บทที่490 อาจารย์ขี้ขลาด
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาด้วย!
หลี่หนิงหนิงไม่รู้จะพูดยังไง
“ถ้าเขาไปบอกทางมหาลัย ทางมหาลัยก็จะบอกพ่อ ถ้าอย่าง นั้นฉันก็แย่ละสิ!
ยูจินเซียงกำลังกังวล
“พี่เซียงไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีที่จะให้เขาซื่อสัตย์ รถของคุณ ขาดคนนั่งด้วยใช่ไหม ให้เขาเข้าไปนั่ง หลังจากนั่งรถกับพี่ ทุก คนก็กลัวพี่เซียง!”
ตาแว่นพูด
“แม่งเอ้ย….. จินเซียงกำลังจะตาแว่น แต่พอคิดแล้ว นี่
อาจจะเป็นวิธีที่ดี
พอดี ตัวเองก็รู้สึกรำคาญกับความขี้ขลาดของเขา ตั้งแต่เช้าก็ ทําให้เธออับอาย เพราะเขาเป็นตัวต้นเหตุ
ให้เขาเข้าไปนั่งในรถ แล้วเล่นงานเขาให้ตาย เห็นเขาซื่อๆ โง่ๆอย่างนี้ คิดว่าคงไม่กล้าไปฟ้องหรอก
ก็เอาตามนี้ละกัน!
“ฉันว่า พวกเธอโดดเรียนแบบนี้ ไม่เห็นมหาลัยอยู่ในสายตา เลยเหรอหรือไง?”
เงินเกอวางรถแบตเตอรี่ เดินมาแล้วพูด
ตลอดทางที่มาไกลมาก รถแบตเตอรี่ของเฉินเกอแบตก็หมด ก็เลยเป็นวิ่งมาดีกว่า
“หุบปากเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ คุณรีบเข้าไปในรถของฉันทันที!
ยูจินเซียงสั่ง
“เข้าไปในรถของเธอ? เข้าไปในรถทำไม? พวกเธอกลับไป มหาลัยเดี๋ยวนี้!”
เฉินเกอพูด
“เอาล่ะๆ รถแบตเตอรี่ของคุณน่าจะแบตหมดแล้ว ตอนนี้คุณ เข้าไปในรถของฉัน ฉันจะพาคุณกลับมหาลัย! โอเคไหม?”
ยูจินเซียงพูด
“ใช่ครับอาจารย์ คุณวิ่งมาไกลขนาดนี้ ให้พี่เซียงพาคุณกลับ มหาลัย…..รถแบตเตอรี่ของคุณ พวกเราจะหาทางเอากลับไป
ให้คุณเอง!”
นักศึกษากลุ่มหนึ่งพูด
เนื่องจากการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น ทุกคนมีความคิดที่ว่ารีบ แข่งรีบจบเร็ว และไม่มีใครอยากอยู่ที่นี่
“โอเค!”
เฉินเกอพยักหน้า
แน่นอนรู้ว่าจีนเซียงคงไม่ใจดีขนาดนั้น เพียงอยากดูว่าเธอ ต้องการเล่นกลอุบายอะไร
เงินเกอเข้าไปในรถ
เพียะ
ประตูรถถูกล็อค โดยอัตโนมัติ
“ท่าม?” เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ
“ฮ่าๆๆ คนโง่เง่า คุณหลงกลฉันแล้ว คุณคิดว่าฉันเป็นคนใจดี จริงๆหรือ ที่ปล่อยให้คนโง่เขลาอย่างคุณขึ้นรถฉัน ฉันจะพา
คุณไปแข่งรถ ฮี ฉันขอบอก หลังจากแข่งเสร็จ อย่าอ้วกใส่รถ ของฉัน มิเช่นนั้นฉันเอาคุณตายแน่!”
ยูจินเซียงตักเตือน
และทางโน้นก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว
ทั้งสองฝ่ายบีบแตรให้สัญญาณกัน
จากนั้นมีหน้าจอขนาดใหญ่
มีเสียงนับถอยหลัง
“บิน!!!”
เมื่อถึงเวลา รถทั้งสองคันก็เหมือนม้าป่าที่ไม่มีบังเหียน พุ่ง ออกไปอย่างรวดเร็ว
“สะใจ!”
แม้ว่าฉันจะไม่ชอบบรรยากาศที่นี่ แต่เมื่อได้แข่งขัน มันก็สนุก
ยูจินเซียงตื่นเต้นมีความสุขจนร้องตะโกนออกมา
“มองถนน ๆ มองถนนดีๆ
เงินเกอก็ตะโกนเสียงดัง
เขาตกใจมากจริงๆและจับที่จับไว้แน่น
ขนลูกหมดเลย
ยูจินเซียงขับรถบ้าคลั่งเกินไป
แต่ยังมีทักษะฝีมือเหมือนกัน
รถของไอ้ผมหยิกหยอง ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
“เป็นไปไม่ได้?”
เฉินเกอเหลือบมองผ่านกระจกหลังเห็นได้ชัดว่ามีโอกาสแซง หลายครั้ง แต่ไอ้ผมหยิกหยองไม่แซง
คิ้วของเขาขมวดขึ้น
อะ!”
ในขณะนี้ จินเซียงก็ร้องเสียงหลง
เฉินเกอมองไปด้านหน้า
ปรากฏว่ามีเสากั้นทางวางอยู่บนถนน
มีหนามเหล็ก แสงกระพริบแพรวพราว แต่ตอนนี้ต้องการชะลอรถ รู้สึกจะสายเกินไป ยูจินเซียงหลับตาลง
ขับไปชนโดยตรง
“ตูม!”
ผลคือยางทั้งคู่ระเบิดหมด
รถหยุดกลางคัน
“แม่งเอ้ย ใครทำไมจิตใจโหดเหี้ยมอย่างนี้ เอาเสากั้นทางมา วางไว้!”
ยูจินเซียงด่าด้วยความโมโห
แต่สายตาของเฉินเกอ ระมัดระวังขึ้นมาทันที และมองไป
รอบๆ
รถคันหลัง หยุดลงทันที และขวางถนนข้างหลังไว้หมด
มีสถานการณ์!
เฉินเกอได้ยินเสียงหัวใจดังขึ้นทันที
ในขณะนี้ไอ้ผมหยิกหยอง ลงจากรถพร้อมกับหญิงสาว
“เฮ้ย คนของพวกนายทำไมมันเลวขนาดนี้ เอาเสากั้นทางมา ขวางไว้ ครั้งนี้ไม่นับ เรามาเริ่มกันใหม่!!
ยูจินเซียงพูดอย่างไม่พอใจ
“โอเค คุณหนูยูจินเซียง คุณเป็นคุณหนูรองตระกูล คุณจะ เริ่มต้นใหม่ยังไงก็ได้ ฮ่าๆๆ”
ไอ้ผมหยิกหยองหัวเราะเสียงดัง
“คุณ…คุณรู้จักชื่อฉันได้อย่างไร?”
ตอนนี้ยูจินเซียงพึ่งมาสังเกตว่ามีสิ่งผิดปกติ
“หี รีบลงรถเลยคุณหนูรอง จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก
ไอ้ผมหยิกหยองหน้าถอดสี และดึงผมปลอมโยนทิ้งไป เผยให้ เห็นหัวโล้น
ในเวลาเดียวกัน เขาหยิบออกมา แล้วเล็งไปที่ยูจินเซียง
“ออกมา เดี๋ยวนี้!”
เขาตะคอก
ยูจินเซียงหน้าถอดสี ตกใจจนหน้าซีดลงทันที ตอนนี้เธอเพิ่งรู้
ตัวเองถูกลักพาตัวอีกครั้ง
เขายกมือขึ้น และเดินออกจากรถ
หญิงสาว หยิบปืนออกมาด้วย
“เยี่ยนหนู ไป! กำจัดผู้ชายคนนั้นซะ แล้วบอกเจ้า จับได้ แล้ว ให้เขารีบตอบรับ!”
“ค่ะ!”
หญิงสาวพยักหน้า และเดินไปตรงที่นั่งข้างๆคนขับ
“ต๊ะ?”
หญิงสาวสะดุ้งอย่างกะทันหัน
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หัวโล้น “หลางทำไม……ไม่มี ใครอยู่ในรถ?”
“ไม่มี เมื่อกี้ยังอยู่ในรถเลย?”
หัวโล้นบังคับยูจินเซียงเดินไปยังที่รถ
มองเข้าไป ไม่มีใครจริงๆ
“มารชัดๆ กลางวันแสกๆ แล้วคนล่ะ”
หัวโล้นก็ตกใจเช่นกัน
นี่ … นี่แค่พริบตา!
“อ๊ะ สู้ตาย!”
ในขณะนี้ เสียงดังขึ้นด้านหลังหัวโล้น
มองย้อนกลับไป เห็นก้อนหินก้อนใหญ่ อยู่ต่อหน้าใหญ่ มาก…… ใกล้เข้ามา! ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ตูม!
มีเสียงดังขึ้น หัวโล้นตาเหลือก และหมดสติไป
และหญิงสาวคนนั้นกำลังจะยิง” แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยกแขนขึ้นได้นิดหนึ่ง จากนั้นก็ยกขึ้นไม่ได้
“สู้ตาย!”
ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังอีกครั้ง จับก้อนหินก้อนใหญ่ เดิน โซเซเข้ามาทุบที่ศีรษะของหญิงสาว
ตูม!
หญิงสาวหมดสติ
แล้วชายหนุ่มคนนี้ จะเป็นใครไม่ได้นอกจากเงินเกอ?”
อย่างไรก็ตาม เฉินเกอไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้ ดัง
นั้นเขาจึงต้องแสดง
“ว้าว!”
ในพริบตายูจินเซียงได้รับการช่วยเหลือ ร้องตะโกนอย่างอื่น เต้น “อาจารย์………คุณฆ่าพวกเขาทั้งหมด! คุณแย่แน่ คุณ
ฆ่าคนตาย!”
เฉินเกอเหนือกตา
“ไม่ตาย แค่สลบ ตอนนี้คนของพวกเขากำลังมา พวกเรารีบไป กันเถอะ!”
“อ่อ ใช่ รีบไปกันเถอะ!
ขณะนี้ได้ขึ้นรถของหัวโล้น จินเชียงรีบถอยรถ แล้วรีบขับ กลับทางด้านหลัง
และพวกเขาเพิ่งจากไป
ริมถนน มีรถออฟโรดสองสามคันพุ่งเข้ามา
เมื่อเห็นเจินเซียงพวกเขาไปไกลแล้ว บนถนน หลางและ เยี่ยนหวู ยังคงสลบอยู่
หัวหน้าทุบรถอย่างแรง
“แม่งเอ้ย จับได้แล้วยังปล่อยให้หลุดไปได้ ใครเป็นคนช่วย เธอไว้?”
“ลูกพี่ พวกเราจะไล่ไหม?”
“แม่งเอ้ยไปไล่อะไร เชิงเขาล่างเต็มไปด้วยผู้คน แกไม่อยากมี ชีวิตอยู่เหรอ เอาไอ้โง่สองนี้ไปด้วย รีบไปจากที่นี่!!
“โอ้โห อาจารย์เมื่อกี้โหดร้ายเกินไป!”
ในขณะนี้ยูจินเซียงพูดด้วยความชื่นชมเล็กน้อย “ช่วยไม่ได้ ไม่โหดร้าย เราสองคนต้องตายที่นั่น!”
เฉินเกอยังคิด ยังดีที่ตัวเองตามมาด้วย มิฉะนั้นเกิดเรื่องขึ้น
แน่ๆ
“แต่เอ๊ะอาจารย์!”
ยูจินเซียงเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“มีอะไร?”
“เมื่อกี้ตอนที่ฉันลงรถ คุณยังอยู่ในรถ ทำไมจู่ๆคุณถึงอยู่ด้านหลังพวกเขา?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
