บทที่ 456 ความโกรธของเฉินเกอ

“เกิดเรื่องขึ้นกับหานเฟยเอ๋อแล้ว? เกิดอะไรขึ้น? พอเห็นสีหน้าของเสี่ยวหนานแล้ว เฉินเกอรีบถาม

เสี่ยวหนานปิดปาก ร้องไห้ไปด้วยเล่าเรื่องเมื่อครึ่งปีก่อนไป ด้วย หลังจากเกินเรื่องขึ้นกับเฉินเกอไม่นาน ก็เกิดอีกเรื่องหนึ่ง

ขึ้น

ที่แท้….

เรื่องที่เฉินเกอออกจากวงศ์ตระกูล ก็ถูกตระกูลเฉินปกปิดไว้

ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ว่าความจริงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปกปิดได้

ถึงแม้ว่าความจริงจะถูกปกปิดไปแล้ว

แต่ก็ไม่สามารถห้ามให้ผู้อื่นพูดต่อๆ กันได้

มีคนพูดว่าคุณชายเฉินถูกทำร้าย ยังมีคนพูดอีกว่าคุณชาย เฉินถูกลักพาตัวไปหรือหายตัวไปอะไรประมาณนี้

หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ส่งผ่านไปถึงหูของพวกหานเฟยเอ๋อที่มี ความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเกอ

นายลองคิดดูสิ หานเฟยเอ๋อเป็นคนที่เฉินเกอเชิดชู แน่นอนว่า ต้องเป็นคนฝ่ายเฉินเกอ
หานเฟยเอ๋อ ในตอนนั้น ชอบเงินเกอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พอได้ยินข่าวนี้แล้ว เธอและหม่าเสี่ยวหนานต่างก็ กระวนกระวายมาก

ยังๆ ดีๆ อยู่ ทำไมถึงเกิดเรื่องกับเฉินเกอได้ล่ะ! ทั้งสองต่างก็สติสับสนวุ่นวายไปหมด

แต่สุดท้ายแล้วหานเฟยเอ๋อตัดสินใจว่า จะไปที่หนานหยางกับ เสี่ยวหนานสองคน

จากนั้นก็ส่งคนไปสอบถามสถานการณ์ความเป็นจริง

เพราะว่าตั้งแต่ที่เฉินเกอเกิดเรื่อง หลี่เจิ้นถั่วประธานหลี่เองก็ กลับมาถึงหนานหยางแล้ว

หลงจากมาถึงหนานหยางแล้ว

หานเฟยเอ๋อกับเสี่ยวหนานผู้หญิงสองคนก็มาถึงบริษัทของหลี่ เจิ้นกั๋ว

ถึงได้รู้ว่าหลี่เจิ้นกั่วประธานหลได้ออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว

ไม่มีวิธีอื่นแล้ว หานเฟยเอ๋อใช้ความเป็นไปได้มากที่สุดของ ตัวเอง อยากจะไปใช้ความสัมพันธ์เส้นสายอื่นต่อ

แต่ว่า ในวันนั้น ในตอนที่หานเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานรอผู้ จัดการของบริษัทหลี่เจิ้นถั่วอยู่

ก็เจอชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง
ชายวัยรุ่นคนนั้นเห็นว่าเฟยเอ๋อรูปร่างหน้าตาสวย ก็มีความ คิดที่ไม่ดี

หลังจากนั้นก็สามารถคิดเองได้แล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ชายวัยรุ่นคนนั้นหาข้ออ้างนัดเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานออก

มา

จากนั้นก็ส่งคนลากเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานไปยังโรงแรม อยากจะข่มขืนหมาเสียวหนาน แต่ตีให้ตายทั้งสองก็ไม่ยอม

ภายใต้สถานการณ์ที่เร่งรีบ หานเฟยเอ๋อกัดไปที่แขนของชาย วัยรุ่นอย่างแรง กัดจนเลือดไหลเต็มไปหมด

ส่วนชายวัยรุ่นคนนั้นก็กระวนกระวาย

แล้วนําเฟยเอ๋อโยนลงตึกไป

เรื่องนี้ในตอนนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก ทำให้ตระกูลเฉินตกใจไม่ น้อย

แม้กระทั่งหลี่เจิ้นกั๋วก็รีบกลับมา

แต่ว่า ชายวัยรุ่นนั้นมีอำอาจสูงส่ง เขาไม่ได้รับโทษอะไร คนที่ น่าสงสารก็คือเฟยเอ๋อ ถูกช่วยอยู่ในห้องฉุกเฉิน จึงช่วยชีวิตกลับ มาได้ แต่ว่าก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทั้งชีวิตนี้คงอยู่แต่บนเตียง

ในส่วนของบริษัทของเฟยเอ๋อ ก็แตกแยกตามกันมา…..
“คนคนนั้นคือใคร?”

เฉินเกอเงยหน้าขึ้น แล้วถามด้วยความเย็นชา

เพราะว่าฟังถึงตรงนี้แล้ว ในใจของเฉินเกอมีความรู้สึกผิดเล็ก

น้อย

ตั้งแต่ที่กลายเป็นคุณชายเฉิน

ตัวเองทำผิดต่อผู้คนมากมาย และละเลยผู้คนมากมายไปเยอะ

มาก

หานเฟยเอ๋อก็คือหนึ่งในนั้น

แต่พอนึกถึงว่า หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเองแล้ว เสี่ยว หนานกับบานเฟยเอ๋อจะจดจำตัวเองขนาดนี้

ส่วนหานเฟยเอ๋อนั้น เพื่อที่จะตามหาข่าวของตัวเอง กลับโชค

ร้ายไปพบเจอแบบนั้น

หม่าเสี่ยวหนานเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “คนคนนั้น ฉันได้ยินคน อื่นเรียกเขาว่าคุณชายไม่เจี้ยน แต่ว่า ฉันเคยถามประธานหล แล้ว ยัยคุณชายโม่เจี้ยนนี้ทำไมถึงไม่ต้องมารับผิดชอบ แต่ว่า ประธานหลีไม่พูดอะไรกับฉันเลย ให้ฉันรีบกลับจินหลิงไป!”

“ไม่เจี้ยน?”

ตาของเฉินเกอกระตุกแรงมาก

ก่อนหน้านี้เขาเคยสืบมาก่อน โม่ฉางคงมีลูกชายสามคน หนึ่งในนั้น เหมือนมีคนหนึ่งจะชื่อ โม่เจี้ยน
“เป็นคนของโม่ฉางคงอีกแล้ว!”

เงินเกือกหมัดแน่น

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตัวเองถูกโม่ฉางคงบีบบังคับถึงขั้นไม่มี บ้านแต่ไม่สามารถกลับบ้านได้ แล้วหานเฟยเอ๋อจะกลายเป็น แบบนี้ได้อย่างไร!

ความเกลียดแค้นนี้ พุ่งขึ้นมายังบนหัวใจของเฉินเกอ แต่พอมองดูเสี่ยวหนานที่เสียใจและผิดหวัง เฉินเกอเองก็ สงสาร กดทับความแค้นนี้ลงไป

“แล้วเธอล่ะเสี่ยวหนาน เธอเป็นอะไร? แม่ของเธอป่วยเป็น โรคอะไรหรอ?”

เฉินเกอถาม

“หลังจากนั้น ฉันถูกประธานหลี่ปกป้องไว้แล้วส่งกลับมาที่จิน หลิง แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นานแม่ของฉันก็ป่วยเป็นโรคประหลาด พวกเราพาแม่ไปรักษาไปทั่วทุกแห่ง ใช้ทรัพย์สมบัติของที่บ้าน ทั้งหมด หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ ไม่มีทางอื่นแล้ว ฉันจึงมาถึงภาค ตะวันตกเฉียงใต้ มาพึ่งพาคุณอาคนหนึ่ง ฉันได้ยินว่าที่ภาค ตะวันตกเฉียงใต้มีคุณหมอชื่อดังอาจารย์หมอโจ๋ว แต่ว่าพวกเรา ไม่มีเงินแล้ว แม้กระทั่งประตูของอาจารย์หมอโจ๋วก็ไม่สามารถ เข้าไปได้!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดด้วยความลำบากใจ

“เฮ้อ เพราะฉันคนเดียวทำให้ทุกคนแย่ไปหมด พอเกิดเรื่องกับตัวเอง ก็ทำให้คนอยู่กับตัวเอง !

เฉินเกอรู้สึกในใจ

ขณะนั้นพูดไม่เป็นไรหรอก กำไลหยกชิ้นไม่ขาย แล้ว ยังไงคนนี้ค่าสามเสนห้า เรื่องของแม่เธอ ฉันเธอได้

เสี่ยวหนานไม่ทำไมเฉินถึงพูดแบบแต่เสี่ยว หนาน เฉินเกอไม่ทางโกหก

หลังจากที่เฉินเกอพูดแล้ว เจ้าของร้านนั้นไม่พอใจแล้ว “ให้ตายเถอะ สถานที่มา

เจ้าของร้านพูดด้วยความโกรธ

ส่วนหวางเสี่ยวหัวนั้น อืม อย่างเย็นชาคำหนึ่ง แล้วยังข้างของเจ้าของร้านไปกี่คำ

หลังจากนั้นก็เห็นเจ้าของร้านเปลี่ยนสีหน้าให้ความเคารพ

รีบหุบปากทันที

เฉินเกอ

ของหม่าเสี่ยวหนานแล้วออกมา

“แม่เธออยู่ไหนหรอ?
เฉินเกอถาม

“อยู่ทางเหนือของมณฑล โรงแรมที่อยู่ทางข้างล่างของเขาเห มิงซาน! เสี่ยวเกอ นายรู้จักอาจารย์หมอโจวไหม?” หม่าเสี่ยว หนานถาม

“เออ….ถือว่ารู้จักแหละ!”

เงินเกอยิ้มด้วยความลำบากใจ

“แล้วก็ยังมีอีกเฉินเกอ ครึ่งปีก่อนนี้ นายเป็นอะไรไป? นี่เกิด เรื่องอะไรขึ้น? นายรู้ไหม ทุกคนต่างก็เป็นห่วงนายมาก!”

หม่าเสี่ยวหนานถาม

“มา ขึ้นรถก่อน พวกเราไปหาแม่ของเธอก่อน ระหว่างทางฉัน จะค่อยๆ เล่าให้เธอฟัง!”

เฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนานไม่ได้มีอะไรต้องปกปิดกัน เล่าเรื่องราวบางอย่างให้เธอฟัง ก็ไม่เป็นอะไรไป ออกจากประตูแล้ว เฉินเกอขึ้นรถสามล้อ ส่วนหม่าเสี่ยวหนานก็นั่งไปยังอีกข้างหนึ่งของเฉินเกอ ทั้งสองพุ่งตรงไปทางเขาเหมิงซาน

ความสัมพันธ์ของตัวเองกับหมาเสียวหนาน ไม่ได้ธรรมดา ถ้า หากเขามีเรื่องอะไร เฉินเกอไม่มีทางปล่อยมือไม่เข้าไปช่วย แน่นอน
“อ้าว นี่คือเสี่ยวหนานไม่ใช่หรอ ทำไมถึงนั่งรถแบบนี้ล่ะ?”

พอตอนที่เฉินเกอพาหมาเสี่ยวหนานมาถึงหน้าประตูโรงแรม ก็เห็นผู้ชายและผู้หญิงหนุ่มๆ สาวๆ กำลังจะออกไปเปิดรถออ ตี้ A6จากไป

พอเห็นเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนาน คนพวกนั้นก็อดไม่ได้ที่จะ ปิดปากแล้วหัวเราะ

“เสี่ยวเกอ พวกเขาคือคนในบ้านคุณอาฉัน”

เสี่ยวหนานพูดด้วยเสียงต่ำ

“อ๋อ!”

เฉินเกอพยักหน้าเบาๆ

“พวกเธอมาได้ยังไง?”

เสี่ยวหนานและเฉินเกอลงจากรถ แล้วถาม

“ยังจะมาได้ยังไงอีก? พวกเรามาเช็คเอาท์ กำลังเตรียมตัวจะ โทรหาเธอพอดี พ่อฉันบอกแล้ว ดูแล้วเธอก็หาเงินออกมาช่วย แม่เธอให้ไปหาอาจารย์หมอโจ๋วไม่ได้แล้ว มีสิทธิ์อะไรให้ทาง โรงแรมเห็นแก่หน้าตระกูลหลิว ให้บ้านพวกเธออยู่ล่ะ? อย่าให้ ถึงตอนสุดท้าย แล้วแม้แต่ค่าที่อยู่อาศัยก็จ่ายไม่ไหว ตระกูลหลิว บ้านฉันจะเสียหน้าไปด้วย!”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดหรูหราพูดขึ้น

“นั่นน่ะสิ ฉันว่านะหม่าเสี่ยวหนาน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็พาแม่เธอกลับไปเถอะ เธอลองดูคนที่มาขอพบอาจารย์หมอโจ๋ว ต่างก็เป็น คนอันดับต้นๆ ของแต่ละเมือง ก็แค่เธอ เงินแค่นั้นยังไม่พอเดิน ไปถึงครึ่งภูเขาเลย!”

ผู้ชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยความดูถูก

ตระกูลหลิวก็คือบ้านของคุณอาของเสี่ยวหนาน เมื่อก่อนนั้น ใสนตอนที่บ้านของเสี่ยวหนานอยู่ในจินหลังก็ถือว่าเป็นมหา เศรษฐีอยู่ มักจะไปมาหาสู่กับตระกูลหลิวทางภาคตะวันตกเฉียง ใต้

แต่ว่าต่อมานั้น ก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว

เธอมาขอที่อยู่เขาพักที่นี่สองสามวันก็ยังได้ พอเวลานานเข้า ยังไงก็ต้องถูกเปิดเผยออกมา พอถึงตอนนี้ ตระกูลหลิวกลัวว่าหมาเสียวหนานจะมาจมปักอยู่

ที่บ้านตระกูลหลิว ฉะนั้นถึงได้มีภาพๆ นี้เกิดขึ้น

“นั่นน่ะสิ ก่อนหน้านี้พ่อฉันใจดีช่วยเธอหาบ้านสามีที่นี่ เธอยัง ไม่พอใจอีก ก็แค่เพราะผู้ชายปัญญาอ่อนไม่ใช่หรอ จะเป็นอะไร ไป อย่างน้อยบ้านเขาก็มีเงิน

ผู้หญิงพูดด้วยความดูถูก

“ใช่แล้ว ถึงว่าล่ะทำไมเธอถึงไม่ยอม ที่แท้ก็มีแฟนแล้ว เพีย เพียเพ้ย ออกมาข้างนอกด้วยรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสามล้อ ฉัน เกิดมาจนโตขนาดนี้แล้วพึ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย!

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งหมดคำจะพูด
ส่วนเฉินเกอนั้น ก็ฟังพวกเขาพูดดูถูก ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาตบหน้าไปนานแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ทำได้แต่ยิ้มอย่างอื่น

ไม่จําเป็นต้องไปสนใจพวกเขา….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ