมีเรื่องอยู่ ไม่น้อย ดูแลไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะแกไม่ต้องดูแปลกนะ!”

ลี่หมิงเฉาก็บอกกับเฉินเกอเบาๆ

แต่ท่าทีนั้นไม่ได้ดีเท่าเมื่อกี้แล้ว

ก็ใช่นะ คนในสังคมตอนนี้ก็แค่ทำดีอยู่บนหน้าแค่นั้นแหละ ก็แค่กับคุณสามนาที เวลานานไป ใครรู้จักแกละ!

“ไม่เป็นไรหรอก ใช่แล้วลี่หมิงเฉาเมื่อกี้คุณบอกว่างานของ คุณทำยาก เรื่องนี้คุณก็ไม่ต้องรีบไว้ใจเถอะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดี นเองเช

ยังไงเงินกอก็จะเป็นคนที่กินเสร็จแล้วก็ตบกันเดินหนีไม่ได้นะ จึงปลอบไปหนึ่งประโยค ในตอนนั้น

เงินเกอคิดถึงกับว่า ถ้าตนช่วยอะไรได้ ก็จะลองช่วยดูหน่อย

ถึงแม้จะมองออกว่า ลี่หมิงเฉาไม่ได้ดูดีกับตนขนาดนั้น แต่ อย่างน้อยเขาก็เลี้ยงตนกินข้าวแล้วไม่ว่าสูงต่ำ นี้ก็เป็นมิตรภาพ อีกแบบนะ!

เพราะอย่างนั้นเฉินเกอจึงคิดว่าจะมีอะไรให้ช่วยมั้ย จะได้คืน บุญคุณนี้

“ขอบคุณนะเงินเกอ ใช่แล้วเฉินเกอแกช่วยบอกเลขห้องลุงแก หน่อย ฉันจะให้ลงช่วยไปบอกให้

เฉินเกอก็บอกเลขห้องผู้ป่วยไป

แล้วก็ไม่ได้รบกวนพวกลี่หมิงเฉาเขาอีก ตนเองก็เดินออกมา

ไม่ดูแลอากงหวูต่อแล้ว

เวลาเดียวกัน ก็โทรไปหาหลี่เจิ้นกั่ว ให้เขาช่วยงานหน่อย ช่วยหางานให้หมิงเอาในโรงพยาบาลด้วย
เรื่องนี้ไม่ได้ยากอะไรอยู่แล้ว

เพราะว่าการลงทุนของเฉินเกอรอบนี้ นอกจากก่อสร้างกิจการ อิสระแล้ว ยังลงทุนหลายอย่างให้กับอำเภอฝั่งอันด้วยแน่นอน

โรงพยาบาลกับการสอนกับรวมไปหมด

“ใช่แล้วคุณชายเฉิน ไม่รู้ว่าคืนนี้คุณมีเวลามั้ย?”

สิ้นประโยคของหลี่เจิ้นถั่ว ก็ถามอีกว่า

“ทําไม?”

“คือแบบคุณชายเฉิน พวกผู้นำของ

รู้ว่าคุณกลับมาตั้งแต่วันก่อนหน้านั้นแล้ว โทษผมเอง พูดหลุด ปากไปตอนดื่มสุรา พวกเขายังมีรถส่วนตัวไปรับคุณที่สถานี รถยนต์นะ แต่ก็ไม่ได้รับ นี่ก็ พวกเขาจัดงานต้อนรับขึ้นมาโดย เฉพาะเลยนะ จะต้อนรับการมาถึงจองคุณอยากให้ผมช่วยถาม คุณมีเวลาหรือไม่?”

“ถ้าเป็นตอนกลางคืน…….ได้ ผมจะไปดู!”

วันนั้นตรงทางออกสถานี น่าจะมารับตนจริงๆด้วย

พูดตามตรง ทำให้เขาต้องรอขนาดนี้ เฉินเกอก็รู้สึกไม่ค่อยดี ส่วนงานที่จัดในคืนนี้ ถ้าเงินเกอยังไม่ไปอีก ก็พูดต่ออีกไม่ได้

แล้ว

จึงตอบตกลงไว้
คอนค้า หลังจากที่ดูแลให้อากงหนูนอนลงแล้ว เงินเกอ ออกตัว

สถานที่คืออยู่ในอำเภอฝั่งอันที่ชื่อว่า โรงแรมขุนหัวนั้น

ยังไงแล้วการลงทุนนั้นก็สำคัญอย่างยิ่งต่อเขต เพราะอย่างนั้น งานต้อนรับในคืนนี้ ก็จะสำคัญมากด้วย

ขนาดพวกผู้จัดการที่มาทำงานในอำเภอผิงอันก็มาถึงหมด แล้ว

เพราะสาเหตุที่ต้องดูแลอากงหนูนั้น เฉินเกอจึงไม่ได้มาพร้อม กับพวกหลี่เจิ้นกัวจ้าวอชิงเขา ให้พวกเขามาก่อนแล้ว ตอนนี้เฉินเกอก็มองดูตรงหน้าประตู แล้วเตรียมตัวจะเข้าไป ส่วนอีกด้านหนึ่ง รถคันหนึ่งเพิ่งจอดลงตรงที่จอดรถ จากบน รถนั้น มีชายหนึ่งหญิงหนึ่งเดินลงมา คล้องมือกันไว้

ฝ่ายหญิงแต่งได้สง่ามากๆ ส่วนฝ่ายชายก็ใส่เสื้อสูทมา “ไอ้ยะ ให้คุณมาเช้าหน่อยนะ คุณดูตอนนี้กี่โมงแล้ว น่า เกลียดนะ!”

ฝ่ายหญิงก็บ่น

“เห้อๆ โทษผมหรอ เพราะว่าคุณไง แต่งหน้านานขนาดนั้น พ่อ ผมโทรมาเร่งทั้งหลายสาย อีกอย่างวันนี้คุณชายเฉินจะมาถ้า สายก็คงน่าอายแน่!”

ฝ่ายชายเถียงกลับ
และชายหญิงคู่นี้ ไม่ใช่คนอื่น ก็คือหลัวหมินกับสามีของเธอ หวังเฉียงนั้นเอง

“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบเข้าไปดีกว่า!

หวังเฉียงก็พูด

ทันได้นั้น สายตาของเขาก็มองมา เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้า

โรงแรมเช่นกัน ก็เลยชี้ผู้ชายคนนั้นแบบห้ามไม่ได้พร้อมกับถาม ด้วยความงงๆ ว่า:

“เสี่ยวหมินคุณรีบดูสิ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่นักเรียนของคุณหรือ

คนที่ชื่อว่าเงินเกอ นนะ?”

“อะไรอะไร?คุณดูผิดหรือเปล่า เฮ้ย เป็นเขาจริงด้วย! หลิวหมินอึ้ง พอมองไปตาม ก็ตกใจจริงๆ

“เฉินเกอ!แกหยุดก่อน!”

ส่วนเงินกอนั้น ก็กําลังจะเดินเข้าไปแต่ก็ได้ยินเสียงมีคนเรียก เขา หันหัวไปดู บังเอิญอย่างยิ่ง ก็คือหลิวหมินนั้นเอง

“คุณครูหลิว ทำไมเป็นพวกคุณ?”

เฉินเกอกัมพร้อมท้าทาย

เอาตามตรง เฉินเกออยากถีบหลิวหมินมากๆ

“คุณยังถามพวกฉันอีก พวกฉันยังงงกับคุณเลย คุณรู้มั้ยว่า ตรงนี้เป็นที่ไหน? วันนี้จัดงานอะไรตรงนี้ คุณมาที่นี่ทำไม?”
หลวหมิบตอดให แล้วตาม

ไม่รอให้เงินเกอตอบ หลัวหมินก็พูดแบบเข้าใจอะไรบาง

อย่าง

“ฉันรู้แล้ว คุณมาทำงานตรงนี้แน่ๆเลย เหอๆ ได้นะเงินเกอ ไม่ออกเลยนะ มีตาดีจริงๆเลย รู้ว่าคืนนี้โรงแรมขุนหัวยุ่งมาก แน่นอน แค่ได้ยินก็มาแล้วสินะ?ไม่ผิดๆ!”

หลิ่วหมินยิ้มพลางพยักหัว

“ดี ตั้งใจทำ เดี๋ยวฉันจะให้ทิปกับคุณแน่!”

หลิวหมินตบไหล่เงินเกออีกที จากนั้นก็คล้องมือหวังเฉียงแล้ว เดินเข้าไป

เฉินเกอแค่ส่ายหัวแล้วยิ้มแห้ง: เดี๋ยวจะมีเวลาให้คุณร้องไห้

แน่ไอ้ผู้หญิง!”

จากนั้นก็เข้าไปในนั้นเช่นกัน

ภายในห้องโถงนั้น มีคนมาเยอะมาก เบียดไปเบียดมา เฉินเกอเอามือไขว้หลัง กำลังหาโต๊ะของพวกหลเจิ้นถั่วเขานะ และแล้ว หน้าของตนเหมือนกับว่าจะโดนของเล็กๆ อะไรปาใส่ เห้ย! ใครวะ?ว่างเกินไปหรอ?

เงินเกอหันหัว ก็คือที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั้น หลิวหมินที่กำลังเอามือปิดปากแล้วว่าไม่ใช่หรอ

แล้วที่นั่งกับเธอนั้น ยังมีเด็กสาวที่อ่อนเยาว์อีกหลายคน ๆ แล้วพวกเธอน่าจะรู้จักกันดี

ก็กำลังมองดูเงินเกอแล้วนะ

“ยังยืนโง่ๆอีกนะ มาหาฉันซะ! หลิวหมินมองดูเฉินเกอแล้วตะโกน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ