บทที่ 407 ซูมู่หานพบเห็น

“รถหรู?”

ซูมู่หานได้ยิน ก็รีบมองไปทางนั้น ก็ได้เห็นรถสปอตคันหนึ่ง ได้ขับเข้ามาทางท่าเรือ

ใจของซูมู่หาน ใจเต้นตุ๊บตั๊บ

เฉินเกอมั้ย? ใช่เฉินเดอมามั้ย?

ซูมู่หานก้าวเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว

ขณะนี้ รถได้จอดสนิทแล้ว

ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ถือช่อดอกไม้สดลงมาจากรถ

เป็นภาพที่โรแมนติดมาก ทำให้ผู้คนที่อยู่ตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะ กรี๊ดกร๊าดกันอย่างอิจฉา

“ลี่ลี่ ขอโทษด้วย ฉันมาช้าไป!!

ชายหนุ่มถอดแว่นดำออก กล่าวอย่างยิ้มแย้ม

“ที่รัก ไม่ช้าหรอก นายเดินทางตั้งไกลเพื่อมาดูฉัน ฉันดีใจจน เก็บอาการไม่อยู่แล้วเนี่ย!

หยางหัวลดีใจจนกระโดดไปยังข้างกายของชายคนนั้น ขณะที่เดินมาใกล้ซูมู่หานนั้น หยางหัวได้พูดอย่างเยาะเย้ย
“แฟนของฉันมาแล้ว เธอมายืนใกล้ขนาดนี้ทำไมกัน? ยังคิด ว่าเป็นสามีมหาเศรษฐีของเธอมาเหรอ?”

ตอนนี้หยางหัวลื่นั้นเต็มไปด้วยความหลงใหลได้ปลื้ม

เพราะเธอรู้สึกว่า วันนี้นางเอกน่าจะเป็นซูลู่หาน เพราะสามีเขา ช่างมีศักยภาพเหลือเกิน

เป็นไปอย่างที่ตัวเองคิดไว้เลย

มหาเศรษฐีอย่างคุณชายเฉิน น้ำหน้าผู้หญิงอย่างซูมู่หานจะ เอื้อมได้เหรอ?

สุดท้ายแล้วเป็นไง คุณชายเฉินไม่ได้สนใจเธอเลย ยังคิดว่า เขาจะมาอีก ฝันไปเถอะ

ตอนนี้ในเรื่องงานของหยางหัวได้แพ้ให้กับซูมู่หานแล้ว แต่

เรื่องความรักชนะเธอ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา

“เธอว่าสามีหาเศรษฐีอะไรเหรอ?”

ชายหนุ่มได้จับมือของหยางหัวแล้วพูด

“ฮ่าๆ ก็ใครบางคน หาแฟนที่รวยมหาศาลได้คนหนึ่ง ยังพูด ว่าแฟนของเธอเพื่อเธอแล้วจะมาหาเธออย่างแน่นอน สุดท้ายเขา ก็ไม่มา!”

หยางหัวจงใจพูดอย่างเสียงดัง

ซูมู่หานร้อนใจจนอยากร้องไห้

ไม่ใช่เพราะคําพูดของหยางหัว แต่เป็นเพราะเฉินเกอไม่รับสายของตัวเอง และได้เรื่องลืมที่ตัวเองกับเขาได้นัดกันไว้เมื่อคืน

หรือว่าเฉินเกอจะทนตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ?

ในเวลานี้ ซูมหานคิดมากสารพัด

“ส่งโทรศัพท์มาทั้งหมด ทุกคนโปรดแสดงบัตรประชาชนก่อน ขึ้นเรือ!”

ขณะนี้ เจ้าหน้าที่จากทีมสำรวจได้กล่าวขึ้น

ซูมู่หานและพวกต่างทยอยกันขึ้นเรือ

ขณะที่เรือได้แล่นออกไปนั้น ในใจมหานยังคงคิดว่า จะมีปฏิ หารย์เกิดขึ้น

เงินเกอคงจะโผล่มาออกมาในวินาทีสุดท้าย อย่างไรเสีย เขา ได้รับปากเธอแล้ว เขาก็ต้องมาอย่างแน่นอน เขาไม่เคยโกหก เธอ

แต่แนวชายฝั่งกำลังลอยหายไปต่อหน้าต่อตาเธอ ขณะที่ได้ กลายเป็นเส้นตรงนั้น ซูมู่หานทนไม่ไหวจนน้ำตาไหลออก

ที่ท่าเรือ คนส่วนใหญ่ต่างได้กลับไปแล้ว

ณ ขณะนี้ รถหรูคันหนึ่งกำลังแล่นมาที่นี่ ราคาของรถหรูนั้น ดึงดูดสายตาคนจำนวนมากที่อยู่ในท่าเรือ จากนั้น คุณชายท่านหนึ่งและชายชราท่านหนึ่งได้ลงจากรถ
แต่ตรงท่าเรือ ไม่มีแม้กระทั่งเงาของเรือโดยสาร

เฮ้ย!

เงินเกอทุบรถด้วยความโกรธ เขามาสายแล้ว

ระหว่างทาง เฉินเกอได้โทรหาซูมูห่าน แต่ว่าซูมหานได้ปิด เครื่องไปเสียแล้ว หากตัวเองสามารถมาก่อนเวลา ต้องได้เจอกับ ซูมหานอย่างแน่นอน

ที่สิ่งสำคัญคือตัวเองได้รับปากซูมหานไว้ แต่กลับผิดคำพูด เช้าวันนี้ เฉินเกอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นจ้าวยีฟานนอนทับอยู่บน ตัวเขา

เฉินเกอรู้ว่า เมื่อคืนตัวเองถูกวางยาแล้ว จึงได้ค่าจ้าวยีฟานไป ชุดใหญ่

จากนั้นก็รีบร้อนเดินทางมาที่นี่

สูงฟู ก็ได้รอตัวเองอยู่ที่ท่าเรือไปหนึ่งคืน

ตอนนี้ในใจของเฉินเกอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หากไม่ใช่เพราะตัวเองขี้สงสาร ก็จะไม่ต้องหลงกลกับแผนที่ จ้าว ฟานวางไว้

ด้านหน้าสายตาของเฉินเกอ ราวกับว่าสามารถเห็นภาพขณะ ที่ซูมหานขึ้นเรือ เห็นสายตาที่ผิดหวังและรอคอยของเธอ ยิ่งคิด เฉินเกอยิ่งปวดใจ

สุดท้ายก็ได้นั่งลงไปตรงท่าเรืออย่างโกรธเคือง
ไม่มีหนทางอื่น นอกจากรอให้ซูมู่หานกลับมาก่อน แล้วค่อย อธิบายเรื่องราวเมื่อคืน ให้กับเธอ

เวลาหนึ่งวันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดึกแล้ว เรือโดยสารได้ แล่นมาถึงดินแดนมหาสมุทร

คืนนี้ พื้นทะเลเงียบสงบมาก แต่ก็ยังได้ยินเสียงของลมทะเล

จางๆ “มหาน อย่ามัวแต่ไปคิดถึงเรื่องตอนกลางวันเลย วันนี้ก็

เหนื่อยมาทั้งวัน มากินอะไรสักหน่อย!

ซูเหมิงเหมิงได้ยกกับข้าวมาให้กับซูมู่หาน วันนี้ในใจของซูม หานนั้นเศร้ามาก

“อืมๆ!”

ซูมู่หานพยักหน้า

“ไอ้หยา น่าเบื่อเสียจริง ทำไมทีมสำรวจต้องยึดโทรศัพท์ของ พวกเราไปด้วยนะ?”

ซูเหมิงเหมิงกล่าว ไม่มีโทรศัพท์เหมือนจะตายซะอย่างนั้น

“เห่อๆ ยังต้องพูดอีกเหรอ ก็คงจะกลัวว่าเราจะแพร่งพราย ความลับของทีมสำรวจน่ะสิ เฮ้ย ตรวจสอบได้เข้มงวดมาก แม้ กระทั่งนาฬิกาของฉันยังถูกเก็บไปเลย!”

หวูเหวินเหวินก็ได้พูดขึ้น
“ใช่แล้ว พวกเขาบอกว่ามาสำรวจคุณภาพของมหาสมุทร แต่ ว่าฉันรู้สึก พวกเขาเหมือนไม่ใช่มาสำรวจอะไรพวกนี้ และคน ที่มานั้นกลิ่นความเหี้ยมโหดแรงมาก เหมือนคน!”

ซูเหมิงเหมิงพูดอย่างวิเคราะห์ ก็เพื่อจะเบี่ยงเบนความสนใจ ของซูมู่หาน

“หา? พูดอะไรนะ?”

หวเหวินเหวินพูดอย่างตกใจ

“พี่ชายฉันก็เป็นคนนี้ ดังนั้นฉันจึงดูออก หากเป็นเพราะตรวจ สอบคุณภาพมหาสมุทรนั้น ไม่จำเป็นต้องเข้มงวดแบบนี้ และวัน นี้ฉันไปขนของที่ห้องประชุมของพวกเขา พวกเธอทายดูสิว่าฉัน เห็นอะไร?”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยเสียงเบาและ

“อะไร?”

ซูมู่หานกับหวเหวินเหวินเงยหน้าถาม

ใช่ วันนี้พวกเธอต่างก็พบว่าทีมสำรวจมีลับลมคมใน เวลา ส่วนใหญ่ในช่วงเช้า กำลังวิจัยอะไรที่เร่งด่วน

“ฉันเห็นภาพใบหหนึ่งที่พวกเขาใช้ประชุม ในภาพเหมือนมีสิ่ง ก่อสร้างสิ่งหนึ่ง ฮ่าๆๆ ทีมสำรวจคงไม่ได้มาหาตำหนักมังกร มั้ง?”

ซูเหมิงเหมิงพูดจบก็หัวเราะ
ซูมู่หานกับหวเหวินเหวินต่างมองหน้ากัน ซูเหมิงเหมิงยิ่งพูด ทำหน้าชั่วร้ายขึ้น

“จริงปะเนี่ย?”

“ก็ต้องจริงอยู่แล้ว ฉันไม่โกหกพวกแกหรอก และคนของพวก เขา ยังได้ตักเตือนฉันอย่างจริงจัง ทำให้ฉันตกใจจนรีบวิ่งออก มา!”

ซูเหมิงเหมิงแลบลิ้น

“เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา พวกเรารับผิดชอบหน้าที่ของ

ตัวเองได้ดีก็พอ!”

ซูมู่หานยิ้มเจื่อนๆ

หวเหวินเหวินและซูเหมิงเหมิงต่างพยักหน้าพร้อมกัน

เวลานี้ จู่ๆด้านนอกก็ดังขึ้นด้วยเสียงฝีเท้า

จากนั้นห้องของซูมหานได้ดังขึ้นด้วยเสียงบิดกลอนประตู เปิดประตูมองดู ก็เห็นหยางหัวลึกอดไหลยืนอยู่ด้านนอก

“เธอทําอะไรน่ะ?”

ซูเหมิงเหมิงถาม

“ศาสตราจารย์เฉินจะประชุม ให้ฉันมาแจ้งพวกเธอ!”

หยางหัวพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ

ซูเหมิงเหมิงพูดอย่างได้ใจ: “ได้ งั้นฝากเธอไปบอกศาสตราจารย์เฉินพวกเราจะไปเดี๋ยวนี้!

หยางหัวลกลอกตา จากนั้นก็เดินจากไป

ศาสตราจารย์เฉินก็คือหัวหน้าทีมสำรวจในครั้งนี้

เป็นคนสูงวัยที่อายุเจ็ดสิบปีแล้ว ผู้สนับสนุนที่หามาในครั้งนี้ รวมกลุ่มเป็นทีมสำรวจ เป็นนักวิชาการเก่าที่เข้มงวดมาก

ซูมู่หานเคารพเขาอย่างมาก เพราะว่าเขาเป็นคนที่รอบรู้มาก จริงๆ

ขณะนั้น ผู้คนต่างมาร่วมประชุมกันที่ห้องประชุม

คนที่มาในครั้งนี้ รวมทั้งพวกซูมหาน มีทั้งหมด 32 คน การประชุมในครั้งนี้ก็ไม่ได้มีอะไร ก็เพื่อมาเรื่องที่ควรจะ ระวังในการมาทำงานครั้งนี้ เดิมที่ควรจะเป็นการประชุมที่ เรียบๆง่ายๆ

แต่หลังจากที่ประชุมไปสักพัก ศาสตราจารย์เฉินเหวินหัวจู่ๆก็อายขึ้นมาอย่างรุนแรง

แล้วยังเกาคอตัวเองเป็นระยะๆ

สําหรับซูมู่หานที่นั่งอยู่ด้านข้างของศาสตราจารย์เฉินเหวินหัว ดังนั้นจึงได้มองไปที่คอของศาสตราจารย์เฉินแวบหนึ่ง

จากที่มองไปแล้ว ซูมู่หานก็อึ้งไปทันที………

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ