บทที่665 เทือกเขาชี

คุยกับคุณลุงจนเที่ยงคืน

หลังจากกลับห้อง

เฉินเกอก็ไม่ได้หลับ

เขาต้องฝึกตน เพราะแม้เพิ่งจะถูกคุณลุงทำให้ตกใจหนีไป แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาอีกวันไหน

ขณะนี้ เฉินเกอนั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง

ในสมองของตนเอง ในตอนแรกอยู่ที่สุสานโบราณพระราชวัง ทะเลทราย ได้รับความทรงจําของของเทพมากไป

นี่คือวิธีเดินลมหายใจที่เก่าแก่

ตอนนั้นเฉินเกอเคยลองฝึก แต่ฝึกไปกี่ครั้งก็ไม่สำเร็จ นอกจากวิซาร่ายเวทและวิชาดูดจิตแล้ว ที่เหลือเฉินเกอก็ไม่ สามารถฝึกได้

แต่ตามที่คุณลุงพูด ตนเองก็เข้าขั้นรู้ชะตาแล้ว

ก้าวเข้าสู่ขั้นขอบเขตเปิดปราณแล้ว แต่ยังห่างจากขอบเขต เปิดปราณขั้นกลางไปเพียงก้าวเดียว

กำลังภายใน กับกำลังภายในหลังจากที่ขอบเขตเปิดปราณ แล้ว มันต่างกันมาก
เงินเกอเลือกฝึกวิธีการเดินลมหายใจเก่าแก่มาบทหนึ่ง เรียก ว่า (วิชาศุภรวิเศษ)

ด้านบน บันทึกไว้ชัดเจนมาก ว่าวิธีนี้ ประสิทธิภาพที่ดีที่สุดก็ คือสามารถเพิ่มความเร็วในการฟื้นฟูลมปราณ

เปลืองแรงน้อยแต่ได้ผลมาก!

และนี่ ก็เป็นสิ่งที่เฉินเกอต้องการในตอนนี้

สงบจิตใจ

เฉินเกอปรับลมปราณตามร่องรอยของกังฟู

เห็นได้ว่าหน้าอกของเขา เริ่มขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรง

แต่เวลาไม่นาน จากนั้นเดินเกอเข้าสู่สถานะโดยสมบูรณ์ จู่ๆก็มีอากาศสีม่วงจางๆปรากฏรอบๆตัวเขา และอากาศสีม่วง นี้ก็เปลี่ยนไปบางครั้ง

จากนั้นอกที่ขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรงของเฉินเกอก็เปลี่ยนไป ตอนที่เฉินเกอหายใจเข้า อากาศสีม่วงรอบๆผิวก็กลายเป็นสี

แดง

ตอนที่หายใจออก ก็กลับมาเป็นสีม่วง

แล้วก็มีลมหายใจสีครีมๆออกมาจากรูจมูกของเฉินเกอตอนที่ เขาหายใจออก

เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าร่างกายตนเองเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เพียงแต่รู้สึกว่าภายในจุดตันเถียน จุดเลือดลมที่อยู่ใต้สะดือ ประมาณสามนิ้ว)ของตนเอง มีลมหายใจวนเวียนอย่างต่อเนื่อง

ด้านนอกหน้าต่างห้อง

ก็มีร่างนึงยืนไพล่หลังมองดูเฉินเกออยู่

ก็คือคุณลุง

คุณลุงมองเฉินเกอแล้วพยักหน้า พร้อมกับมีรอยยิ้มปลื้มปีติ ปรากฏที่มุมปาก

“เสี่ยวเกอ อนาคตคุณต้องแบกรับภาระเยอะจริงๆ ไม่เพียงแต่ ชะตากรรมของตระกูลเฉินเท่านั้น ยังมีตัวคุณเองอีก หนทางยาก ลำบากนัก ก็หวังว่าคุณจะขยันเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ”

คุณลุงแอบพูดในใจ

แต่ทว่าเขาก็ต้องขมวดคิ้ว

“แต่ว่าน่าแปลกจริงๆ สรุปใครที่เป็นคนเปลี่ยนร่างกายและ พลังของเสี่ยวเกอ แล้วก็วิธีการเดินลมหายใจแบบโบราณที่เสี่ยว เกอเรียนรู้นั่นอีก ใครกันที่เป็นคนสอน?”

คุณลุงแปลกใจ

หลังจากที่ดูเฉินเกออาการดีขึ้นมาสักพัก คุณลุงถึงจะวางใจกลับห้อง เช้าวันรุ่งขึ้น
“ฮัว!”

เฉินเกอฝึกฝนทั้งคืน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจริงจังในการฝึก เฉพาะทางขนาดนี้

แต่ก่อน ด้วยเหตุของร่างกายและพลัง เขาจึงฝึกได้เล็กน้อย แล้วก็สามารถเอาชนะพวกไม่นางคงไม่ซางหลงใต้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ศัตรูที่เขาพบนั้นแข็งแกร่งเกินไป แสงสีม่วงก็ประกายในนัยน์ตาของเฉินเกอ

เขาลืมตาขึ้น

อีกอย่าง จึงฝึกมาคืนเดียว

เฉินเกอก็ต้องพบว่า อาการบาดเจ็บของตนเองดีขึ้นมาก อีก ทั้งกำลังภายในก็กลับมาแล้ว

“วิชาศุภรวิเศษช่างลึกลับมหัศจรรย์เสียจริง คิดไม่ถึงเลย ว่าการเดินลมหายใจแบบโบราณที่ท่านพี่เทพมอบให้ฉันนั้นจะมี ประโยชน์ขนาดนี้!”

รู้สึกว่าตนเองนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

เฉินเกอประหลาดใจ ตอนนี้เขารู้สึกหลงใหลในพลังที่เขาได้ครอบครอง

“เฉินเกอ! ออกมากินข้าวเช้า คุณลุงมีเรื่องจะพูดกับคุณ!”

ขณะนี้หลี่มู่มู่มาเคาะประตูห้อง
เฉินเกอยกมือขึ้น เล็งไปยังตำแหน่งของประตู

งอมือสูดหายใจ

ปัง!

ประตูเปิดออก

“อ๊ะ? คุณทำอะไร? ฉันตกใจหมด!”

ด้านหลม เห็นได้ชัดว่านางคิดไม่ถึงว่านอกจากคุณลุงแล้ว เงินเกอก็ยังสามารถใช้วิธีลึกลับเช่นนี้ได้

จึงตอบสนองกลับมาทันที ด้วยการถามอย่างประหลาดใจ

“เฉินเกอ คุณ…….พลังคุณกลับมาแล้ว?”

หลมปิดปาก ราวกับเห็นปีศาจ

“อื้อ ใช่ ฉันก็คิดไม่ถึงว่าวิธีการเดินลมหายใจนั้นจะมี ประโยชน์ขนาดนี้ มันล้ำค่ามากๆ!

เฉินเกอมองสองมือของตนเอง แล้วเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น

“คุณสอนฉันหน่อยได้ไหม?

ดวงตาของหลี่มู่มู่เป็นประกาย ตอนนี้นางชอบการเดินลม หายใจที่คุณลุงกับเฉินเกอฝึกเสียแล้ว

“ได้ ไว้วันหลังมีโอกาส ฉันจะเลือกสิ่งที่เหมาะกับคุณมาให้ คุณฝึก แล้วก็จะสอนคุณ!”

เฉินเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม
สําหรับหลม เฉินเกอก็มองนางเป็นเพื่อน แน่นอนว่าต้องไม่มีการหลีกเลี่ยงอะไร

เพียงแต่ว่าวิชาศุภรวิเศษ ที่เหมือนกับอักษรรูนนั้น จะต้อง เข้าใจมันอย่างดี ตรงนี้เกรงว่าหลี่จะฝึกฝนไม่ได้

สำหรับอันอื่นที่ง่ายๆ ตนเองนั้นสามารถสอนให้ได้

หลมู่ทำหน้าตื่นเต้น: “ได้ นี่คุณพูดละนะ!ฮ่าๆๆ!”

ทั้งสองคนมายังห้องโถงด้วยกัน

คุณลุงได้ทำข้าวเช้าเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นร่างกายของเฉินเกอมีการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน

คุณลุงก็แค่ชำเลืองมอง ไม่ได้แปลกใจอะไร

“กินข้าวเถอะ กินเสร็จแล้วเสี่ยวเกอร์ไปสถานที่ที่นึง เพื่อแลก สมุนไพรสองสามชนิดมา

คุณลุงพูด

“คือเครื่องปรุงยาที่ให้ซีนซีนใช้สำหรับลบรอยแผลต่อกระดูก หรือ? วันนี้ฉันก็คิดเช่นนั้นอยู่พอดี ดูว่าจะสามารถเข้าไปเขาแล้ว หาสมุนไพรเหล่านี้เจอได้หรือไม่!

เฉินเกอพยักหน้า

“สมุนไพรพวกนั้นหายากมาก นี่มีจดหมายฉบับนึง ฉันกับคุณ ของหุบเขาหุบเขาราชายาที่เทือกเขาสนิทสนมกันมาก คุณไปแทนฉันที แล้วก็เอาสมุนไพรสองสามชนิดนี้กลับมา

คุณลุงหยิบจดหมายออกมา

เรื่องของนซีน เกิดขึ้นเพราะเขา เฉินเกอจึงทำอะไรโดยไม่

ลังเล

“อีกอย่างเสียวเกยังจําที่ลุงพูดกับคุณเมื่อวานได้หรือไม่?”

เฉินเกอพยักหน้า: “ฉันจำได้ คุณลุงท่านพูดว่า พลังของคนมี ขีดจํากัดเสมอ ฉันเข้าใจ!”

คราวนี้เรียกตนเองให้ไปที่หุบเขาราชายา เพื่อส่งจดหมาย แลกยา จุดประสงค์แอบแฝงของคุณลุงนั้น เฉินเกอรู้และเข้าใจดี

“แต่เทือกเขาชีนี้ เหมือนว่าฉันจะไม่เคยรู้จัก พวกเขาก็เป็น ตระกูลฝึกฝนมนต์ลี้ลับหรือ?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว

“ใช่ คือตระกูลฝึกฝนมนต์ลี้ลับเหมือนกัน เพียงแต่ว่านอกจาก

ศิลปะการต่อสู้แล้วพวกเขายังชื่นชอบวิชาลี้ลับกลั่นยาอายุวัฒนะ

ดังนั้นพวกเขาจึงเก็บสะสมเครื่องปรุงยาทุกอย่าง และที่ที่เทือก

เขาอยู่นั้น ก็อยู่ในกลุ่มเทือกเขาที่คุณเห็น มีรวมกันทั้งหมด

เจ็ดหุบเขา หุบเขาราชายาก็คือหนึ่งในนั้น! ต่อหน้าสาธารณะ

พวกเขาก็มียอดฝีมือขอบเขตเปิดปราณขั้นสุดท้ายมากมาย มี

จดหมายฉบับนี้ ฉันคิดว่าคุณของหุบเขาหุบเขาราชายาควรจะไว้

หน้าพวกเรา แล้วก็ให้เครื่องปรุงยาแก่เรา!”

“ฉันทราบแล้ว กินข้าวเสร็จจะรีบไปทันที!!
หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินเกอก็เดินตามเส้นทางเข้าเขา แล้ว หาหุบเขาที่คุณลุงให้มา

วิธีการกลั่นยาอายุวัฒนะ เฉินเกอก็จำไว้ในสมองแล้ว

เพียงแต่ไม่รู้ว่า วิธีการกลั่นยาอายุวัฒนะที่อยู่ในความจำของ ตนเอง เมื่อเทียบกับวิธีการกลั่นยาอายุวัฒนะของตระกูลฝึกฝน มนต์ลี้ลับแล้วจะเป็นยังไง

เฉินเกอใช้วิชาตัวเบา ด้วยความเร็วที่เร็วมาก

ภูเขาลูกนี้ชื่อว่าภูเขาหยาง มีกลุ่มเทือกเขาซับซ้อนใหญ่โต เชื่อมโยงไปยังเมืองใกล้เคียงเจ็ด แปดเมือง

ความเร็วของเฉินเกอเร็วที่สุดแล้ว

แต่ตอนที่ถึงหุบเขาราชายา ก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว

หุบเขาราชายาอยู่ภายในซอกเขา ที่นี่มีถนนเส้นนึง ที่นำไปสู่ โลกภายนอก

ส่วนที่ตั้งปากทางซอกเขา กลับเต็มไปด้วยรถหรู ที่นี่มีความเห็นเกี่ยวกับการกลั่นยาอายุวัฒนะ

ท่านชนชั้นใหญ่ที่ร่ำรวยระดับโลก หลายคนมาเพื่อขอยา

แน่นอนว่าเรื่องนี้ดำเนินการอย่างเป็นความลับ ไม่เคยมีสื่อใด กล้ามาเผยแพร่

เฉินเกอถูกลูกศิษย์สองคนขวางไว้ตรงปากหุบเขา
หลังจากหยิบจดหมายออกมา

ไม่นานก็มีชายวัยกลางคนคนนึงวิ่งพุ่งออกมาอย่างตื่นเต้น

“คุณคือลูกศิษย์ของผู้มีพระคุณหรือ?”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นสวมชุดสูท หลังจากวิ่งออกมา ก็มามอง เฉินเกออย่างสนิทสนม

“ฉันชื่อเย่าหมิง แต่ก่อนขับรถให้ท่านคุณของหุบเขา ปีนั้น ผู้มี พระคุณได้ช่วยฉันกับท่านคุณของหุบเขาไว้”

เย่าหมิงพูดอย่างตื่นเต้น

ผู้มีพระคุณที่เขาพูด น่าจะคือคุณลุง

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าตนเองเป็นลูกศิษย์ของคุณลุง

แต่นี่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกัน

“สวัสดีคุณเข่า พวกเราต้องการเครื่องยาสมุนไพรสามชนิดนี้ อย่างเร่งด่วน!”

เฉินเกอกล่าวบอกจุดประสงค์การมาที่นี่อย่างชัดเจน

“…….ที่นี่พูดคุยไม่ค่อยสะดวก น้องชาย เชิญตามฉันมา เย่าหมิงลังเลรู้สึกผิดเล็กน้อย

จากนั้นก็ลากแขนเฉินเกออย่างสนิทสนม ให้เดินไปทางใน

หุบเขา

ส่วนลูกศิษย์สองสามคนที่อยู่ตรงปากหุบเขา ไม่วายตำหนิมองเฉินเกออย่างดูถูก

คิดในใจว่าคนบ้านนอก มาจากไหน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ