บทที่411 คุณชายกลับมาแล้ว

หลังจากที่เฉินเกอนั่งลง

เพิ่งจะส่งข้อความหาพี่สาว

“จริงๆเลย การประชุมของตระกูลเฉินของคุณไม่รอบคอบ ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมถึงใครๆก็ได้เข้ามานั่งทั้งหมด คุณ ดูสิคนๆนี้น่าสงสารจะตาย!

คนที่พูดก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ

กำลังปัดแก้มอยู่นั้น

แล้วเหลือบมามองเฉินเกอ

“เหอะ นึกว่าจะได้แต่งกับตระกูลเฉินอันโด่งดัง ได้เจอกับคนที่ มีชื่อเสียง ผู้บริหารระดับสูง คิดไม่ถึงว่าได้มานั่งโต๊ะเดียวกันกับ คนแบบนี้

หญิงสาวบ่นเสียงเบา

เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นแต่งงานกับตระกูลเฉิน แต่ว่าเหมือนจะไม่ ชอบเฉินเกอ คิดว่าเฉินเกอนั่งข้างๆเธอ ทำให้เธออายคนอื่น

ตั้งใจที่จะพูดให้เฉินเกอได้ยิน

“เถอะน่า เลิกพูดได้แล้ว ในครอบครัวก็มีแต่คนรวยๆทั้งนั้น แต่ว่าก็ช่วยไม่ได้ที่บางคนก็ขาดมารยาท ถึงขนาดที่บางคนเพิ่ง จะเริ่มมีเงิน ดังนั้นคุณอย่าไปสนใจเลย!
สามีของเธออธิบาย

ชัดเจนว่าสามีของตระกูลเฉินคนนี้ ก็คิดว่าเป็นเกอมานั่งอยู่ ในโต๊ะเตียวทำให้อายคน

คนไม่กี่คนพูดกันไปมา แอบจิกกัดเฉินเกอ

เพราะว่าพวกเฉินปิงปิงนั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ

บวกกับสามีภรรยาคู่นั้นพูดคุยกันเสียงดัง

ในตอนนั้นเลยขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “การแสดงของคนชั้นต่ำ ก็ เหมาะสมให้คนตระกูลเฉินสั่งการ ไม่หัดดูบ้างว่าตัวเองมี พฤติกรรมแบบไหน!”

“คุณว่าอะไร? คุณพูดว่าใครเป็นคนชั้นต่ำ?”

ส่วนผู้หญิงคนนั้น พอได้ยินคำพูดนี้ก็รู้ว่าเฉินปิงปิงกำลังด่า ตัวเอง จากนั้นก็เลยพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน

“ว่าใครไม่รู้ตัวหรือยังไง? แกล้งทำเป็นไม่รู้อยู่ได้!”

สาวน้อยก็พูดเย้ยขึ้นเหมือนกัน

ราวกับว่าเคยมีความแค้นสะสมไว้ต่อกันอย่างไรอย่างนั้น

“พอเถอะน่า ไม่ต้องไปทะเลาะกับพวกเธอแล้ว!”

ในเวลาชายหนุ่มก็ได้ห้ามภรรยาของตัวเองเอาไว้

“ที คุณน่ะ คุณดูตัวเองอยู่ในตระกูลเฉินที่ใหญ่โต แต่กลับไม่ ตำแหน่งอะไรเลย พวกเธอสองคนก็แค่เด็กผู้หญิง ครั้งก่อนที่พวกเราไปต่างประเทศด้วยกัน พวกเธอทั้งสองคนได้รับการดูแล ที่สูงที่สุด พวกเราล่ะ ก็แค่แขกวีไอพี รองจากพวกเธอมาตั้งหนึ่ง ขั้น! ตอนนี้พวกเธอว่าฉันแบบนี้ คุณยังไม่กล้าแม้แต่จะสวน กลับ!”

หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ

“เห้อ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกเธอมีสายเลือดชิด ใกล้กว่าผม หนึ่งขั้นล่ะ ตระกูลเฉินของเรามีกฎมากมาย แบ่งชนชั้นสายเลือด กันชัดเจน เพราะว่าสายเลือด เลยหมายถึงลำดับชั้นใน ครอบครัว!”

“ก็เหมือนกับคุณชายนั่นแหละ แม้แต่คุณปู่ของผมเจอเขา ท่านเองก็ยังต้องโค้งตัวทำความเคารพ!

ชายหนุ่มอธิบายอย่างเบื่อหน่าย

“อย่างนั้นแล้วคุณชายล่ะ? คุณรู้จักไหม? จะต้องทำความรู้จัก กับคุณชายเฉินให้มากๆนะ คุณชายเฉินในวันข้างหน้าจะต้อง เป็นผู้สืบทอดตระกูล!”

หญิงสาวรีบเอ่ยขึ้น

“เห้อ วันนี้คุณชายถึงจะกลับมาที่บ้าน งานไหว้บรรพบุรุษใน ครั้งนี้ ดูแล้วส่วนมากก็จัดเอาไว้เพื่อเขาทั้งนั้น ผมจะไปรู้จักกับ เขาได้ยังไง?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างผิดหวัง

“หึ ไร้ประโยชน์ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว!
หญิงสาวพูดอย่างโมโหร้าย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ที่เฉินปิงปิงพาเฉินเกอเข้ามาเธอได้เห็นแล้ว ตอนนี้เฉินปิงปิงก็ลากเจ้าหนุ่มคนนี้มาที่โต๊ะตัวเอง ก็หมายถึง การหยามเหยียดตัวเอง

แน่นอนว่าหญิงสาวยิ่งคิดยิ่งโมโห

“ห์ เปลี่ยนที่ให้ฉัน ฉันไม่อยากจะนั่งข้างเขา ดูเขาแต่งตัวสิ ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าก็คงไม่เกินหมื่นนึง สงสัยคงจะเป็นสาย เลือดนอกๆของตระกูลเฉินสินะ น่าขยะแขยงแล้วก็น่าอายจริงๆ!

ปรายตามองเฉินเกอ แล้วหญิงสาวก็พูด

จากนั้นก็ยืนขึ้น

แต่ในขณะนี้เอง

หญิงสาวก็ร้องขึ้นมา

ที่แท้ เมื่อกี้เธอนั่นเอาแต่ดิ้นเร่าๆแล้วทะเลาะกับเฉินปิงปิง

เท้าก็เลยเหยียบเข้ากับปลายกระโปรงยาวๆ แล้วก็ล้มลงไป ทางฝั่งของเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอเองก็ไม่ทันได้ระวังจริงๆ ดูเหมือนว่าเท้าจะเหยียบ เข้ากับปลายกระโปรงของเธอไปเล็กน้อย

ที่จริงเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไร

แต่ว่าหญิงสาวกลับโมโหเป็นอย่างมาก
“แกมันไอ้สารเลว ฉันว่าแกนะตั้งใจใช่ไหม!

อยู่ๆหญิงสาวก็ตะโกนด่าเฉินเกอ

“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ!”

เฉินเกอยิ้มแห้งด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

“ตอแหล เป็นเฉินปิงปิงที่ตั้งใจให้แกมาทำอะไรน่าเกลียด แบบนี้ใช่ไหมล่ะ ดูถูกแกขนาดนี้ แกยังคิดไม่ได้เหรอ? ยังจะมา ดื่มของฉันอีก ออกไป!

หญิงสาวผลักอย่างเคือง โกรธ จนผลักแก้วน้ำซาด้านหน้าเป็น เกอ กรดไปบนตัวของเฉินเกอ

ใบชาติดอยู่บนตัวของเฉินเกอเต็มไปหมด

“ตึงเซียงเอ๋อ คุณใจกล้าเกินไปแล้วนะ ถึงกับกล้าทำตัวไร้ มารยาทกับคนตระกูลเฉิน!

ส่วนเฉินปิงปิงได้เห็น ก็รีบยืนขึ้นแล้วว่าขึ้นทันที

“ไม่มีมารยาทแล้วยังไง แกจะทำอะไรได้?”

ติงเซียงเอ๋อว่าอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะว่าในตอนนี้ บรรยากาศรอบๆตัวนั้นก็เงียบลง

ทั้งสองคนเถียงกัน อาจจะเพราะลืมรอบๆตัวไปแล้ว

“น้องชาย!”

เพราะว่าการมาถึงของผู้หญิงคนหนึ่ง
หลังจากที่น้ำเสียงอ่อนหวานกังวานดังขึ้น ซึ่งเชียงเอ๋อกับ เฉินปิงปิงก็เงียบลงทั้งคู่

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ ก็คือเฉินเสี่ยวลูกสาวคนโตของตระกูล เฉิน

“พี่สาว!”

เฉินเกอพยายามเช็ดคราบชาบนตัวของตัวเอง แล้วก็พูดขึ้น อย่างเหนื่อยใจ

“พี่สาว?”

ส่วนภาพตรงหน้า ก็ทำให้คนรอบๆข้างจำนวนหนึ่งตกตะลึง

จู่ๆเขาเรียกเฉินเสี่ยวว่าพี่สาว อย่างนั้นเขาเป็นใครกัน?

“ใครทำน่ะ? แม้แต่คุณชายของตระกูลเฉินยังกล้าดูหมิ่น ฉัน ดูว่าเธอคนนั้นคงจะอยู่อย่างไม่มีความอดทนแล้วใช่ไหม!

เฉินเสี่ยวพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นเยียบ ทำให้คนในตระกูลเฉินที่ อยู่รอบๆตัวสั่นเพราะความกลัว

ส่วนติงเซียงเอ๋อ เฉินปิงปิง ดวงตาของพวกเธอก็เบิกออก กว้าง

ใบหน้าแสดงความไม่อยากจะเชื่อ

อะไรนะ?

คุณชายตระกูลเฉิน?
เขา…..เขากลับเป็นถึงคุณชายตระกูลเฉิน

ติงเซียงเอ๋อยิ่งรู้สึกหนังศีรษะเย็บวาบ

“ฉัน…..คุณหนูใหญ่ ขอโทษค่ะ ฉัน…..ฉันไม่ทราบ

ติงเซียงเอ๋อสายหน้าอย่างแรง

“คุณ? ออกไปให้พ้นเลยค่ะ !!

เฉินเสี่ยวพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“ได้ๆๆค่ะ ฉันจะไปเที่ยวเลยค่ะ!”

ติงเซียงเอ๋อรู้ตัวว่าตัวเองได้ก่อเรื่องใหญ่โตเอาไว้ ก็เลยไม่ กล้าจะอยู่นาน รีบหมุนตัวอยากจะรีบออกไป

“หยุด! ฉันบอกให้กลิ้งออกไป หรือว่าอยากจะให้ฉันพูดใหม่

อีกรอบ?”

เฉินเสี่ยวพูดอีกครั้ง

พอคำว่ากลิ้ง ตึงเซียงเอ๋อก็รู้ได้ทันทีว่าแบบนี้หมายถึงอะไร

สําหรับตัวเธอ

ออกไปจากตระกูลเฉิน ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปไม่ใช่คนของตระ กูลเฉินอีกต่อไป

ถึงแม้จะเสียดาย แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่มากที่สุดสำหรับติ่งเซียงเอ๋ อคือความกลัว

ตอนสุดท้าย ต่อหน้าของผู้คนมากมาย ซึ่งเซียงเอ๋อก็นอนลงบนพื้น แล้วก็กลิ้งออกไปจริงๆ

“ไปกันเถอะเสี่ยวเกอ พวกเราขึ้นไปดีกว่า!”

เฉินเสี่ยวถึงได้ยิ้มแล้วหันมามองเฉินเกอ

ส่วนพวกเฉินปิงปิง ทุกคนยกมือขึ้นมาปิดปาก ไม่กล้าจะ หายใจ

เมื่อกี้ คิดว่าเขาเป็นคนซื่อๆเฉินปิงปิงก็เลยแกล้งเขา สั่งให้ เขาเก็บลูกบอลให้ตัวเองตั้งยี่สิบนาที แต่ว่าสถานะจริงๆของเขา ก็สามารถทำให้คนตกใจได้มาก จริงๆ!

“เขาก็คือคุณชายตระกูลเฉิน คุณชายเฉิน เฉินเกอ!”

และหลังจากที่เฉินเกอเดินขึ้นไปบนเวที ด้านล่าง ก็เริ่มพูดคุย กันขึ้นมาในทันที

หลังจากนั้นก็ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่นราวกับฟ้าผ่า คุณชายเฉินกลับมาบ้านแล้ว!

คู่สามีภรรยาเฉินจิ้นตงก็ยืนขึ้นด้วยความดีใจเช่นกัน ไม่มี อะไรที่สามารถที่จะเทียบได้กับได้เห็นลูกชายและทำให้ลูกชายมี ความสุขแล้ว

“พ่อ!แม่!”

ส่วนเฉินเกอที่ได้เห็นพ่อแม่ที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะหนึ่งปีแล้ว ในตอนนี้ในดวงตาของเขาก็มีน้ำตาคลอ วิ่งไปทางพวกเขา
“ลูกชาย ลูกกลับมาแล้ว หลังจากนี้ครอบครัวของเรา ในที่สุด ก็สามารถรวมตัวกันได้ดีๆแล้ว!”

เฉินจิ้นตงตบบ่าของลูกชายหนักๆ

พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ แน่นอนว่าไม่ได้ยากเย็น

“จริงเสี่ยวเกอ หลายปีมานี้พ่อกับแม่ทิ้งลูกเอาไว้ด้านนอก เลี้ยวลูกให้ลำบาก มีคนๆหนึ่ง ไม่เคยแนะนำให้ลูกรู้จัก!

ในตอนนี้ คุณแม่หยางยู่ฝั่งก็ดึงมือของเฉินเกอเอาไว้ มองไป ยังด้านข้างที่มีหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามแดงก่ำ

“แม่ค่ะ เมื่อกี้พวกเราเจอกันแล้วค่ะ!

ส่วนพล่าน ในตอนนี้ก็มองมาที่เฉินเกอ ยืนขึ้น แล้วพูดขึ้นด้วย เสียงอ่อนโยน

“แม่?”

ได้ยินพี่ลานคนนี้เรียกแม่ของตัวเองว่าแม่ เฉินเกอก็นิ่งไป….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ