บทที่ 527 ฉันมาเยี่ยมนายแล้ว
“หรือว่าฉันดูผิดไป?”
ชายชราสงสัยเล็กน้อย
อยากจะเตือน แต่คุณชายไม่เป็นคนหนึ่งที่หยิ่งผยองอีกด้วย เมื่อกี้ยังมองตาค้อนใส่ตน รู้สึกไม่พอใจตนเล็กน้อย
หากพูดมากอีก เกรงว่าจะทำให้คุณชายไม่ไม่พอใจยิ่งขึ้นไป
น่าจะดูผิดไป!
ชายชรากล่าวกับตัวเองเงียบๆ
แต่อย่างไรก็ตาม ตระกูลโม่ใช้เวลาหนึ่งปี ตอนนี้ในที่สุดก็จับ เฉินเกอได้
และเฉินเกอในฐานะชิปต่อรองที่สำคัญที่สุดสำหรับตระกูลเฉิน แห่งเมืองหนานหยาง วันนี้จับได้แล้ว
ทำให้ตระกูลโม่แห่งมณฑลหลงเจียงตื่นเต้นไปกับมัน
“ไอ้หมอนี่หลบซ่อนเก่งจริงๆ! หลบซ่อนเป็นเวลาหนึ่งปี ทำให้ ตระกูลโม่ของฉันใช้ทรัพยากรทางการเงินมากมาย ตอนนี้ถึงจับ เขาไว้ได้!”
“ฮ่าๆ คราวนี้ ตระกูลโม่แห่งมณฑลเมืองหลงเจียงของพวกเรา สามารถปกครองหมู่เกาะทั่วเอเชียได้อย่างสมบูรณ์แล้ว เฉินเกอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเฉิน ส่วนไอ้เฉินจิ้นตงนั้น ก็ให้ ท้ายลูก คอยดูเถอะ เราจะได้รับทรัพย์สินของตระกูลเฉิน คาดว่า จะสำเร็จในไม่ช้า
คนของตระกูลโม่ ต่างพูดถึงเรื่องนี้
และบอดี้การ์ดคนหนึ่งในตระกูลหลงซึ่งเป็นแขกของตระกูลโม่ ก็บังเอิญได้ยินคนกลุ่มนี้คุยกัน
ขณะนั้นก็เกิดความคิด รีบวิ่งไปที่ห้องหนึ่ง
“คุณหนู มีข่าวสำคัญ!
บอดี้การ์ดผลักประตูออก พูดขึ้น
ภายในห้อง ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังแต่งตัวอย่างตั้งใจ เธอก็คือ หยางเสวนั่นเอง
มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นระหว่างตระกูลกับตระกูลโม่ แน่นอน
ว่าการเจรจาต้องถูกยกเลิก
ส่วนหยางเสว่ ไปพักอาศัยอยู่ที่ตระกูลโม่เป็นการชั่วคราว
รอคอยโอกาส
“มีข่าวสําคัญอะไร?”
หยางเสวถาม
บอดี้การ์ดคนนั้นกลืนน้ำลาย “เป็นข่าวเฉินเกอของตระกูล เฉิน วันนี้ตระกูลโม่ จับเฉินเกอที่หลบหนีไปเป็นเวลาหนึ่งปีได้ แล้ว!”
“พริบ!”
ได้ยินดังนั้น หยางเสวสั่นไปทั้งตัว ตลับแป้งในมือหล่นลงกับ
พื้นทันที “นายว่าอะไรนะ? เฉินเกอ? เฉินเกอที่ทำงานอยู่ที่ตระกูล
หลายวันมานี้ ก็คือเฉินเกอแห่งตระกูลเฉิน?” หยางเสวยืนขึ้นอย่างกะทันหัน
“อืม ฟังไม่ผิด วันนี้ทั้งตระกูลโม่ก็ได้พูดถึง บอกว่า เฉินเกอกา ลังหายใจแผ่วเบา เหมือนกำลังจะตาย!”
บอดี้การ์ดกล่าว
นิ้วมือของหยางเสวกำแน่นเล็กน้อย ตอนนี้เธออยู่ในอารมณ์ที่
ซับซ้อนมาก
จะบอกว่าเกลียดเฉินเกอเหรอ?
หยางเสวต้องเกลียดอยู่แล้ว
ถ้าเฉินเกอเต็มใจที่จะคบกับตัวเอง เขาก็ไม่จําเป็นต้องลด สถานะในตระกูลหลง
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อชายคนนี้มีเงิน ก็ต้องทิ้งตน
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หยางเวสก็เกลียดอยู่ดี แต่พอได้ยินมาว่าเฉินเกอถูกจับ และกำลังจะตาย
หยางเสวก็รู้สึกเป็นทุกข์อีก
ในเมื่อ ไม่ว่ายังไงผู้ชายคนนี้ เขาก็เคยรักตัวเองขนาดนั้นนั้น รักตัวเองด้วยใจที่เต็ม 100%
รวมทั้งการปล่อยเงินเกอไปในตอนแรก หยางเสวก็มีความ คิดแบบนี้
“ทำไงดี? ทำไงดี? คนของตระกูลโม่ จะต้องฆ่าเงินเกอแน่!”
หยางเสว่เดินไปมา
“ต่อให้ไม่ฆ่า เขาก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ตอนที่จับเขาได้ เขาแทบไม่มีลมหายใจแล้ว ตอนนี้ถูกโยนทิ้งไปในคุกใต้ดินของ ตระกูลโม่!”
บอดี้การ์ดกล่าวอีก
หยางเสวกระวนกระวายเดินไปหลายรอบ
จากนั้นสูดหายใจเข้าลึก มีประกายความดุดันวาบในดวงตา
“หึ ฉันเคยบอกแล้ว ตอนนั้นฉันปล่อยเขาไป ฉันกับเขาก็ ตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างกัน ตอนนี้ เขาจะเป็นตายร้ายดียัง
ไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว!
หยางเสวนั่งลง
เหอะๆ ที่ตัวเองทุ่มเทมาหลายปีนี้เพื่ออะไร ก็เพื่อจะชีวิตที่ดี กว่าเขาไม่ใช่เหรอ?
ตอนนี้ เขาจะตายแล้ว มันควรจะเป็นเรื่องที่ดีถึงจะถูก
“คุณหนู หากคุณต้องการพบเขาเป็นครั้งสุดท้าย กระผมก็มีวิธีสุดท้ายวิธีหนึ่งเช่นกัน? ”
“วิธีอะไร?”
หยางเสวรีบถาม
จากนั้นก็ตระหนักถึงความลืมตัวของตัวเอง จึงกล่าว “ใครจะ ไปเจอเขา แต่ก่อนจะตาย ดูท่าทางที่ความทุกข์ของเขา ฮ่าๆ ฉัน ก็สนใจอยู่!”
“กุญแจของคุกใต้ดิน อยู่ในการดูแลของพ่อบ้านตระกูลโม่ ตลอด กระผมรู้จักลูกชายของพ่อบ้านคนนี้ สามารถช่วยได้
บอดี้การ์ดกล่าว
“ดี งั้นนายติดต่อให้ฉันหน่อย!”
หยางเสว่พูดขึ้น
“ไม่ได้ เฉินเกอสำคัญเป็นถึงอันดับต้นๆ ของตระกูลโม่ แม้แต่ พ่อของฉันยังไม่มีสิทธิ์ไปเจอ อีกอย่าง ที่นั่นคุ้มกันอย่างแน่นหนา อย่าบอกว่าเป็นตระกูลหลงเลย หลายคนในตระกูลโม่ยังเข้าไม่ ได้!”
ลูกชายของพ่อบ้าน ที่รูปร่างอัปลักษณ์ ขณะนี้ได้ยินคำร้องขอ ของหยางเสร่ ของสั่นหัวราวกับกลองไม้เขย่า
“ฉันรู้ว่าคุณต้องมีวิธีที่จะให้ฉันเข้าไปแน่นอน มีเงื่อนไขอะไร คุณรีบเสนอมา!”
ขณะนี้หยางเสวมองเขาแล้วพูด
ส่วนลูกชายของพ่อบ้าน จ้องมองไปที่หยางเสด้วยสายตาที่ แผดเผาในขณะนี้
ใบหน้าแสดงถึงความสมเพช
และหยางเสร่ ก็เหมือนจะดูออกว่าเขามีความคิดบางอย่าง อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหลายก้าว
“ได้ยินมาว่าคุณหยาง สามีของคุณเป็นคนปัญญาอ่อน ผมว่า ปกติคุณหยางคงจะเหงามากสินะ?”
ในขณะที่พูด ลูกชายของพ่อบ้านจับข้อมือของหยางเสวีเบาๆ
“พูดตามตรง ครั้งแรกที่ผมได้เห็นคุณ ผมก็หลงใหลในความ สวยของคุณหยางแล้ว ตอนนั้นผมสัญญา หากมีโอกาสจูบหอม ผมยอมตายเพื่อคุณ!”
ลูกชายพ่อบ้านกล่าว
“คุณชายโม่โปรดให้เกลียดด้วย! หากคุณชายไม่มีความรู้สึก ที่ดีต่อหยางเสว่จริงๆ ได้โปรดเข้าใจ ให้ฉันพบเฉินเกอ ฉันจะ ขอบคุณอย่างมาก!”
หยางเสวดึงมือกลับมา
ลูกชายของพ่อบ้านขมวดคิ้วถาม: “ทำไมคุณเอาแต่พูดถึงเฉิน เกอไม่หยุด คุณหยางคุณกับเฉินเกอเป็นอะไรกัน? ถึงต้องเจอเขา ให้ได้!”
“คุณชาย โม่เฉียง ฉันจะบอกความจริงกับคุณ เฉินเกอเป็นแฟนฉันสมัยเรีบนมหาลัย เขาจะตายแล้ว ฉันอยากไปพบเขา ใน ขณะเดียวกัน ฉันก็อยากจะแก้แค้นเขาด้วย มิฉะนั้นต่อไปก็จะ ไม่มีโอกาสแล้ว!”
ความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของหยางเสว่
“ฮ่าๆๆ ที่แท้ คุณหยางและเฉินเกอยังมีอดีตเช่นนี้นี่เอง ผมก็ ว่า! แต่คุณหยาง เรื่องนี้ ผมยอมเสี่ยงตายตกลงให้คุณได้ แต่ หลังจากทําสําเร็จแล้ว คุณต้องมีผลประโยชน์ให้ผมด้วยหรือ เปล่า?”
โมเฉียงกล่าวอย่างน่าสมเพช
ส่วนหยางเสา หันหน้าหนีไปทางอื่น และไม่พูดอะไร: “ช่วงนี้ ฉันไม่สะดวก ฉันจะขอบคุณโมเฉียงภายหลัง!
เมื่อโม่เฉียงได้ฟังแบบนี้ “ผมเข้าใจผมเข้าใจ ผู้หญิงอ่านะ ก็
มักจะมีวันที่ไม่สะดวกแบบนี้หลายวัน!”
เขายิ้มกล่าวอย่างน่าสมเพช
“คืนนี้ ผมสามารถเอากุญแจมาจากพ่อผมได้ แต่คุณมีเวลาแค่ ห้านาที ไม่อย่างนั้น ผมจบเห่แน่!”
โม่เฉียงกล่าว
“โอเค ห้านาทีก็พอ ขอบคุณนะคุณชายโม่!” พูดจบ หยางเสว่ หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“หยาง……”
โม่เฉียงกำลังจะลวนลามสักหน่อย เห็นหยางเสาวิ่งไปเร็ว ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเย็นชา “แม่สาวน้อย ฉันจ้องมอง เธอมานานแล้ว อีกไม่กี่วัน ฉันก็จะกินเธอ! ฮ่าๆๆๆ!”
ในคืนนั้น
หยางเสวสวมชุดกีฬา สวมหมวก มาที่คุกใต้ดิน
“มีแค่ห้านาที คุณเร็วหน่อย! ผมไปดูต้นทางข้างนอก!”
โม่เฉียงกล่าว
ส่วนหยางเสว่ ก็เห็นเฉินเกอนอนอยู่ในคุกใต้ดินได้อย่าง
รวดเร็ว
“เฉินเกอ!”
ไม่เจอหนึ่งปี เจอเฉินเกออีกครั้ง ก็กลายเป็นแบบนี้ ความเกลียดชังทั้งหมดในใจ ก็หายไปทันที “นายตื่นสิเฉินเกอ นายไม่ได้จะตายจริงๆ ใช่ไหม? หยางเสว่วิ่งไปหาเฉินเกอ เขย่าตัวเขา แต่ สีหน้าเฉินเกอซีดเผือด ไม่รู้สึกอะไรเลย……
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
