บทที่ 471 ตั้งแต่นี้ไปอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

เสียงดังของรถโรงพยาบาลใกล้เข้ามามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนฟางหนีนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเลือนรางมากยิ่งขึ้นด้วย

“อะซาน……..

“เป็นอะไรหรือ?”

บนรถไฟขบวนด่วนแบบธรรมดา

มองดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง ที่จู่ๆก็เอามือจับอยู่ตรง หน้าอก แล้วมีอาการหนาวสั่นขึ้นมา

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วนะ แปลกจัง!” ชายหนุ่มฝืนยิ้ม

หลังจากนั้นจึงหันกลับมาหาหญิงสาว : “ใช่แล้ว อันนี้เธอเก็บ เอาไว้ให้ดี กลับไปถึงจินหลิงแล้ว เธอจัดการหาที่พักให้ เรียบร้อยแล้วก็หางานทำก่อน เงินในบัตรนี้พอสําหรับค่าอาหาร เสื้อผ้าโดยที่เธอไม่ต้องกังวล!”

ชายหนุ่มยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้กับหญิงสาว

“เสี่ยวเกอ ฉันรับเอาไว้ไม่ได้ ตอนนี้นายกำลังต้องการเงินมากที่สุด ฉันหางานทำได้ ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว!” แต่หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่คนอื่น เธอคือหมาเสียวหนาน

ตอนนั้นเองหม่าเสี่ยวหนานรีบเอาบัตรคืนให้เงินเกอ

“ใช่เสี่ยวเกอ เธอต้องการเงินมากกว่าพวกเรา เธอช่วยชีวิต ฉัน ถ้าจะให้ พวกเราต่างหากที่จะต้องให้เงินกับเธอ!”

คุณแม่ของหม่าเสี่ยวหนานเอ่ยพูดขึ้นเช่นกัน

“เหอๆ ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ในส่วนที่ผมต้องใช้เงินนั้นไม่เยอะ หรอก ทําอะไรมาตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว…..เหอๆ

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

“เป็นอะไรไปเสี่ยวเกอ? แล้วก็นายยังไม่บอกฉันเลยนะว่า ทำไมนายกับตระกูลเฉินถึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว?” หม่าเสี่ยวหนานเอ่ยขึ้นถามด้วยความกังวล เงินเกอลงบนศีรษะของหม่าเสี่ยวหนานเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนี้เสี่ยวหนานเธออย่ารู้เลยจะดีกว่า!”

กลับมาที่จินหลงครั้งนี้ เฉินเกอไม่เพียงแค่ต้องการจะมาหา เพื่อนเก่าที่เคยรู้จักเท่านั้น ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เขาต้องทำ……

ส่วนเรื่องเงินสําหรับตัวเองแล้วนั้น กลับเป็นสิ่งที่เป็นภาระ อย่างหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

คิดดูแล้ว ชีวิตคนเรานี่ก็น่าประหลาด
เมื่อก่อน ก็นั่งรถไฟสีเขียวมายังจีนหลัง คิดว่าถึงจีนหลังแล้ว ตัวเองจะมีทัศนคติอีกแบบหนึ่งกับการใช้ชีวิตใหม่ใน

มหาวิทยาลัยได้ ไม่ต้องเหมือนตอนที่อยู่มัธยมปลาย ที่ใช้ชีวิตอยู่ในความน้อย เนื้อต่ำใจกับการที่ตัวเองไม่มีเงินตลอดทั้งวัน

แต่เมื่อถึงตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยแล้วนั้นกลับพบว่า ไม่มีเงิน จะไปที่ไหนก็ไม่ได้ต่างกันเลย

ตอนนั้น ตัวเองคาดหวังที่จะมีเงิน รอให้มีเงินแล้ว ตัวเองก็ใช้ ชีวิตในแบบของตัวเองอย่างแน่นอน ไปที่ไหนก็จะมีคนยกยอ แต่ต่อมา จู่ๆที่มีเงินขึ้นมาแล้วนั้น แต่เป็นเธอพบว่าตัวเองก็ไม่

ต้องทําเป็นอวดรวยไปทั่วแบบนั้น

เนื่องจากไม่มีความปรารถนานั้นแล้ว เขาก็ยังอยากที่จะใช้ ชีวิตธรรมดาๆ อยู่ด้วยกันกับซูมหานต่อไปเรื่อยๆ แล้วหลังจาก นั้นก็แต่งงานกัน มีลูกซักคน ทางที่ดีที่สุดคือหญิงคนชายคน ใช้ ชีวิตอย่างไร้ความทุกข์กังวลใดๆ

ตอนนี้ซูมู่หานจากไปแล้ว ชีวิตของทายาทเศรษฐี ก็เหมือนกับ เป็นความฝันที่ไม่มีอยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้น

แต่ที่แปลกก็คือ ตอนนี้เรื่องเงินสำหรับเงินเกอนั้นไม่ได้มี ความปรารถนาอยากได้ขนาดนั้นอีกแล้ว

“เสี่ยวเกอ นายเปลี่ยนไป!

จู่ๆหม่าเสี่ยวหนานก็เอ่ยขึ้นมา
“อา? ฉันเปลี่ยนไป

เงินเกอเก็บความคิดของตัวเองไป

“อืม พอฉันได้เห็นนาย ก็รู้แล้วว่านายไม่เหมือนเมื่อก่อน! แต่มี อย่างยิ่งที่นายไม่เปลี่ยน นั่นก็คือมิตรภาพที่นายมีให้กับฉันไม่ เปลี่ยนไปเลย นายยังคงดีกับฉันอยู่เหมือนเดิม!

หม่าเสี่ยวหนานกล่าว

“แน่นอน ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันนี่”

“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวเกอ ถ้าหากนายเห็นฉันเป็นเพื่อนของนาย บอกฉันได้ไหม ว่านายไปเจอเรื่องอะไรมา นายมีเรื่องที่เก็บไว้ใน ใจมากเหลือเกินฉันรู้ว่านายไม่ใช่ทายาทเศรษฐีที่มีหน้ามีตา แบบเมื่อก่อนอีกแล้ว กลับมาที่จินหลิง ความรู้สึกของนายก็จะไม่ เหมือนเดิม แต่ ไม่ว่านายจะใช่ทายาทเศรษฐีหรือเปล่า ฉันก็เห็น นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอยู่แล้ว นายไม่พูด ฉันเองก็จะไม่ ถาม แต่พวกเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันทั้งคู่!

หม่าเสี่ยวหนานยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

“เพราะฉะนั้น เงินนี่ฉันรับไว้ไม่ได้ นายเก็บเอาไว้เถอะ กลับมา ตั้งตัวที่จิงหลิงได้! ฉันจะเป็นผู้ช่วยนายเอง!”

หมาเสียวหนานเอาบัตรนั้นมีลงบนมือของเฉินเกออีกครั้ง

“เงินนี่ ฉันไม่ได้ใช้มันจริงๆ อีกทั้งหลังจากนี้ไป ฉันก็ยังไม่รู้ว่า จะกลับมาได้หรือเปล่า!”
เงินเกอ มเจื่อนๆ

“นายหมายความว่าอะไร? หลังจากนี้นายวางแผนไว้จะทำ อย่างไร อ?”

หมาเสียวหนานเอ่ยถามขึ้นอย่างใจหาย

“ไม่เป็นไรหรอก บอกไปเธอจะกลัวเสียเปล่าๆ อย่าถามเลย

นะ!”

แต่หม่าเสี่ยวหนานนั้นลังเล แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ไม่นาน ก็ถึงสถานีจินหลังแล้ว

เฉินเกอโบกรถแท็กซี่ให้คันหนึ่ง แล้วให้หมาเสียวหนานขึ้นไป นั่ง ส่วนบัตรธนาคารนั้น เฉินเกอได้ยัดเข้าไปในกระเป๋าของหม่า เสี่ยวหนานโดยที่เธอไม่รู้ตัว และรหัสผ่านนั้น หม่าเสี่ยวหนานเอง ก็รู้อยู่แล้ว ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยเธอก็รู้รหัสผ่านของบัตร ธนาคารของตัวเองแล้ว นั่นก็คือวันเกิดของเขานั่นเอง

“เฉินเกอ นายไม่ไปกับพวกเราหรือ?”

หม่าเสี่ยวหนานลดกระจกรถลง แล้วตะโกนถามเฉินเกอ

“ไม่หรอก แล้วเจอกันนะเสี่ยวหนาน!”

เฉินเกอ โบกมือ

รถสตารท์แล้ว

แต่หมาเสียวหนานก็ยังคงยื่นหน้าออกมาแล้วตะโกนออกมา :
“เสี่ยวเกอ พวกเราคบกันเถอะนะ? จะมีหรือไม่มีเงินก็ไม่เป็นโร

พวกเราแต่งงานกัน หางานทำและใช้ชีวิตอยู่ที่จีนหลัง

“ถ้าหากนายไม่ชอบ จินหลิง เราก็ไปกันที่ชนบท! หาที่เล็กๆ

สร้างครอบครัว ใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย นายได้ยินไหม?”

“เธอว่าอะไรนะ?” เฉินเกอตะโกน “ช้าๆหน่อย ขอให้เธอมี ชีวิตที่ดีนะ!”

เงินเกอโบกมือ

“ฉันบอกว่า เราคบกันได้ไหม? ฉันไม่แคร์ว่านายจะมีเงินหรือ เปล่า!”

“คนขับรถหยุดรถก่อนค่ะ!”

หม่าเสี่ยวหนานรีบตะโกนบอกกับคนขับรถ แต่คนขับรถกลับไม่ฟัง เขาจับเงินในกระเป๋าที่เฉินเกอให้เขา แล้วรีบเหยียบคันเร่งขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เฉินเกอ โบกมือ

ได้ยิน แน่นอนว่าเขาได้ยินอยู่แล้ว

แต่เฉินเกอรู้ว่า ตั้งแต่นี้ไปนั้นตัวเองก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิต อย่างคนทั่วๆไปได้

มู่หานก็ยังหาตัวเธอไม่เจอ เขาเองนั้นก็ไม่มีความคิดที่จะไป เริ่มต้นชีวิตอีกช่วงหนึ่งอย่างเด็ดขาด

การจากลาครั้งนี้ ทำไมเงินเกอถึงได้ดูทำใจไม่ได้เช่นนี้
นั่นก็เป็นเพราะการจากลา ในครั้งนี้ อาจจะทำให้ไม่ได้กลับมา เจอเพื่อนเก่าหลายๆคนอีกเลยก็ได้…..

เฉินเกอที่สวมใส่สเวตเตอร์สีต่า เวลานี้เขาสวมหมวกและผ้า

ปิดจมูกอีกครั้ง

เขาโบกรถแท็กซี่มาหนึ่งคัน

“ไปไหนครับ?”

“ไปโรงพยาบาลครับ!”

และไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล

เฉินเกอมองดูบานเฟยเอ๋อที่นอน ใส่เครื่องช่วยหายใจและมี ใบหน้าขาวซีดอยู่บนเตียงผ่านทางกระจกตรงประตูห้องพักผู้ ป่วย

นึกไปถึงตอนนั้น ว่าหานเฟยเอ๋อเด็กคนนี้ร่าเริงขนาดไหน

ถ้าหากไม่ใช่ว่าต้องมาเจอกับตัวเอง บางทีเธอคงจะมีชีวิตที่ดี ไปแล้ว ไม่แน่ว่า ด้วยใบหน้าที่สวยงามของตัวเอง มาจนถึงตอน นี้อาจจะกลายเป็นเน็ตไอดอลไปแล้วก็ได้

ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกๆวัน ดีออก!

แต่เพื่อแอบฟังที่อยู่ของตัวเอง แล้วถูกคนจับโยนลงมาจาก ด้านบนตึก

เฉินเกอนึกไปถึงฉากที่หานเฟยเอ๋อตามหาตัวเอง เธอยืนอยู่ กับเสี่ยวหนานตรงด้านล่าง สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความกังวล
เติมทีคิดว่าจะมองเห็นความหวัง แต่ผลกลับเป็นการเริ่มต้น ของความโชคร้าย

ไม่เจี้ยนคนนี้ โหดร้ายขนาดไหนกันแน่

เงินเกอยืนอยู่ตรงหน้าประตู อดที่จะดันประตูห้องพักผู้ป่วย เอาไว้ไม่ได้

รอยนิ้วมือทั้งห้า เวลานี้ได้ประทับลงอยู่ด้านบนแล้ว คุณคะ ขวางประตูแบบนี้ สรุปแล้วคุณจะเข้าไปหรือ เปล่า?”

พยาบาลถือถาดมา เอ่ยถามด้วยความโมโห

คนๆนี้นี่จริงๆเลย มายืนน้ำตาไหลตรงหน้าประตู ก็ไม่เข้าไป

เสียที

และเวลานี้ชายหนุ่มก็หันกลับมา

น้ำตาที่คลออยู่ ทันใดนั้นเองก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

เขาสวมผ้าปิดจมูก

แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเหมือนว่าจะสามารถพูดออกมาได้อย่างไร อย่างนั้น ดูมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวส่งผ่านออกมา

ไม่นึกว่าจะทำให้พยาบาลรู้สึกกลัวได้

เกือบจะคว้าถาดเอาไว้ไม่ได้แล้ว

“อันนี้ให้คุณ ด้านบนมีช่องทางการกระตุ้นเข็มที่กำหนดเฉพาะเอาไว้ ประกอบกับสมุนไพรยาจีนชุดหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือ คุณหมอ หลังจากที่อ่านจนเข้าใจแล้ว กรุณาช่วยเธอด้วยนะ ครับ!”

ชายหนุ่มพูดจบแล้ว เอาสูตรตำราลับวางลงบนถาดนั้นของ

พยาบาล

หลังจากนั้นเขาก็เอาสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า แล้วเดินจาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ