บทที่554 โลงศพอมตะ

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัวแล้วพยักหัวอีก

หากไม่ได้เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเอง ให้ตายยังไงเฉินเกอ ไม่มีทางเชื่อว่าจะเป็นความจริง

ฉลามยักษ์ตัวนี้ ไม่นึกเลยว่าอายุจริงจะมากกว่าบรรพบุรุษของ ตัวมันเองเสียอีก

“ทำไมแกถึงไม่ฆ่าฉัน? ผู้เฒ่าพิการพาคุณมา น่าจะให้คุณเป็น สัตว์พิทักษ์สิ่งชั่วร้ายในสุสาน ผู้ที่บุกรุกเข้ามาในสุสาน ล้วนต้อง ตายไม่ใช่หรอ?”

เงินเกออดไม่ได้ที่จะแปลกใจถาม

ฉลามยักษ์แลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีก แล้วอีกไปที่ภาพวาดบน กำแพงเมื่อกี้

ไม่นานหลังจากนั้นก็หันหัวอย่างงุ่มง่าม แล้วมองไปที่โลงศพ อมตะนั้น

ภาพวาดบนผนังนั่นสื่อออกถึงเรื่องของท่านผู้อาวุโสกำลังพา มันเข้าไปในสุสานโบราณเป็นเวลาสิบวัน

แต่มันก็ชี้แล้วอีกไปที่โลงศพ

ดูแล้วสิบวันนั้นที่คนชราเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับโลงศพศพ

ภาพวาดผนังไม่มีร่องรอยหลักฐานแล้ว งูเหลือมยักษ์ที่บอกกับตนเอง

ถ้าอยากไขความจริง คำตอบก็อยู่ในโลงศพอมตะนี่แหละ?

“แกอยากให้ฉันเปิดฝาโรง?!

เฉินเกอถามอย่างลังเล

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัวแล้วพยักหัวอีก

เฉินเกอสูดหายใจอย่างลึกๆหนึ่งฟอด แล้วเดินไปที่ตั้งสูงอันมี กระเบื้องเคลือบห้าสีแพรวพราว

ที่ตั้งสูงนี้ ล้วนแล้วแต่ใช้หินที่หลากสีสร้างจนเสร็จ และโลงศพอมตะที่สลักด้วยหยกคริสตัลนี้ ก็อยู่เหนือบนหิน

หลากสี

เฉกเช่นจิตรกรรมอันสวยงามอย่างหนึ่ง

ทําให้คนต้องตกตะลึง

เดินขึ้นมา สังเกตใกล้ๆ สามารถเห็นอย่างลางๆได้ว่า ในโลง นั้นมีเงามืดกำลังนอนอยู่

น่าจะเป็นศพช่วงปีนั้นของเทพเจ้าองค์นี้

ถึงแม้ดูไม่ชัดเจน แต่เรือนร่างของเขาก็กำลังสะท้อนออกมา

สมกับที่เป็นโลงศพอมตะ เก็บศพไว้หมื่นปีแล้วไม่เน่า

ก็คือเทพเจ้าองค์นี้ จะมีเทพเจ้าตกจากสวรรค์จริงๆหรอ?
เงินเกือกำลังอดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นจากในใจ แล้ว ผลักฝาโลงออกช้าๆ

หลังจากผลักออกแล้ว ศพเทพเจ้าในโลงศพอมตะ ที่อยู่ข้าง หน้าเขาตอนนี้ก็ปรากฏให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง

แต่ทว่าหลังจากเห็นศพชัดเจนแล้วนั้น ดวงตาของเฉินเกอ เปลี่ยนเป็นตกใจทันที ทันใดนั้นหัวใจก็หยุดเต้นอย่างกะทันหัน

เป็นไปได้ยังไง?”

ในเวลาต่อมา เฉินเกอเพ่งมอง ตกตะลึงและหวาดกลัวอย่าง หาที่เปรียบไม่ได้ทั่วร่างกาย

ทําให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เพราะ…..ในโลงศพอมตะ จริงๆแล้วคือตนเองกำลังนอนอยู่!?

กล่าวให้ถูกคือ ในโลงศพอมตะ กำลังนอนอยู่นั้นคือคนที่ เหมือนกับตนเองทุกอย่าง

เขากำลังสวมใส่ชุดนักรบสีทองอร่าม คลุมด้วยชุดยาวสีขาว

ไว้ผมยาว

แต่ที่ใบหน้า ยังไงก็คือตนเอง

จะเป็นไปได้อย่างไร?

เฉินเกอต้องตกตะลึงอีกครั้ง ควบคุมความกลัวไม่อยู่แล้วถอย

ออกสองก้าว

เขามองไปที่ฉลามยักษ์อีกครั้ง ฉลามยักษ์กำลังมองที่ตนเองด้วยใบหน้า ให้เกียรติ

ไม่แปลก ที่ฉลามยักษ์ไม่เพียงแค่ไม่ฆ่าเขา แต่ยังให้เกียรติ อย่างสูงอีกด้วย

แท้ที่จริงแล้ว มันถือว่าตัวเขาเองเป็นเจ้านายของตำหนักแห่ง

งูเหลือมยักษ์ที่แลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีก บอกใบ้ให้เงินเกอดูไป

ยังข้างๆของศพ

เฉินเกอจึงมองไปดู

ที่จริงแล้วข้างๆศพตัวนี้ มีหนังสือโบราณอยู่ม้วนหนึ่ง

ข้างบนมีหยกแขวนทรงกลมกำลังวางอยู่

อนาคอนด้าให้เขาเป็นคนเปิดออกเอง

เก็บความตกใจไว้ เงินเกือยกมันขึ้นมา

เปิดหนังสือโบราณออก ข้างในเต็มไปด้วยอักษรโบราณ มากมาย

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ศาสตราจารย์หยางได้ให้คำแนะนำเรื่อง อักษรโบราณบางส่วนแก่เฉินเกอแล้วบ้าง

ด้วยเหตุนี้เองเนื้อหาของบทความนี้ เฉินเกอพอจะเข้าใจบ้าง เล็กน้อย

“น่าจะเกี่ยวกับประวัติของศพตัวนี้ที่บันทึกไว้
“ข้างในพูดถึงภรรยาของฉัน แล้วก็พูดถึงไม่หยางเหมิงสาม คำนี้ ด้านท้ายยังเขียนเกี่ยวกับมนุษยชน สองสามค่าสุดท้าย เหมือนว่าจะพูดถึงการทำลายอะไรทำนองนี้

มีประโยชน์อยู่นะ เฉินเกอเข้าใจแค่เท่านี้

ข้างในกล่าวถึงภรรยาของเขา แล้วยังมีไม่หยางเหมิง หรือ กำลังจะบอกว่า การเสียชีวิตของเทพเจ้าองค์นี้ มีส่วนเกี่ยวข้อง กับไท่หยางเหมิง แต่ทำลาย ทำลายอะไร?

เป็นการที่มนุษยชนถูกทำลายล้างหรือ?

เฉินเกอรู้สึกยุ่งเหยิง

“นี่เหมือนว่าจะไม่ใช่พินัยกรรมที่ศพตนนี้ทิ้งเอาไว้นะ?” เงินเกอถามงูเหลือมยักษ์ที่

งูเหลือมยักษ์ที่ส่ายหัว

“ฉันรู้แล้ว หนังสือโบราณม้วนนี้ คือของผู้เฒ่าพิการที่พาแกมา ไว้ที่นี่วางเอาไว้?”

เฉินเกอถาม

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัว

“ผู้เฒ่าพิการคนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมเขาถึงรู้ความลับ มากมายขนาดนี้ แถมยังมีอิทธิฤทธิ์มากมาย?”

เฉินเกอตกใจจริงๆ
งูเหลือมยักษ์ที่ส่ายหัวอีกครั้ง

“หมายความว่ายังไงกันแน่ ไม่หยางเหมิงคืออะไรกันแน่?”

เงินเกอร้อนใจจนเหงื่อไหลเต็มใบหน้า

โดยเฉพาะยิ่งเห็นตรงนี้มีคนที่เหมือนกับตัวเองทุกอย่างนอน อยู่ที่นี่

หรือ จะบอกว่าเป็นการกลับชาติมาเกิด

เป็นจุดที่น่าคิดมากๆ

แล้วยังมี คนแปลกๆที่นำพาตนเองเข้ามาคนนั้น เขาน่าจะรู้ทุก สิ่งทุกอย่าง แต่เขาคือใครกันนะ?

เต็มไปด้วยความสงสัย เฉินเกอได้หยิบหยกแขวนทรงกลมขึ้น

มาดูอีกครั้ง

ด้านบนสลักลายซับซ้อนต่างๆไว้มากมาย

ไม่รู้ว่าใช่ภาพลวงตาหรือไม่

เฉินเกอมองไป ลายสลักเหล่านี้เหมือนกำลัง

ทันใดนั้น เฉินเกอดูอย่างมีสมาธิ

ลายสลักเริ่มหมุนเร็วขึ้น

ทำให้เฉินเกอเริ่มรู้สึกวิงเวียน

และสมองเริ่มมึนงง
เงินเกอสะบัดหัวหนึ่งครั้ง ทันใดนั้น รู้สึกทันทีว่าข้างหน้ามืด มิด แล้วก็เป็นลมล้มลงไป

เฉินเกอยังมีสติอยู่

เขารู้สึกมือและเท้าของเขาเย็นลง แต่ยังมีแรงที่จะเปิดตาอยู่ ผลคือสิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้า เป็นถ้ำใหญ่หนึ่ง

ในถ้ำมีแสงสว่างไสว

และยังมีสายธารไหลออกมาช้าๆ

ในสายธาร มีเงาดำๆกำลังพยุงตัวเพื่อยืนขึ้น

“สุดท้ายคุณก็มาแล้ว?”

เงาดำหันหลังพูดต่อเฉินเกอ กล่าวอย่างสงบ

“อะไรคือสุดท้ายก็มาแล้ว? คุณคือใคร?”

เฉินเกอสงสัย

“ฉันรอเธอมานานแล้ว”

เขากล่าว

“จดจำไว้ตลอดไป ยิ่งความสามารถมากเท่าไหร่ คุณต้องยิ่ง ปกป้องผู้คนมากเท่านั้น โดยเฉพาะคนที่คุณรักทั้งหมด อย่า ทําให้เธอเสียใจ! ”

เงาด่ากล่าวต่อ
เงินเกอยิ่งอยู่ยิ่งมึนงง “ผมไม่เข้าใจว่าใต้เท้าพูดถึงอะไร ผม อยากถามว่าทำไมผมกับเทพเจ้าที่อยู่ในโลงศพอมตะ คาดไม่ ถึงว่าจะเหมือนกันทุกอย่าง หรือท่านคือเทพเจ้าองค์นั้น?

“เดี๋ยวคุณจะรู้เอง!”

น้ำเสียงของเงา เยือกเย็นยิ่งนัก

“คืออะไรอีก? คนรักของผมเหมือนจะถูกจับตัวไปแล้ว ไม่มีค่า พูดใดๆ!”

เฉินเกอถาม

“ทุกๆคนล้วนเสียชีวิตเพราะเขา ทุกคน!”

เงาค่ากล่าว

“ท่านไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้น งั้นท่านก็ควรที่จะบอกกับผม จะ ปกป้องคนที่ฉันรักได้อย่างไร?”

เฉินเกอแปลกใจอย่างมาก

เขาเพิ่งจะพูดจบ ทันใดนั้น ความวิงเวียนที่อยู่ในหัวของเขา เริ่มกลับมาอีกครั้ง

เพียงแต่ไม่เหมือนกับเมื่อสักครู่นี้

ตอนนี้ เหมือนกับมีข้อความมากมายนับไม่ถ้วนเข้าไปในหัว

สมองของตนเอง

กำลังจะทำให้สมองของตนเองระเบิดออกมาแล้ว
ข้อความมากเกินไปแล้ว!

หัว……..ปวดมากจัง!

เฉินเกอกุมขมับ แล้วปล่อยเสียงอันโอดครวญ เกลือกกลั้วอยู่ บนพื้นอย่างเจ็บปวด

เขาแยกทิศทางไม่ออกแล้ว และแยกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกัน

สมองของตนเอง จะระเบิดออกมาแล้ว

แต่เรายังพูดพึมพำไม่หยุด

“ต่อจากวันนี้ไป คุณต้องระวัง โดยเฉพาะคนที่อยู่ใกล้คุณ เพราะฉันก็คือคุณ คุณก็คือฉัน!!

“ผมจะตายอยู่แล้ว ช่วยผมเร็วๆ!!

แล้วในปากของเฉินเกอก็พ่นฟองขาวออกมา กำลังตาเหลือก เกลือกกลั้วไปมาอยู่บนพื้น

บูม!

สุดท้าย ข้อความเหล่านั้นที่อยู่ในสมอง เหมือนจะเชื่อมต่อเข้า ไว้ด้วยกัน อีกสักครู่ก็ระเบิดแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเลือดไหลพุ่งกระจายของเฉินเกอ ก็ได้หยุดไหล ออกมา แล้วก็สลบไป……..

ติ๊ก….ติ๊ก!
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ข้างหูของเฉินเกอมีเสียงน้ำไหลดัง

ขึ้น

นี่คือการตื่นขึ้นมาอย่างสบายตัว

พลิกตัวแล้วลุกขึ้นมา จึงค้นพบแล้วตนเองยังคงอยู่ในตำหนัก งูเหลือมยักษ์ที่กำลังดูไปที่ตนเองอย่างเป็นห่วง

“ฉันยังไม่ตาย?”

ฉินเกอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

แต่ รอยยิ้มของเขาได้ชะงักลง เพราะเฉินเกอค้นพบ ในสมอง ของเขา เหมือนจะมีอะไรเพิ่มขึ้นมาสักอย่าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ