บทที่ 552 วังใต้ดิน

ขณะที่คิดอยู่นั้น ไม่ซางหลงก็ต้องตามเข้าไปด้านใน ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็หยุดชะงักฝีก้าวลง และลูบลงไปที่รอยที่ตัวเขานั้นถูกฟัน

ใบหน้าเขานั้นแสดงออกมาถึงความหวาดหวั่นอย่างชัดเจน

“ไอ้เด็กเวร ข้าจะแนะนำอะไรให้นะ ยอมออกมาแต่โดยดีเถอะ มุ่งตรงเข้าไปในถ้ำแบบนี้ต่อให้เจ้าจะแข็งแรงแค่ไหนก็ต้องมี หยุดพักบ้าง!

โม่ซางหลงยืนและตะโกนอยู่ที่ปากถ้ำ

ไม่นาน ก็มีเสียงตอบกลับมาจากด้านในเบา ๆ ว่า : “ไอ้แก่เจ้ ย มันก็ยังดีกว่าออกไปถูกแกฆ่าข้างนอกตั้งเยอะ!

“ไอ้เจ้าเด็กเวรนี่ อย่ามาหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน ! ”

โม่ซางหลงขมวดคิ้ว

ภายในนั้น แน่นอนว่าถือได้ว่าอันตรายมากเป็นพิเศษ เขาผู้ซึ่ง เข้าขั้นเป็นปรมาจารย์แล้วนั้น พูดได้ว่าสามารถตั้งตัวเป็น ปรปักษ์กับโลกได้เลยทีเดียว แต่ว่าเมื่อย้อนคิดกลับไปถึงสัตว์ ประหลาดขนาดยักษ์ที่เจอในถ้ำนั้นแล้ว ก็ยังคงต้องหวาดหวั่น

ลังเลไม่น้อย

เหตุที่เขานั้นต้องการจะตรวจสอบให้ชัดเจน
ก็เพราะต้องการที่จะรู้ให้ชัดว่ามันคุ้มค่าหรือไม่กับการที่ตัวเขา นั้นจะต้องเข้าไปเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อขอที่ฝังอยู่ด้านใน

เพราะหากมันไม่คุ้มค่าแล้วล่ะก็ ตัวเขาไม่ซางหลงเองก็คงไม่ เอาตัวเองเพื่อเข้าไปเสี่ยงเป็นแน่!

และเนื่องด้วยเหตุผลนี้เอง โม่ชางหลงจึงเอาแต่รอเฉินเกอปรา

กฏตัวออกมาเอง

“ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันคงไปได้ไม่ไกลนักหรอก เมื่อถึงเวลา ถ้าไม่ วิ่งหนีออกมก็คงถูกฆ่า ข้าไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องเข้าไปเสียง อันตรายอะไรเพราะเจ้าเด็กนั้น สู้รอเจ้าเด็กนั่นอยู่ที่นี่ยังดีเสียกว่า ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร สำหรับข้าโม่ชางหลงแล้ว ก็ ล้วนถือว่าเป็นผลดีทั้งสิ้น!

เขาแอบคิดอยู่ในใจ

ทันใดนั้นเขาก็นั่งลงอยู่ที่ด้านหนึ่งของปากถ้ำ และฟังเสียง การเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านใน

ทางด้านเฉินเกอ

เฉินเกอนั้นคิดว่าเจ้าจิ้งจอกเฒ่าโม่ซางหลง เพียงแค่คิดจะขู่ ให้ตนออกไปเพียงเท่านั้น

แต่เมื่อเข้าไปลึกขึ้น ๆ ก็มีกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งแรงขึ้นเรื่อย

ทำให้เฉินเกอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเป็นอย่างมาก
และเขานั้นก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า ในตอนแรกที่เขาพบกับไม่ ชางหลงนั้น เขามีอาการขยาดอยู่พอสมควร

แถมที่บริเวณใบหน้ายังมีรอยฟกช้ำ

เจ้าแก่นั่นแม้ว่ามันจะรู้ว่าที่สุสานโบราณนี้นั้นไม่ธรรมดา แต่ ว่าจากอารมณ์ของเขาแล้วนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะไม่ตาม เข้ามา

นอกเสียจากว่า ที่ด้านในจะมีอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้ เขาบาดเจ็บได้ เพราะแบบนั้นเค้าเลยไม่ตามเข้ามาอย่างงั้นเห รอ?

เฉินเกอคิดในใจ

และก็ตรงเข้าไปด้านในต่อ

นี่น่ะเป็นอุโมงค์แคบยาวที่มีทางเพียงเส้นเดียว

เมื่อเดินเข้ามาด้านในได้ไม่นานนัก สุดท้ายก็พบกับแสงสว่าง มีถ้ำหินสูงใหญ่ปรากฏขึ้นมาตรงที่ด้านหน้าของเขา

ภายในถ้ำนั้นดำมืดสนิท

นอกจากนี้แล้ว ดูเหมือนว่าที่ด้านในสุดของถ้ำนั้นจะมี ขนาดใหญ่อีก 2 ถ้ำ

ถ้ำขนาดใหญ่ทั้งสองนั้นมีขนาดความสูงพอ ๆ กับตัวคน

และสิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจก็คือ ภายในถ้ำขนาด ใหญ่นั้น ราวกับว่าเป็นดินแดนที่แตกต่างจากทั่ว ๆ ไป
เพราะว่าตัวมันนั้นเปล่งแสงสีเขียวระเดื่อออกมา

และเนื่องด้วยแสงสีเขียวที่เปล่งประกายออกมานั้นเอง ทำให้ เงินเกอสามารถเห็นถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านในถ้ำได้อย่าง ชัดเจน

ถ้ำหินทั้งสองนั้น ที่ตั้งอยู่ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นรูปแกะสลักหิน

ของเหล่านักรบทั้งสิ้น

แต่ละชิ้นนั้นล้วนดูยิ่งใหญ่และสง่างาม ให้ความรู้สึกเคร่งขรึม และสุขุม

นับได้ทั้งหมดประมาณ 10 กว่าตัว

นี่นะคงจะไม่ใช่เหล่านักรบที่ลงมาจากสวรรค์ ที่เขียนอยู่บน ภาพจิตรกรรมฝาผนังพวกนั้นหรอกนะ?

ดูจากที่พวกเขาแต่งตัวกับแต่งหน้าแล้ว มันเหมือนกับในรูป

จิตรกรรมฝาผนังนั้นไม่มีผิดเลย

ถ้างั้น นักรบจากสวรรค์ผู้ลึกลับคนนั้น ก็อยู่ด้านในโลงศพ อายุยืนนี้อย่างงั้นเหรอ?

ในขณะที่เฉินเกอกำลังคิดอยู่นั้น

ก็เห็นว่ารอบ ๆ นั้นมีเชิงเทียนอยู่ระหว่างที่เฉินเกอเดินไป ก็ จุดไฟขึ้นทีละดวง

ภายในถ้ำใหญ่นั้น ก็สว่างไสวขึ้นมา

ในเวลานั้นเองเฉินเกอจึงได้มองเห็นสภาพด้านในของถ้ำทั้งหมด

ที่พื้นนั้นเต็มไปด้วย โครงกระดูกสีขาว ดูจากการแต่งตัวแล้ว ดู เหมือนว่าจะเป็นพวกโจรขโมยสุสาน

แต่ในขณะที่เฉินเกอเงยหน้าขึ้นไปมองสีเขียวทั้งสองนั่นเอง

เขากลับเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นถูกหลอกซะแล้ว

เจ้าสิ่งนั้นเดิมทีแล้วไม่ใช่สีเขียว

แต่เป็น…….แต่เป็น…….

ขาทั้งสองข้างของเฉินเกออ่อนแรงลงในทันที

มุมปากเองก็แสดงออกถึงท่าที่ลังเล

นั่นคือหัวของงูเหลือมยักษ์ที่ขนาดของมันนั้นใหญ่จนน่าตกใจ ถ้ำสีเขียวทั้งสองนั้นคือดวงตาของมัน

ทันใดนั้นงูเหลือมยักษ์ที่ก็เงยหัวสูงขึ้น และค้อนมองไปยังเฉิน เกอ

“ชิบหายแล้ว!

เฉินเกอสูดหายใจเข้าด้วยความตกใจ

ขนลุกซู่ทั่วร่าง

ก้าวเท้าออกวิ่ง

“ฟ่อ! ”

เสียงของงูก็ดังออกมาจากทางด้านหลัง
แต่ว่าเฉินเกอกลับหยุดลง

ถ้าวิ่งออกไป ก็จะถูกโม่ซางหลงฆ่าตาย

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าแก่นั่นถึงมีท่าทีขยาดเช่นนั้น ที่แท้ ด้านในถ้ำก็มีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่นี่เอง

เฉินเกอชักกระบี่ชิงหยูออกมา

เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมา ในใจนั้นเต็มไปด้วยความลังเล

ในแผนที่นี้ ไม่มีการพูดถึงงูเหลือมยักษ์ตัวนี้แม้แต่น้อย

เงินเกือกลืนน้ำลายอีกใหญ่

แต่เฉินเกอพบว่า เจ้างูเหลือมยักษ์ตัวนี้นั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้ มีเจตนาร้ายอะไร

มันนั้นเพียงแต่จ้องมองมาที่ตัวเขา แต่ก็ไม่ได้จู่โจมอะไร

ในเวลาต่อมัน มันก็ก้มหัวลงมา ฉากที่ปรากฏนี้นั้น ราวกับหมาน้อยที่เห็นเจ้าของอย่างไรอย่าง

“แกจะไม่ฆ่าฉันใช่มั้ย?

ขาที่อ่อนแรงของเฉินเกอ ก็ค่อยมีอาการดีขึ้นมาเล็กน้อย เขาถามขึ้นมาหนึ่งประโยคด้วยความไม่แน่ใจนัก และไม่คิดว่า เจ้างูเหลือมยักษ์ตัวนั้นจะพยักหน้ากลับมา
หลังจากนั้น ก็เอาหัวที่ดูราวกับวัด ลงมานอนลงบนกับพื้นอีก

ครั้ง

ร่างของงูเหลือมยักษ์ตัวนี้นั้น แทบจะปิดกั้นเส้นทางเข้า

ทั้งหมด

ราวกับว่าเป็นการป้องกันไม่ให้ผู้อื่นบุกรุกเข้ามา

เฉินเกอค่อย ๆ เดินไป

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในตอนนี้นั้น ในใจของเฉินเกอนั้นมีความ รู้สึกที่พิเศษเกิดขึ้น ราวกับว่าเข้าใจถึงความรู้สึกที่อยู่ในใจของ เจ้างูเหลือมยักษ์ตัวนี้ได้ ผ่านดวงตาโต ๆ ของมัน

จากสายตาของมันนั้น จู่ ๆ ก็ทำให้เงินเกอเกิดความรู้สึกมี ความสัมพันธ์กันลึกซึ้งอย่างยากที่จะอธิบายได้

จะพูดอย่างไรดีล่ะ มันนั้นช่างแปลกประหลาด ราวกลับได้พบ

กับสหายรักที่ไม่ได้เจอกันมานานอย่างไรอย่างนั้น

เฉินเกอจึงไม่รู้สึกกลัวเขาอีกต่อไป แถมยังเอามือของเขาไป

ลูบหัวของมันเบา ๆ

มันเองก็ไม่ขัดขืน และเชื่อฟังเป็นอย่างดี

“นี่เจ้าคอยเฝ้าถ้ำนี้มาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่า

เจ้าน่ะไม่เคยออกจากที่นี่เลยสินะ?

เฉินเกอถามขึ้น

งูเหลือมยักษ์ที่ก็พยักหน้าตอบ
หลังจากนั้น มันก็เคลื่อนไหว

ทันทีที่ทั่วทั้งร่างของมันขยับ เฉินเกอก็รู้สึกว่าภายในถ้ำหินนั้น สั่นไหวไปทั่วทั้งถ้ำ ราวกับว่าจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ

มันไม่หยุดที่จะขดตัวเข้าไปด้านใน

เหมือนกับว่ากำลังเปิดเส้นทางให้ตัวของเขาเอง

ในตอนนี้ เฉินเกอนั้นอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถถอยกลับ ได้แล้ว ในเวลานี้เขาก็ได้เดินเข้าไปด้านในอย่างกล้าหาญ

เมื่อเดินไปด้านใน มันนั้นก็ไม่เหมือนถ้ำธรรมดาเลยแม้แต่ น้อย

มันดูราวกับเป็นการก่อสร้างของพระราชวังอันยิ่งใหญ่เสีย มากกว่า

กว้างใหญ่เกินไปแล้ว!

เฉินเกออุทานด้วยความประหลาดใจ นี่มันอย่างกับพระราชวัง สวรรค์ที่ซ่อนอยู่ใต้ดิน

สิ่งนี้นั้นจะต้องสิ้นเปลืองทุนทรัพย์และกำลังคนมากแค่ไหนกัน นะ ถึงจะสามารถบูรณะก่อสร้างขึ้นมาได้อลังการเช่นนี้ ที่ยิ่งไป กว่านั้นเลย ไม่ว่าเทคโนโลยีในยุคปัจจุบันนั้นจะหน้ามาก เพียงใด ก็คงไม่สามารถสร้างสิ่งนี้ขึ้นมาได้

ด้านในวังใต้ดินแห่งนี้นั้น

มีรูปปั้นแกะสลักของนักรบสวรรค์เช่นเดียวกับที่อยู่ด้านนอกนั้นอย่างมากมายนับไม่ถ้วน

แล้วก็ยังมีเสาหินขนาดยักษ์ที่มีเส้นรอบวงประมาณ 7-8 คน โอบล้อม อยู่ถึง 36 ต้น

และใจกลางของพระราชวังนั้น กลับมีแท่นพื้นขึ้นมาเป็นคลิ สตัลหลากสี ที่บนแท่นนั้นราวกับว่ามีคลิสตัลขนาดใหญ่ลอยอยู่

“นั่นคือ โลงศพอายุยืนงั้นเหรอ? ”

เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจ

และเดินไปดูรอบ ๆ ทั่วทั้งวังนั้นเต็มไปด้วยจิตรกรรมฝาผนัง ทุกกระเบียดนิ้ว!

“ฟ่อ!

งูเหลือมยักษ์ส่งเสียงออกมาเพื่อส่งข้อความ และใช้สายตา มองตรงไปยังภาพจิตรกรรมฝาผนัง

“เจ้าอยากให้ฉันดูภาพจิตรกรรมพวกนี้ทั้งหมดนั้นเหรอ? เฉินเกอถามขึ้นด้วยความสงสัย

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหน้า

“ได้สิ! ”

เขากลืนน้ำลายและมองไปยังโลงศพอายุยืน และเฉินเกอ เดินไปที่อีกด้านที่เป็นจิตรกรรมฝาผนังในทันที

ก่อนหน้านี้ได้ฟังคำอธิบายของฉินหยาจนจบแล้ว ทำให้ในตอนนี้เฉินเกอเองก็สามารถเข้าใจภาพรวมของจิตรกรรมฝาผนัง ได้ ว่ามันคืออะไร

ภาพจิตรกรรมฝาผนังนั้นเล่าเรื่องราวอย่างละเอียดมาก

ที่นี่ ก็คือสถานที่ฝังศพของนักรบจากสวรรค์ผู้ลึกลับผู้นั้น กษัตริย์นั้นได้จัดงานศพอันทรงเกียรติให้แก่เทพที่มาจากนอก โลกผู้นั้น และใช้ทรัพยากรและกำลังคนมหาศาล ในการในการ ซ่อมแซมวังใต้ดินนี้ มีเพียงเทพเท่านั้น ที่จะเหมาถสมกับวังที่ หรูหราโอ่อ่าเช่นนี้!

เพื่อที่จะได้รับการเคารพสรรเสริญกันสู่รุ่นต่อรุ่น

จึงได้พูดอธิบายไว้ในภาพจิตรกรรมฝาผนัง

แต่ภาพจิตรกรรมฝาผนังในส่วนหลังนั้น กลับทำให้เฉินเกอร์ สึกสนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

เพราะว่ามันนั้นได้อธิบายไวว้อย่างละเอียด ถึงเกี่ยวกับเรื่อง ของต้นไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ