บทที่ 594 การล้างแค้นของลัทธิอ

“ผมไม่ได้หลอกคุณ ผมพูดเรื่องจริง ผมไม่ใช่คนนั้นที่คุณตาม หา!”

เงินเกอมองไปทางเธอ

แต่ว่าคิดไปคิดมา เฉินเกอตัดสินใจไม่บอกเรื่องที่อยู่ของท่าน

พี่เทพ

เพราะว่าสถานการณ์ในตอนนี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่า ศพหญิง สาวที่ตัวเองช่วยออกมา ไม่ใช่พี่สาวชุดขาวที่ตัวเองต้องการจะ ตามหา

ขนาดที่ว่าเธออาจถูกเก็บไว้ที่ภายในวังใต้บาดาล

ตอนที่ยังไม่ได้เริ่มค้นหาเธออย่างจริงจัง เรื่องที่ท่านพี่เทพอยู่ ที่ไหน ไม่พูดออกไปก่อนจะดีกว่า

“ไม่ว่าพี่จะพูดยังไง ฉันก็ไม่เชื่อ ฉันถามพี่ เรื่องพรุ่งนี้ที่เราจะ แต่งงานกัน พี่คิดไปถึงไหนแล้ว!!

หยุนฉิงจ้องไปที่เฉินเกอย่างรักใคร่

“เรื่องแต่งงาน? จะเป็นไปได้ยังไงกัน แถมระหว่างเราก็ไม่มี ความรักใดใดเลยด้วย และต่อให้แต่งงานแล้วจะยังไง?”

เฉินเกอแสยะยิ้ม

“เหอะๆ พี่กำลังบอกฉันว่า พี่ไม่ได้มีความรู้สึกรักฉันจนพูดออกมาไม่ได้แล้วใช่ไหม? ในใจของพี่ มีแต่เธอหมดแล้ว?”

หยุนฉิงคิ้วกระตุก

เฉินเกอไม่พูดอะไรอีก

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจความหมายของพี่ ดี ดีมาก แต่ว่า พี่จำเอาไว้ ตอนนี้พี่ไม่รักฉัน ไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้จะ ไม่รักฉัน จะต้องมีสักวัน ฉันจะทำให้พี่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ทำให้ พี่ยอมขอร้องฉัน!”

หยุนฉิงจ้องอยู่ที่เฉินเกอไม่ละสายตา

หลังจากนั้น ก็มองเห็นข้อมือขยับ แยกเป็นหัวไหล่ทั้งสองข้าง ของเฉินเกอ รวมไปถึงจิ้มเบาลงบนกระหม่อมด้วยความรวดเร็ว

ความเร็วของเธอนั้นเร็วมาก

แถมแค่ลงมือ ก็มีพลังมากมายมาสกัดเฉินเกอเอาไว้ ทำให้ เฉินเกอไม่มีสิทธิ์ที่จะไหวตัวเลยแม้แต่น้อย

เฉินเกอมองมือที่ถูกไพล่ไว้ด้านหลังเพียงแค่ข้างเดียว ท่าทาง ราวกับราชินีของหยุนนิ่ง “คุณทำอะไรกับผม?”

“ฉันได้สกัดจุดสำคัญสามจุดบนร่างกายของพี่เอาไว้ สกัด กำลังภายในของพี่ พี่ในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดาฉัน จะให้เวลาที่มากพอที่จะให้พี่ได้พิจารณาอีกครั้ง ถ้าเกิดว่าพี่ อยากได้พลังเดิมของพี่กลับมา และถ้าอยากเก่งกว่าเดิมอีก ไป หาคำตอบที่พี่ต้องการ ก็มาขอฉันแต่งงาน แน่ล่ะ ถ้าเกิดว่าพี่ ต้องการจะขอฉันแต่งงานอีกรอบ พี่จะต้องมาคุกเข่าลงต่อหน้า
ดวงตาคู่งามของหยุนนิ่งมองมาที่เฉินเกออย่างเย็นชา

เธอสูดหายใจเข้าลึก จงใจแสดงท่าทางโกรธแค้นเฉินเกออ อกมา “พี่กลับไปเถอะ ค่อยๆคิดให้ดีๆล่ะ!”

พูดจบก็หมุนตัวจากไป

ส่วนคนตระกูลหยุน ทั้งหมดยืนฟังอย่างเคารพอยู่ด้านนอก

หยุนหลินกลับมีเหงื่อไหลออกมาเป็นสาย ตอนแรกเข้าใจว่า ลัทธิอคือคนที่เก่งที่สุด แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แต่มีคุณชายเฉินเก อมาเอง

คุณชายเฉินเกอน่าจะอยู่บนจุดสุดยอดแล้วมั้ง

กว่าจะส่งให้เทพแห่งการฆ่านั่นไปได้ แต่ผลกลายเป็นตระกูล หยุนก็ได้เชิญหยุนฉิงที่น่ากลัวมากกว่ามา

ใช่แล้ว ทุกๆคนได้คาดเดาเอาไว้ในใจแล้ว หยุนฉิงคนนี้ ไม่ ใช่หยุนฉิงที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมอีกต่อไป

เธอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอีกคน

ส่วนเฉินเกอ ในตอนนี้ก็รู้สึกได้แล้วว่าใช้พลังใดๆไม่ได้เลย

แถมยังไม่มีพลังระงับร่องรอยการบาดเจ็บบนตัวเขาได้เลย ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้น

ยังไงก็ต้องมีวิธีที่จะสู้กับเธอ!
ต้องมี!

ในใจเฉินเกอคาดเดา

ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวจากไป และหยุนเฟยเห็นว่าหยุนนิ่ง ยังไปได้ไม่ไกล

ดวงตาเธอหรี่ลง แล้วรีบรุดมาอยู่ข้างๆเฉินเกอ

พูดขึ้นมาอย่างเกบียดชัง “ ไอ้ผู้ชายสารเลว ไอ้ผู้ชาย หลายใจ ทำให้เฉิงเอ๋อร์เสียใจในความหวังดี แล้วยังกล้ามา อวดเบ่งที่นี่อีก มาดูว่าฉันจะตบนายดีไหม!!

รู้ว่าเฉินเกอไม่มีพลังอะไร แถมยังอ่อนแอขนาดนี้อีก

หยุนเฟยยกมือขึ้นจะตบ

เธอต้องการจะแสดงความหวังดีของตัวเองต่อหน้าหยุนนิ่ง เหมือนกัน

ปรากฏว่ามือยังไม่ทันได้ตบ

ก็โดนคนๆหนึ่งห้ามเอาไว้

“ตบเขา? แกเหมาะด้วยเหรอ! ออกไป!”

โดนหยุนฉิงสะบัดออก ก็ตัวลอยออกไปแล้ว

หยุนนิ่งมองเฉินเกอด้วยหางตา “ต้องมีสักวัน พี่จะต้องเข้าใจ ความรู้สึกที่ฉันมีให้กับพี่ หวังว่าจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง! เพราะ ว่า ของที่ฉันไม่ได้ ฉันจะทำลายมันทิ้ง ใครก็อย่าได้หวังว่าจะได้ไป!”
เงินเกอเหมือนกับขอร้องให้ตัวเองออกไปจากตระกูลหยุน คิดไม่ถึงเลยว่า ครั้งนี้ตัวเองจะเจอกับคู่ต่อสู้ที่ยากเย็นขนาดนี้ ถึงขนาดที่ว่าเฉินเกอแล้วกี่ครั้ง ยอมบอกเรื่องที่อยู่ของ เทพเจ้ากับเธอไป ให้เธอลองไปหาเอาเอง

อย่างนี้ ก็พอจะคุยได้

แต่ว่าสัญชาตญาณของเฉินเกือบอกตัวเอง ทำแบบนี้ไม่ได้

เพราะว่าเทพเจ้าคนนั้น เหมือนว่าน่าจะมีความสัมพันธ์บาง อย่างกับตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ฟางเงี่ยนนั้นยังอยู่ในมือของเธอ

กลับมาที่แมนชั่นบนเกาะโม่เต่า

เฉินเกอเพิ่งจะมองเห็น ด้านหน้าแมนชั่นเหมือนจะโดนคน ล้อมจนเต็มไปหมด

คนกลุ่มหนึ่งที่สวมเสื้อผ้าแต่งตัวประหลาด

มากันประมาณเกือบร้อย

ทำให้เต็มอยู่หน้าประตูแมนชั่น

บนพื้น กลับมีบอดี้การ์ดของตระกูลเฉินที่ตัวเองพามา

“คุณชายเฉินกลับมาแล้ว!

“คุณชายเฉิน!”
ส่วนพวกบอดี้การ์ดที่เห็นเงินเกอ ก็ดีใจกัน

โจ๋วจงทาวกับท่านปู่ทวดฟางก็มาด้วยเหมือนกัน

“เสี่ยวเกอ คนนี้ก็คือ

ฟางถังเอ่ย

ไม่ต้องพูดเฉินเกอก็รู้ว่าพวกเธอมาทำอะไรกัน!

“นายคือเฉินเกอ?”

ทางลัทธิอ ผู้ที่เป็นคนเริ่มพูดขึ้นเป็นหญิงชราคนหนึ่ง

เธออายุราวๆแปดสิบ แต่กลับดูสดใส

ริ้วรอยบนใบหน้าน้อยมาก ดูไม่แก่เลยสักนิด เธอเป็นลัทธิอูคู่ของเซ่งจี้เถียหง ได้ยินว่าเกาะโม่เต่ามีคน หนุ่มที่เก่งกาจมา

คนของลัทธิตบ แม้แต่จะเอาคืนยังไม่มีสิทธิ์ แถมยังมาแย่งตัวหลายชายของเขาไปอีก ดังนั้นวันนี้ เถียหงก็เลยมาด้วยตัวเอง

ลัทธิหลายร้อยปีมานี้ เรื่องแบบนี้ไม่เคยมีมาก่อน

“ผมเอง!”

เฉินเกอพยักหน้า

“คุณ? อ่อนแอปวกเปียกแบบนี้? เก่งกาจเหมือนที่ใครๆเขาบอกจริงๆเหรอ?”

เถียหงหรี่ตาลงเบาๆ “คำพูดไร้สาระพูดให้น้อยๆ เฉินเกอ คนกลัวแก แต่ฉันเถียหงไม่กลัวแกหรอกนะ เอาหลายฉันออก มา บัญชีนี้เรามาค่อยๆคิดกัน!

เถียงพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นชา

“ผมก็ไม่ได้มัดเถียเฉิงเอาไว้เสียหน่อย เป็นเขาที่ยินดีจะอยู่ ต่อเอง ผมเองก็มองว่าเขาเป็นเพื่อน ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจ อย่างไร ผมก็จะสนับสนุน ถ้าเกิดว่าเขายินดีที่จะกลับไปกับคุณ ผมเองก็ไม่มีทางห้าม! ถ้าเขาไม่ยอม พวกคุณก็เลิกคิดที่จะเอา ตัวเขาไปได้แล้ว เพราะว่าเขากำลังไถ่โทษ!”

เฉินเกอพูดขึ้น

“ช่างเป็นน้ำเสียงที่อวดดีจริง! ไอ้หนูเฉินเกอ แกคิดว่าตัวเอง เป็นคนที่มีชื่อเสียงจริงๆแล้วใช่ไหม ก็ดี วันนี้จะให้แกได้ลองชิม ความเก่งกาจของลัทธิอ! ผู้อาวุโสรอง คุณไป

เถียหงแค่สะบัดมือ

ทันใดนั้น สีหน้าเยือกเย็น คนชราอายุราวหกสิบกว่าปีก็ก้าว ออกมา

เขาชื่อเถียหงเสียง ผู้อาวุโสรอง ของลัทธิ

ในตอนนี้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขา มองตรงไปที่เฉินเกอ “อย่างเขานะเหรอ ที่อยากจะต่อสู้กับศิษย์พี่ ศิษย์พี่ทำลายเขาด้วยมือข้างเดียวเลย!”

โจ๋วจงทาวหัวเราะเบาๆ

แต่ว่า ต่อสู้กับทหารเถียมไม่ถึงสามครั้ง

ก็มองเห็นว่าเงินเกอร่างกายสะบักสะบอมไปหมด

ปัก!

ในตอนสุดท้ายโดนเถียหงเสียงกระแทกให้ที่หน้าอก เฉินเก อก็ตัวลอยออกไป

แล้วสําลักเลือดออกมา

“ฉันก็มองว่าแกมีความสามารถมาก ขยะ ที่แท้ก็แค่ชื่อเสียง

ปลอมๆ!”

เถียหงเสียงดูถูก

“เขา….ไม่แม้แต่จะใช่คู่ต่อสู้ของเถียเฉิง ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธี อะไร เอาตัวเถียเจ๋งไป ผู้อาวุโสรอง อย่าไปเสียเวลากับเขาเลย ฆ่าเขาให้ตายเสีย!”

เถียหงพูดอย่างเยือกเย็น

“ครับ!”

เถียหงเสียงมองเฉินเกออย่างเลือดเย็น ยกหมัดขวาขึ้นมา

“ไอ้ขยะ แกทำให้ฉันต้องมาฟรีๆ ไปตายซะ!”

“หยุด!!!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ