บทที่ 834 เหตุฉุกเฉิน

คำพูดของเฉินเกอทำให้โจวโน่ดีใจมากขึ้นมาทันที

เดิมทีโจว โน่ไม่คาดฝันว่าเฉินเกอจะมาช่วยตัวเธอ เพราะเธอ ไม่ได้บอกเฉินเกอเรื่องของภูเขาหลินซาน

และการที่ตอนนี้เฉินเกอกลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนเอง ทําให้เธอตื่นตันเป็นอย่างมาก มันแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจตัว เธอมาก

“คุณรู้ได้ยังไง?”

โจว โน่จ้องมองเฉินเกอด้วยความสงสัยและถามขึ้น

“ผมไปที่บ้านคุณ พ่อคุณเล่าให้ผมฟัง!” เฉินเกอตอบ

“งั้นคุณมาที่นี่ แล้วอาจารย์เหอเฉิงทำยังไงล่ะคะ? มันทำให้ การเรียนรู้เวทย์ของคุณล่าช้าไปไม่ใช่เหรอ?”

โจวโน่ยังคงเป็นกังวลแทนเฉินเกอในเรื่องนี้และถามขึ้น มัน ไม่ง่ายกว่าเฉินเกอจะได้การรับเลือกเป็นศิษย์จากอาจารย์เหอ เฉิง เธอจึงหวังว่าเฉินเกอจะไม่เสียโอกาสนี้ไป

“เหอ ๆ!”

เฉินเกอหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็ก ๆ ของโจ

วโน่

“วางใจเถอะ ผมฝึกสำเร็จแล้ว คุณดูสินี่อะไร!”
เงินเกอทาให้โจวในสงบลง และเปิดให้เห็นตราของ ปรมาจารย์ชั้นที่หนึ่งในเสื้อของเขา

“ตราของปรมาจารย์ชั้นที่หนึ่ง

“เร็วขนาดนี้คุณได้เป็นปรมาจารย์แล้ว เจ๋งจริง ๆ เลย!”

เมื่อเห็นตราของเฉินเกอแล้วดวงตาของโจว โน่ก็สว่างขึ้นอีก ครั้งและเธอก็อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่ถึงครึ่งเดือน เฉินเกอก็สามารถได้ รับตราของปรมาจารย์ชั้นที่หนึ่งแล้ว สามารถพูดได้ว่าเก่งมาก ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะต้องนับถือ

“ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาจากพ่อของคุณว่าคุณมาที่หลินซาน ครั้งนี้เพื่อหายาโบราณที่เรียกว่าโสมพันปีเหรอ?”

หลังจากนั้นเฉินเกอก็ถามโจวโน่ด้วยความสงสัย

โจวโน่พยักหน้ารับและตอบ: “ไม่ผิดโสมจูพันปีเป็นยา โบราณที่หนึ่งพันปีจะขึ้นมาหนึ่งครั้ง บนภูเขาหลินซานแห่งนี้ ว่า กันว่ามันจะงอกออกมาในช่วงเวลานี้ ดังนั้นพวกเราจึงได้มาหา มัน!”

“แต่ว่าพวกเราหามันไม่พบแถมยังเจอหิมะถล่ม สวรรค์ไม่ เป็นใจเลยจริง ๆ โชคชะตาไม่ให้เราพบโสมจุพันปี!

โจวโน่พูดไป ๆ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ชีวิตมีความสำคัญ!”
เฉินเกอจ้องไปที่โจวโน่และกล่าวเตือน

“แต่ว่าพวกคุณรู้ไหมว่าโสมพันปีหน้าตามันเป็นยังไง? เฉินเกอคิดขึ้นมาได้และถามด้วยความสงสัย

“ก็ต้องรู้สึ!”

โจวโน่ตอบทันทีและรีบหยิบรูปจากกระเป๋าเป้ของเธอส่งให้

เฉินเกอดู

ในรูปเป็นภาพดอกไม้รูปผลึกหิมะสีขาว ดูแล้วขาวใสไร้ที่ติ มากทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความหรูหราเพียงครั้งแรกที่ได้เห็น มิน่า ละโจวโน่และทุกคนต่างอยากจะออกกันตามหา

“สมุนไพรโบราณชนิดนี้มีสรรพคุณอะไรบ้าง?

เฉินเกอถามต่อ คิดว่าสมุนไพรโบราณนี้จะต้องมีสรรพคุณ พิเศษบางอย่าง เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเป็นเพียงสิ่งที่หายากและมี ค่า

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของใดจะต้องมีมูลค่าของมันและการใช้งาน จริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของมูลค่าสูงลิบแต่ใช้งานอะไรไม่ได้

เลย

“ตามที่ได้ยินมาโสมพันปีเอาไปทำยาวิเศษชนิดหนึ่งได้ ชื่อ ยาคืนญาณ สามารถให้คนฟื้นคืนจากความตายได้

โจวโน่เขยิบเข้าไปใกล้หูเฉินเกอแล้วกระซิบเบา ๆ “จริงหรือเปล่า?” เฉินเกอถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นผู้ฝึกตนและมีสิ่งลึกลับมากมายใน โลกนี้ แต่ยาที่ทำให้ฟื้นจากความตายได้ก็ยังคงเป็นสิ่งที่เฉินเกอ ไม่อยากจะเชื่อแม้แต่ผู้ฝึกตนก็ไม่มีความสามารถนี้

โจว โน่ก็ได้แต่ยักไหล่ เธอเคยได้ยินสิ่งพวกนี้มาและไม่รู้ว่า มันเป็นความจริงหรือไม่

ตอนนี้เองหลินฉวนเดินมาข้าง ๆ เฉินเกอและโจวโน่

“เฉินเกอ ตรวจดูแล้วนะ นอกจากมีบางคนที่ได้รับบาดเจ็บ เล็กน้อยแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ พวกเราเก็บ สัมภาระกันก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง!”

หลินฉวนรายงานให้เงินเกอทราบ

“ได้ครับ อย่างนั้นรีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ!!

เฉินเกอเองก็ไม่มีความคิดอื่น และตอบรับ

ตอนนี้หาทีมสำรวจเจอแล้ว แน่นอนว่าควรจะต้องรีบย้อน กลับไปทางเดิมเพื่อรวมตัวกับหวางเผิงและทุกคน จึงลงจากเขา ได้

เกี่ยวกับเรื่องโสมจูพันปีนี้ ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะอยากรู้ แต่เขา กลับไม่อยากจะเสี่ยงชีวิตเพื่อตามหามัน ยิ่งกว่านั้นเฉินเกอก็ยัง ไม่รู้ว่าโสมพันปีมีสรรพคุณอะไรกันแน่?

จากนั้นด้วยความช่วยเหลือจากหลินฉวนให้ทีมกู้ภัยได้ตั้ง หลักใหม่ ตามพวกเขาสองคนออกจากถ้ำ กลับไปพบหวางเพิ่ง และคนอื่น ๆ
ดังที่กล่าวไปแล้ว การขึ้นไปบนภูเขานั้นยากแต่มันง่ายใน ตอนลงไป

เฉินเกอและกลุ่มลงไปด้านบนได้เกือบครึ่งของความสูงใน ครึ่งชั่วโมง

ต้องใช้เวลาอีกเพียงยี่สิบนาทีก็จะสามารถไปรวมกลุ่มหวาง เพิ่งและทุกคนได้แล้ว

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นทันใดนั้นหมาป่าสีขาวสองสามตัวก็ วิ่งออกมาจากเนินเขาโดยรอบ

“หมาป่า!”

“มีหมาป่า!”

เมื่อเห็นหมาป่าโผล่มา ทีมนักสำรวจบางคนก็ร้องเสียงหลงขึ้น ทันทีและตื่นตระหนกเต็มขั้น และพุ่งตัวลงไปด้านล่างอย่างบ้า คลั่ง

เมื่อเฉินเกอเห็นแบบนั้น จึงได้ตะโกนไปที่หลินฉวนะ “หลิน วน พาคนไปก่อน ผมจะรับมือกับจิ้งจอกขาวพวกนี้เอง!

เมื่อได้ยินเฉินเกอหลินฉวนก็ตอบรับเสียงดัง “ได้ คุณก็ระวัง ตัวด้วย จะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!”

ทันทีที่พูดจบ หมาป่าขาวสองสามตัวก็พุ่งเข้าหาเงินเกอและ พุ่งเข้าใส่เฉินเกอตรงเข้าไปในหุบเขา

“เฉินเกอ!”
โจวโน่ร้องตะโกนด้วยความตกใจยืนอยู่บนขอบหน้าผา

มองดูเฉินเกอหลุดเข้าไปในหุบเขาพร้อมกับฝูงหมาป่าสีขาว พวกนั้น ทำให้โจวโน่เจ็บปวดเกินจะเทียบได้

หลินฉวนเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร เขาทำได้เพียงดึงโจวโน ไว้แล้วรีบออกมา

กลับไปที่เดิมหลินฉวนปล่อยให้ทีมสำรวจลงไปทีละคน

“ไม่ได้ ฉันจะกลับไปหาเฉินเกอ!”

โจวโน่หันไปพูดกับหลินฉวน จากนั้นก็ตั้งท่าจะกลับไปเพื่อหา เฉินเกอ

แน่นอนว่าหลินฉวนไม่มีทางยอมให้โจวโน่กลับไป จึงจับมือ ทั้งสองจองโจวโน่ไว้และมัดไว้ด้วยเชือก

“คุณปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาเงินเกอ เขาจะต้องยังมีชีวิตอยู่

โจวโน่ตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยายามขัดขืนเพื่อให้หลุดพ้น

น้ำตารินไหลจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ น้ำตาไหลออกมา จากหางตาของเธอด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้น เฉินเกอล่ะ?”

เมื่อเห็นแค่เพียงหลินฉวนกลับมาและไม่เห็นเฉินเกอ หวางเพิ่ง

รีบถามหลินฉวน

หลินฉวนก้มหน้าลงทันทีหลังจากนั้นครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น: “ตอนพวกเรากำลังลงจากเขาบังเอิญพบกับฝูงหมาปาขาว เฉินเกอ ต่อสู้กับฝูงหมาป่านนคนเดียวเพื่อปกป้องพวกเรา จากนั้น จาก นั้นก็โดนฝูงหมาป่าลากเข้าไปในหุบเขา

“อะไรนะ!”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ หวางเผิงถึงกับตกใจ

ข่าวนี้ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสะเทือนใจ ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่อง แบบนี้ขึ้นได้

อย่างไรเสียตอนนี้สามารถช่วยเหลือทีมสำรวจได้แล้ว ภารกิจ ของพวกเขาถือว่าสำเร็จแล้ว

“พวกเราลงเขากันก่อน เมื่อกลับไปแล้วพวกเราค่อยตั้งทีม ช่วยเหลือใหม่เพื่อกลับมาช่วยเฉินเกอ!”

หวางเพิ่งมองและพูดกับทุกคน

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวางเผิงพูด ทุกคนต่างไม่มีความคิดเห็นอื่น พวกเขารู้ว่าตอนนี้สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤติ คนไม่พอและไม่ สามารถกลับไปเพื่อหาเงินเกอต่อได้ ทำได้เพียงพาทีมสำรวจ กลับไปส่งยังแคมป์ด้านล่างอย่างปลอดภัยเสียก่อนแล้วค่อยว่า

ส่วนเรื่องเฉินเกอจะรอดหรือร่วงนั้น ยังไม่มีใครรู้

ในขณะนี้ลึกเข้าไปในพุ่มไม้ใจกลางป่าลึกแห่งภูเขาหลินซาน มีเพียงเฉินเกอที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น