บทที่ 596 ไม่ทําลายของเก่าก็ไม่มีของใหม่

เถียหงเสียงสั่งให้คนมาจับตัวเฉินเกอไป

“ฉันถามแก บนตัวแกได้ซ่อนหนังสือลี้ลับวิชาลัทธิอโบราณ เอาไว้ใช่ไหม?

ภายในห้องแห่งความลับ เถียหงเสียงถามขึ้นเสียงเย็น

“หนังสือลี้ลับวิชาลัทธิอูกูโบราณ? บนตัวผมจะไปได้ยังไง นี่เป็นของของพวกคุณ!”

เฉินเกอมองเขาด้วยสายตาอ่อนใจ

“ไอ้หนุ่ม ยังจะมาแกล้งทำเป็นงงอีก! ข้าวางพิษใส่ในตัว เถียเฉิงโดยใช้วิชาลี้ลับโบราณตั้งนานแล้ว หนอนพวกนี้ จะ แพร่พิษเข้าสู่ใจของคน ทำให้เขาหัวอ่อนมากๆ ขนาดที่ท้าย ที่สุดก็อาจจะเป็นบ้าตาย วิชาลี้ลับโบราณแบบนี้ ข้าบังเอิญไป เจอมา เป็นวิชาลี้ลับที่ข้าได้รับมา แต่ว่า เมื่อตอนที่ข้าเห็นเกีย เฉิง วิชาลี้ลับโบราณนั้นโดนคนถอดออกไปจนหมดแล้ว เขา กลับมาเป็นคนมีสติอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะหมัดท่านผู้เฒ่าฆ่าเขา แผนการของข้าก็ต้องจบเห่! “

เถียหงเสียงตาแดงมองเฉินเกอด้วยความโกรธ ออกแรงดึง คอของเขาเอาไว้

“รีบพูด ภายในพวกแก มีคนที่รู้วิชาลี้ลับโบราณใช่ไหม?”
ที่จริง วันนั้นที่ตามฆ่าเถียเจ๋ง ในป่าตอนที่จับตัวเขาได้

เงินเกอใช้วิธีอ่านใจ พบว่าจิตใจของเถียเฉิงไม่ได้เลวร้าย แถมภายในใจของเขาก็เสียใจมาตลอด

แต่ชัดเจนว่า เขาไม่สามารถที่จะบังคับจิตใจของตัวเองได้ บาดแผลตั้งแต่ตอนยังเด็ก อาจจะทำให้เขามีอารมณ์ที่ แปรปรวนสุดขีด

แต่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นแบบนี้

ในตอนนั้นเฉินเกอคิดว่าประหลาด

ถึงได้พบว่า บนตัวเขา โดนคนวางชื่อในพิษไว้ หนอนแบบนี้ เลวร้ายมาก ที่ๆปล่อยก็จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างอัศจรรย์ ถ้า เกิดว่าไม่ได้มีความสามารถโดยเฉพาะ หรือว่าไม่ได้มีความรู้ เกี่ยวกับวิชาลี้ลับโบราณ ต่อให้เป็นคนที่ชำนาญการใช้พิษ ก็ ไม่มีทางมองออก

เฉินเกอชำนาญด้านวิชาลัทธิอยู่ ทั้งหมดคือเรื่องที่ลุงฉินสอน

ให้

แน่นอนว่าก็ต้องเรียนมาดั้งเดิมมากกว่าคนพวกนี้

หลังจากเรื่องของเขา ก็หาโอกาส แล้วก็กำจัดพวกพิษพวก นั้นออกไปจากตัวของเถียเฉิงเสีย

เรื่องๆนี้ เฉินเกอก็ไม่ได้พูดให้เสียเฉิงฟัง รอจนกว่าเขาจะ กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้วค่อยบอกเขา
นี่ก็คือว่าทําไม เงินเกอถึงทำดีกับเขามากๆ เพราะว่านิสัย จริงๆของเขา บริสุทธิ์มากๆ และก็ยังมีเมตตา

แต่ว่า ในตอนนี้ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว เถียเฉิงตายไป

แล้ว ตายไปเพราะว่าตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น โดนเถียหงเสียง ใช้กล

อุบายทําร้ายจนตาย

เฉินเกอมองไปทางเขา นัยน์ตามีพลังของแรงฆ่าอยู่

“ไม่ตอบคำถามของฉัน แถมยังใช้สีหน้าที่อยากจะฆ่าคนมอง ข้าอีก? ดี ดีมาก ข้ามีวิธีที่จะทำให้ขยะแบบแกเปิดปาก! ถึง แม้ว่าจะฆ่าแกไม่ได้ แต่ว่าข้าจะทำให้แกได้รับความอัปยศไปให้ มาก ทำให้แกอยากจะมีชีวิตก็มีไม่ได้ อยากจะตายก็ไม่ได้ ตาย!”

เถียหงเสียงเบิกกลมโต

“ใครก็ได้มานี่หน่อย มามัดเขาให้ข้า แล้วเอามันไปห้อยไว้ที่ ท่าเรือ ให้คนนับหมื่นได้มองเห็น รอจนกว่ามันอยากจะพูดเมื่อ ไหร่ ก็ปล่อยมันลงมา ฮ่าๆๆๆๆ……..

เถียหงเสียงเงยหน้าหัวเราะ

มีลูกน้องมากดตัวเฉินเกอเอาไว้ จับตัวและแขนขาของเฉินเก อมัดไว้รวมกัน

ปรากฏว่า ที่ท่าเรือ เอาเงินเกอไปน้อยเอาไว้
คนที่ผ่านไปมาค่อยๆแห่มองกัน

เที่ยววิจารณ์กันทั่ว “พระเจ้า นี่ไม่ใช่คุณชายเฉิน ในตอนแรก หรือ?”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณชายเฉินจะกลายเป็นสภาพแบบนี้ได้ ยังไง?”

“พวกแกไม่รู้อะไร ความจริงภายในลัทธิอกลัทธินั้นสกปรก มากนัก เป็นคุณชายเป็นที่ประจานพวกเขา เปิดเผยที่พวกเขา หลอกลวง แม้แต่เซ่งจูน้อย ก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง มาอยู่ข้างๆ คุณชายเฉิน ประกาศตัวแยกตัวออกจากลัทธิอกลัทธิ

“แถม คุณชายเฉินยังมอบงานด้านการค้าหลายรายการให้ ตระกูลหยุนอีกด้วย ตอนนี้งานบนเกาะโม่เต่า ล้วนเป็นงานที่คุณ ชายเงินเป็นคนเริ่ม คุณชายเฉินเป็นคนดี!”

มีคนที่เดินผ่านพูดขึ้น

แต่ว่า ทุกๆคนกลับไม่กล้าพูดขึ้นด้วยเสียงดัง เพราะว่าลูก น้องสองคนของลัทธิอลัทธิกำลังเฝ้าอยู่ด้านล่าง พวกเขาใช้พิษ เป็น อาจจะฆ่าพวกเขาได้

เพียงแต่ว่า ผู้คนก็ไม่ได้เลือกที่จะจากไป ถึงแม้ว่าไม่กล้าจะ เข้าไปช่วย แต่ว่ามีคนเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อน

ในตอนนี้ รถคันหนึ่งก็ค่อยๆผ่านที่นี่ไปช้าๆ

“คุณหนูหยุนฉิง ดูสิครับ เป็น…….เป็นคุณชายเฉิน!”
คนขับรถเห็นคนที่ถูกห้อยเอาไว้ตรงท่าเรือ พูดขึ้นอย่างตกใจ หยุนฉิงรีบลดกระจกรถลง ในใจก็กระตุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธออยากจะใช้พลัง ปล่อยให้เงินเกอลงมา แต่ว่าเธอก็บอกตัวเองอีกครั้ง

แบบนี้ก็ตรงตามที่ใจตัวเองต้องการพอดี มีเพียงแค่ในตอนที่ เขารับเอาไว้ไม่ไหวเท่านั้น คนๆนี้ ถึงจะเข้าใจความหวังดีของ ตัวเองที่ต่อเขา เขาจะต้องมาขอร้องตัวเอง

เพราะฉะนั้น เพื่อจุดประสงค์นี้ ต่อให้ใจจะรู้สึกเจ็บปวด ก็

ต้องอดทน

“อืม เห็นแล้ว ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา ขับรถ! หยุนฉิงปิดตาลงอีกครั้ง คนขับรถไม่กล้าพูดมาก ขับรถออกไป

“จะต้องคิดวิธีที่จะเอาพลังกลับมา! เป็นแบบนี้ต่อไป งานนัด หมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะต้องผิดนัด แต่ตอนนี้ ไม่มีหนทางที่ จะติดต่อกับคุณปู่ได้!”

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ

จนถึง ในตอนดึก

พวกลูกน้องที่เฝ้าเฉินเกอเอาไว้กลัวว่าจะมีคนช่วย ก็ได้ขับไล่ คนที่มาอยู่เฝ้าออกไป
บนท่าเรือ ค่อนข้างจะเงียบ

เงินเกอเงยหน้ามองพระจันทร์บนท้องฟ้า

เวลาเที่ยงคืนแล้ว

ได้เวลาแล้ว

ตอนนี้ตัวเองต้องการที่จะหลุดพ้นออกจากการสะกดนี้มาก เลยใส่ใจอะไรได้ไม่มาก

การตายของเถียเฉิง ถือว่าเป็นบทเรียน

ฉันไม่มีทางปล่อยให้คนที่อยู่ข้างๆฉัน จะต้องตายไปเพราะ ฉันอีกแล้ว

เพราะว่าในตอนบ่าย ในหัวของเฉินเกอ ในที่สุดก็สามารถ คิดวิธีที่จะหลุดออกจากการสกัดนี้ได้

ในตอนแรก หยกแขวนทรงกลมชิ้นนั้นที่อยู่กับเทพเจ้า ได้ให้

วิชาพลังภายใน จํานวนมาก ให้กับสมองตัวเอง

ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะจำเอาไว้ในหัว แล้วก็เคยลองฝึกบ้าง กลับพบว่านอกจากเทคนิคเล็กๆ ที่พอจะช่วยได้ อย่างอื่นตัวเอง นั้นฝึกไม่ได้เลย

แต่ว่ามีวิชาพลังภายในแขนงหนึ่ง

สามารถที่จะทำให้ตัวเองรวบรวมพลังได้แบบธรรมดา นำมา

ใช้ปลดจุดสกัดทั้งสามจุดนี้

แต่ว่า วิชาพลังภายในแขนงนี้เป็นศาสตร์มืด ถ้าเกิดไม่ระวังก็จะเหมือนกับพลังหลงเสียง สามารถจะทําลายนิสัยของคนๆ หนึ่งได้

อีกอย่าง วิธีก็ค่อนข้างจะโหดร้าย

ตลอดทั้งบ่ายเฉินเกอเอาแต่คิด จะลองเสี่ยงดูดีไหม แต่ว่า หลังจากที่คิดไปคิดมาแล้ว ก็ไม่มีวิธีอีกแล้ว พวกโจ๋วจงทาวจะ เกิดเรื่องไม่ได้อีกแล้ว

และการฝึกวิชาพลังภายในแบบนี้ ต้องการเวลาเที่ยงคืนเพื่อ ที่จะฝึกฝน

เฉินเกอรู้ตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว

ฝึกฝนมันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

เห็นว่าได้เวลา

เฉินเกอที่ตัดสินใจแล้ว ตัดสินที่จะลองฝึกๆดู

ในตอนนี้ก็กำลังห้อยต่องแต่งไปมาอยู่กลางอากาศ เดินเกอ หลับตาตั้งสมาธิ ทำตามวิธีการของวิชาพลังภายใน ควบคุม การไหลเวียนทั้งหมดของร่างกาย

หลังจากที่ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วยาม

เฉินเกอพบว่าพลังจิตของตัวเอง สามารถใช้ได้แล้ว อย่างนั้น ก็สามารถเอาพวจวินออกมาได้แล้ว! พวจวิน!
ในใจของเฉินเกอคิด

จ็บ! แค่เล็กๆ พวจวินก็ลอยออกไปไกลจากแขนเงินเกือ

ขนาดที่ติดขาดเชือกที่มัดเฉินเกอเอาไว้อยู่

เงินเกอตกลงมาบนพื้นในทันที แต่ว่าร่างกายอ่อนแอเล็กน้อย เสี่ยงยืนไม่ค่อยจะนิ่ง

“ฮั่ว!”

เฉินเกอถอนหายใจออกมายาวๆ

“เซี้ย! เชือกขาดได้ยังไง! ดีไหมล่ะ ที่แท้ไอ้หนุ่มนี่มันแอบ ซ่อนกริชเอาไว้ โชคดีที่คุณปูรองส่งพวกเรามาเฝ้าเอา ไว้24ชั่วโมง ไม่อย่างนั้น ก็คงจะปล่อยให้มันหนีไปได้แล้ว จริงๆ!”

คนของลัทธิ มีทั้งหมดเจ็ดคน

พวกเขามองเฉินเกอแล้วหัวเราะเย้ยหยัน

เฉินเกอได้เก็บพวจวินเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ถึงแม้ว่าวิธีต่อมานั้นจะโหดร้ายเอามากๆ แต่ว่าเพื่อที่จะหลุด ออกจากการสกัด เฉินเกอเองก็ไม่มีวิธี

“ไอ้หนุ่ม แกมัดตัวเอง? หรือว่าจะให้พวกเราจัดให้? ฉันว่า แก คงจะคันใช่ไหมล่ะ ยังจะกล้าหนี!”

หัวหน้าลูกน้องเดินมาท่าทางนักเลง
อยากจะตบหน้าของเฉินเกอ สั่งสอนเงินเกอหน่อย พอเห็นเงินเกอเปลี่ยนศาสตร์แขนง ลุกขึ้นมาย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็จับหัวของลูกน้องคนนี้เอาไว้ก!

เสียงประหลาดดังขึ้น

ก็เห็นว่าลูกน้องคนนี้ ราวกับว่าโดนอะไรที่ใหญ่มากๆดูดเอา พลังไปให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ เนื้อทั้งหมดบนร่าง วิ่งมาอยู่ที่ส่วนหัว

แถมแก้มทั้งสองข้างของเขา ก็ยุบเข้าไปในใบหน้า

เขาเปล่งเสียงร้องโหยหวนออกมา

สีหน้าซีดขาว ยิ่งไปกว่านั้นก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงดำอย่างรวดเร็ว แม้แต่ร่างกายก็หดเล็กลงเรื่อยๆไม่หยุด

จนถึงตอนสุดท้าย ก็กลายเป็นแค่ฝัน โดนเฉินเกอบดละ เอียด แล้วลอยไปตามสายลม…..

“อ๊าก!”

คนที่เหลือหกคน ตะลึงกันไปหมดแล้ว แล้วร้องออกมาอย่างหวาดกลัว…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ