บทที่ 8 เสียค่าชดเชยมหาศาล

สวีตงพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา: “ก็คือเขา!”

ทันใดนั้น สีหน้าของหนิงฝานก็เปลี่ยนมาเป็น สีหน้าที่มีความสนุก เดิมที่จะจับมือกับเฉินเกอเขาก็เก็บ กลับไป

กลับกลายเป็นตบไหล่ของเฉินเกอแล้วพูดว่า :

“น้องเฉินเกอเหอะเหอะ ได้ยินชื่อของนายมา นานมากแล้ว แฟนเก่าของนายผมก็เคยเห็น สวยมาก เลย ขอโทษนายแทนเพื่อนของผมที่ไปแย่งแฟนนาย ณ ตรงนี้ด้วยนะ ”

“ใช่แล้ว ต่อไปหากนายมาเที่ยวถนนการค้าจิน หลิง ก็แจ้งชื่อของผมไป แจ้งชื่อของผมจะได้ส่วนลด

30%!”

หนิงฝานพูดเสียงเรียบๆ เพื่อแสดงความขอโทษ

“พี่หนิงฝาน แจ้งชื่อพี่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะ คนยากจนคนนี้ ไม่มีปัญญาซื้อของที่ถนนการค้าที่นี่ หรอก!”

ในตอนนี้ ผู้หญิงสองสามคนที่อยู่ข้างจ้าวยีฟาน พูดพร้อมปิดปาก

“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง ผมล่วงเกินไปเอง! เมื่อก่อน ได้ยินลู่หยางบอกว่าชอบแฟนของคนยากจนคนหนึ่ง ผมคิดว่าแฟนของเขาไม่สวยเท่าไหร่ แต่ปรากฏว่าวันนั้น เห็นที่มหาวิทยาลัยของพวกนาย สวยดีนะ ดังนั้นจึงคิด ไปเองว่าน้องเฉินเกอร่ำรวยมาก!” หนิงฝานพูดพร้อม หัวเราะ

“เป็นไปได้อย่างไร ฮาฮา..” สวีตงหัวเราะ : “ตอนแรกพี่ฝานเสนอความคิดให้ลู่หยางเด็กแสบคนนั้น นัดหยางเสว่สาวสวยคนนั้นออกมาใช้เงินทุ่ม ผลปรากฏ ว่าลู่หยางกลับไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการคุยด้วยวีแชท หยางเสว่ก็ตกลงแล้ว!”

ในตอนนี้ หยางฮุยกลุ่มเพื่อนในหอพักของเฉินเก อโมโหขึ้นหน้าแล้ว

แม้ใบหน้าของหม่าเสี่ยวหนานเต็มไปด้วยความ

โมโห

“พวกนายหมายความว่าอย่างไร? มีเงินก็ดีเลิศ แล้วหรอ?”

หยางฮุยลุกขึ้นมาตะโกนออกไป

หนังตาของหนิงฝานกระตุกหนึ่งครั้ง : “เพื่อน ไม่ใช่เรื่องเงิน ตอนนี้ ใครสามารถให้ความรักและ ปกป้องผู้หญิงได้ คนนั้นถึงจะคู่ควรในการครอบครอง สาวสวย! ให้จ้าวยีฟานคนสวยพูดสิ ผมพูดถูกหรือ เปล่า?”

จ้าวยีฟานณ ตอนนี้จ้องมองไปที่บุคลิกของหนิง ฝ่านตลอด

หนิงฝานเผชิญกับปัญหาได้อย่างมีสติ มีความสุภาพมาก

บวกกับภาพลักษณ์ที่ไม่ดีที่มีต่อเฉินเกอเธอจึง พยักหน้าเล็กน้อย

เธอเคยเห็นหยางเสว่ คนอย่างเฉินเกอไม่คู่ควร เลยแม้แต่นิดเดียว

“พวกนายรู้สึกว่า คนจนก็สมควรตาย? คนจนใช่ คนใช่ไหม? พวกนายร่ำรวย ก็สามารถไปทำลายความรัก ของคนอื่นได้งั้นหรอ? ก็สามารถล้อเล่นกับความรู้สึก ของคนอื่นได้งั้นหรอ?”

ณ ตอนนี้ เฉินเกอที่อดทนมาโดยตลอดยืนขึ้น

ตาเขาแดง กำหมัดแน่น

มองไปที่หนิงฝานด้วยความโกรธเคือง

พวกเขามักจะกลั่นแกล้งตัวเอง เสียดสีตัวเองมา

ตลอด

เดิมที่เฉินเกออยากจะอดทนไว้ เพราะอย่างไร เสียวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวหนาน

แต่ตอนนี้ เฉินเกออดทนไม่ไหวแล้ว!

ส่วนจ้าวยีฟานมองดูเฉินเกอด้วยความรังเกียจ คนๆนี้ไม่เพียงแค่ยากจนเท่านั้น อีกทั้งยังไม่มีความ อดทนอีก คนอื่นแค่ต่อว่าเขาไม่กี่ประโยคก็ทนไม่ได้

แล้ว?

หวงเหมาที่อยู่ข้างๆก็โมโหขึ้นมา
“เฉินเกอแม่งเอ๊ยนายกล้าพูดแบบนี้กับพี่ฝานหรอ นายเก่งมาจากไหน? ”

เพื่อแสดงความสามารถของตัวเองต่อหน้าหนิง

ฝาน

หวงเหมาหยิบขวดเหล้าขึ้นมาหนึ่งขวด แล้วโยน ไปที่เฉินเกอ

เขาตบตีเฉินเกอก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นอยู่ต่อหน้าหนิงฝานคุณชายหนิง

“เฉินเกอระวัง!”

หยางฮุยมือไวตาไว รีบดึงเฉินเกอมาด้านข้าง

โดยเร็ว

ขวดเบียร์ข้ามไปเป็นเส้นโยนของหนึ่งเส้น บิน

ตรงออกไป

“บูม!” ดังขึ้นหนึ่งเสียง

ตู้ปลาฮวงจุ้ยขนาดใหญ่ที่วางอยู่ประตูแตกไป พร้อมกับเสียง!

ซูซ่า!

ตกลงบนพื้นหมด

“นี้.”

หวงเหมานิ่งไปครู่หนึ่ง

สีหน้าขาวซีด
แม้สวีตงกับหนิงฝาน หนังตาก็กระตุกเช่นกัน

“แม่งเอ้ย! นี้คือปลาฮวงจุ้ย แพงมากเป็นพิเศษ เลยนะ!”

สวีตงจ้องไปที่หวงเหมา น้ำเสียงมีความตื่นตกใจ เล็กน้อย

หวงเหมากลืนน้ำลายลงไป

“พี่ตง พี่ฝาน ผมไม่คิดว่าเฉินเกอคนยากจนคนนี้ จะหลบหนี ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!”

พูดจบ หวงเหมาจ้องมองไปที่เฉินเกออย่าดุเดือด

“นั่นสินะ โทษหวงเหมาไม่ได้หรอก เฉินเกอทน

เจ็บหน่อยสิ ไม่เช่นนั้นแล้วก็แค่ให้เงินนาย นายจะหลบ อะไรกัน?”

ผู้หญิงหลายคนตกใจแทบแย่ ไม่มีอะไรสงสัย พวกเธอต่างก็โทษว่าเป็นการหลบหนีของเฉินเกอ!

“เกิดอะไรขึ้น?”

ทันใดนั้น พนักงานที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียง รีบ เรียกผู้รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งเข้ามา

เห็นตู้ปลาฮวงจุ้ยของห้องสูทวีไอพีแตก

หัวหน้าผู้รักษาความปลอดภัยจ้องมองกลุ่มคนที่ อยู่ข้างในห้อง

“แม่งเอ้ย ใครเป็นคนทำ?”

ฮวงจุ้ยฮวงจุ้ย นี้เป็นปลาฮวงจุ้ยของมาเลเซียข้างในนันมีหลากหลายอย่าง สาเหตุหลักก็คือแพงมาก เหลือเกิน!

โดนตีแตกไปแล้ว! ทั้งยังเป็นช่วงที่เขาเข้าเวร

หัวหน้าผู้รักษาความปลอดภัยอึ้งไปเล็กน้อย

“พี่เปียว เข้าใจผิด! ถ้าไม่อย่างนั้นผมไปพูดคุยกับ พี่เฟยหง?”

เมื่อหนิงฝานเห็น หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมัวนเอา

ไปให้โดยตรง

จางเปียวยกมือขึ้นมาหยุดไว้ “เฮ้อ? คุณชายหนิง ไม่ต้องเข้าใจหรือไม่เข้าใจหรอก ราคาของตู้ปลาฮวงจุ้ย นี้นายก็รู้ เรื่องนี้ผมช่วยไว้ไม่ได้ ต้องรีบติดต่อผู้จัดการ ทันที!”

ทันใดนั้น จางเปียวพูดกับเครื่องสื่อสารวิทยุหนึ่ง ประโยค

ไม่นานนัก ก็มีคนอายุ30กว่า พาผู้ชายกลุ่มหนึ่ง เดินเข้ามา

เขาก็คือผู้จัดการของตี้หวางKTV หลี่เฟยหง

“พี่เฟยหง!” หนิงฝานยิ้มเล็กน้อย

หลี่เฟยหงมองดูความเละเทะที่อยู่บนพื้น ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “เสี่ยวฝาน นายทำอะไร? จะ พังที่ของผมหรอ?”

“กล้าที่ไหนกันพี่เฟยหง! เพียงแค่เพื่อนของผมไม่ระมัดระวัง ทำให้ตู้ปลาฮวงจุ้ยแตก!”

หนิงฝานมีความเกรงอกเกรงใจ

แม้ว่าพี่เฟยหงจะเป็นเพียงผู้จัดการคนหนึ่ง แต่ ทุกคนที่อยู่ถนนการค้าจินหลิงต่างก็รู้ว่า เขาเป็นคนที่หลี่ เจิ้นกั๋วผู้จัดการหลี่ปั้นมากับมือ เป็นคนสนิทของผู้จัดการ หลี่

แม้แต่พ่อของตัวเองเมื่อเจอเฟยหง ก็มีความเกรง อกเกรงใจมาก!

ในขณะนี้หวงเหมาก็กลืนน้ำลายลงไปแล้วลุกขึ้น มา : “พี่เฟยหง เมื่อกี้นี้ผมมีอารมณ์โมโห ใช้ขวดเหล้า ทุบเขา แต่เขาหลบหนีไป จึงทำให้ตู้ปลาฮวงจุ้ยแตก!”

เฟยหงจ้องไปที่หวงเหมา

ทันใดนั้น เขาก็เตะหวงเหมากระเด็น หยิบขวด เหล้าขึ้นมาหนึ่งขวดแล้วทุบลงบนหัวของหวงเหมาแตก

“แม่งเอ้ย! ถึงโมโหหรอ กูก็โมโหเช่นกัน!”

“อา!”

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตกใจกันแทบแย่

“เรื่องนี้จะทำอย่างไรกัน? ตู้ปลาฮวงจัยชุดนี้เอา ไว้ตกแต่งห้องนี้โดยเฉพาะ ทำลายมันเดิมทีเก็บค่าเสีย หาย2เท่า 4แสน แต่ตอนนี้ เห็นแก่พ่อของเสี่ยวฝ่าน ชดเชยตามราคาเดิม 2 แสนก็พอ! แล้วอย่าบอกว่าพี่เฟย หงไม่ไว้หน้านาย!”

พูดจบ หลี่เฟยหงใส่มือทั้ง2ข้างเข้าไปในกระเป๋าเสือ แล้วเดินออกไป

มีบอดี้การ์ดสองนายเฝ้าอยู่ข้างหน้าประตู

“ทำอย่างไร? พี่ตงพี่ฝาน ผมเหลือเพียง 5 พัน เหรียญแล้ว!” หวงเหมาใช้มือปิดหัวที่มีเลือดเต็มไปหมด แล้วลุกขึ้นมา

สวีตงคำนวณไปคำนวณมา: “ที่ผมเหลือ5หมื่น! แม่งเอ้ย นั้นมันเงินสำหรับใช้จ่ายในเดือนหน้าของกู”

หม่าเสี่ยวหนานโมโหจนแทบบ้า

แต่ตอนนี้ อย่างไรเสียทุกคนต่างก็มาฉลองวัน เกิดให้เธอ

เป็นไปไม่ได้ที่เกิดเหตุแล้ว เธอจะไม่สนใจ

ทันใดนั้นเธอพูดว่า: “ฉันยังมีอีก1หมื่นกว่า!” คนในห้องสูท10กว่าคน ทุกคนสมทบทุนกันแล้ว แม้แต่จ้าวยีฟานก็เอาออกมาหมื่นกว่า

ผลสุดท้าย ก็ยังสมทบทุนกันไม่ถึง1แสนเหรียญ

“พวกนายคิดหาวิธีก่อน ผมไปหาพี่เฟยหง ดูสิว่า เขาสามารถอะลุ้มอล่วยให้ได้หรือเปล่า!”

หนิงฝานพูดมาประโยคหนึ่ง แล้วก็เดินออกไป

อะลุ้มอล่วยอะไรกัน เขาไม่อยากรับสินบนที่ไม่ เป็นธรรมกับตัวเองหรอก คนในห้องสูท ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเลย

“วันเกิดของฉันไม่ควรฉลอง! ฉันโทรศัพท์หาพ่อของฉันก็แล้วกัน!”

หม่าเสี่ยวหนานกระทืบเท้าด้วยความร้อนรน

จ้าวยีฟานหยุดเธอเอาไว้: “เสี่ยวหนานจะให้เธอ มารับผิดชอบเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ใครเป็น คนก่อเหตุ คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ” พูดจบเธอก็หันไป มองเฉินเกอ

“เฉินเกอหากนายไม่ได้เป็นคนเริ่มพูดจาแบบนั้น กับพี่หนิงฝาน หวงเหมาจะทำร้ายนายมั้ย? เป็นยังไงละ? ตอนนี้ไม่โมโหแล้ว อารมณ์ของนายละ?”

จ้าวยีฟานพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“นั่นสิ”

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเริ่มคล้อยตาม

หม่าเสี่ยวหนานรีบพูดว่า : “ขอร้องพวกเธอละ อย่าไปต่อว่า เฉินเกออีกจะได้ไหม เงินนี้ พวกเธอไม่ต้อง จ่ายเลยสักคน วันเกิดของฉัน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เงินนี้ ฉันจ่ายเอง!”

พูดจบ หม่าเสี่ยวหนานก็เริ่มโทรศัพท์กลับไปที่

บ้านของเธอ

ส่วนกลุ่มประธานหอหยางฮุยพวกเขาแม้อยากจะ ช่วย แต่พวกเขาได้เงินค่าครองชีพเดือนละ1พันกว่า แม้ว่าตอนนี้เฉินเกอจะรู้สึกโมโหมาก

โดยเฉพาะหนิงฝาน สวีตงกับหวงเหมา
แต่ เมื่อเห็นหม่าเสียวหนานเป็นเช่นนี้ เฉินเกอก็ ทนไม่ได้

แม้ร้านนี้จะเป็นของตัวเอง แต่หลี่เฟยหงนั้นก็ไม่รู้ จักตัวเอง

เฉินเกออยู่ในห้องสูทก็ไม่สะดวกโทรศัพท์ให้หลี่ เจิ้นกั่ว

ทันใดนั้นพูดเบาๆว่า : “ผมไปห้องน้ำสักครู่!”

พูดจบ เฉินเกอก็เดินออกไป

หลังจากที่เฉินเกอเดินออกไปแล้ว กลุ่มจ้าวยีฟาน : แทบจะเบิกตากว้าง

“ให้ตายเถอะ ฉันจ้าวยีฟานโตขนาดนี้แล้ว เคย เจอคนที่ไร้ความสามารถ แต่ไม่เคยเจอคนที่ไร้ความ สามารถขนาดนี้! เทียบไม่ได้แม้แต่กับผู้หญิง หนีไปเฉย เลย?”

ส่วนเฉินเกอตอนนี้อยู่ในห้องน้ำแล้ว

มีเขาเพียงคนเดียว ผู้รักษาความปลอดภัยก็ไม่ พูดอะไร

ภายในห้องน้ำ

“พี่เจิ้นกั่ว”

“คุณชายเฉิน! เรียกผมว่าเจิ้นกั๋วก็ได้แล้ว ท่านมี อะไรจะมอบหมายครับ?”

“ที่ผมประสบปัญหาเล็กน้อย..”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ