บทที่ 675 ครึ่งหนึ่ง

“แม่งเอ้ย นี่คนหรือเทวดา

เย่าหญิงอ้าปากค้าง แต่เขาไม่สนใจเลย พูดพร้อมกับตัวสั่น หากพลังของอาจารย์ทั้งสามและจองเป้ายังคงอยู่ใน จินตนาการของทุกคน เท่านั้น ก็เพียงแค่พวกเขาแข็งแกร่ง และว่องไว

สำหรับเงินเกออาวุธที่ล่องลอยมา สามารถตัดโต๊ะไม้ที่หนา หนักและพื้นพรมออกเป็นสองส่วน ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะ

จินตนาการได้ หลายคนมีความคิดเช่นเดียวกับเผ่าหนึ่ง “นี่ไม่ใช่วิชาเทวดา ดูเหมือนว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แปลก

ประหลาดชนิดหนึ่ง” อาจารย์ทั้งสามจ้องไปที่รอยบน

พื้น สักพักก็บ่นพึมพำออกมา

“ใครก็ตามที่ครอบครองศิลปะการต่อสู้แห่งวิชาลี้ลับ สามารถ

ฆ่าผู้คนได้จากระยะประมาณ30เมตร รวบรวมพลัง

พลังลมปราณทั้งหมด พลังของหมัดศักดิ์สิทธิ์ร้อยขั้น ฉันคิด เสมอว่ามันเป็นเพียงตำนานเล่าขาน ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นมัน

ด้วยตาของตัวเอง

ตอนนี้ถึงจะตายก็ไม่เสียดาย
เมื่อได้ยิน เสียงโห่ร้องอีกครั้ง ทุกคนก็หันมามองดู แต่จริง เป้าได้ถอยห่างออกไปแล้ว

“รีบถอยเร็ว!” จวงเป้าตะโกน

เขากำลังจะหนี?

แน่นอนว่าจวงเป้าต้องวิ่งหนี ตั้งแต่เห็นเฉินเกอใช้นิ้วแทนดาบ ฟาด หัวใจของเขาก็หล่นไปกองกับพื้นแล้ว

ไม่คาดคิดชายหนุ่มคนนี้ ไม่เพียงมีการบำเพ็ญปฏิบัติที่ล้ำลึก แม้แต่ทักษะการต่อสู้ของเขายังป้ามาก แค่เพียงวิชา

ดาบอย่างเดียว เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้อีกต่อไป!

นี่คือการหายใจก็สามารถฆ่าคน ใช้แรงลมแทนดาบ แม้แต่ จวงเป้าสิบคน ยังไม่เพียงพอสำหรับชายหนุ่มคนนี้ฆ่า

“เขาทำไมหนุ่มขนาดนี้ ก็สามารถเข้าถึงดินแดนแห่งนี้แล้ว มัน เหลือเชื่อมาก! เหมือนสมัยก่อนอาจารย์และคนอื่นๆ ที่มี

พรสวรรค์ อายุห้าสิบถึงจะขอบเขตเปิดปราณและเขาก็เป็น ฮีโร่ในต่างแดน และคนที่มีศิลปะการต่อสู้และภูมิหลังธรรมดา

ไม่

สามารถเรียนรู้ทักษะเวทมนตร์เทวดาเช่นนี้ได้?

คนในตระกูลจวงหันหลังและวิ่งหนี จวงเป้าคิดในใจ ร่างของเขาถอยเร็วมาก แต่เฉินเกอหัวเราะเยาะ
“จะหนีตอนนี้ มันคงสายไปแล้ว?”

ขณะที่เฉินเกอสูดลมหายใจอย่างแรง วิชาศุภรวิเศษก็เริ่ม ทำงาน และฝ่ามือของเขาก็กลายเป็นสีแดง จากนั้นเขาก็สะบัด

ทั้งสามชั้นรวมเป็นกลุ่มควบแน่นพุ่งออกไป เหมือนกระสุน พุ่ง ออกระยะทางกว่าสิบกว่าเมตร ไปชนด้านหลังของจวงเป้าจวง และคุณชายจวงทั้งสามคน

“อ๊ะ!” กรีดร้อง จวงสือซานกระอักเลือดออกมาแล้วกระเด็น ออกไป

จวงเป้าเหมือนโดนค้อนขนาดใหญ่ห้าร้อยกิโลทบ ตรงหน้า มืดสนิท และร่างของเขาก็กระเด็นออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว และ

ชน

กับกาแพง

“ภายในแข็งแรงและปล่อยออกมา ฆ่าคนอย่างรวดเร็ว เหมือนเทวาดา” อาจารย์ทั้งสามสั่นสะท้าน

ในตอนนี้เขาไม่สงสัยในตัวตนของชายหนุ่มคนนี้อีกต่อไป ดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบห้าปี เขากลายเป็นผู้เชี่ยวสูงสุด ของศิลปะการต่อสู้ เป็นยอดฝีมือที่ดูไม่ออกจริงๆ

ถ้ามีคนกล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขา เขาจะตบไปเจ็ดแปดครั้ง แม่ งเอ้ยอายุน้อยขนาดนี้จะ
เป็นปรมาจารย์ได้ไง และเป็นยอดฝีมือขอบเขตเปิดปราณที่ อายุต่ำกว่าสามสิบ นั่นคงเป็นหนุ่มอัจฉริยะ และคงไม่ใช่ขี้โม้ แบบนี้

เมื่อทั้งสามล้มลง สถานการณ์ก็พลิกกลับและคนของตระกูล จวงไม่กล้าที่จะขยับ

จากนั้นเข่าอีกก็ตั้งสติจากความตกตะลึง ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน รีบวิ่งไปขวางหน้าจวงเป้า เตะเขาอย่างรุนแรงและพูด

ด้วยรอยยิ้ม:

“เด็กน้อย แกคงไม่คาดคิดว่าจะมีวันนี้ใช่ไหม? สมัยก่อนฉัน สามารถขับไล่เจ้าเหมือนสุนัขเร่ร่อน วันนี้ฉันก็ยังสามารถฆ่าแก

ได้เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ

ทันใดนั้น เสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านหลังเขา

“จวงเป้ายังไม่ตาย แค่สลบไป ระวังจะเตะเขาจนตื่น

เยาอีกเหมือนโดนใครบางคนบีบคอ และเสียงหัวเราะก็หยุด ลงทันที

เขาหันหน้ากลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “น้องเฉิน ไม่ อาจารย์เฉิน คุณยังไม่ได้ฆ่าคนร้ายคนนี้เหรอ?”

เฉินเกอท่าตาเหลือก “ถึงยังไงเขายังเป็นยอดฝีมือขอบเขต

เปิดปราบความแข็งแกร่งภายในของเขาก็พอๆกับฉัน

ฉันอาศัยทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม จะฆ่าเขาได้อย่างไร แค่ทําให้เขาสลบแค่นั้นเอง”

หลังจากพูดเสร็จก็เดินไปที่จวงเป้า และตบตัวของเขาสองสาม ครั้ง:

“เอาล่ะ ฉันได้ทำลายจุดลมปราณของเขา ถึงเขาจะมีพลัง ภายในก็ไม่สามารถใช้ได้ชั่วคราว ต่อจากนี้ทุกอย่างก็ให้คุณ

จัดการเอง

“ได้ๆ วิธีการของอาจารย์เฉินนั้นยอดเยี่ยม เยากขอชื่นชม เย่าอีกพูดด้วยความประจบสอพลอ เขาซึ่งเป็นชาย

อายุสี่สิบหรือห้าสิบปีที่ทำท่าทางเช่นนี้ ทำให้ทุกคนอยาก หัวเราะเมื่อได้เห็น โดยเฉพาะท่าทางเมื่อกี้และตอนนี้

เฉินเกอส่ายหัวด้วยรอยยิ้มแหย่ๆ

วันนี้เข่าอีก ประสบความล้มเหลว ได้ผ่านชีวิตความตายมาร อบหนึ่ง เขาเลยสมศักดิ์ศรีของตัวเองไปนานแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากกอดขาของเฉินเกอให้แน่น

มียอดฝีมือเป็นที่พึ่ง ภายหน้าไม่ว่าจะมียอดฝีมือ ข้ามแม่น้ำมา จากไหนฉันเข่าอีกก็ไม่กลัว

แม่งเอ้ย ถึงพวกแกจะแข็งแกร่งกว่าแค่ไหนก็สู้อาจารย์เฉินที่ สามารถสังหารกลางอากาศได้?

เย่าอีกู่ร้องในใจ

“อาจารย์เฉิน การกดจุดลมปราณเช่นนี้ก็ไม่สามารถใช้พลังงานภายในจริงหรือ

โดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง

จุดกระจายไปทั่วร่างกาย เฉินะกดจุดหลักของเขา พลังงาน ภายในของเขาสามารถงานอีกต่อไป

ฉันวิธีการตามร่างกาย ให้พลังงานภายกระจัดกระจาย สามารถ

รวมตัวกันไม่สามารถพลังเฉินเกอพูด

อาจารย์ทั้งสามฟังอย่างตกตะลึง

เป็นเทวดาแน่นอน น่ามาก

และเพิ่งเฟยกับเย่าเพิ่งเหยาที่ว่า ตอนจับเขา ไม่แม้น้อย แม้ว่าพวกจะส่ง

ไป

ยังสถานที่อันตราย แต่ไม่มีร่องรอยของความหน้าของเขา แท้จริงแล้ว เขามีความแข็งแกร่งเช่นนี้

“เอาล่ะ เรื่องได้รับการควรทําตามสัญญา” เกอปรบของเขา

สัญญาเหรอ?หัวหน้าหุบเขา

มา และตอนเหมือนและตัวเองก็ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป เอาทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขาออกไป นี่มัน…….

“คุณคงไม่คิดกลับคำพูดหรอกนะ?” เฉินเกอขมวดคิ้ว ต้อง ตาเขม่นไปที่เย่าอีก

เล่าอีกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ตัวสั่นไป

“ไม่ต้องห่วง น้องเฉิน ทรัพย์สินครึ่งหนึ่ง แค่ทรัพย์สินครึ่ง หนึ่ง!” เย่าอีกู่กัดปากพูดด้วยความตื่นตระหนก

คนตระกูลเฉินคนนี้ ร้ายยิ่งกว่าจวงเป้าอีก ถ้าไม่ให้เขา เกรง ว่าตัวเองอาจต้องตาย

เขากำลังคิดหาวิธีรับมือ ในใจ

ในเวลานี้เฉินเกอมองไปที่เล่าอีก “ไม่กลับคำก็ดี เอาอย่างนี้ เอายาสมุนไพรสองสามอย่าง ให้ฉัน แล้วฉันจะนำมัน

กลับไปก่อน อีกอย่าง จัดยาปรับเลือดลม ฉันต้องใช้มัน!”

“ฉันจะรีบไปจัดการทันที!!

เย่าอีกพยักหน้าด้วยอารมณ์หดหู

จะทำยังไงดี? เป็นไปได้เหรอที่จะเอาครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินให้ หนุ่มคนนี้? เขามีค่าพอหรือ? ต้องรีบหาทางออกโดยเร็ว หุบเขา

ราชายาจะตกเป็นของเขาไม่ได้!

ตอนนี้ต้องรั้งเขาไว้

ในขณะที่กำลังคิด คิ้วของตัวเองมีความรู้สึกเย็น ราวกับว่ามีบางอย่างเข้ามาในสมองของเขา

เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นเงินเกอเอามือออกห่าง เขาแตะหน้าผากตัวเอง “น้องเฉิน คุณกำลังทำอะไร?

“ฉันเสกหนอนพิษเข้าไปในสมองคุณ ถ้าคุณรั้งฉันไว้ตอนนี้ และพอคุณคิดหาวิธีได้ แล้วจัดการกับฉันล่ะ เพราะนี่เป็น

ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของหุบเขาราชายา!”

เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้ม

“เป็น….นไปได้ไง?” เข่าอีก ตะลึง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ