บทที่837 กลับ

“เฉินเกอ!”

วินาทีต่อมาโจวโนก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

เมื่อได้ยินเสียงของโจวโน่ คนอื่น ๆ ภายในเต็นท์ต่างพากัน

หันหน้ามาดู

โจวโน่ขอบตารื้น เธอรีบเข้าไปและกอดเงินเกอไว้แน่น

หลินฉวนและคนอื่น ๆ ต่างก็รีบออกมา เมื่อเห็นเฉินเกอต่าง

พากันยินดี

“เฉินเกอ คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?”

หลังจากโจวโน่กอดเฉินเกอแน่นอยู่พักหนึ่ง เธอก็รีบสำรวจ ทั่วตัวเฉินเกอ และถามด้วยความกังวลกลัวว่าเฉินเกอจะได้รับ บาดเจ็บ

เฉินเกอส่ายหน้าและยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ: “ผมไม่เป็นไร ไม่ได้รับบาดเจ็บ!”

“คุณ คุณทําให้ฉันกลัวแทบตาย!”

โจวโน่ทุบเฉินเกอด้วยมือเล็ก ๆ อีกครั้งและบ่น

ได้เห็นฉากที่เฉินเกอตกลงไปในหุบเขาเมื่อวาน จนเกือบจะ ทำให้โจวโน่กระโดดตามลงไปแล้ว
แต่นอนนี้เมื่อได้เห็นเงินเกอที่ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ทำให้ โจวโน่โล่งใจได้แล้วจริง ๆ

หลินฉวนกับหวางเพิ่งเดินเข้ามาและตบไหล่เฉินเกอ

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หลินฉวนถามเงินเกอด้วยความประหลาดใจ

“หึ ๆ ผมโชคดี หลังจากตกลงไปก็มีต้นไม้ใหญ่รับผมไว้ พอดี!” เฉินเกอหาข้ออ้างเพื่ออธิบายและไม่พูดถึงเรื่องของแดน สวรรค์ หลิง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินฉวนและอีกหลายคนต่างไม่ได้สงสัย ขอเพียงเฉินเกอปลอดภัยกลับมาก็พอ

ในเมื่อเฉินเกอกลับมาได้อย่างปลอดภัย พวกเขาก็ไม่ต้อง

ออกไปช่วยแล้วจึงรีบเก็บสัมภาระและออกจากหลินซานกลับตี้ตู

เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลโจว โจวหยุนซานเห็นเฉินเกอกลับ มาอย่างปลอดภัย เขาเองก็โล่งใจ

“เจ้าบ้าน โจว โจวโน่ ผมคงจะต้องกลับโลกมนุษยสักระยะ

หนึ่ง!”

เมื่อกลับมา เฉินเกอกกล่าวกับโจวโน่และโจวหยุนซาน “อ๊ะ? คุณจะกลับแล้วเหรอ?”

เมื่อโจวโน่ได้ยิน ก็กล่าวขึ้นพร้อมสีหน้าที่ผิดหวังทันที ช่วงนี้เฉินเกออยู่ข้าง ๆ เธอคนเคยชินเสียแล้ว และไม่อยากให้เฉินเกอกลับโลก

ตอนนี้เมื่อได้ยินเฉินเกอบอกว่าจะกลับ ทำให้โจวโน่รู้สึกรับ ไม่ได้ขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่สามารถจะห้ามเฉินเกอไว้ได้

“เฉินเกอ คุณกลับไปแล้วจะกลับมาอีกเมื่อไหร่?” โจวหยุน ซานถามเฉินเกอ

“คงต้องใช้เวลาสักพักครับ การมาโลกก็ต้องใช้เวลา เหมือนกัน ผมคงจะต้องอยู่กับครอบครัวแล้วค่อยว่ากันอีกที เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วอธิบายให้โจวหยุนซานฟัง

“อือ ก็ถูก ก็ต้องใช้เวลากับครอบครัวบ้าง ได้ ไม่เป็นไร ที่นี่ คือบ้านของคุณที่โลก คุณอยากลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ พวกเรา จะรอคุณ!” โจวหยุนซานพยักหน้าและมองไปที่เฉินเกออย่างแน่ว แน่และเตือนความจำ

เมื่อได้ยินโจวหยุนซานพูดเช่นนี้เฉินเกอก็รู้สึกสะเทือนใจ ใน โลกนอกจากท่านอาจารย์ของเขาแล้ว ก็มีเพียงโจวโน่และโจว หยุนซานที่ดีกับเขาขนาดนี้

เพียงแต่เพียงแต่มีเขาไม่สามารถจะอยู่กับโจวโน่ได้

อย่างรวดเร็ว เมื่อเฉินเกือกล่าวลาโจวโน่และโจวหยุนซาน แล้วก็เดินทางออกจากโลกคู่กลับโลก

เมื่อกลับถึงโลกอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งสองฝั่งแตกต่างกัน อย่างสิ้นเชิงการกลับคืนสู่พื้นโลกทำให้เงินเกอรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยกว่า

ท้ายที่สุด โลกคือบ้านที่แท้จริงของเฉินเกอ

เมื่อกลับถึงโลกเฉินเกอรีบไปที่ตำหนักสวนหยาง

ผ่านไปนานพอสมควรแล้วที่ไม่ได้พบหน้าครอบครัวของ ตนเองและซูมหานซึ่งทำให้เขาคิดถึงจริง ๆ

อย่างไรเสียหลังจากเงินเกือกลับถึงบ้านแล้ว นอกจาก ครอบครัวของตนแล้ว เขากลับไม่พบซูมู่หานและพี่สาวของตน

“พ่อแม่ครับ มู่หานกับพี่ไปไหนเหรอ?”

เฉินเกอรีบสอบถามพ่อแม่ของตนเองด้วยความสงสัย

“อ่อ คืออย่างนี้ พี่สาวเธอกับมหานไปเมืองหลิงโจวด้วยกัน ได้ยินมหานบอกว่าเหมือนจะพบพ่อแม่ของเธอแล้ว ก็คือตระกูล ที่เมืองหลิงโจว!”

“เมืองหลิง โจว ตระกูลซู?” เฉินเกอได้ยินแล้วสงสัย

จากนั้นเฉินเกอบอกพ่อแม่ของเขาอีกครั้งและออกจาก

ตำหนักสวนหยางและมุ่งหน้าไปที่เมืองหลิงโจว ตอนนี้ที่บ้านตระกูลซูเมืองหลิงโจว มีเพียงซูมู่หานและเฉินเสี่ยวยืนอยู่ในโถงบ้านตระกูล ตระกูลซูเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลิงโจว มีเครือ ข่ายการค้าใหญ่โต
เพียงแต่ว่าการมาถึงของซูมู่หาน ทำให้ตระกูลซูไม่ทันตั้งตัว “เธอบอกว่าเธอชื่อซูมู่หานงั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อซูมู่หาน ฉันมาตามหาพ่อของฉันซูเจิ้น!”

ซูมหานตอบด้วยแววตามุ่งมั่น

“หี พ่อของฉันคือซูเจิ้น ฉันไม่เคยได้ยินพ่อพูดว่ามีลูกสาวอีก คน ฉันว่าเธอมาที่นี่เพื่อก่อเรื่องเสียมากกว่านะ!”

หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและชี้ไปที่ซูมู่หาน พูดขึ้น

ด้วยความเดือดดาล

ผู้หญิงนี้มีชื่อว่าซูหง เป็นคุณหนูรองแห่งตระกูลซู เป็นลูกสาว ของซูเจิ้นเจ้าบ้านซู

“ใช่รึเปล่าให้พ่อเธอมาเจอฉันก็รู้แล้ว!” ซูมู่หานไม่สนใจคำ

พูดของซูหงและพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่คือมาหาซูเจิ้น เธอรู้ที่อยู่ของพ่อแม่ ที่แท้จริงของเธอจากท่านซินแสกุ่ย ดังนั้นจึงรีบเดินทางมาก เฉิน เสี่ยวไม่วางใจที่จะปล่อยให้ซูมหานมาคนเดียว ดังนั้นจึงมาเป็น เพื่อนเธอ

เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงว่าเมื่อถึงบ้านตระกูลซู ทั้งสองจะพบกับ การปิดประตูไม่รับแขกและซูหงลูกสาวของซูเจิ้น

ผ่านไปไม่นานก็เห็นชายหญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากที่นั่น
“เสี่ยวหง มีเรื่องอะไร?”

ชายวัยกลางคนเอ่ยถามซูหง

“พ่อคะ พ่อมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเป็นลูกสาวพ่อ บอกจะ ต้องเจอพ่อให้ได้!

“อะไรนะ? ลูกสาวพ่อแกมีเพียงแค่แกคนเดียวเท่านั้น จะมี

อีกคนได้ยังไงกัน!”

ไม่รอให้ซูเจิ้นได้พูด หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างซูเจิ้นก็พูด ขึ้นด้วยความโกรธและเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้คือหลิวฉ่ายเฟิง เป็นแม่ของซูหงและเป็นภรรยา

ของซูเจิ้น

ซูเจิ้นขมวดคิ้วแน่นและทอดสายตาไปที่ซูมู่หานและเฉิน

เสี่ยว

ทันใดที่ซูเจิ้นเห็นซูมู่หานก็ทำให้ซูเจิ้นต้องตกใจทันที หาง ตาของเขากระตุกเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

พูดจริง ๆ ซูมู่หานกับซูเจิ้นนั้นมีความคล้ายกันมาก

“คุณคือเจ้าบ้านตระกูลซูซูเจิ้น?”

ซูมู่หานจ้องไปที่ซูเจิ้นและถามชื้น

“ไม่ผิด ฉันนี่แหละ!” ซูเจิ้นไม่ลังเลและตอบทันที

“เธอ เธอเหมือนกับแม่เธอมากจริง ๆ!” วินาทีต่อมา ซูเจี้ นอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของซูหงและหลิวฉ่ายเฟิงก็เปลี่ยนไป หน้ามือเป็นหลังมือ

“พ่อ พ่อหมายความว่ายังไงคะ? หรือว่าพ่อมีผู้หญิงข้างนอก อีก?” ซูหงรีบถามซูเจิ้น

หลิงฉ่ายเพิ่งดึงซูเจิ้นทันทีและถามด้วยความโกรธ “ซูเจิ้น คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่าคุณมีผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ? ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกคุณจริง ๆ เหรอ?”

ตอนนี้ซูเจิ้นไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่เขารู้ดีว่าคงหนีไม่พ้น วันนี้ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ว เขาคงจะต้องเผชิญหน้ากับมัน และ แก้ปัญหานี้