บทที่ 536 ไม่ซางหลงแห่งตระกูลโม่

“ที่แท้ร่างกายของเจ้าสำนักน้อยไม่เหมือนคนปกติแล้ว มิน่าล่ะ ถึงเป็นเช่นนี้!

เวินโป๊รู้ซึ้งถึงแก่นแท้ในฉับพลัน

“อาจารย์ฉินอีฝานของเสี่ยวเกอเป็นใครกันแน่? ผมไม่เคย เห็นคนนี้มาก่อน แต่แค่ใช้เวลาเพียงครึ่งปีก็สามารถ เปลี่ยนแปลงร่างกายของเสี่ยวเกอได้ถึงเพียงนี้ ช่างเหลือเชื่อยิ่ง นัก แล้วตัวฉินอีฝานเองจะมีพลังกายขนาดไหนกันเชียว

บัดนี้เฉินเตี้ยนชางแอบพูดในใจ

ทันใดนั้นมีเสียงทรมานผ่านมา

ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมอง เห็นไม่ฉางคงฟันเลือดออกมาทาง ปาก แล้วตกลงมาจากท้องฟ้า

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นาย……..นายเป็น ถึงขั้นปรมาจารย์แล้วเหรอ? ไม่…..เป็นไปไม่ได้! นี้มันเป็นไป ได้อย่างไรกัน! ! ! ”

โม่ฉางคงมีสีหน้าไม่พอใจระดมประหลาดใจ

ปรมาจารย์คือระดับที่เป็นตำนานเล่าขานเชียวนะ อาสามชางหลงมีพลังเก่งกล้าเพียงนี้ก็แค่เริ่มเข้าสู่ระดับปรมาจารย์เองนะ

ส่วนเฉินเกอ เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กอมมือ ตอนนี้กลับเป็นถึง ปรมาจารย์ ความสามารถทั้งสองฝ่าย ในตอนนี้ได้เข้าสู่โหวต ความกดดันอีกฝ่ายอย่างน่าสะพรึงกลัว

นี้มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

เขาไม่กล้าเชื่อจวบจนวันสิ้นลมหายใจ

“ตอนนี้ คุณสามารถนอนตายตาหลับแล้ว ไม่ฉางคง ถ้าจะ โทษก็โทษที่เมื่อก่อนคุณทำเกินกว่าเหตุ คุณไม่เหลือทางรอดให้ เลย วันนี้ผมจะล้างแค้นให้สิ้นซาก

เฉินเกอกําหมัดไว้แน่น

เขารอมาหนึ่งปีเต็มๆ รอเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

ตลอดหนึ่งปีมานี้ เขาต้องหนีตายอย่างหัวซุกหัวซุน ไม่ สามารถกลับบ้านช่องได้

และตระกูลเฉินต้องใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย คุณพ่อคุณแม่และพี่

สาวสามารถมีอันเป็นไปได้ทุกเมื่อ

แต่เฉินเกอทําได้แต่แค่มองดูอยู่ห่างๆ

แอบอธิษฐานภาวนาอยู่ลับๆ

สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากโม่ฉางคงทำเรื่องเกินกว่าเหตุ

ไม่เหลือช่องว่างให้เลย
การตกระกำลำบากที่มิอาจลืมเลือนตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาของ เฉินเกอ บัดนี้ ถือว่าคุ้มค่าแล้ว!

และเห็นเงินเกอมีสีหน้าคิดจะฆ่าคนในกะทันหัน ทำให้ไม่ฉาง คงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

ตนทะเยอทะยานมาทั้งชีวิต และยังมีผลงานที่ใหญ่โต การ รวบรวมอำนาจธุรกิจให้เป็นหนึ่งเดียวเกือบจะสำเร็จอยู่ตรงหน้า แล้ว

แต่ตอนนี้จะถูกเด็กอมมือฆ่าแล้ว

ไม่! !

“ไม่นะ! เฉินเกอ นาย …… วันนี้นายฆ่าผมไม่ได้นะ! ผมเป็นผู้ อาวุโสรองตระกูลโม่ เป็นคนของตระกูล โมตระกูลลึกลับ คุณจะ ฆ่าได้อย่างไร? “

โมนางคงจับหน้าอกของตนไว้ แล้วคลานลุกขึ้นมายืน จากนั้น ก็ถอยหลังไปด้วยพูดไปด้วย

“โม่เว่ยผิง เขาจะฆ่าคนของตระกูลโม่คุณพูดอะไรสักอย่าง

ไม่ฉางคงมองไม่เว่ยผิงอีกครั้ง

“ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน การตายจึงได้ถูกสวรรค์ลิขิตไว้แล้ว ผม จะพูดอะไรได้ ถ้าคุณชายเฉินไม่เอาชนะคุณ เกรงว่าคนที่ตายใน ตอนนี้ก็คือคุณชายเฉินแล้ว!
ไม่เว่ยยิ่งพูดอย่างเย็นชา

พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด นั่นก็คือ ตอนนี้ไม่เว่ยผิงกลับหวังว่า เงินเกอจะรีบๆฆ่าไม่ฉางคงให้ตายเสีย เมื่อเป็นเช่นนี้ จะช่วยเขา คลายปัญหาชิ้นใหญ่ได้เลยทีเดียว

“ฮาฮา แม้กระทั่งคนของตระกูลโม่ก็ไม่ช่วยคุณเลย ไม่นางคง ลองคิดดูสิว่า ปกติคุณทำตัวยังไงบ้าง วางใจเถอะ ผมจะให้คุณ ตายอย่างมีความสุข แบบไม่ทนทุกข์ทรมาน! ”

เฉินเกอพูดอย่างเยือกเย็น

“ไม่! ผมมีเรื่องจะพูด ถ้าฆ่าผม เฉินเกอ คุณต้องเสียใจ และ เสียใจไปตลอดชีวิตเลย!

โมนางคงเดินถอยหลังตลอดไม่หยุด จนถอยไปโดนกระถาง

ดอกไม้แล้วล้มลงกับพื้น

สีหน้าของเขาซีดเผือด เมื่อกี้เฉินเกอชกตรงหัวอกของเขา ทำให้ร่างกายของเขาสูญเสียพลังภายในไปหมดแล้ว

“เสียใจภายหลัง? ”

“ใช่ ผมรู้ว่า เฉินเกอ คุณอยากจะสืบหาเรื่องของไท่หยางเหมิง อยากจะตามตัวคู่หมั้นของคุณและอาสองของคุณกลับมา ภาพที่ แขวงอยู่ในห้องโถง เมื่อผมได้เห็นแล้ว น่าจะมีความเกี่ยวข้อง กับไท่หยางเหมิงเป็นอย่างมากเลยทีเดียว! ”

ไม่ฉางคงกลืนน้ำลายลงคอ
เงินเดอมองไปยังคุณปูเฉินเตี้ยนช่าง

และเงินเตียนซางขมวดคิ้วไปมา จากนั้นจึงพยักหน้าให้เฉิน เกอ

เขาก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า “เจ้าอาวุโส ถ้าคุณรู้ว่าภาพแผนที่ นั้นอยู่ที่ไหน ผมก็จะลองพิจารณาไว้ชีวิตสุนัขขี้ขลาดอย่างคุณ รีบบอกมา! ”

เฉินเตียนบางกล่าว

“ฮาฮา ท่านเฉินเกอ ผมเคยเห็นทิวทัศน์บนรูปใบนั้น ที่นั่นมี ความลี้ลับมาก และที่สำคัญ มันสามารถเปลี่ยนค่ายกระบี่ที่ ปกป้องรักษาสถานที่ได้เองแต่กำเนิด และที่สำคัญ มันเปลี่ยนอยู่ ตลอดเวลา ถ้าไม่มีป้ายคำสั่งพิเศษ ถึงจะใช้เวลาทั้งชีวิตก็จะหาส ถานที่นี้ไม่เจอ! และภูเขารูปนี้เรียกว่าเขาหมูหมิง!

โม่ฉางคงรีบกล่าว

ป้ายคําสั่ง ป้ายคำสั่งอะไร? ทำอย่างไรถึงจะหาเขาหวูหมิง เจอ? ”

เฉินเกอถาม

ถ้าสามารถหาสถานที่นี่ได้อย่างราบรื่น ถ้างั้นการล้วงความ ลับของไท่หยางเหมิงก็จะมาถึงในไม่ช้า

ยิ่งมีความหวังที่จะหามู่หานและอาสองเจอขึ้นมาอีก

เฉินเกอมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป
ป้ายคําสั่งนั้นก็คือ…..

“เปี๊ยะ! ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของโมนางคงเปลี่ยนกะทันหัน เขาเอา ลูกปัดสองลูกออกจากอก บัดนี้ เขาได้โยนไปที่ใต้เท้าของเงินเก อและเฉินเตี้ยนชาง

ลูกปัดเกิดเสียงดังกังวานและระเบิดแตกออก

ชั่วพริบตาเดียว มีฝุ่นควันขาวกระจายไปทั่วห้อง และฉวยโอกาสนี้ ไม่ฉางคงก็ได้เผ่นหนีหายตัวไป “เจ้าอาวุโสตัวนี้ เป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ เป็นโป๊ รีบส่ง คนไปตามจับโดยด่วน! อย่าให้เขาหนีไปได้! ”

เฉินเตี้ยนชางสั่งการ

ลูกน้องของสำนักจิตรีบรับคำสั่งไปทำตามอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีประโยชน์หรอกผู้อาวุโส เวลานี้ ไม่เว่ยผิงเดินออกมา

“ไอ้โม่ฉางคงคนนี้ เจ้าเล่ห์ผิดปกติ ถึงแม้ความสามารถของ เขาจะแข็งแกร่งมาก แต่ที่แกร่งกว่าก็คือเคล็ดตัวเบาของเขา แม้ กระทั่งอาสามโม่ซางหลงก็เคยเอ่ยปากชมเขามาก่อน เขาหนีไป แล้ว คงจะจับตัวได้ยาก เขามีความเชี่ยวชาญในด้านการซ่อนตัว สูง! ”

โม่เว่ยผิงส่ายหัวพลางพูด
“คุณปู่ครับ เป็นความผิดของผมเอง เมื่อได้ยินเขาพูดถึง หานและอาสอง สมองผมก็วู่วาม เรื่องนี้ยกให้ผมเป็นคนจัดการ เองครับ ผมจะไปตามจับเขา

เฉินเกอมีสีหน้ารู้สึกผิด ขอโทษ

เพราะเมื่อกี้จิตใจของเขาสั่นไหว ว่างเปล่าไปทั่วหัวสมอง ส่วนเฉินเตี้ยนซาง บัดนี้ได้ยกมือขึ้น

“ไม่ต้องตามแล้ว ถึงเจ้าอาวุโสตนนี้หนีไปได้ แต่จะหนีไปได้ ตลอดรอดฝั่งไหมล่ะ เขาต้องหนีกลับไปที่บ้านตระกูลโม่แล้ว เพราะเขารู้ดีว่า ตอนนี้มีเพียงไม่ซางหลงเท่านั้นที่จะช่วยเขา ได้! ”

“เสี่ยวเกอ หลานอย่าเพิ่งรีบร้อนไปเลย! ”

เฉินเตี้ยนชางกล่าว

เงินเกอ หมัดไว้แน่น พยักหน้าอย่างโมโห

“โม่ชางหลง ไม่ฉางคง…….

บัดนี้เฉินเตี้ยนชางพูดเองเอ่ยเองอยู่หนึ่งประโยค

จากนั้นก็กล่าวว่า “เสี่ยวเกอ หลานตามมาก่อน จิ้นตง พวก ลูกก็รีบตามพ่อมา! ”

ทันใดนั้น เหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงหันหลังมาพูด
ส่วนเงาของไม่ฉางคงเรีวราวกับจรวด

เคล็ดตัวเบาของเขาแกร่งจริงๆ

ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ตลอดทางไม่เคยนั่งพักเลย อยากจะรีบกลับไปบ้านตระกูลโม่ที่เขียนจึง หนึ่งวัน ให้หลัง

ที่บ้านตระกูลลึกลับตระกูลโม่ บนหลังเขาหน้าบ้านที่เงียบสงบ แห่งหนึ่ง

เสียงปิ้ง! ดังขึ้น

โมนางคงก็คุกเข่าร้องไห้อย่างเจ็บปวด

“ลูกหลานอกตัญญูโม่ฉางคงในบ้านตระกูลโม่ คุกเข่าขอร้อง ขอเข้าพบอาสามหน่อยครับ! ! ! ”

เขาพูดด้วยเสียงร้องไห้สะอื้น

จากนั้นก็คำนับแรงๆ

“ลูกหลานอกตัญญูโม่ฉางคงในบ้านตระกูลโม่ คุกเข่าขอร้อง ขอเข้าพบอาสามหน่อยครับ! นางคงมีเรื่องจะรายงานครับ!

โม่ฉางคงคำนับอีกครั้ง

เห็นไม่มีคนขานตอบทั้งนมนาน

โม่ฉางคงยิ่งคำนับเอาศรีษะโดนพื้นแรงขึ้นกว่าเก่า
แต่ไร้ประโยชน์สิ้นดี

“อาสามไม่ยอมให้เข้าพบ คงไม่มีทางแก้แค้นให้กับลูกทั้งสอง ของผมไปตลอดชีวิตแล้ว? ได้ครับ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางคงก็จะ ไปสู้กับสำนักจิตเฉินเตี้ยนชางสองปูหลานอย่างสุดกำลัง อย่าง มากก็แค่ตาย จะได้รักษาศักดิ์ศรีของตระกูลโม่ที่มีมายืนนานเอา ไว้!

หัวของโมนางคงคำนับลงพื้นจนหัวแตกเลือดออก บัดนี้ได้ยืน ขึ้นมากล่าว

“รอเดี๋ยว….นายพูดถึงใครนะ? สำนักจิตเฉินเดียนซาง? ” ขณะนี้ข้างในบ้านมีเสียงของชายชราส่งออกมา จากนั้นไม่นางคงก็เห็นเขาปรากฏตัว ประตูที่มีแต่ใยแมงมุม บัดนี้ได้เปิดออกแล้ว

ชายชราที่มีผมขาวหงอก ร่างกายซูบผอมเหลือแต่กระดูก เดิน ตัวสั่นออกมา……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ