บทที่ 893 แมงมุมยักษ์

เงินเกอรีบตักเตือนเลยเล่และอีกสามคน

ความโลภของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ความโลภไม่ได้

หมายความว่าจะควบคุมไม่ได้

คนที่ไม่มีความโลภในใจเท่านั้นที่จะอยู่รอดได้

ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็เห็นว่าพื้นที่กว้างด้านนอกเต็ม ไปด้วยสมบัติต่างๆ เรียกได้ว่าสามารถบรรทุกไว้ในรถสองคัน

จะเห็นได้ว่า ในดินแดนเผ่าผีมีสมบัติล้ำค่ามากมาย ไม่น่า

แปลกใจเลยที่มันดึงดูดคนได้ขนาดนี้ ในเวลานี้จางเลเดินออกจากห้องลับพร้อมกับคนอื่น

“เฉินเกอ นี่คือสมบัติทั้งหมดในห้องลับ ครั้งนี้สามารถเข้าไป

ได้ พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างมีผลงาน ดังนั้นพวกเราจะแบ่ง

สมบัติส่วนหนึ่งให้คุณ!

จางเล่เดินไปตรงหน้าเฉินเกอ ยิ้มให้เงินเกอและบอกข้อเสนอ ของตัวเอง

เฉินเกอยิ้มจางๆ และตอบจางเล่ “พี่จาง ขอบคุณสำหรับความ หวังดี พวกเรามาตรงนี้ไม่ใช่เพื่อสมบัติเหล่านี้ ดังนั้นสมบัติทั้งหมดนี้ให้คุณ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ จางเลกประหลาดใจทันที เขาไม่ คาดคิดว่าเป็นเกอจะปฏิเสธสมบัติเหล่านี้

ถ้าเฉินเกอและคนอื่นๆ ไม่ได้มาเพื่อสมบัติ แล้วพวกเขามาเพื่อ

อะไร?

ในตอนนี้ จางเลมีคำถามมากมายในใจ “ในเมื่อน้องเฉินเกอมีความหวังดี พวกเราให้ความเคารพ

นับถือและจะทําตามคำแนะน่า!”

หลังจากหยุดชั่วครู่ จางเลก็ยิ้มและขอบคุณเฉินเกอ

พูดจบ จางเลก็หันหลังเดินจากไป

“หัวหน้า พวกเขาไม่สนใจสมบัติพวกนี้จริงๆ เพราะอะไร? แล้ว พวกเขามาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร?”

สมาชิกในกลุ่มที่ติดตามจางเล่ได้ถามจางเล่ด้วยความ

ประหลาดใจ

ได้เห็นจางเล่หัวเราะเยาะ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม

“ถ้าไม่ใช่เพื่อสมบัติเหล่านี้ ก็หมายความว่าพวกเขาไม่ได้มา เพื่อสมบัติจริงๆ หรือมีของล้ำค่ามากกว่าสมบัติเหล่านี้!!

ในเวลานี้จางเล่มีความคิดที่แน่วแน่ในใจของเขา

อันที่จริงการคาดเดาของจางเล่ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล และเขาก็ เดาถูกเล็กน้อย
ประการแรกคือ เฉินเกอและทั้งห้าไม่สนใจสมบัติเหล่านี้ อย่าง ที่สองคือพวกเขามาถึงดินแดนแห่งเผ่าผีนี้ แน่นอนพวกเขา

มาเพื่อสิ่งของสำคัญอย่างหนึ่งจริงๆ

แต่ของสิ่งนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับจางเล่และคนอื่น ๆ เพียงแต่ว่าเฉินเกอและทั้งห้าคนนี้ ไม่เคยคิดว่าจางเล่จะมี ความคิดเห็นเช่นนี้

“อ๊ะ!”

“แมงมุม แมงมุมตัวใหญ่อะไรอย่างนี้

ในขณะนี้เสียงกรีดร้องดังขึ้น และสมาชิกในกลุ่มคนหนึ่งก็วิ่ง

หนีไป

หลังจากนั้น แมงมุมตัวใหญ่ก็กระโดดออกมาจากเหวใต้ สะพานหิน และโจมตีสมาชิกกลุ่มของจางเล่โดยตรง

และรอบๆก็มีแมงมุมจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา ล้อมจางเล่ และผู้คนในกลุ่มทั้งหมด

เมื่อเฉินเกอและเลยเล่มองเห็น และต้องการเข้าไปช่วยชีวิต “อย่าขยับ และอย่าขึ้นไป

ท่านฟานได้พูดห้ามเฉินเกอและเลยเล่ เพื่อขัดขวางไม่ให้พวก เขาขึ้นไป

“ท่านพ่าน ทำไมคุณไม่ให้พวกเราขึ้นไปช่วยคน
เงินเกอถามอย่างงุนงง

“พวกคุณดูดีๆ แมงมุมเหล่านี้ไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆกับ พวกเราเลย พวกมันไม่สนใจพวกเราเลย แต่มุ่งหน้าไปหาพวก มัน

นี่แสดงให้เห็นว่าสมบัติต้องคำสาปเริ่มทำงานแล้ว!

ท่านฟ่านรีบอธิบายให้เงินเกอฟัง

หลังจากได้ยินค่าอธิบายของท่านฟาน เฉินเกอก็เข้าใจทันที

ท่านพ่าน คุณหมายความว่าแมงมุมเหล่านี้จะโจมตีเฉพาะคน ที่ได้สัมผัสสมบัติเหล่านั้นเท่านั้น!

ท่านฟานรีบพยักหน้าทันที

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เลยเล่กับเฉินเกอและทั้งสามคนก็แสดงอาการ ตกใจ

ไม่คาดคิดว่าจะมีสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้

ในเวลานี้ สมาชิกในกลุ่มของจางเล่ถูกแมงมุมกลืนกิน และ แมงมุมขนาดใหญ่ก็กัดและกลืนกินสมาชิกในกลุ่มเหล่านี้ทีละ

คน เป็นภาพเหตุการณ์ที่น่าอนาถ

“น้องเฉินเกอ ช่วยฉันด้วย!”

จางเล่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากเงินเกอที่ยืนอยู่ที่ประตูบ้าน
“ช่วยด้วย!”

“ช่วยพวกเราด้วย!

สมาชิกในกลุ่มของจางเล่ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็กรีดร้อง

เสียงของพวกเขานั้นน่าสังเวชมาก

อย่างไรก็ตามเฉินเกอและทั้งห้าคนทำอะไรไม่ได้ พวกเขาไม่มี วิธีช่วยจางเล่และพวกของเขาได้เลย

ใครให้จางเล่และคนพวกนั้นโลภมาก ไปสัมผัสกับสมบัติที่ถูก สาปแช่งเหล่านั้น จึงมีจุดจบเช่นนี้ พวกเขาพูดได้เพียงว่า

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเขาหาที่ตายเอง

“อ๊ะ!”

ในวินาทีต่อมา ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องของจางเล่ จากนั้นก็ ถูกแมงมุมตัวใหญ่กัดและโยนลงไปในเหวใต้สะพานหิน

สมาชิกในกลุ่มทุกคนของจางเล่ก็ถูกแมงมุมตัวน้อยกัดกลืน กินและกลายเป็นกองเลือด

ชั่วพริบตา จางเล่และคนอื่นๆก็ถูกฆ่าและหายไปหมด

หลังจากจัดการกับจางเล่และคนอื่นๆจนหมด แมงมุมตัวใหญ่ ก็จ้องมองไปที่เฉินเกอและทั้งห้าคน

เฉินเกอและทั้งห้าคนพบกับแมงมุมยักษ์ และจ้องมองหน้าใน

เวลาเดียวกัน

อย่างไรก็ตามแมงมุมยักษ์ไม่ได้โจมตีเฉินเกอและทั้งห้าคนแต่หลังจากมองไปที่เฉินเกอและทั้งห้าคนแล้วพวกเขาก็มุดลง

ไปในเหวใต้สะพานหินอีกครั้ง และแมงมุมตัวเล็กๆ ที่อยู่รอบๆ ก็แยกย้ายกันไป

สิ่งที่ทำให้เฉินเกอและทั้งห้าคนรู้สึกประหลาดใจมาก พวกเขา คิดว่าเมื่อกี้แมงมุมตัวใหญ่จะโจมตีพวกเขา และมันทำให้

หัวใจของพวกเขาเต้นรัว

“โอ้!”

เลยเล่ก็ทรุดตัวลงบนพื้นพร้อมกับหายใจหอบ

“โอ้พระเจ้า มันน่ากลัวเหลือเกิน เลยเล่ ท่านฟาน ยังดีนะที่

พวกเราไม่แตะต้องสมบัติเหล่านั้น มิเช่นนั้นพวกเราก็ซวย

แน่ๆ!”

เลยเล่มองไปที่เฉินเกอและท้านฟานด้วยความกลัวและถอน

หายใจเฮือกใหญ่ ทำให้เขารู้สึกหวาดผวามาก

เฉินเกอและท่านฟ่านเดินออกไปที่ด้านนอก เดินไปที่ข้างคน ตายและสมบัติ

“อืม กลิ่นอะไร?”

เงินเกือก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นถามด้วยความสงสัย เขาได้ กลิ่นหอมอ่อนๆ

“นี่คือกลิ่นธูปไม้จันทน์ชนิดหนึ่ง ซึ่งชาวเผ่าผีเอาไว้ใช้ล่อ แมงมุม ดูเหมือนว่าคำสาปที่เรียกว่านี้น่าจะเป็นกลิ่นหอมนี้!”
ท่านฟานก็ได้กลิ่น และอธิบายทันที เมื่อเดินเกอได้ฟังชั่วขณะก็เข้าใจทุกอย่าง

“ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ได้สัมผัสสมบัติเหล่านี้ และแปดเปื้อน ไปด้วยกลิ่นหอมนี้ ดังนั้นแมงมุมจะเข้ามาโจมตีพวกเขา มิน่า

ล่ะที่แมงมุมไม่โจมตีพวกเรา เพราะเหตุผลนี่เอง!

ดังนั้น ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็นความจริง สิ่งที่เรียกว่าคำสาปนั้น เพียงแค่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว ต้องมีเหตุผลบางอย่างซ่อนอยู่

“เฮ้อ!”

“ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่พวกเขาโลภมาก ถ้าพวกเขาไม่โลภ มาก ไม่ไปแตะต้องสมบัติเหล่านี้ แมงมุมพวกนี้ก็จะไม่โจมตีพวก

เขา!”

ท่านพ่านอธิบายและถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

การทําความชั่วก็รอดยาก

ช่างมันเถอะ เฉินเกอก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ บางสิ่ง บางอย่างถูกลิขิตให้ถูกทำลาย ได้แต่คิดว่าจางเล่โชคร้าย เจอ

เหตุการณ์ลงเอยอย่างนี้ถือว่าเป็นอุบัติเหตุ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ