บทที่872 คุณหนูใหญ่

“คุณหนู ใหญ่เจิน?”

เฉินเกอถามเข้าไปในพุ่มไม้ด้วยสงสัย

“เฉินเกอ? เป็นนายจริง ๆ! !”

หลังจากแน่ใจว่าเป็นเสียงของเฉินเกอแล้ว น้ำเสียงของเงิน จีก็ตื่นเต้นขึ้นทันที

จากนั้นก็เห็นเงิน และคนติดตามออกมาจากพุ่มไม้

“คุณหนูใหญ่เงิน ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้?”

เมื่อเฉินเกอเห็นการมาของเงิน ที่กำลังจ้องมองเขาอย่าง ประหลาดใจ

เงินจีเดินมาตรงหน้าของเฉินเกอและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มี ความสุข: “ฉันรู้ว่านายจะต้องยังมีชีวิตอยู่ พวกเราออกมาตา มหานายสองวันแล้ว ในที่สุดฉันก็เจอนายแล้ว ทำไมนายถึงมา อยู่ที่นี่?”

เมื่อได้ยินเงินจีพูดแบบนี้ เฉินเกอหันไปมองหงเพิ่งที่อยู่ข้าง

ๆ ทันใด

“เอ่อ กลับไปแล้วค่อยคุยดีกว่า โจวโน่พวกเขาล่ะ? เป็นยัง

ไงบ้าง?”

หลังจากที่เฉินเกอเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามเงินจีด้วยความเป็นห่วง ในใจคิดถึงโจวโน่และพวกสี่คนนั้น

“วางใจเถอะ พวกเขาไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้พักผ่อนอยู่ที่จวน ตระกูลเงินแล้ว”

เงินจียิ้มและตอบเฉินเกอ

“ท่านนี้คือ?” จากนั้นเงินใช้สายตาสงสัยมองไปที่หงเฉิงที่ ยืนอยู่ข้าง ๆ เฉินเกอและถามขึ้น

เฉินเหอหันไปมองหงเฉิง จากนั้นก็แนะนำเงินจี “ท่านนี้คือ ท่านอาวุโสดงเวิ่ง เขาช่วยชีวิตผมไว้

“ท่านอาวุโสหงเวิงสวัสดีค่ะ ฉันชื่อเงิน เป็นคุณหนูใหญ่ ตระกูลเงิน ขอบคุณมากที่ช่วยเฉินเกอไว้

เงินก็กล่าวขอบคุณกับหงเพิ่งเช่นเดียวกัน

หงเฉิงก็ยิ้มและมองและตอบเงิน ไม่ต้องเกรงใจ มันเป็น เรื่องที่ควรทำ ช่วยชีวิตคนหนึ่งครั้ง ได้บุญกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ได้พบกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเงินนับเป็นโชคของผม”

แน่นอนว่าหงเพิ่งบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเงิน และนี่เป็น ครั้งแรกที่ได้พบคนตระกูลเงิน

“เฉินเกอ งั้นเรากลับจวนตระกูลเงินกันเถอะ”

จากนั้นเจินจีก็พูดกับเฉินเกอ

ในเมื่อเฉินเกอไม่เป็นไรและหาเขาเจอแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ ต้องกลับจวนตระกูลเงิน ท้ายที่สุดแล้วการอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานไม่ใช่เรื่องดี

หลังจากเฉินเกอได้ยินก็หันไปถามหาเวิ่ง: “ท่านอาวุโสดง เวิ่ง ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปกับพวกผมก่อนดีไหม? ผมจะได้ ขอบคุณคุณสักครั้ง”

“ใช่ค่ะ เฉินเกอพูดถูก ถ้าหากท่านอาวุโสหงเวิ่งไม่รังเกียจก กลับไปพร้อมกับพวกเราสิคะ” เจิน กล่าวกับหงเวิ่งอย่างเห็น

ด้วยกับเฉินเกอ

หงเพิ่งยิ้มและส่ายหัวดูทั้งคู่และตอบ: “ไม่ต้องหรอก ผมไม่ ไปดีกว่า”

“ได้ครับ ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นพวกเราคงต้องกล่าวขอบคุณ ท่านอาวุโสหงเวิ้งที่นี่ มีโอกาสจะต้องขอบคุณคุณให้ได้

เมื่อเห็นว่าหงเวิ่งไม่อยากไปกับพวกเขา เฉินเกอจนใจ

ทำได้เพียงรับปากว่าจะต้องขอบคุณหงเวิ่งให้ดีในครั้งต่อไปที่

พบกับหงเวิง

“เหอ ๆ ได้ พวกคุณไปเถอะ เดินทางระวังตัวด้วย จําค่าฉัน ไว้ ใช้ให้เกิดประโยชน์

หงเวิ่งไม่ลืมที่จะกำชับเงินเกออีกครั้ง

เมื่อเฉินเกอได้ยินก็เข้าใจและพยักหน้าด้วยความหนักแน่น เขาเข้าใจในความหมายที่หงเพิ่งพูดกับเขา อันที่จริงต่อให้หงเพิ่ง ไม่พูดเขาก็เข้าใจดี

พูดจบ เฉินเกอก็จากไปพร้อมเงิน และคนอื่น ๆ ค่อย ๆ หายไปในพุ่มไม้นั้น

หลังจากเฉินเกอจากไปได้ไม่นาน ก็เห็นการเคลื่อนไหวที่ รุนแรงอีกครั้ง ในป่าโดยรอบ

จากนั้นก็เห็นเงาดำและคนชุดดำอีกสิบกว่าคนกระโดดออก มาจากพุ่มไม้ปรากฏตัวตรงหน้าหงเฉิง

“เจ้าสำนักหงเวิง เป็นอย่างไรบ้าง?” เงาดำตรงหน้าหงเวง นั้น เขามองไปที่หงเวงและถามด้วยสีหน้าร้ายกาจและแปลก ประหลาด

หงเวิ่งมองไปที่เงาดำและพูดขึ้น “ฉันมอบกระบี่หยูฉางให้ เฉินเกอแล้ว เรื่องที่เหลือนายไปจัดการต่อได้

“หึ ๆ เจ้าสำนักหงเวิ่งถือว่าวิสัยทัศน์กว้างไกล สุดท้ายทุก อย่างเป็นไปตามที่ท่านคาดไว้

เงาดำหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา เขากล่าวยกย่องหงเวิ่งด้วย

สีหน้าเจ้าเล่ห์

“หึ เมื่อเล่ห์ไร้ความปราณี ก็อย่าโทษว่าฉันเป็นคนไร้ มนุษยธรรม ฉันต้องการให้เล่หงถังถูกปกครองโดยฉันอย่าง สมบูรณ์”

หงเฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา มุมปากยกขึ้นและกล่าวอย่าง สมปรารถนา ในแววตาเต็มไปด้วยความดุดัน

“อย่างนั้นจะให้ทำยังไงกับเฉินเกอและพวกต่อไป? จะให้ผม ไปจัดการพวกมันให้สิ้นซากไหม?” เงาดำถามกับหงเวิ้ง
ทันใดนั้นหงเวิงก็ยกมือขึ้นปรามและพูด: “ยังไม่ต้อง เฉินเก อและพวกยังมีประโยชน์สำหรับฉัน ยิ่งกว่านั้นกระบี่หยฉางอยู่ใน มือเขา อย่างน้อยก็รอให้เขาช่วยพวกเราแก้ปัญหาเล่ห์แล้วฆ่า เขาก็ไม่สาย”

“ครับ ทั้งหมดเป็นไปตามคำสั่งท่านเจ้าสำนักหงเฉิง” เงาต่า พยักหน้าและพูดกับหงเวิ่งด้วยความเคารพเป็นอย่างสูง

และในเวลานี้เฉินเกอยังไม่รู้ว่าหงเวงและเงาเป็นพวก

เดียวกัน

อย่างรวดเร็ว เฉินเกอก็กลับมาถึงจวนตระกูลเงินพร้อมกับ

เงินจี

เมื่อกลับมาถึงจวนตระกูลเงิน ฟ้าก็สว่างแล้ว พระอาทิตย์ก็ ลอยสูงบนท้องฟ้า

“โจวโน่ หลินจื่อหลัน!”

เวลานี้ เฉินเกอหันไปดพูดกับโจวโน่และพวกทั้งสี่

เมื่อโจวโน่และหลินจื่อหลันทั้งสี่ที่กำลังนั่งหลับอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงของเฉินเกอ ก็รีบตื่นขึ้นและลุกออกไปด้านนอกทันที

เมื่อเห็นเฉินเกอ ทั้งสองก็ดีใจมีความสุขเป็นอย่างมากและ รีบเข้าไปหาเงินเกอ

วินาทีถัดมา เฉินเกอกกอดพวกเขาทั้งสองไว้พร้อมกัน

“เฉินเกอ เธอทําฉันกลัวแทบตาย ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว!”

โจวโนตบหลังของเฉินเกอและกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้นและ มีความสุขอย่างมาก

“พี่เฉิน พวกเราเป็นห่วงพี่มากนะ! เห็นพี่ไม่เป็นไรมันดีมาก

หลินจื่อหลันเองก็พูดกับเฉินเกอด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและ

สั่นเครือ “ฮ่า ๆ ๆ ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วไง ผ่านพ้นภัยมาได้จะได้มี

ความสุขภายหลังไง!

เฉินเกอหัวเราะตบไหล่พวกเขาและพูดปลอบใจ

และในตอนนั้น ก็เห็นเกาจื่อเฉิงและเลยเล่ก็เดินออกมาจาก

ในห้อง

“พี่เฉิน!” เลยเล่ที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องร้องตะโกนขึ้นและยิ้มให้

เฉินเกอ

หลังจากที่เฉินเกอได้ยินจึงผละออกจากโจวโน่และหลินจื่อ หลัน และเดินไปหาเลยเล่

“สวบ!”

ไม่รอให้เฉินเกอเดินไปที่เลยเล่ เห็นเพียงโจวโนที่พุ่งตัวเดิน เข้าไปตรงหน้าเฉินเกอและยืนจ้องเขา

เฉินเกออึ้งไปและไม่เข้าใจเลยว่าโจวโน่กำลังจะทำอะไร
“อะ…อะไรเหรอ?”

เงินเกอมองไปที่โจวโน่และถามขึ้นด้วยความสงสัย

จากนั้นก็เห็นเพียงโจวโนที่คว้าคอของเฉินเกอและเอียงตัว เข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเฉินเกอ

เฉินเกอนิ่งไปด้วยความตกตะลึง ใครจะไปคิดว่าโจวโน่จะ จู่โจมแบบนี้

แม้แต่เลยเล่และคนอื่น ๆ ก็ตกใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ | ๆ จากนั้นก็ต่างพากันแอบยิ้ม

ได้เห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัย เงินเหมยก็โล่งใจแล้ว ขอเพียงเฉินเกอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

“นายยังรู้ว่าต้องกลับมาเหรอ? ฉันคิดว่านายจะตายอยู่ข้าง นอกนั่นแล้วเสียอีก”

เงินเหมยจ้องมองเฉินเกอและพูดด้วยความโกรธ

เฉินเกอเกาๆหัวของตัวเอง พูดด้วยความยิ้มว่า เฮๆ เป็นไปได้ ยังไง ฉันไม่เป็นไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ