บทที่ 724 ผมติดค้างคุณอยู่สองอย่าง

“อะไรนะ? คุณว่าคุณคือใครนะ? ”

รปภ.กล่าวด้วยความหวาดกลัว

ไม่ว่าจะอย่างไรเขาคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่ยากจนคนนี้จะกล้า บอกว่าตนคือคุณชายเฉิน

แน่นอน เพียงแค่มองภายนอก เขาต้องไม่เชื่อแน่นอน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเกรงกลัวก็คือ

แววตาของชายหนุ่มคนนี้

เมื่อกี้เขาไม่ได้สังเกตดูดีๆ

บัดนี้เมื่อเห็นแววตาของเฉินเกอ และได้ประสานตากับเฉินเกอ จู่ๆเขาก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างกำลังพุ่งมากดขี่ข่มเหงตน

ซึ่งสิ่งที่ทำให้เขาเสียวสันหลังมาก บวกกับกำลังแรงที่น่าเกรง กลัวของชายหนุ่มคนนี้

จึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่เชื่อ หรืออาจจะพูดว่าไม่กล้าที่จะไม่ เชื่อก็ได้

บัดนี้ เขาหยุดชะงัก

ส่วนพวกหยางเสวก็ต้องหยุดชะงักไปด้วยเช่นกัน

“ฮ่าๆๆ เฉินเกอ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? นายว่านายเป็นใครนะ? ”

หยางเสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงหัวเราะ

เมื่อกี้หยางเสว่คิดว่าเฉินเกอจะถูกซ้อนจนน่าอนาถ คิดไม่ ถึงว่าเขาจะมีความสามารถอย่างนี้ด้วย

เมื่อเทียบกันแล้ว เธอพุ่งประเด็นไปที่คำพูดของเฉินเกอที่บอก ว่าเขาเป็นคุณชายเงินมากว่า

คุณชายเงินคือใคร? คือเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองจีนหลัง เชียวนะ และเป็นผู้มีชื่อเสียงเกรียงไกร

ถ้าเขาเป็นคุณชายเฉิน ตัวเองก็จะเป็นคุณนายของคุณชาย เฉินแล้วสิ? ไม่ถูก ต้องเป็นอดีตคุณนายต่างหาก มันเป็นไปได้ อย่างไรกัน

โดยเฉพาะเฉินเกือบอกว่าตนเป็นคุณชายเฉิน หยางเสวก็รู้สึก

ตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกับคนนี้แล้ว

แท้ๆ แต่ทำไมคนถึงได้กลัวอย่างนี้

ชั่วพริบตาเดียว หลี่เจิ้นกั๋วก็มาถึงที่ประตูทางเข้า

คิดว่าบัดนี้พี่สาวคงจะบอกอะไรเขาแล้ว และคงให้เขาดูรูป

ถ่ายของตนแล้วด้วย

เจิ้นถั่ววิ่งมาหาตนอย่างดีอกดีใจ

“คุณชายเฉิน! ”

เขาโค้งคำนับเก้าสิบองศา
“คุณชายเงิน!! |

และผู้บริหารระดับสูงของบริษัทต่างก็ขานเป็นเสียงเดียวกัน

ใช่แล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคุณชาย เฉิน ชื่อเงินเกอที่ถูกตระกูลชุบเลี้ยงมาในสิ่งแวดล้อมที่ยากจน แสนเข็ญ

“อะไรนะ? ”

บัดนี้ หยางเสวกับพวกลู่หยางตกตะลึงจนเอ๋อไปเลย

โดยเฉพาะลู่หยางที่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวขึ้นมาทันที

คนยากไร้ในสายตาของตน ที่แท้แล้วเป็นคุณชายอย่างนั้น หรือ แม้กระทั่งประธานหลีก็ต้องโค้งคำนับด้วย? พวกเขาเริ่มค่อยๆหายใจเร็วขึ้น แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี

เลยทีเดียว

“อืม ประธานหลี่ผมมีเรื่องสำคัญจะหารือกับคุณ พวกเรา เข้าไปคุยกับในห้องทำงานกันเถอะ!

เฉินเกอพยักหน้า

“ครับ คุณชายเฉิน! ”

หลี่เจิ้นถั่วกล่าว

เมื่อกำลังจะเดินเข้าไป

“รอเดี่ยว! ”
หยางเสว่อดไม่ได้ที่จะตวาดเสียงออกมา

“หม? ท่านสุภาพสตรีท่านนี้ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือ

ครับ? ”

หลี่เจิ้นกั๋วมองเธอ

“ประธานหลีค่ะ คุณแน่ใจว่าไม่ได้จำคนผิดใช่ไหมคะ เขาชื่อ เฉินเกอเป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกัน ไม่ใช่คุณชายเฉินอะไร นั้น! เขาจะเป็นคุณชายเฉินได้ยังไงคะ?

หยางเสวรั้งหลี่เจิ้นกั๋วแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมา

“จำไม่ผิดแน่นอนครับ และคุณชายเฉินก็คือเงินเกอครับ! หลี่เจิ้นถั่วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้

หยางเสบู่ล้มถอยหลังไปสองก้าว คำพูดเมื่อกี้ของหลี่เจิ้นถั่ว เหมือนไม่ใช่คำพูด แต่เป็นสายฟ้าที่เปี่ยมไปด้วยนักทำลายที่ แข็งแกร่ง ทันใดนั้น มันได้ผ่าทำลายความหวังและความโหยหา ของตนทั้งหมด

ทันใดนั้นรู้สึกว่าตนได้สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว

“เสี่ยวเกอ! ”

อย่าพูดถึงว่าตอนนี้หยางเสว่เสียใจกับการตัดสินใจเลือกแค่

ไหน

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อเลิกกันแล้วก็อย่าได้มาพัวพันกันอีกเลยใช้ชีวิตต่อไปดีๆ ผมยังธุระที่ต้องจัดการ

เฉินเกอไม่ได้สนใจเธอต่อ เดินตรงเข้าไปด้านในของวิลล่าส ปาทันที

เหลือไว้แต่เพียงผู้คนที่ตกตะลึงอย่างงุนงงและหยางเสวีที่ เสียใจภายหลังเป็นที่สุด

“คุณชายเงินครับ คุณพูดถูกแล้วครับ ช่วงนี้วิลล่าที่หยุนกิ่ง เมาท์เทนแห่งหนึ่งจะทำการประมูลขายครับ คุณจะซื้อเหรอ ครับ? ”

ในห้องทำงาน หลี่เฉินกั๋วกำลังถามอยู่

พูดตามความจริง นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เจิ้นถั่วได้พบหน้าคุณ ชายเฉิน คิดไม่ถึงว่าคุณชายเฉินจะไม่เป็นอย่างที่ตนคาดเดาเอา ไว้

ตอนแรกเขาคิดว่าคุณชายเฉินเติบโตมาในฐานะที่ยากจนตั้ง นาน ถึงแม้จะรู้สถานะที่แท้จริงของตัวเองแล้ว ยังไงก็คงต้องใช้ เวลาสักพักหนึ่งในการปรับตัวถึงจะถูก

ควรจะปรากฏตัวในสภาพที่เป็นอายทำตัวไม่ถูกและใสซื่อต่อ หน้าทุกคน แต่สิ่งที่ทำให้หลี่เฉินกั๋วคาดไม่ถึงก็คือคุณชายเ นท่านนี้มีความกล้าหาญชาญชัย และให้ความรู้สึกถูกบีบคั้นจน ต้องสยบแทบเท้า

และความรู้สึกถูกบีบคั้นนี้ช่างรุนแรงเสียจริง มันทำให้เกือบ จะหายใจไม่ออก
“อืม ไม่เพียงแต่จะซื้อเท่านั้น ผมยังจะให้คุณรีบจัดหาทีม วิศวกรทันที เพื่อจะให้ไปขุดเจาะบริเวณด้านล่างของคฤหาสน์หยุ นนิ่งเมาท์เทน ด้านในดินมีก้อนหินมหึมาอยู่ก้อนหนึ่ง ซึ่งมี ประโยชน์ต่อผมมาก ให้เวลาคุณทำงานให้เสร็จภายในระยะ เวลาหกวัน ควรทำยังไงคงไม่ต้องให้ผมพูดเยอะใช่ไหม?

เฉินเกอกล่าว

“ผม……..ผมเข้าใจครับ! ”

ตอนแรกหลี่เฉินกั๋วอยากจะถามว่าทำไมถึงทำเช่นนี้ แต่พอจะ เอ่ยปากพูดก็กลับกล้ำกลืนคำพูดเสียเอง

เขารู้ว่าบางอย่างตัวเองสมควรจะถาม และมีบางคำถามที่ตน ถามไม่ได้

“คุณชายเฉิน ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ! ”

เขาตอบรับ

เมื่อสั่งการเรื่องนี้เสร็จแล้ว วันที่ต่อๆมาเฉินเกอแค่รอคอย เท่านั้น

แน่นอน การกลับมาในอดีตครั้งนี้ ไม่ใช่จะได้มาง่ายๆ ดังนั้นเขาจะถือโอกาสนี้เพื่อชดใช้ให้กับมู่หานที่เคยมองข้าม

ไป

ตอนนั้นตนพูดอยู่ตลอดเวลาว่า รอให้พวกเราแต่งงานกันแล้ว จะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย
แต่ตัวเองกลับทำอย่างนั้นไม่ได้

มู่หานก็เกิดเรื่องเสียก่อน สามารถพูดได้ว่าตนไม่เคยให้อะไร แก่เธอเลย ครั้งนี้เฉินเกอไม่ได้ไปคิดถึงเรื่องจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ เขาคิด

ว่าช่วงเวลาสั้นๆ ในหกวันนี้จะต้องทำให้มู่หานมีความสุขอย่าง

ล้นพ้นแน่นอน

จากนั้นเฉินเกอกกลับไปยังมหาวิทยาลัย

เขามาถึงร้านขายชานม “เถ้าแก่ ขอชานมแก้วหนึ่งครับ! ”

เฉินเกอกล่าว

นายนาย นายยังไม่จบอีกเหรอ? ยังคิดจะมาก่อความวุ่นวาย อีกเหรอ นายมีเงินไหมล่ะ?

เถ้าแก่กลัวมาก

“ไม่ต้องทอน!

ตอนนี้เฉินเกอล้วงธนบัตรหนึ่งร้อยหยวนให้แก่เขา

เถ้าแก่ตกตะลึง ไม่ใช่ว่าไปขโมยมานะ? ”

“ไอ้มารดาคุณเถอะ คุณทำชานมได้อร่อย แต่มีคำพูดที่ได้

สาระเกินไป รีบๆ!

เฉินเกอพูดอย่างเบื่อหน่าย
“ได้ครับ!

เถ้าแก่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ไม่ช้าก็ยื่นแก้วชานมให้เฉินเกอ หนึ่งแก้ว

เฉินเกอรับมาแล้ว จากนั้นก็เดินไปยังอาคารเรียนสาขาวิชา วิทยุกระจายเสียง

ในห้องเรียนของซูมู่หาน

บัดนี้เป็นช่วงเวลาเรียนมีครูผู้ชายคนหนึ่งกำลังสอนอย่างไม่ หยุดหย่อน

ทันใดนั้น ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก

นักศึกษาทุกคนต่างเงยหน้าไปมองที่ประตู

เห็นเงินเกอถือชานมเข้ามา ทุกคนต่างก็รู้สึกมึนงง เพราะคนนี้เป็นที่รู้จักกับเกือบทั้งมหาวิทยาลัยแล้ว ซึ่งเป็นคน ยากไร้ เขามาที่สาขาวิชาวิทยุกระจายเสียงทำไมกัน?

“มู่หานดูเร็ว คือเขา! ”

มู่หานกำลังจดบันทึกอย่างใจจดใจจ่อ ถึงคนสะกิดจึงได้สติขึ้น

เงยหน้าขึ้นมาคนผู้นี้ ใบหน้าเธอก็เริ่มรู้สึกแดงขึ้นมา

“นักศึกษาคนนี้มีเรื่องอะไรเหรอครับ? มาทำอะไรที่ห้องของ พวกเราครับ?
คุณครูถอดแว่นออก

ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เฉินเกอไม่ได้สนใจ มืออีกข้างล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง จากนั้น ก็เดินตรงไปยังด้านหน้าของซูมหาน

“นี่เป็นชานมที่ผมติดค้างคุณไว้ ตอนนี้คืนให้คุณครับ!

เฉินเกือวางชานมไว้ตรงหน้ามหาน

“อ้าว! ”

คนทั้งห้องต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน เด็กยากจนคิดจะจีบหงส์ขาว? โอ้โห เหมือนจู่ๆก็มีละครมา ฉายอยู่ตรงหน้า ดังนั้นทุกคนจึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง

“ไม่…ไม่ต้องคืน คุณรีบกลับไปเถอะ!

ซูมู่หานก็คิดไม่ถึงว่าจะมากะทันหันเช่นนี้ ขณะนี้จึงตกตะลึง พรึงเพริด และมีผู้ชายจำนวนมากกำลังส่งสายตาพิฆาตมายัง เฉินเกอ

“อันที่จริงผมยังติดค้างทุกอีกสองอย่าง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะ ชดใช้คืนให้คุณได้! ”

เฉินเกอมองเธอแล้วพูดอยากตั้งใจ

“สองอย่างอะไรเหรอคะ? ”

ซูมหานถามอย่างเขินอาย
“อันแรกคือค่ามั่นสัญญา และอีกอันคือดวงใจ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ