บทที่ 454 นายคือปีศาจหรอ
พี่เปียวกลืนน้ำลาย
ส่วนผู้หญิงนั้น ก็มีความกลัวเล็กน้อย
กลัวว่าชายวัยรุ่นคนนี้จะหักแขนของตัวเองจนกลายเป็นแบบ
นั้น
ขณะนั้นจึงเดินตามหลังของชายวัยรุ่นเข้าไปทางหลังสวน มาถึงห้องห้องหนึ่งที่อยู่ตรงหลังสวน
ปัง!
ชายวัยรุ่นปิดประตูแรงมาก
ทําเอาทั้งสองคนตกใจมาก
ไม่สามารถไม่ตามเข้าไปได้ เพราะว่าแขนของตัวเอง จะเป็น แบบนี้ไปตลอดไม่ได้
“ดีที่สุดทำแขนของฉันให้กลับมาดีเหมือนเดิม ไม่เช่นนั้นฉัน ไม่ปล่อยแกไปแน่ แกก็ไม่ลองไถ่ถาม……
พี่เปียวไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ของตัวเองหายไปแบบนี้ ขณะนั้นเขาพูดด้วยแววตาที่เย็นชา
“พอแล้วพอแล้ว เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว ฉันรู้ว่าพวกนายโหด ฉะนั้น เรามาคุยกันหน่อย!”
ชายวัยรุ่นพูดตัดบทสนทนา
“เฮอะเฮอะ รักษาแขนของผู้ชายของฉันให้ดี พวกเราสามารถ ไม่เอาค่าชดใช้อื่นได้!”
ผู้หญิงพูด
ป้าบ!
ส่วนชายวัยรุ่น ยื่นมือออกมาตบหน้าด้วยแรงที่หนักมาก
ทำเอาผู้หญิงล้มลงกับพื้นเลย
ผู้หญิงถูกตบจนมึนไปแล้ว มีความเวียนหัว
หลังจากนั้น ชายวัยรุ่นก็นำแขนอีกข้างของพี่เปียวมาหักด้วย สุดท้ายแล้วแขนของพี่เปียวเปลี่ยนทรงไป เขานอนลงพื้นและ ตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด
สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว
“พวกนายอยากคุยยังไง?”
ในแววตาของชายวัยรุ่นมีความเย็นชาผ่านไป
“ไม่…ไม่คุยแล้ว แกปล่อยพวกฉันไป พวกฉันไม่คุยแล้ว!” พี่เปียวพูดด้วยความกลัว ชายวัยรุ่นถาม
“แล้วค่าชดใช้สองพันนั้นล่ะ?”
“คืนให้แก พวก….พวกเราไม่เอาแล้ว!”
ในมือของชายวัยรุ่นคนนี้ ไม่มีแรงคัดค้านเลยสักนิด
พี่เปียวก็ไม่ได้ออกมาหาเรื่องครั้งแรกแล้ว รู้แล้วว่าตัวเองมา หาเรื่องใส่ต้นตอแล้ว
“งั้นก็ดี พวกนายเป็นคนพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับพวกนาย นะ!”
ชายวัยรุ่นพูดขึ้น
อาสาเอง อาสาเอง!”
ขณะนั้น ชายวัยรุ่นหยิบเงินสองพันเมื่อกี้ออกมาจากกระเป๋า ของพี่เปียว
“ยังมีอีก เมื่อกี้พวกนายตีหูจื่ออยู่ข้างนอก ค่ารักษาพยาบาล ต้องประมาณสองพันสินะ? เข้าโรงพยาบาลถ่ายเอกซเรย์อะไร พวกนี้ นายก็เห็นแล้ว เมืองเล็กๆ ของพวกเรา ในศูนย์สุขภาพ ยังไม่มีความสามารถด้านนี้ จะต้องไปถ่ายเอกซเรย์ในเมืองใหญ่ แพงแน่ๆ!”
ชายวัยรุ่นพูด
“ชดใช้ สองพัน พวกเรายอมชดใช้!
“แล้วก็……”
ชายวัยรุ่นพูดอีกครั้ง
“ยังมีอีก?”
ครั้งนี้ เปียวเจ็บจนเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว จึงพูดออกไปใน
ขณะนั้น
ป้าบ!
ชายวัยรุ่นเดินขึ้นไปก็ไปตบปากเลย “ฉันพูดอยู่ นายยังกล้า ถามกลับ?”
“ครับครับครับ ท่านพูดมาเลยครับ!”
“ยังมีอีก ก็คือตอนที่พวกนายที่หูจอเมื่อกี้ ยังทำโต๊ะเก้าอี้ของ เราเสียหายอีกด้วย รวมถึงจานชาม เงินก้อนนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้อง ห้าร้อยหยวน ปัดเศษปัดส่วนเอาเป็นจำนวนเต็ม อย่างน้อยก็ หนึ่งพันหยวน ต้องชดใช้!”
“พวกเราชดใช้ ชดใช้ทั้งหมด พี่ชาย พี่ช่วยฉันเถอะ ฉันทนไม่ ไหวแล้ว แขนของฉันเหมือนมีหนอนพิษตัวนับไม่ถ้วนกำลังกัดฉัน อยู่!”
พี่เปียวกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดขาว
“งั้นก็ดี นายมีท่าทีที่ดีแบบนี้ตั้งแต่แรก พวกเราก็ไม่จำเป็นทำ เรื่องที่เกินความจำเป็น……..อีกอย่าง อย่าคิดว่านายมีเงินแล้วก็ จะทําอะไรก็ได้!”
ชายวัยรุ่นพูด
ขณะนั้นเขากดทับพี่เปียวไว้แล้วหักมือ
ปาฏิหาริย์ชัดๆ พี่เปียวไม่เพียงแต่รู้สึกว่าแขนของตัวเองดีขึ้นแล้ว อีกอย่างยังไม่เจ็บอีกแล้วด้วย
“จําไว้แล้วครับ พี่ชาย ผมจำไว้แล้ว!”
เหงื่อของพี่เปียวไหลเต็มไปทั่ว “พวกเราจะออกไปเพิ่มให้ตอนนี้เลย! ไม่ขาดแม้แต่สักหยวน”
พี่เปียวดึงผู้หญิงที่พึ่งได้สติขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไป
“พี่เปียว ไปแบบนี้เลยหรอ? ฉันไม่พอใจ!”
ผู้หญิงพูดพร้อมร้องไห้
สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
ส่วนพี่เปียวนั้น ก็ดึงแขนของผู้หญิง ให้เธอไม่ต้องพูดอะไร จากนั้นก็พูดลับๆ ว่า
“จะจากไปแบบนี้เลยหรอ? เฮอะเฮอะ ก็ไม่ลองไถ่ถามดูว่า ก จางเปียวเป็นใคร รอให้ถูกลับไปก่อนนะ แล้วพาคนจำพวกหนึ่ง มา ใช้เวลาตอนกลางคืน ให้สถานที่นี้หายไป แล้วค่อยจับไอ้ หนุ่มนี้ ฉีกแขนขาของมันออกมา มาปลดปล่อยความเกลียดแค้น ในใจของตัวเอง นี่เขาเรียกว่าทนเรื่องเล็กไปก่อนแล้วค่อยมาเอา คืนเป็นหลายเท่าทีหลัง ตอนนี้ไม่สู้กับไอ้หนุ่มนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ หาคนมาน้อย!”
“พี่เปียว รอก่อน!”
ขณะนี้ ชายวัยรุ่นเดินออกมาจากในห้อง
แล้วโบกมือให้พี่เปียว
“ต๊ะ? พี่ชาย มีอะไรอีก?”
พี่เปียวพูด
“พวกนายกลับมาก่อน ฉันลืมเรื่องหนึ่งไป
ชายวัยรุ่นพูด
พี่เปียวก็เดินกลับมาอีกครั้ง
“เมื่อกี้ฉันลืมไปแล้ว หากนายออกไปแบบนี้ ฉันไม่ค่อยวางใจ เลย!”
“พี่ชาย พี่มีอะไรไม่วางใจ วิธีการทักษะของพี่ฉันก็เห็นแล้ว ฉัน ไม่กล้ามาหาพี่แล้ว!
พี่เปียวพูด
ถึงแม้ว่าชายวัยรุ่นดูแล้วก็แค่อายุราวๆ ยี่สิบสองปี แต่ว่าพี่ เปียวจําเป็นต้องเรียกพี่ชาย
“ตอนนี้นายไม่กล้ามาหาฉัน แต่ว่าถ้าหากนายกลับไปเรียกคน เยอะๆ รอตอนกลางคืน แล้วทุบร้านนี้ทิ้งจะทำยังไงล่ะ? อีกอย่าง ตอนนั้นนายจะปล่อยฉันไป? นายก็ต้องฉีกแขนขาของฉันออก มา? งั้นชีวิตนี้ฉันก็หมดไปแล้วสิ!
ชายวัยรุ่นพูด
ส่วนพี่เปียวก็เบิกตากว้าง มองไปทางชายวัยรุ่นด้วยความงง
ให้ตายเถอะ คนคนนี้อ่านใจคนออกหรอ?
ทำไมถึงพูดเหมือนสิ่งที่ตัวเองพูดในใจเมื่อกี้เลยล่ะ?
พี่เปียวยิ่งอยู่ก็ยังกลัว มองไปทางชายวัยรุ่น เหมือนว่ากำลัง มองปีศาจตนหนึ่ง!
“พี่ชาย เป็นไปได้ยังไง? ฉันไม่กล้าหรอก!”
พี่เปียวตื่นเต้นมาก
“เพื่อรับรองความปลอดภัย ต้องทำประกันเผื่อไว้ก่อน!
หลังจากพูดจบ ชายวัยรุ่นใช้มือสองข้างจับคางของผู้หญิงและ พี่เปียว จากนั้นก็เปิดปากของพวกเธอ
นิ้วชี้ลงไปในปากของทั้งสอง
“นี่….นี่อะไร? นายป้อนอะไรให้พวกเรา?”
ทั้งสองต่างก็ตกใจกันหมดแล้ว
“นี่คือหนอนพิษ! ตอนนี้พวกเธอลองรับรู้ รู้สึกไหมว่าใน ท้องมีความเจ็บปวดเล็กน้อย?”
“อ้า?”
ทั้งสองต่างก็ตกใจกันหมด
พวกเขารับรู้ถึงความรู้สึก ต่างก็จับไปที่ท้องของตัวเอง ปรากฏ ว่ามีความเจ็บปวดเล็กน้อยจริง
“พี่ชาย ไว้ชีวิตด้วยเถอะ ไว้ชีวิตด้วยเถอะ!”
ครั้งนี้ พี่เปียวและผู้หญิงต่างก็กระวนกระวายแล้ว
“ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังไม่เอาชีวิตของพวกนาย แต่ในทางกลับ กัน เจ้าตัวนี้เข้าไปยังร่างกายของพวกนาย มีผลดีต่อร่างกาย พวกนายเป็นอย่างมาก อย่างเช่น โรคไตของนาย ไม่ถึงหนึ่ง เดือน ก็จะกลับมาปกติ
ชายวัยรุ่นตบไปที่ไหล่ของพี่เปียว “ตอนนี้รู้สึกไหมว่าไต อุ่นๆ?”
พี่เปียวรู้สึกได้เลย รีบพยักหน้า “มีมีมี! รู้สึกจริงๆ ด้วย”
“งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่าฉันจะพูดคำไม่ดีไว้ก่อน สรรพสิ่งหนึ่งเมื่อใช้ อย่างถูกต้องย่อมเป็นประโยชน์ หากตรงข้ามก็ย่อมเกิดโทษได้ เช่นกัน ถ้าหากหลังจากนี้พวกนายอยากแก้แค้นจริงๆ เจ้าตัวนี้ ก็ จะเอาชีวิตของพวกนายได้ตลอเวลา แล้วกัดอวัยวะภายใน ทั้งหมดในร่างกายของพวกนายทิ้งไปหมด แล้วทางการแพทย์ ไม่สามารถช่วยพวกนายได้!”
ชายวัยรุ่นพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
ทําเอาขาของทั้งสองสั่นไปหมด “พี่ชาย ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว!”
ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน
“พอแล้ว ไปเถอะ!” ชายวัยรุ่นจึงจะพูดขึ้น
ทั้งสองมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ด้วยความกลัว แล้วทิ้งห้าพัน หยวนไว้ จากนั้นก็ควงแขนกันออกไป
“อย่าไปสิ เก่งมากไม่ใช่หรอ?”
หลี่เหมยเท้าสะเอวยืนอยู่หน้าประตู
นับเงินไปด้วย ดีใจไปด้วย
“เสี่ยวเกอ เพราะนายแท้ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า ได้เงินมาอีกห้าพัน แล้ว! คนแบบนี้ ก็ต้องให้นายมาจัดการ!”
น้าเหมยมองชายวัยรุ่นแล้วหัวเราะ “พี่เฉินเกอ พี่รีบพูดๆ ครั้งนี้พี่ทำยังไงให้พี่เปียวคนนี้กลัว หรอ?”
ไม่ผิด ชายวัยรุ่นคนนี้ ไม่ใช่ใคร แต่เป็นคุณชายเฉินที่ผ่านมา
นั่นเอง….เฉินเกอ!
ขณะนั้นเฉินเกอจึงจะเผยรอยยิ้มที่ใสซื่อของเขาออกมา แล้ว เล่าเรื่องออกมา
“ว้าว คงจะไม่ใช่ว่าให้เขาทานหนอนพิษจริงๆ หรอกมั้ง?”
เด็กผู้หญิงถาม
“ใช่ที่ไหน ฉันก็แค่กดไปที่จุดฝังเข็มของเขา แล้วหลอกพวก เขาเท่านั้นเอง!”
เฉินเกอกดเสียงต่ำลง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้อ กับคนแบบนี้ไม่มีทางอื่นจริงๆ ก็คงจะต้องใช้แต่วิธีแบบจัดการ ไม่เช่นนั้นก็จะมาแก้แค้นทีหลังอีก!
เงินเกอส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มที่ฝัน จากนั้นก็เหมือนจะนึก
อะไรออก “จริงด้วย ลืมเรื่องๆหนึ่งไปเลย ฉันจะต้องไปเอาของสิ่ง หนึ่ง จะรีบกลับมานะ!”
หลังจากพูดจบ เฉินเกอกวิ่งออกไป ขับรถสามล้อแล้วออกไป
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
