บทที่833 หาพบแล้ว

หลังจากหลินฉวนขึ้นไปแล้วเฉินเกอปืนตามขึ้นไป

ทั้งสองบอกลาหวางเผิงและทุกคนด้านล่างแล้ว แล้วออกเดิน ทางขึ้นไปบนภูเขาหลินซานทันที

ถึงแม้ว่าด้านนอกจะยังมีพายุลมหิมะแรง แต่ดีที่ทั้งเฉินเกอ และหลินฉวนปืนขึ้นไปจากทางด้านใต้หน้าผา ดังนั้นจึงไม่ต้อง ถูกลมพายุหิมะเล่นงาน

“เฉินเกอ คุณคิดว่าเปอร์เซ็นต์ที่กลุ่มนักสำรวจจะยังมีชีวิตอยู่ สักเท่าไหร่?”

ระหว่างทางหลินฉวนถามเฉินเกอ

“ไม่รู้สึ แต่ผมรู้สึกว่าพวกเราจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ จะต้องติด อยู่ที่ไหนสักแห่งในภูเขาหลินซาน!”

เฉินเกอพูดขึ้นพร้อมความหวัง เขาไม่อาจคาดหวังให้โจวโน กับกลุ่มนักสํารวจตายได้ จะต้องคาดหวังว่าพวกเขายังคงมีชีวิต

อยู่

“ผู้เชี่ยวชาญหลินตอนนี้เราไปได้ไกลแค่ไหนแล้ว?”

เฉินเกอถามหลินฉวน

“ตอนนี้เราอยู่ที่ระดับความสูงสองพันสามร้อยเมตร ยังคงมี เจ็ดร้อยเมตรเมตรห่างจากสามกิโลเมตร ตามความเร็วไปข้างหน้าของพวกเรา อาจจะต้องใช้เวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่า จะถึง!

หลินฉวนเหลือบมองข้อมูลที่ปรากฏบนนาฬิกาและบอก

เกี่ยวกับสถานการณ์ทางภูมิศาสตร์อย่างชัดเจน ระยะทางเหลือเพียงเจ็ดร้อยเมตรซึ่งใกล้มากแล้ว แต่กลับ

เหมือนอยู่ไกลแสนไกล

“คริน!”

ในขณะนี้มีเสียงดังก้องไปทั่วภูเขาหลินซาน

จากนั้นภูเขาทั้งลูกก็เริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย

“แย่แล้ว จะต้องเป็นหิมะถล่มแน่!”

หลินฉวนอาศัยประสบการณ์อันซองและร้องตะโกนเสียง

ดัง

เฉินเกอเองก็มองไปรอบ ๆ ทันทีพบกับปัญหาใหญ่เข้าแล้ว นั่นก็คือที่ที่พวกเขายืนอยู่นั้นล้วนแล้วแต่เป็นก้อนหิน ไม่มีที่ไหน จะเป็นที่หลบภัยได้เลย

ถ้าเป็นแบบนี้ อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีหลบการโจมตีจาก หิมะถล่มได้ เป็นไปได้มากว่าจะได้รับผลกระทบและตกลงไปใน หุบเขาลึกด้านล่าง ถ้าเป็นอย่างนั้นร่างของพวกเขาจะต้องแหลก เหลวเป็นชิ้น ๆ แน่

“เฉินเกอ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี? ไม่มีที่หลบเลยเหรอ?”

หลินฉวนถามเงินเกอด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย

ถึงแม้เขาจะมีประสบการณ์และผ่านการผจญภัยมามากมาย แต่เจอกับสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้ยังไงก็ยังคงรู้สึกกลัวและ กังวลอยู่ไม่น้อย

“ไม่ต้องกลัว ผมมีวิธี!”

เงินเกอปลอบใจหลินฉวนจากนั้นก็หยิบรู้และปากกาพู่กัน ขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินเกอรีบเขียนอย่างรวดเร็วและยื่นออกมา

เมื่อยื่นออกมา ทันใดนั้นก็มีแสงสีทองสว่างปกคลุมเฉินเก อและหลินฉวนไว้

ทันใดนั้นเอง เพียงแค่อีกนิดเดียวเท่านั้น ก้อมหิมะถล่มสีดำ

ก็กลิ้งลงมาปกคลุมทั้งเฉินเกอและหลินฉวน ในฉับพลัน

ดีที่เฉินเกอใช้เวทย์ได้ทันเวลา แสงนั้นกลายเป็นโล่ร่าง อมตะมาคลุมทั้งสองคน สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนรอดพ้นจากก้อน หิมะถล่มที่ถาโถมเข้ามา

หลายสิบวินาทีผ่านไป ที่ด้านนอกเงียบสงบแล้ว เฉินเกอ สะบัดหิมะที่ปกคลุมด้านนอกออกไป

“เฮ้อ!”

หลินฉวน โผล่ศีรษะออกมาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เฉินเกอ ดีนะที่มีคุณ ไม่งั้นล่ะก็ พวกเราคงเสร็จแน่!” หลินฉวนพูดกับเฉินเกอด้วยความตกใจเล็กน้อย

เฉินเกอได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร จากนั้นก็เดินทางมุ่งหน้าขึ้น ไปบนภูเขาหลินซานกับหลินฉวนต่อไป

ทั้งสองเดินไปเกือบถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็ถึงจุดหมาย ซึ่งถึง

เร็วกว่ากําหนดประมาณครึ่งชั่วโมง

ที่ความสูงกว่าระดับน้ำทะเลสามพันเมตร

เฉินเกอและหลินฉวนยืนอยู่บนยอดเขาซึ่งมองเห็นภูเขาหลิน ซานโดยรอบ ทั้งหมดปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก ซึ่งไม่สามารถ มองเห็นด้านล่างได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตามพวกของเฉินเกอทั้งคู่ก็ไม่เห็นร่องรอยใด ๆ ของทีมนักสํารวจ

“เฉินเกอ ไม่มีร่องรอยของทีมนักสำรวจเลย หรือว่าพวกเขา

ไม่ได้ติดอยู่ที่นี่?”

หลินฉวนเดินมาที่ด้านข้างเฉินเกอและขมวดคิ้วถาม

ในตอนนี้เฉินเกอหลับตาแน่นและยืนนิ่งอยู่กับที่ เขากำลัง แผ่สติสัมปชัญญะของตนเองออกไปและเริ่มค้นหาบนยอดเขาให้ ทั่ว

ขอบข่ายของสติสัมปชัญญะมีจำกัด มันสามารถค้นหาได้ใน รัศมีสิบเมตรถึงร้อยเมตรเท่านั้น
น่าเสียดายมาก เฉินเกอใช้สติสัมปชัญญะของตนเองเพื่อ ค้นหาอยู่นานก็ไม่สามารถหาทีมสำรวจพบได้

“เฉินเกอ คุณคิดว่าทีมนักสำรวจอาจจะไปจากที่นี่แล้วเป็น

ไปได้ไหม ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะออกเดินทางต่อแล้ว?” ทันใดนั้นหลินฉวนเกิดมีความคิดบรรเจิดและพูดกับเฉินเกอ

หลังจากที่เฉินเกอได้ฟังก็หันไปหาหลินฉวน เขารู้สึกว่าสิ่งที่

หลินฉวนพูดนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย

“คุณพูดถูก มีความเป็นไปได้นะ พวกเราขึ้นไปข้างบนกัน ต่อเถอะ!”

เฉินเกอมองไปที่หลินฉวนทันทีและแนะนำ

หลินฉวนไม่มีความคิดอะไรและเลือกที่จะเดินตามเงินเกอ

ขึ้นไป

ในตอนนี้เขาเชื่อใจเฉินเกอเต็มร้อย รู้สึกว่ามีเงินเกอแล้วจะ

ต้องปลอดภัย ไม่เช่นนั้นเมื่อครู่เขาคงจะจบเห่แล้วทั้งสองครั้ง

ทั้งสองคนมุ่งหน้าขึ้นไป ปะทะกับทั้งแรงลมและเกล็ดหิมะ

เพียงไม่นานก็ไปถึงที่ระดับน้ำทะเลสามพันห้าร้อยเมตร มีถ้ำอยู่ตรงตำแหน่งนี้ ความมืดภายในถ้ำดึงดูดความ สนใจของเฉินเกอและหลินฉวน

“ทำไมถึงมีถ้ำอยู่ตรงนี้ได้นะ?”

หลินฉวนยืนอยู่ปากทางเข้าถ้ำ มองเข้าไปข้างในและถามอย่างสงสัย

“เข้าไปดูก็รู้แล้ว!”

เงินเกอหันไปมองหลินฉวนแล้วพูดขึ้น จากนั้นก็ก้าวเท้าเดิน เข้าไปในถ้ำ

หลินฉวนเดินตามหลังเฉินเกอไป ทั้งสองคนหยิบแท่งไฟใน มือออกมา จุดไฟและเดินเข้าไปด้านใน

ในถ้ำนั้นเงียบสงบและมีเสียงน้ำไหลผ่านเป็นระยะ

หลังจากเดินไปได้พักหนึ่ง เฉินเกือกับหลินฉวนก็หยุด ทั้ง สองคนเห็นเพียงแสงสีเหลืองอมเทาลึกเข้าไปข้างใน มันเหมือน กับแสงกองไฟ อีกทั้งยังมีเงาคนเป็นระยะ ๆ

ในตอนนี้เฉินเกอกับหลินฉวนหันมามองหน้ากันและรู้สึกว่า พวกเขาคงจะหาทีมนักสำรวจเจอแล้วแน่นอน

ทั้งสองคนรีบเร่งฝีเท้าเดินลึกเข้าไปด้านในถ้ำ

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเฉินเกอและหลินฉวนคือกลุ่มคนที่พิง กำแพงหินนอนอยู่บนพื้นและพักผ่อน

ไม่ผิด กลุ่มคนตรงหน้าของพวกเขาคือสมาชิกทีมนักสำรวจ

เฉินเกอกวาดตามองไปและเห็นคนคนหนึ่งที่คุ้นตาอยู่ตรง หัวมุม ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือโจวโน่

“โจวโน่!”

ในวินาทีต่อมาเฉินเกอตะโกนเรียก โจวโน่
หลังจากได้ยินเสียงเรียกทุกคนในทีมสำรวจก็ตื่นขึ้น

โจวโนก็หันกลับมาอย่างกะทันหันพร้อมกับน้ำตา

“เฉินเกอ!”

โจว โน่ตะโกนเรียกเฉินเกอเสียงดังและรีบเข้ามาหาเงินเกอ และโผเข้าอ้อมแขนของเฉินเกอ

“เฉินเกอ คุณมาได้ยังไง?

โจวโน่ประหลาดใจเป็นที่สุด เธอมองและถามเงินเกอ เธอ คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเฉินเกอจะมาอยู่ที่นี่

“ผมได้ยินว่าพวกคุณทีมสำรวจเกิดปัญหาขึ้น ดังนั้นก็เลยมา พร้อมกับทีมกู้ภัยเพื่อค้นหาพวกคุณ!!

เฉินเกออธิบายง่าย ๆ กับโจวโน่

“คุณมาเพื่อช่วยฉันโดยเฉพาะงั้นเหรอ?”

โจวโน่จ้องไปที่เฉินเกออย่างลึกซึ้งและถามเฉินเกออย่าง คาดหวัง

เมื่อได้ยินแบบนั้นเฉินเกอก็ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพยัก หน้าโดยไม่สามารถจะปฏิเสธได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ