บทที่ 756 คุณจะคู่ควรได้ยังไง

“คุณชายหลี่ท่านนี้หล่อจริงๆ ถ้าเขาเป็นแฟนฉันได้สักวัน ต่อให้ ตายก็คุ้มแล้ว! ”

มีหญิงสาวร่ำร้องอยู่ในใจ

“เสเส ฉันรู้ว่าเธออาจจะเข้าใจผิดฉันที่ฉันจากไปในวันนั้น นั่นเพราะฉันไม่คาดคิดว่า เธอจะพบกับอันตรายเช่นนี้ เดิมที ฉัน ต้องการอาศัยตัวเองเพื่อนำปีศาจตัวออกไปจากที่เกิดเหตุ และ ช่วยชีวิตคนทั้งหมด! ”

หลี่เส้าจงกล่าวเบา ๆ

“ฉันรู้! ”

ว่านเสวีเองก็เอ่ยปากขึ้น

ใช่สิ ตนเองไปคิดกับเขาแบบนั้นได้ยังไงกัน? ควรรู้ว่าตอนที่ หลี่เส้าจงจากไป ตนเองยังไม่ถูกคนผลักออกจากเวทีสักหน่อย

ดังนั้นคุณชายหลี่จึงไม่รู้ว่าตนตกอยู่ในอันตราย หลังจากที่หลี่เส้าจงอธิบายว่านเสวก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้นแล้ว แน่นอนว่า จากนั้น โฟกัสของทั้งสอง ก็ตกอยู่ที่ว่านเสน่และหลี่

เส้าจง

สำหรับเฉินเกอและคนอื่นๆ พวกเขาย่อมต้องถูกเพิกเฉยไปโดยปริยาย
อาหารค่ำวันเกิดกำลังดำเนินไป

อีกด้านหนึ่ง ชายวัยกลางคนเดินมาที่งานอย่างช้าๆ

เขามองจากระยะไกล เมื่อมองไปที่ว่านเสว่และคุณชายหลี่ที่ ยืนอยู่ด้วยกัน ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็อดไม่ได้ที่จะแสดง รอยยิ้มแห่งความโล่งใจออกมา

“นายท่าน!”

ลุงไปปรากฏตัวขึ้นด้านหลังชายวัยกลางคนและเอ่ยเสียงเบา

ในสายตาเขา เต็มไปด้วยความเคารพยำเกรงต่อคนผู้นี้อย่าง

ยง

ชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเจ้าบ้านของ ตระกูลว่าน ว่านเย่าง

“อืม เสวีเสว่และหลี่เส้าจงก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว? หลี่เจ้าจง

คนนี้ ใช่คนที่หมอดูบอกว่าเป็นคนในดวงใจของเสาเสาหรือ

ไม่?”

ว่านเย่าจงหายใจเข้าลึกและเอ่ยขึ้น

สำหรับหมอดูคนนั้น เห็นชัดว่า ว่านเย่าจงเองก็เชื่อถืออย่าง มากเช่นกัน

ดังนั้น ในตอนนี้ เขาจึงเป็นกังวลมากเกี่ยวกับอนาคตของ ลูกสาวของตน
ลงไปครุ่นคิดสักพัก

“พูดออกมาไม่เป็นไร! ” ว่านเย่าจงไขว้มือไว้ด้านหลัง

“จากการตัดสินจากหลายๆ แง่มุม คุณชายหลี่ หลี่เส้าจง สอดคล้องกับเงื่อนไขที่หมอดูกล่าวไว้ในวันนั้นอย่างแน่นอน เขา มีพลังวิเศษและมีพลังเวทย์ที่คนธรรมดาไม่สามารถครอบครอง ได้ อีกทั้งศิลปะการต่อสู้ของเขานั้นยังยอดเยี่ยม ทั้งตัวเต็มไป ด้วยประสบการณ์ที่น่าทึ่ง ”

เมื่อวานเย่าจงได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“แต่ว่า มีเพียงสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะไม่สอดคล้องกับสิ่งที่ หมอดูพูด! นั่นคือเห็นครั้งเดียวต้องใจสั่น สิ่งนี้ดูเหมือนคุณหนู ใหญ่จะไม่ได้ใจเต้นอะไรกับหลี่เส้าจงมากนัก แต่กลับเป็นเด็ก หนุ่มนิรนามผู้หนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึก ใจสั่นขึ้นมา

ลงไปบอกตามความจริง

“เด็กหนุ่มนิรนาม”

ว่านเย่าจงขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

“บ่ายวันนี้ ที่หมู่ตึกหูหลง เสาเสาเชิญชายคนนี้ไปที่บ้าน ว่าน เขามีชื่อว่าเฉินเกอ? ”

เห็นได้ชัดว่าว่านเย่าจงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

ในทางตรงกันข้าม เขาคาดหวังว่าหลี่เส้าจงจะเป็นลูกเขยของเขา

“ใช่ เป็นเขา! ”

ลงไปเอ่ย

“หึ เศษขยะ เด็กนิรนามคนหนึ่ง จะมาเป็นลูกเขยของตระกูล ว่านได้ยังไง นี่ไร้สาระเกินไป!”

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ว่านเยาจงก็เดือดขึ้นมา

เนื่องจาก เรื่องของตระกูลคนรวยที่ตกหลุมรักกับเด็กไร้ หัวนอนปลายเท้าท้ายที่สุดแล้วก็เกิดขึ้นมากมายใน ประวัติศาสตร์

เขาจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นกับตระกูลว่านของพวกเขาเป็นอัน ขาด

“นายท่านอย่าเพิ่งโมโห ได้โปรดฟังผมพูดให้จบ จากที่ผม สังเกต เฉินเกอผู้นี้ไม่ธรรมดาอยู่บ้าง และทำให้ผมสัมผัสได้ถึง ความไม่ง่ายดายอย่างยิ่ง อีกทั้ง ในฐานะคนในดวงใจของคุณ หนู ยังไงเสียนายท่านได้โปรดลองดูๆ ไปสักหน่อย แล้วค่อย ตัดสินใจ?”

ลุงไปพยายามห้ามปรามเขา

ว่านเย่าจงสูดลมหายใจเข้าลึก ถึงค่อยทำให้อารมณ์ของเขา

สงบลง

“เอาเถอะ อีกเดี่ยว นายไปเรียกเขามา ฉันอยากจะดูสักหน่อยว่าเขาไม่ธรรมดาอย่างที่นายบอกตรงไหน!

แม้ว่าว่านเย่างจะกล่าวแบบนี้

แต่ในใจได้ทำการต่อต้านไปนานแล้ว

“นายท่านมาแล้ว!”

อาหารค่ำวันเกิดกำลังครึกครื้นอย่างยิ่ง

บริกรโค้งคำนับเอ่ยเสียงดัง

ว่านเสาเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าพ่อของตนมาถึงแล้ว

“พ่อ!”

“สวัสดีครับลุงว่าน!”

ทุกคนยืนขึ้นเพื่อเคารพ

เขาคือว่านเย่าจง เจ้าบ้านของตระกูลว่าน

เฉินเกอเองก็ยืนขึ้นและมองไปที่เขา

“ลุงว่าน พ่อขอผมฝากฝังให้มาสวัสดีทักทายคุณแทนท่าน

ด้วย!”

หลี่เส้าจง ก็ลุกขึ้นอย่างหายากยิ่ง

โดยไม่สนใจคนอื่นๆ ว่านเย่าจงเดินไปหาหลี่เส้าจงด้วย ใบหน้าที่มีความสุข

“เส้าจง นับวันนายยิ่งพิเศษมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันหวังว่าในเทศกาล ใต้ดินครั้งนี้ นายจะเปล่งประกายเจิดจรัส! ”

ว่านเย่าจงตบไหล่หลี่เส้าจง

หลังจากทักทายกันเสร็จ

ผู้ชายคนอื่นๆ ก็เริ่มแนะนำตัวเอง

เพียงแต่ความกระตือรือร้นของว่านเก่าจงที่มีต่อพวกเขา กลับ ไม่ให้ความสำคัญเท่าหลี่เส้าจง

“พ่อ หนูแนะนำสักหน่อย ท่านนี้คือเงินเกอน ส่วนท่านนี้เป็น คนที่ช่วยชีวินหนูไว้เมื่อบ่ายวันนี้ เฉินเปียวเปียวเพื่อนของเฉิน เกอ!”

ว่านเสว่เห็นเฉินเกอไม่ได้แนะนำตัวเองอย่างเช่นคนอื่นๆ และก็รู้สึกได้ว่าเมื่อเทียบกับผู้ชายคนอื่นๆ แล้ว พวกโดดเด่น มากกว่ามาก

ดังนั้นในเวลานี้ ว่านเสวรู้สึกว่าเป็นเกอน่าสงสารเล็กน้อย ใช่สิ เขาไม่ใช่คนที่อยู่ร่วมโลกเดียวกับพวกเรา เขามีวิถีชีวิต ของตัวเอง ในโลกใบนั้น

การที่ตนเชิญเขามางานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ แท้จริงแล้วเป็น เรื่องที่ดีจริงหรือไม่?

เฮ้อ ว่านเสวมีความเห็นอกเห็นใจ

ดังนั้นเธอจึงเป็นฝ่ายแนะนำเงินเกอก่อน
อีกทั้งในใจของว่านเสวก็มีแต่ความคิดเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ แต่ในสายตาของว่านเย่าง นี่กลับเป็นการแสดงออกถึงท่าที ของว่านเสวต่อเงินเกอ

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา

“ที่แท้คุณก็คือเฉินเกอ!”

ว่านเยาจงพูดเสียงเรียบ ในขณะเดียวกันแววตาดูถูกก็ฉายขึ้น ในดวงตาของเขา

“ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหน? ครอบครัวมีคนใครบ้าง? อีกทั้งมี ความสามารถอะไรบ้าง? ”

ว่านเย่าจงถามออกมาทีละคำถาม

“พ่อ ทําอะไรคะ?”

ว่านเสวีเองก็ตกใจเช่นกัน

คุณพ่อเธอเป็นอะไรไป?

จากนั้น สายตาของทุกคนก็มองไปที่ เฉินเกือคนนี้

ส่วนเฉินเปียวเปียว เมื่อมองดูว่านเย่าจง ก็รู้สึกได้ว่าเขากำลัง ต่อต้านอาจารย์ของตนเองอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นอาจารย์ของตนที่ยื่นมือเข้า ช่วยเหลืองานเสว

แต่ว่านเสวกลับมองหลี่เส้าจงที่ถูกปีศาจวัวไล่ตีจนต้องหนีไปเสียยิ่งกว่าอะไร

แต่เดิมเธอจึงรู้สึกไม่ดีอย่างยิ่งอยู่แล้ว

จากนั้นเธอจึงเอ่ยปาก “อาจารย์ของฉันตอนนี้มาเป็นแขกที่ ตระกูลของเรา ความสามารถหรือ ก็มีเยอะแยะมากมาย คุณ อยากรู้อะไรล่ะ?”

เฉินเปียวเปียวกล่าวอย่างเย็นชา

สุด!

การเผชิญหน้านี้ ทำให้ผู้ชมทั้งหมดเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

“หึหึ ตระกูลของพวกคุณ? ตระกูลไหนกัน?”

ว่านเย่าจงโกรธจนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ตระกูลเฉินในจี้โจว!”

เฉินเปียวเปียวเองก็เป็นหญิงแกร่งคนหนึ่ง

ทันทีที่เธอเอ่ยขึ้น คนระดับสูงหลายคนที่อยู่เบื้องหลัง ว่านเท่า จงก็เข้ามาและกระซิบคำสองสามคำที่ข้างหูของเขา

ว่านเย่าจงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเบี้ยว “ฉันรู้แล้ว ที่แท้เธอก็ เป็นหลานสาวของเฉินเทียนกาง อีกทั้งบ่ายวันนี้ ตระกูลเฉินของ พวกเธอยังคิดจะเข้าร่วมเทศกาล ใต้ดิน แต่ถูกปฏิเสธ ใช่หรือ ไม่?”

เฉินเปียวเปียวไม่คาดคิดว่า ว่านเย่าจงคนนี้จะพูดจาแบบนี้
ตอนนี้เธอจึงโมโหจนแทบหายใจไม่ออก

“หรือว่า วันนี้ที่คุณช่วยลูกสาวของฉัน อีกทั้งยังมาร่วมงาน เลี้ยงอาหารค่ำ ก็เพื่อรับตั๋วเข้างาน? ”

ว่านเย่าจงกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ

“คุณกำลังพูดถึงอะไร?! ”

เงินเปียวเปียวถูกเขาทำให้โกรธแทบแย่แล้ว

บอกว่าตนเองเป็นตระกูลใหญ่ที่เป็นที่รู้จักอย่ายิ่ง แต่กลับเปิด ฉากมาก็ตั้งตนเป็นศัตรูแบบนี้?

อีกทั้งว่านเสวีเองก็ยังคิดไม่ถึงว่าทำไมวันนี้พ่อของตนที่เคย เป็นคนหนักแน่น ถึงได้เอ่ยพูดจาแบบนี้?

ท่ามกลางความขัดแย้งนี้

เสียงหัวเราะเยือกเย็นของว่านเก่าจงทำลายความเงียบลง

“ฮ่าฮ่า หลานเฉินเองก็อย่าได้โมโห เมื่อครู่นี้ฉันก็แค่ล้อเล่น เอาแบบนี้แล้วกัน ในเมื่อหลานเฉินบอกว่าเฉินเกอมีความ สามารถอยู่บ้าง ฉันว่านเข้าจงชอบคนที่มีความสามารถเป็น ที่สุด”

พูดจบ เขาก็หันไปหาลุงไป๋และเอ่ย “ใครก็ได้ เชิญเขาไปที่ สวนหลังบ้าน ฉันมีบางอย่างจะขอคำแนะนำสักหน่อย! ”

ในตอนท้ายของคำพูด เขามองเฉินเกออย่างเย็นชา จากนั้นจึง เดินมือไขว้หลังออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ