บทที่660 เคราะห์กรรม

“เรียกคนมา แล้วจับตัวคุณหนูใหญ่ไปขังเอาไว้ในห้อง เฝ้ากัน อย่างใกล้ชิด ตั้งแต่วันนี้ไป ห้ามให้ออกมาจากห้องแม้แต่ก้าว เดียว!”

หญิงชราเยวคือแห่งตระกูลออกคำสั่ง แล้วหยู่เชียวก็ถูก นำจับไปขังเอาไว้

กับเฉินเกอ ในครั้งนี้ เธอจะต้องทำให้ได้

เวลานี้ ดึกมากแล้ว

เฉินเกอรู้แผนการที่กองกำลังอำนาจทั้งสามแห่งจะมาจับตัว เขาแล้วนั้น ก็ไม่กล้าที่จะหยุดอยู่นิ่ง รีบออกไปอย่างเร่งรีบ

บ้าระห่ำ

เขาวางแผนเอาไว้ว่าจะไปหาเถียเจ๋งก่อน หลังจากนั้นก็จะพา เขาไปด้วย แล้วทั้งสองคนก็จะไปจากที่แห่งนี้

ขณะที่เฉินเกอกำลังจะออกไปจากนอกชานเมืองนี้นั้น

ป่ารอบๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในทันใด

ราวกับว่ามีสัตว์บางอย่างที่วิ่งเข้าไปในป่า ทำให้ใบไม้บริเวณ รอบๆนั้นขยับเคลื่อนไหวขึ้นมา

เฉินเกอหยุดเดิน
เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ และบอกเขาว่า บริเวณใกล้ๆนี้มีคนอยู่

และเวลานี้เอง ความหนาวเย็นเข้ากระดูกนี้ได้ห่อหุ้มร่างของ เฉินเกอเอาไว้ในทันใด และล็อคตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนา ตั้งแต่ทางด้านหลังของตัวเอง จนปกคลุมไปทั้งร่างกาย ตัวเขาเองนั้นถูกคนจ้องมองอยู่อย่างนั้นหรือ? เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเฉินเกอ

บรรยากาศที่เยือกเย็นนี้ช่างบีบคนได้ยิ่งขึ้นไปอีก

ความรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้ ไม่เคยมีมาก่อนเลย ราวกับว่า ร่างกายของตัวเองนั้น จะสามารถส่งสัญญาณประเภทหนึ่งออก มาได้อย่างไรอย่างนั้น

เงินเกอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

แล้วถึงได้เห็นว่าทางด้านบนต้นไม้ใหญ่ข้างๆตัวเขา ชายร่างใหญ่สูงถึงสองเมตร กำลังยืนกดอกอยู่ตรงด้านบน อาศัยแสงจากพระจันทร์จางๆนี้ เฉินเกอมองเห็นได้อย่าง ชัดเจน

ใบหน้าของเขา ปรากฏให้เห็นสีดำๆม่วงๆ ริมฝีปากนั้นเป็นสี ม่วงเข้ม แต่ดวงตากลับเป็นสีแดง

บริเวณรอบๆร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศสีดำ
มีชีวิตอยู่เหมือนกับศพอย่างไรอย่างนั้น

เขากำลังจ้องมายังตัวเขาอย่างไม่ขยับไปไหน

ร่างของเขาแผ่ความหนาวเย็นจนอิ่มแทงลงไปในกระดูก เป็นเพราะเขา! นั่นก็

“เฮเลี้ยง?”

ในใจเฉินเกอรู้สึกหวาดผวา

แล้วจิตใต้สํานึกของเขาทำให้เขาต้องก้าวถอยหลังไป

เพียงแค่เห็นพลังที่แสดงออกมาของเขาแล้ว ก็ได้กดเงินเกอ เอาไว้หมดแล้ว

เสียงเบาๆเสียงหนึ่งดังขึ้น ก็เห็นร่างใหญ่ของเฮเลี้ยง เหยียบ ลงบนกิ่งไม้และใบไม้เบาๆ

หลังจากนั้นทั้งตัวก็ราวกับถูกกระสุนใหญ่พุ่งตรงมายังร่างของ

เฉินเกอ

ความเร็วนั้นเร็วมาก

พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

สัญญาณเตือนอันตรายดังขึ้นในหัวของเขา

เฉินเกอพยายามอย่างเต็มที่ รีบถอยหลังไปปัง!
เฮเลี้ยงกระโดดลงมาที่พื้น พื้นสั่นไหวขึ้นมา สองมือของเขาปรากฏออกมาให้เห็น

สองมือของเขานั้น ราวกับกรงเล็บสิบนิ้วนั้นทำมาจากเหล็ก พื้นผิวสีดำสนิท แต่ละนิ้วนั้นแหลมเหมือนกับเขี้ยวที่อยู่ในปาก ของหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น

เหมือนกับที่หมู่เซียวบอกตัวเองเอาไว้แบบนั้น เขาไม่ใช่คน แต่เป็นอาวุธอย่างหนึ่งที่ดัดแปลงมาจากศพ

“คิดจะหนี? ไม่ง่ายแบบนั้นหรอก? ไปกับฉัน! เจ้านายฉันกับ

คุณนายท่านกู่กําลังรอแกอยู่!”

เฮเลี้ยงเปล่งเสียงที่เหมือนกับอีกาดังออกมา

เอ่ยพูดไปพลาง แล้วรีบเดินไปยังเฉินเกอพลาง

กองทัพแตกสลาย!

และเฉินเกอกใช้พละกำลังภายใน พยายามที่จะเซ่นไหว้บูชา

กองทัพที่แตกสลายไปแล้ว

กองทัพแตกสลายนี้ได้รับการทำพิธีแล้ว

ส่วนเฮเลี้ยงนี้ทั้งร่างกายของเขานั้นราวกับหุ้มด้วยเหล็ก

อย่างไรอย่างนั้น

วิธีเดียวที่จะจัดการกับเขา ก็คือการสลายกองทัพ

ความเร็วของกองทัพนั้นรวดเร็วมาก ลำแสงหนึ่งพุ่งตรงไปยัง คอของเขา
เปรี้ยง!

แต่คิดไม่ถึงว่า อาวุธที่ใช้ในการทำลายกองทัพโดยปกตินั้น เวลานี้จะถูกเฮเลี้ยง ใช้นิ้วเพียงสองนิ้วหนีบเอาไว้ได้

“ไปกับฉัน!”

เขาทิ้งพวจวินลงบนพื้น

แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นซาอีกครั้ง

เฉินเกอเบิกตาขึ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ บุคคลนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

หลังจากนั้นก็มองดูร่างที่สั่นของเขา

พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

มือใหญ่ที่มีพละกำลังนั้น ฟาดลงมาที่เฉินเกอ

เฉินเกอที่หลบไม่ทันนั้นถูกเขาโจมตีเข้า ทำให้ลอยกระเด็น ออกไปเลย

กล้ามเนื้อและกระดูกทั่วทั้งร่างกายขา ลำคอมีความรู้สึก

แปลกไป แล้วเลือดก็พุ่งออกมา

อวัยวะภายในราวกับถูกพลังจากฝ่ามือที่ฟาดลงมานี้ ทำให้ เคลื่อนตำแหน่งไปจากเดิมแล้วอย่างไรอย่างนั้น

ร่างล่วงลงบนพื้น แล้วหมุนไปหลายรอบถึงจะหยุดลงได้

เฉินเกอพยายามที่จะรวบรวมพละกำลังภายในของตัวเอง แต่กลับพบว่า ได้ถูกเขาทําลายไปแล้ว ตัวเองบาดเจ็บหนัก จนไม่ สามารถรวบรวมพลังได้

แย่แล้ว!

หรือครั้งนี้ตัวเองจะต้องมาล้มลงที่เมืองเมืองไม่อย่างนั้นหรือ?

หยกแขวน?

เงินเกอขอความช่วยเหลือ หวังว่าหยกแขวนจะสามารถช่วย ชีวิตตัวเองได้ในช่วงเวลาที่วิกฤตเช่นนี้เหมือนกับเมื่อก่อน

แต่ครั้งนี้ ไม่ว่าตัวเองจะตะโกนร้องอย่างไร หยกแขวนก็ไม่ได้ มีการเคลื่อนไหวสะทกสะท้านใดๆเลย

เฮเลี้ยงเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เป็นชา

แล้วยกตัวเฉินเกอที่บาดเจ็บหนักขึ้นมา

“แกจะฆ่าฉัน ฉันจะทรมานแก หลังจากนั้นก็ค่อยพาแกไปหา เจ้านายกับคุณนายท่าน!!

เฮเลี้ยงเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

หลังจากนั้นก็เหวี่ยงเฉินเกอลอยออกไป ทุ่มลงโดนต้นใหม่ต้น ใหญ่เจ็ดแปดต้นแล้วถึงได้หยุดนิ่ง

เฉินเกอรู้สึกว่าได้ยินเสียงกระดูกที่กำลังเคลื่อนที่ของตัวเอง

ไม่มีความรู้สึกใดๆแล้ว

และเฮเลี้ยงนั้นก็ยังคงไม่มีความคิดที่จะยอมปล่อยเงินกอไปง่ายๆ

ดูท่าทางของเขา เพียงแค่เงินเกือยังเหลือลมหายใจเฮือก

สุดท้ายกลับไป นั่นก็นับว่าเขาทำภารกิจที่จิ๋วโล่หวางมอบหมาย ให้สําเร็จแล้ว แต่เฉินเกอที่สู้กลับเมื่อครู่นี้ ในสายตาของเขา ได้กลายเป็น

ศัตรูของเขาไปแล้ว

เขาทรมานเฉินเกอด้วยวิธีต่างๆนานา

อวัยวะภายในของเฉินเกือถูกเฮเลี้ยงทำให้แทบจะมารวมกัน อย่างต่อเนื่อง แขนขาก็ถูกเขาทําจนกระดูกหัก

เจ็บปวดเสียจนแทบจะสลบไปอยู่หลายครั้ง

แต่เฉินเกอ ก็ไม่มีแรงที่จะสู้กลับแล้ว

เฮเลี้ยงเหยียบเฉินเกอที่กระอักเลือดนั้นลงบนพื้นด้วยใบหน้า ที่เย็นชา หลังจากนั้นเขาก็ยกกรงเล็บของตัวเองขึ้นแล้วสอด เข้าไปตรงหน้าอกของเฉินเกอ

เฉินเกอพยายามหลบอย่างสุดชีวิต

จนสุดท้ายแล้วกรงเล็บก็โดนตรงหัวไหล่ทางด้านซ้ายของเฉินเกอ

สารเลว!

ความเจ็บปวดอันรุนแรง พิษที่อยู่ในร่างกายของเฮเลี้ยงปริมาณมากเข้าสู่ภายในร่างกายของเฉินเกอ

ความเจ็บปวดและวิงเวียนนี้ ทำให้เป็นเธอตกอยู่ในสภาพกึ่งๆ

จะหมดสติขึ้นมาในทันที

ริมฝีปากของเฉินเกอ กลายเป็นสีดำไปแล้ว

เฮเลี้ยงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

ชาบ!

ทันใดนั้นเอง บริเวณรอบๆก็มีเสียงของลำแสงหนึ่งดังขึ้นมา เหมือนกับลูกธนูที่แทงทะลุอากาศอย่างไรอย่างนั้น

“ใคร?”

เฮเลี้ยงที่กำลังทรมานเฉินเกออยู่นั้นลุกขึ้นมา

แล้วมองดูด้วยความโมโห

ชวนชวบ!

เสียงของลูกธนูนั้นดังรุนแรงยิ่งขึ้น

หลังจากนั้น เฮเลี้ยงก็มองเห็นแสงสว่างปรากฏขึ้นทางด้าน

หน้า

ลำแสงคล้ายๆกับดาวตกนั้นพุ่งมาทางตัวเองอย่างรวดเร็ว ลำแสงนี้ ได้ม้วนเอาอากาศของโลกนี้เข้าไว้ด้วยกัน พื้นที่ว่าง ทั้งหมดราวกับถูกมันฉีกขาดออกไปหมด
ทำให้เฮเลี้ยงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

อันตราย!

เวลานี้เฮเลี้ยงไม่สนใจเฉินเกอแล้ว ตกใจเสียจนต้องถอยหลัง

ไป

กันที่นั่งอยู่บนพื้นนั้น อยากจะรีบอันตรธานหายไปอย่าง

รวดเร็ว

แต่ รูม่านตาของเขานั้นขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เนื่องจากว่านําแสงนั้น ราวกับมีเหมือนดวงตาอย่างไรอย่าง

นั้น

เฮเลี้ยงวิ่งไปที่ไหน ทิศทางของลำแสงนั้นก็จะตามไปทางนั้น จนสุดท้าย เฮเลี้ยงจึงลากร่างอันแสนหนักนี้ไปหลบอยู่ด้าน หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

ปีง!

เสียงหนึ่งดังขึ้น

เฮเลี้ยงกรีดร้องออกมา ระเบิดอยู่ตรงที่เดิม ควันขาวฟัง

กระจาย

ส่วนร่างกายของเขานั้น เป็นเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด ลอยไป ไกลกว่าสิบเมตร

อา!
เขาร้องออกมา เขาจับหน้าอกที่มีเลือดสีดำไหลออกมา แล้ว รีบหนีไป

และไม่นานก็หายไปท่ามกลางความมืดมิด

ส่วนเฉินเกอ เห็นเพียงแค่เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างเรือนลาง เขากระอักเลือด แขนขาไร้ความรู้สึกใดๆไปตั้งแต่แรกแล้ว แม้แต่ความรู้สึกของตัวเองก็ค่อยๆจางหายสลายไปด้วย

แต่เขาก่อนที่เขาจะหลับตาลง ยังคงมองเห็นว่ามีชายวัยกลาง คนในชุดคนหนึ่ง ที่กำลังเดินมาทางเขาอย่างรวดเร็ว…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ