บทที่ 870 กระบี่หยูฉาง

“ผู้อาวุโสคือใคร? คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เฉินเกอถามผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำอีกครั้ง สำหรับตัวตนของผู้เฒ่า ทำให้เงินเกอสงสัยมาก

แม้ว่าผู้เฒ่าในชุดคลุมสีดำจะดูเลอะเทอะมอมแมมมาก แต่แค่ มองก็รู้ว่าผู้ที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

“ฉันเป็นคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเขาลึก”

ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำตอบเฉินเกอด้วยน้ำเสียงทุ้ม

เฉินเกอฟังแล้วแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอาศัยอยู่ อย่างสันโดษในสถานที่แบบนี้

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสชื่ออะไร?”

จากนั้นเฉินเกอก็ถามต่ออย่างสงสัย

“เรียกฉันว่าหงเองก็พอ

ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำแนะนำตัวกับเฉินเกอโดยไม่ลังเลสักนิด

ตกกลางคืน เสี้ยวพระจันทร์ด้านนอกแขวนอยู่สูงเหนือท้องฟ้า แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้คนรู้สึกเงียบสงบ

เวลานี้ เฉินเกอออกจากถ้ำพร้อมหงเฉิง ออกไปถึงข้างนอก

“ผู้อาวุโสหงเฉิง นี่เราจะไปที่ไหน?” เฉินเกอตามอยู่ข้างหลังหงเวง ถามหงเวิงอย่างสงสัย

ตอนนี้ข้างนอกมืดมิด พวกเขาสองคนที่ต้องเดินในป่าเขาลึกนี้ เป็นเรื่องที่อันตรายมาก

นอกจากนี้เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าหงเพิ่งจะพาไปที่ไหน ดูลึกลับมาก

ได้ยินคําพูดของเฉินเกอ หงเวิ่งไม่ได้ตอบ สนใจเพียงแต่จะ

เดินไปข้างหน้า

หลังจากเดินประมาณสิบนาที ซึ่งเพิ่งพาเฉินเกอมาถึงตรงหน้า ม่านน้ำภูเขาสูงแห่งหนึ่ง

“ไหลจ๊อกๆ!”

ได้ยินเพียงเสียงม่านน้ำ ในคืนมืดมิดที่ดังมาก เหมือนกับเสียง น้ำไหล

“ที่นี่ที่ไหน?” เฉินเกอมองไปรอบๆ และถามอย่างสงสัย

“มากับฉัน!” หงเวิงเหลือบมองเฉินเกอแล้วกล่าวเบาๆ

พูดจบ หงเฉิงก็เดินมุ่งไปตรงหน้าม่านน้ำ

เมื่อเป็นเกอเห็นเช่นนี้ทันใดนั้นใบหน้าก็แสดงอาการ ประหลาดใจ คิดไม่ถึงหงเพิ่งจะผ่านม่านน้ำตรงหน้านี้และหายไป ในทันที

หลังจากผงะไม่กี่วินาที เฉินเกอก็ตามไป เดินไปที่ม่านน้ำอย่าง ระมัดระวัง เอื้อมมือไปลองก่อน

หลังจากสัมผัสหลังม่านน้ำที่สร้างขึ้นโดยม่านน้ำ มือของเฉินเกอทะลุผ่านไปทันที ตามด้วยคนทั้งคนถูกดูดเข้าไป

เมื่อเฉินเกอมีปฏิกิริยาตอบสนอง ม่านน้ำนั่นก็อยู่ข้างหลังเขา

แล้ว เขาผ่านม่านน้ำเข้าไปข้างในได้โดยตรงอีกด้วย เห็นฉากที่เกิดขึ้นนี้ ก็ทำให้เงินเกออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพ

หนึ่ง

และภาพนี้คือภาพในไซอิ๋ว สถานที่แห่งนี้เหมือนกับม่านน้ำ ของราชาวานร

“ผู้อาวุโสหงเฉิง ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?” เฉินเกือมองดูสภาพ

แวดล้อมทั้งหมดด้วยความประหลาดใจและถามหาเง

ทั่วทั้งด้านในมีที่โล่งขนาดใหญ่มาก และข้างในยังมีกำแพง หินที่เปล่งประกายสีต่างๆ ดูเหมือนหมู่ดาวที่กว้างใหญ่ไพศาล

สถานที่สวยงามขนาดนี้เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอได้เห็น คิดไม่

ถึงว่าจะมีสถานที่ล้ำค่าฮวงจุ้ยแบบนี้อยู่นอกพรมแดนด้วย

“มาสิ ให้นายดูสิ่งหนึ่ง!” ในขณะนี้หงเพิ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล โบกมือให้เฉินเกอ

เฉินเกอผงะก่อนหลังจากได้ยิน จากนั้นเขาก็เดินอย่างรวดเร็ว ไปยังข้างกายของหงเวิ้ง

เดินเข้าใกล้แล้ว เฉินเกอจึงพบว่ามีเสาหินขนาดใหญ่อยู่ด้าน หน้าหงเฉิง เสาหินสูงไม่กี่เมตร และเสาหินรูปลักษณ์ยังคง โปร่งใสอีกด้วย ข้างในเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“สิ่งนี้คืออะไร?” เฉินเกอสงสัยอีกครั้ง

“สถานที่แห่งนี้เรียกว่าหยูฉาง ภายในเสาหินนี้ก็คือกระบี่ ยาวโบราณ เรียกว่ากระบี่หยูฉาง” หงเวิ่งมองเฉินเกอแล้วพูด อย่างจริงจัง

“กระบี่หยูฉาง?” เฉินเกอฟังแล้วก็รู้สึกสงสัยและสับสน รู้สึกว่า ทำไมชื่อนี้แปลกขนาดนี้

จากนั้น ก็เห็นหงเพิ่งหยิบภาพวาดใบหนึ่งจากเสื้อที่อยู่ชั้นใน ของตัวเองออกมา

หงเพิ่งหยิบภาพออกมาและกางออกตรงหน้าเฉินเกอ บนภาพ วาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม มีร่างกายแข็งแกร่งคนหนึ่ง และสถานที่ ตามในภาพวาดก็คือ หยูฉางแห่งนี้ แล้วบนภาพก็มีสองคน ด้วย ตำแหน่งที่พวกเฉินเกอทั้งสองยืนอยู่เหมือนกับในภาพวาด

“เอ๊ะ? ผู้อาวุโสหงเวง นี่เป็นภาพวาดที่เราอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เห รอ? แต่

เฉินเกอสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในทันที มองไปที่หงเวงถาม อย่างสงสัย

หงเวิงก็ยกมุมปากขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา

“ถูกต้อง สิ่งที่ภาพนี้อธิบายถึงก็คือฉากที่เราสองคนอยู่ตอนนี้ ภาพนี้ตอนนั้นฉันได้รับมันจากที่นี่ เมื่อฉันเห็นทุกอย่างบนภาพ วาดแล้ว ฉันก็รู้ว่าฉันถูกลิขิตไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะพาคนคนหนึ่ง มาถึงที่นี่ และคนคนนั้นก็คือนาย
จากนั้น หงเวิ่งมองและกล่าวกับเฉินเกอด้วยสีหน้าแน่วแน่

คราวนี้เฉินเกอฟังแล้วยิ่งประหลาดใจมากขึ้น เขารู้สึกว่าทุก อย่างนี้ทำไมดูไม่เหมือนจริง แต่ทุกอย่างในภาพวาดนี้ก็เหมือน กันทุกประการ

“ผู้อาวุโสหงเฉิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินเกอมึนงงมากม องไปที่หงเริงแล้วถาม เขาต้องการรู้ความลับทั้งหมดเกี่ยวกับสิ่ง นี้ ทำไมสถานที่นี้จึงปรากฏ? ยังมีภาพนี้และกระบี่เล่มนี้ที่อยู่ตรง หน้า

“เฉินเกอ นายก็คือคนที่ถูกลิขิตคนนั้น สิ่งที่ภาพวาดอธิบาย คือฉันมาที่นี่กับนาย จากนั้นนายก็เอากระบี่เล่มนี้ออกจากเสาหิน นี้” หงเวิ่งมองเฉินเกอแล้วกล่าว

“ทำไมผมถึงเป็นคนที่ถูกลิขิตคนนั้น? เป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ?” เฉินเกอยังคงมองไปที่หงเวงและถามอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

“ตั้งแต่ฉันได้ภาพวาดนี้ก็รอมาโดยตลอด รอการมาเยือนของ เขา ถ้านายไม่ใช่คนที่ถูกลิขิตไว้ ทำไมเราสองคนถึงพบเจอกัน ได้ล่ะ? ทำไมฉันถึงบังเอิญช่วยนาย? จริงๆ แล้วทุกอย่างถูกลิขิต ไว้ตั้งนานแล้ว ว่านายต้องได้พบเจอกับฉัน

หงเพิ่งเดินไปตรงหน้าเฉินเกอ ยื่นมือออกอธิบายอย่างละเอียด “กระบี่หยูฉางเล่มนี้มีประโยชน์ยังไงกันแน่?”

เงินเกอมองไปที่กระบี่หยูฉาง ในเสาหินและถาม
“กระบี่หยูฉางเล่มนี้เป็นกระบี่ยาวโบราณ ว่ากันว่าผู้ที่ได้รับมัน จะสามารถมีพลังควบคุมน้ำ และนายก็คือคนที่มีคุณสมบัตินั้น

หงเองอธิบายกับเฉินเกออย่างจริงจัง

เห็นหงเพิ่งพูดอย่างจริงจังขนาดนี้ เฉินเกอรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้ โกหกตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกว่าหงเวิ่งไม่จำเป็นต้องสร้าง เหตุผลขึ้นมาเพื่อโกหกตัวเอง

“งั้นผมควรทำยังไงถึงจะเอากระบี่เล่มนี้ออกมาได้?” เฉินเกอ หันศีรษะมองไปที่หงเวงถามอย่างสงสัย

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด หงเองก็เดินไปที่ข้างๆ เฉินเกอและ ดึงเขาไปอีกฝั่งที่ตรงหน้าหินสลัก

มีลายเส้นฝ่ามือบนหินสลักนี้ บนลายเส้นยังมีบางส่วนที่ส่วน

เว้า

“วางมือของนายขึ้นไป

หงเวิงบอกกับเฉินเกอ

เฉินเกอถึงกับผงะหลังจากได้ยิน จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไป วางไว้บนลายเส้นของหินสลัก

“แบบนี้เหรอ?”

เฉินเกอมองหงเวิ่งด้วยถามด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวก่อน!” หงเวิงบอกเฉินเกอด้วยสัญลักษณ์ว่าอย่าส่งเสียง ต่อมา ได้ยินภายในทั่วทั้งถ้ำมีเสียงน้ำไหลเป็นธารดังมา
จากนั้นตามเสียงของน้ำที่ไหล ก็เห็นน้ำใสไหลออกมาเป็นธาร ครั้งแล้วครั้งเล่าปรากฏขึ้นที่หินสลัก ต่างไหลพุ่งเข้าหาลายเส้นที่ อยู่ใจกลางของหินสลัก