บทที่ 391 คุณคือคุณชายเฉิน

หวางเหวินเองก็เพิ่งนึกได้เช่นกัน เมื่อครู่ เป็นเพราะเธออึดอัดใจ อย่างยิ่ง บวกกับผู้คนจำนวนมากในเวลานั้น ดังนั้นเธอจึงรีบร้อน ลงมาจากรถ

ที่แท้กระเป๋าก็วางไว้อยู่ด้านหนึ่ง

เธอลืมหยิบมันมาด้วย

“ให้ตาย ทำไมเธอถึงไม่ระวังขนาดนี้ ในกระเป๋าคงมีเงินสด อยู่ไม่น้อย ใช่ไหม?”

โหเสียวเซียกล่าว

“เสี่ยวเชียเธอพูดอะไรน่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน กลัวว่าเฉินเกอจะไม่ได้สังเกตเห็น แล้วลืมกระเป๋าไป มือถือของ ฉัน บัตรประชาชนและบัตรธนาคารของฉันก็อยู่ในนั้นหมด!”

โหเสียวเซียกล่าวอย่างกังวล

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ นั่นใคร นายทำไมถึงได้กลับมาอีก ที่นี่มันที่จอดรถ ของนายหรือไง?”

ทันใดนั้น ที่ประตูก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น

เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคน ที่เข้ามากันชาย หนุ่มเอาไว้ด้านนอก

“เพื่อนของผมลืมเอากระเป๋าเอาไว้ ผมจะไปส่งเธอ!”
และชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็นเฉิน

เทอ

“นายไม่ดูสักหน่อยว่านี่คือที่ไหน ใครจะเข้าไปก็ได้งั้นหรือไง? ไสหัวไป!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผลักเฉินเกอออก

พอดีกันกับที่ โหเสียวเซียและ หวางเหวินกำลังอยู่ใกล้ๆ กับ ประตู จึงได้เห็นฉากนี้เข้าให้

“ไอ้หยา เหวินเหวินเธอลองดูเขาสิ น่าอับอายแค่ไหน! รีบไป เอากระเป๋ามาและไล่เขาไป!”

โหเสี่ยวเซี้ยเอ่ยอย่างเร่งรีบ

เนื่องจากตรงนั้นมีคนรวยหนุ่มสาวอยู่ใกล้ๆ ดังนั้นจึงมองไปที่

ประตูอย่างขบขัน

ท้ายที่สุด ต่อหน้าเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน ใครบ้างที่จะไม่รักษา หน้าตาของตัวเอง

หากให้คนอื่นๆ รู้ว่าตนเองรู้จักกับคนประเภทนี้ เกรงว่าจะต้อง เป็นที่หัวเราะเยาะแน่

หวางเหวินวิ่งไปและเอ่ย”เฉินเกอ ฉันอยู่นี่ เอากระเป๋ามาให้ ฉันเถอะ!”

เฉินเกอจึงค่อยยื่นกระเป๋าไปให้หวางเหวิน

และหวางเหวินเองนั้น อันที่จริงก็มีใจอยากจะเอ่ยขอบคุณเงินเกอ

แต่เธอจะพูดอย่างไรดีล่ะ

เหมือนกับตอนมัธยมที่ตนชอบเฉินเกอ แต่เพราะหน้าตา เธอ จึงไม่เคยก้าวเข้าไปมากกว่านั้น

ตอนนี้ก็เช่นเดียวกันหวางเหวินเองก็ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินเก อมากมายเช่นกัน

อย่างมากก็ทักทาย จากนั้นหวางเหวินก็เตรียมตัวจากไป

“เฉินเกอ!!!”

ทันใดนั้น เสียงแหลมสูงของผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากเวที คนที่ตะโกน เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหลินจากจีนหลัง

เฉินเกอเองได้ยินก็รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงอย่างยิ่ง เมื่อมองย้อน กลับไปดู ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหลินยี และพ่อของ หลิน รวมถึงหัวหน้าหลายๆ คนในบริษัทของตน

“เฉินเกอเป็นคุณจริงๆ? เมื่อตอนที่ฉันขับรถเข้ามา เห็นด้าน หลังคนขับรถไฟฟ้าสามล้อก็คิดว่าดูคล้ายคุณ แต่พ่อบอกว่าเป็น ไปไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณจริงๆ!”

หญิงสาวก็คือหลิน ตอนนี้เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้น จากนั้น คนด้านล่างเวทีก็ล้วนตกตะลึงไป

คงไม่มีใครคิดว่า คุณหนูใหญ่ของตระกูลหลินจะมีมิตรภาพที่ ดีอย่างยิ่งกับคน สามล้อ
“เด็กคนนี้เป็นใคร? ดูแล้วคุณหนูหลินดีกับเขามากกว่าปกติ?” “นั่นสิ ฉันเดา! คงไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของคุณหนูหลินหรอก

นะ?”

ผู้คนต่างประหลาดใจ

อีกทั้งตอนนี้ โหเสี่ยวเซียก็รู้สึกหายใจสั้นๆ ขึ้นมาด้วยความ ร้อนรน

หลินเซี้ยวส่านรู้จักกับเฉินเกอด้วยหรือเนี่ย?

ทำไมเงินเกอถึงได้รู้จักผู้คนมากมายขนาดนั้น?

“อืม ยียี ยังมีประธานหลิน และพวกคุณทั้งหมดอยู่ที่นี่หรือ?”

เฉินเกอเพิ่งหันไปมองดูที่หน้าเวที เมื่อมองไปเขาก็รู้สึก ประหลาดใจอยู่บ้าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้เห็น โกวซีหลิน

จู่ๆ เฉินเกอก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ที่โกวซีหลินโทรศัพท์มาหา ตน คล้ายจะบอกว่าเชิญให้ตนไปเข้าร่วมงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง แต่เนื่องจากตอนนั้นตนเองยังคงพัวพันอยู่กับโหเสี่ยวเซี่ยจึงได้

ปฏิเสธไป

คิดไม่ถึงว่า โก๋เสี่ยวเซียและหวางเหวินก็มาที่งานปาร์ตี้นี้เช่น กันพอดี

“เด็กคนนี้กล้าดีเกินไปแล้วมั้ง? อะไรคือการบอกว่ายังมี ประธานหลิน และพวกคุณทั้งหมด พูดจาเป็นไหมเนี่ย?”
“เรียกประธานหลินและพวกคุณทั้งหมดแบบนี้ ช่างเป็นเด็ก เหลือขอ ไม่รู้จักฟ้าสูงดิน!”

“นั่นสิ!”

“เสี่ยวเซี่ยเหวินเหวิน คนๆ นี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอ

ไม่ใช่หรือ?”

ในเวลานั้นเอง หลี่หลางเองก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“ไม่สักหน่อย พวกเราไม่รู้จักเขา!”

โหเสี่ยวเซี้ยเอ่ย

หวางเหวินเองก็ก้มหน้าลง ไม่เอ่ยคำพูดอะไรออกมา

“เฉิน…..คุณชายเฉิน! ในที่สุดคุณก็มา!”

ริมฝีปากของโกวซีหลินกำลังสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น

เดิมที่เคยคิดว่าเฉินเกอคงจะไม่เห็นหัวคนรวยธรรมดาๆ ทั่วไป ไหนก็ไร้ประโยชน์ แต่ในตอนนี้ คุณชายเฉินมาถึงที่งานแล้ว

เหล่านี้ ดังนั้นจึงไม่ยอมมา ต่อให้ตัวเองประจบประแจงไปอีกแค่

“สวัสดีคุณชายเฉิน!”

นอกจากนี้ ประธานหลินและพวกอีกหลายคนเองก็ก้าวไปข้าง หน้าและโค้งคำนับเล็กน้อย

เงียบกริบ!

ทันใดนั้นทั้งงานก็เงียบลงอย่างไม่มีอะไรเทียบได้
ในตอนนี้หลายคนต้องอ้าปากค้างด้วยความตะลึงประหลาด

ใจ

นั่นเพราะผู้อาวุโสหลายคนๆ ล้วนก้มหัวให้คนสามล้อคนนี้? ยังมีประธานโกวที่ยามเอ่ยพูดถึงกับเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้น สำหรับ โหเสี่ยวเซี่ยแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มหายใจกระชั้นขึ้นมา เหมือนมีฟ้าร้องอยู่ในหูของเธอ ตอนนี้สมองของเธอว่างเปล่า ปากของเธอแทบจะวางไข่ไก่ลงไปได้แล้ว

“อะไรนะ? พวกเขาเรียกเฉินเกอว่าคุณชายเฉิน? เป็นไปได้ อย่างไร? มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!”

ส่วนหวางเหวินก็กำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนกเช่นกัน เธอ

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หรือว่าเขาก็คือคุณชายเฉินแห่งจินหลิงหรือ!?

หลังจากผ่านความเงียบไปชั่วครู่ ฝูงชนก็เริ่มปั่นป่วนเอะอะขึ้น

พวกเขามองหน้ากันด้วยท่าทางตกใจ

“ประธานโกว ประธานหลิน พวกคุณเกรงใจเกินไปแล้ว คิดไม่ ถึงว่าพวกคุณจะมีงานที่นี่!”

เฉินเกอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ผู้คนทั้งสองฝั่งต่างมองมาที่ตนเองด้วยสายตาที่ซับซ้อน

ยิ่งทำให้เขารู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง

แต่อย่างไรก็ตาม เฉินเกอก็ยังคงทำตัวใจกว้างเดินเข้าไปใน

โรงแรม

โหเสียวเซียที่กำลังตะลึงก็มองเห็นเฉินเกอที่เดินผ่านตนเองไป ด้านหน้า

“ใช่ คุณชายเฉิน!”

ประธาน โกวยอมยกที่นั่งตรงกลางให้เฉินเกอ

ในเวลาเดียวเขาก็มองไปที่ผู้คนที่กำลังตื่นตะลึงและเอ่ยขึ้น

ทุกท่าน ท่านนี้ก็คือคุณชายเฉินจากจินหลิง มหาเศรษฐีจินหลิง อีกทั้งยังเป็นเจ้าของคฤหาสน์หยุนติ้งอีกด้วย!

บึ้ม!

เกิดความปั่นป่วนขึ้นในทันที

“ฮาฮาฮาฮา!”

จู่ๆ ในเวลานี้ กลับมีเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของผู้หญิงดังขึ้น

เพียงครู่เดียว ทุกคนล้วนหันมองไปที่หญิงสาว

“เสี่ยวเชียเธอหัวเราะอะไร?”

หลี่หลางเองก็ตกใจกับเสียงหัวเราะของ โก๋เสี่ยวเซี่ยเช่นกัน
“หัวเราะอะไร? ฮ่าฮ่า ฉันหัวเราะที่เฉินเกอเก่งกาจอะไรขนาดนี้ ถึงกับสามารถตบตาทุกคนได้ อีกทั้งทุกคนยังเข้าใจไปแล้วด้วย ว่าเขาคือคุณชายเฉิน! นี่ไม่น่าหัวเราะหรือยังไง?

โหเสียวเซียด้านหนึ่งหัวเราะอีกด้านหนึ่งก็เดินออกมา

ตอนนี้บรรดานักธุรกิจที่ร่ำรวยทั้งหลายบนเวทีล้วนขมวดคิ้ว โดยเฉพาะประธานโกวที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วแน่นและมองไปที่ โหเสี่ยวเชีย

“เธอทำอะไรกัน? ใครก็ได้ มาพาเธอออกไปจากที่นี่!”

โกว หลินเอ่ยตะโกนด้วยความโกรธ

“ประธานโกว ท่านอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ คุณขุ่นเคืองใจ ฉันแค่หวังว่า คุณจะไม่โดนผู้ชายคนนี้หลอก พูด ตามตรง ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของผู้ชายคนนี้ เขา เคยทำอะไรไปบ้าง ฉันรู้ชัดดีอย่างยิ่ง! และหวางเหวินเองก็รู้เช่น กัน เขาเป็นคนอนาถาคนหนึ่ง เป็นคนอนาถาที่แม้แต่ข้าวยังไม่มี จะกินอะไรพรรคนั้น!

เมื่อคำพูดจบลง ผู้คนทั้งหมดที่อยู่ในงานก็สูดหายใจอย่าง

เย็นเยียบ

คุณชายเฉินคนนี้ คงไม่ใช่ตัวปลอมหรอกมั้ง? เมื่อเห็นว่าผู้คนดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของตน โหเสี่ยวเซียก็ยิ่ง รู้สึกภาคภูมิใจ
แบบนี้ ตนเองก็สามารถมีหน้ามีตาต่อหน้านักธุรกิจร่ำรวย เหล่านี้ได้ หึหึ

คุณชายเฉินแห่งจินหลิง? เป็นเงินเกอ? นี่มันเป็นไปไม่ได้อยู่ แล้วเสียด้วยซ้ำ

จากนั้น เธอก็มองไปทางเฉินเกอด้วยใบหน้าเหยียดหยาม “ฮ่าฮ่า เฉินเกอคิดไม่ถึงล่ะ? วันนี้ฉันอยู่ที่นี่ นายเล่นละครไม่ สําเร็จหรอก อย่าได้คิดพยายามหลอกลวงประธานโกวและ พวก!”

โหเสียวเซียไม่ยอมรับความเป็นจริงนี้

เฉินเกอมองไปที่โหเสี่ยวเซีย จากนั้นจึงส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ ขมขื่น

“เหอเหอ ดูท่า คุณหนูผู้นี้ดูเหมือนจะเข้าใจผิดกันกับคุณชาย

เฉิน …

โกว หลินยิ้มอย่างขมขื่น

“เขาก็คือคุณชายเฉิน! ประธานใหญ่ของบริษัทจินหลงดรีมเม อร์กรุ๊ป!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ