บทที่ 408 เกิดเรื่องแล้ว
ซูมู่หานเรียกเบาๆ
“หือ? มู่หาน มีอะไรเหรอ?”
ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“บนคอของท่าน เหมือนจะปรากฏภาพภาพหนึ่ง?
หากเป็นสถานการณ์อื่น ซูมหานคงจะรู้สึกเป็นรอยแดงที่เกิด หลังจากเกา
แต่ที่น่าแปลกก็คือ รอยแดงนี้ประจวบเหมาะที่ทำให้ซูมหาน รู้สึกคุ้นมาก
ดังนั้นจึงได้พูดออกมา โดยจิตใต้สำนึก
“รูปภาพ? มู่หาน เธอกำลังพูดอะไร?”
ศาสตราจารย์เฉินยิ้มเจื่อนๆแล้วถาม
ขณะนั้นซูมู่หานยิ่งมั่นใจ รูปนี้ไม่ใช่รูปอะไรที่ไหน แต่เป็นพัสดุ นั้น รูปของจี้พระอาทิตย์
“จริงค่ะศาสตราจารย์เฉิน มันเหมือนกับจี้นี้เลยค่ะ!!
ทันใดนั้นซูมู่หานรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย
คนที่อยู่ในห้องประชุม ต่างมองหน้ากันขึ้นมา
ต่างได้เอาทีเหมือนกันออกมาจากในกระเป๋า “อ๋? ที่แท้ทุกคนก็มีเหมือนกัน?
ซูเหมิงเหมิงกล่าวขึ้น
“ชือ?”
และศาสตราจารย์เฉินสีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหัน ได้แย่งที่อยู่ ในมือของซูมหานไป แล้วก็มองไปที่อยู่ในมือของทุกคน ทันใดนั้นหน้าซีดขึ้นมาทันที
มู่หาน สัญลักษณ์ที่ด้านหลังคอของฉัน เหมือนสัญลักษณ์ของ เธอเลยเหรอ?” ศาสตราจารย์เฉินถามอย่างกับว่าเคยผ่านเรื่องราวอะไรที่น่า
กลัวมา
ซูมู่หานก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้เพียงแต่พยักหน้า
“ว้า ฉันนึกว่าสัญลักษณ์นี้ให้เฉพาะเจ้าหน้าที่ที่สำคัญเท่านั้น ไม่คิดว่าทุกคนต่างก็มีเหมือนกัน?
“ศาสตราจารย์เฉินอันนี้มันคืออะไรกันแน่? ผมได้มันมาเมื่อ วาน มีคนส่งมาให้ผม
ผู้คนมองสีหน้าของศาสตราจารย์เฉินผิดปกติไปมาก บางคน
เริ่มขนลุกแล้ว
ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืน อยู่ในดินแดนหาสมุทร ถึงแม้คนจะมาก แต่บรรยากาศที่แปลกประหลาดมาก
“มันได้ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว คิดไม่ถึงเป้าหมายในครั้งนี้จะ เป็นพวกเรา!”
ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยมือที่สั่น
“ศาสตราจารย์เฉินหมายความว่ายังไง?
ซูมู่หานก็ได้ถามขึ้น
“ฉัน…..ฉันที่ไม่ดี ฉันทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน ฉัน ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน!!
ศาสตราจารย์เฉินถอดแว่นออก จู่ๆสติก็สูญเสียการควบคุม
“นี่คือสัญลักษณ์ ไม่หยางเหมิง เรียกอีกอย่างว่าพันธสัญญา แห่งความตาย สี่สิบปีที่แล้วเคยปารกฏมาแล้วครั้งหนึ่ง ยี่สิบปีที่ แล้วเคยปรากฏครั้งหนึ่ง คิดไม่ถึง ตอนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีก คนที่ได้รับสัญลักษณ์นี้ ก็จะหายสาบสูญภายในสามวัน
สีหน้าขอศาสตราจารย์เฉินนั้นดูแย่สุดๆ
“ฉันได้ตรวจสอบอย่างลับๆมาสิบกว่าปี แต่ว่าก็ไม่ได้เบาะแส อะไรเลย!”
ศาสตราจารย์เฉินพูดแบบนี้แล้ว
ทุกคนต่างกลัวกันขึ้นมา
อย่างไรเสียศาสตราจารย์เฉินก็ไม่ค่อยล้อเล่นอยู่แล้ว และเป็น คนรอบมากเสียด้วย
ถึงแม้ว่าจะฟังเข้าใจอยากไปหน่อย สีหน้าที่แสดงออกของศาสตราจารย์เฉินจริงจังมาก
“เร็วเข้า รีบหันหัวเรือกลับ ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว พวกเรากลับ เดี๋ยวนี้!”
ทันใดนั้นศาสตราจารย์เฉินก็ได้ลุกขึ้นมา
ได้มีคนสั่งการลงไปนานแล้ว แต่ไม่นานนัก คนที่ออกไปนั้นได้วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว
“เฉิน……ศาสตราจารย์เฉินแย่แล้ว! แย่แล้ว!”
“ทําไมเหรอ?”
“ท่านรีบมาดูเข้า ด้านหน้า………………………..
คนผู้นั้นเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว
ศาสตราจารย์เฉินได้พากลุ่มนักเรียนวิ่งออกไปทันที จนมาถึง ดาดฟ้าของเรือ
ซูมู่หานและซูเหมิงเหมิงกอดซึ่งกันและกัน ก็ได้ตามออกไป หลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว ก็เห็นศาสตราจารย์เฉินและนักศึกษา ของเขาต่างตกใจกันอยู่
มองดูละเอียดแล้ว ซูเหมิงเหมิงก็ได้กรีดร้องขึ้นมา
ที่แท้ตรงด้านหน้าของเรือ
ปรากฏด้วยคลื่นวังน้ำวนขนาดใหญ่มหึมา มันเหมือนปาก ขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งได้ หลุมลึก และมืด!
ถึงแม้จะพยายามหันหัวเรืออย่างสุดชีวิต แต่ก็หนีไม่พ้นแรงของคลื่นวังน้ำวน
“เร็วเข้า รีบเข้าไปในเรือ!”
ศาสตราจารย์เฉินตะโกน
ชั่วพริบตาเดียว คลื่นทะเลสูงขึ้นเฉียดฟ้า ราวกับว่าสามารถที่ ปกคลุมท้องฟ้า คลื่นได้ซัดเข้าที่ดาดฟ้าทันที
เสียงเคลื่อนตัวของคลื่น เหมือนดั่งฟ้าร้อง
แรงนี้ ไม่รู้ว่าแรงกว่าสึนามิที่เท่า
ได้กลืนเสียงกรีดร้องของผู้คนหายไปหมด
โวงโวงโวง!!!
เสียงกรีดร้อง และเสียงคลื่นสึนามิรวมเข้าด้วยกัน
เรือโดยสารกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตา เปล่า จมลงในวังวนอย่างรวดเร็ว
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ท้องทะเลยิ่งลุ่มลึก
สิ่งที่ยิ่งใหญ่มหึมา แหวกว่ายใต้ทะเลอย่างเงียบ ๆ เหมือน กะพริบผ่านช่องสัญลักษณ์ที่แปลก สัญลักษณ์นั้น เหมือนกับ พระอาทิตย์ที่กำลังลุกโซนด้วยไฟ………
วันที่สอง
คุณชายเฉินตีนหรือยัง?
บ้านพักบนเกาะส่วนตัวของเฉินเสี่ยว ลูงฟู รีบร้อนเอาเอกสาร สองสามอย่างและมาถึงที่ประตูห้องของเฉินเกอ
“ตื่นแล้วค่ะ วันนี้อารมณ์ของคุณชายเฉินดีมาก ได้จัดเตรียม คน จัดเตรียมเรือเพื่อออกไปเที่ยวกลางทะเล!”
สาวใช้กล่าวอย่างสุภาพ เวลานี้ เปิดประตูแล้ว
เฉินเกออกมาจากในห้องพอดี อรุณสวัสดิ์ วันนี้ผมจะออกไป เที่ยวทะเลสักรอบ ดูว่าจะทันเรือของมู่หานมั้ย พรุ่งนี้เราค่อยกับ หนานหยาง หากคุณไม่มีธุระ พวกเราไปด้วยกัน
เมื่อวานเฉินเกอไม่สามารถที่จะติดต่อซูมหานได้
รู้สึกว่าหากซูมหานไปสัมภาษณ์การทดลอง ก็คงยังไปไม่ไกล
นัก
พอดีเลย หากเขาตามตัวเธอทัน จะได้อธิบายกับเธอ
“ไปไม่ได้ครับคุณชายเฉิน!”
เวลานี้สีหน้าของลุงฟู ดูแย่มาก
ทําไมเหรอ?
เมื่อคืน เรือโดยสารหมายเลข ได้เกิดเรื่องที่หนานหยาง ตอน
นี้ได้ปิดเพื่อค้นหา
เรือโดยสารหมายเลข2
เฉินเกอตกใจทันที
“เป็นเรือลำที่คุณมู่หานนั่งครับ เมื่อวานเหมือนจะเจอกับสึนามิ
เรือได้จมแล้ว!”
สุดท้ายสูงฟู ได้พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“อะไรนะ!!!”
เฉินเกอตกใจราวกับ โดนฟ้าผ่า
ทันใดนั้น ใจของเฉินเหมือนถูกหยิก
งั้นพวกเขาล่ะ?
เฉินเกอถามอย่างตึงเครียด
“กำลังค้นหาอยู่ วันนี้ยังไม่พบร่องรอยของเรือที่จม!!
“ไม่ได้ ฉันต้องไปหาด้วยตัวเอง!”
เฉินเกอพูด พูดจบ ก็รีบวิ่งออกไปด้านนอก
สูงฟู ส่ายหัวอย่างจํายอม
ขณะนั้นได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา: “โทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง รีบรวบรวมคนของตระกูล ให้ไปช่วยที่ทะเลด้วย ใช่ ก็คือเรื่องที่ บอกกับพวกแกตอนใกล้รุ่ง ให้ไปกันทั้งหมด !
ลูงฟู พูดจบ ก็ได้ตามไปด้วย
เฉินเกอถือเป็นคนที่สูงฟู เห็นมาตั้งแต่เด็กจนโต
เขาเข้าใจนิสัยของเฉินเกออย่างถ่องแท้
เงินเกอเป็นคนรักใครรักจริง โดยเฉพาะกับหยางเสาในตอน นั้น และซูมหาน ในตอนนี้ รักมากจริงๆ
อีกอย่างซูมู่หานมาเกิดเรื่องในสถานการณ์แบบนี้ เฉินเกอไม่
ได้ทรุดลงไปก็ดีแล้ว
ก็เพราะกังวลว่าเฉินเกอจะวู่วามจนเกิดเรื่อง ทันทีที่สูงฟู ทราบ เรื่องนี้ ก็ได้จัดกำลังคนของตระกูลออกไปช่วย
จากนั้น เริ่มค้นหาตั้งแต่เช้าจนค่ำ เฉินเกือยังคงล่องลอยอยู่ บนเรือ แทบจะพลิกทะเลหนานหยางทั้งผืนแล้ว แต่ว่า ไม่ว่าจะหายังไง ก็ไม่เห็นร่องรอยเลยแม้แต่น้อย
ตอนค่ำ เรือค้นหาจำนวนมากก็ยังคงค้นหาต่อเนื่อง เฉินเกอนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงท่าเรือ อดไม่ได้ที่จะเสียใจ “ต้องโทษที่ฉันมันไม่ดี ตอนแรกทำไมถึงให้เธอมากางเต่า
หากไม่มา เรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น!
“เมื่อวานหากฉันไม่ผิดนัด ก็คงจะได้เห็นเธอเป็นครั้งสุดท้าย!
เฉินเกอเฝ้าโทษตัวเอง
เฉียงเวยได้ถือข้าวและฟางเพิ่งซินต่างก็อยู่เป็นเพื่อนเฉินเกอ เห็นเฉินเกอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว เฉียงเวยก็รู้สึกสงสารมาก
“ยัยเด็กน้อยทำอะไรน่ะ ไปให้ไกลๆเลย!”
ในขณะที่เฉียงเวยเข้ามาบอกให้เงินเกอทานข้าวนั้น ด้านข้าง ได้มีเสียงดังขึ้น
ได้ติดตามบริการดวิ่งมาถึงด้านหน้าของเฉินเกอ
คุณชายเฉิน มีหญิงสาวคนหนึ่งต้องการพบท่านให้ได้ เธอ บอกว่าเป็นเพื่อนนักเรียนของคุณ………..
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
