บทที่346 โผงผาง

หูฮุ่ยหมิน เห็นว่าคนที่เข้ามาในสถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเงินเกอ

เขาเดินไปและมองไปรอบ ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเดินมาอย่าง สบายอกสบายใจ

หูฮียหมิน ตอบโต้ทันที

คงจะเป็นช่วงที่ หวางเจี้ยน แสดงบัตรVIPเมื่อครู่ เฉินเกอจึง รีบตามพวกเธอมา ดังนั้นจึงทำให้พนักงานต้อนรับจึงคิดว่าเฉิน เกอก็มากลุ่มเดียวกันกับพวกเขาด้วย

เขาคงจะเข้ามาด้วยวิธีนั้นแน่

สิ่งที่ทำให้ หูฮุ่ยหมิน รู้สึกไม่ดีมาก

“นี่ ๆ ๆ เฉินเกอ นายเข้ามาได้ยังไง? ใครให้นายเข้ามา

หูฮุ่ยหมิน พูดด้วยความโมโห

“อ๊ะ?”

เมื่อฟังคำถามเชิงดูถูกของหูฮุ่ยหมิน เฉินเกอร็อดไม่ได้ที่จะ

รู้สึกตกใจ

ตัวเองอยากจะเข้าก็เข้ามาน่ะสิ ตอนที่มากับ จูหมิง พนักงาน

ต้อนรับคนนั้นก็รู้จักเขา
แน่นอนว่าเข้ามาได้อย่างอิสระ

และบนยอดเขาหลักเหนือสถานบันเทิงแห่งนี้มีคฤหาสน์เล็ก ๆ หลายแห่ง

ตอนนี้ จูหมิง กับซูเฉียงเวยก็อยู่ข้างบนนั้นแล้ว

เฉินเกอจะต้องไปหาพวกเธอที่บนนั้น

“จริง ๆ เลย นายนี่ขายขี้หน้าจริง ไม่รู้เหรอว่าเข้ามาตรงนี้ ต้องใช้บัตรVIPนะ จะบอกนายให้คนธรรมดาเข้าไม่ได้หรอกนะ นายรู้รึเปล่า?”

หูฮุ่ยหมิน ถามด้วยสายตาที่ดูถูก

“ฉันรู้สิ”

เฉินเกอพยักหน้า

“เฮ้ย นายรู้แล้วยังจะตามเข้ามาอีก นี่มันบัตรVIPของ หวาง เจี้ยน นะ แล้วนายจะเข้ามากับพวกเราได้ยังไง!

หูฮุ่ยหมิน เตือนอย่างเงียบ ๆ

แน่นอน ถึงแม้กับเฉินเกอนั้น ในอดีตอาจจะบอกไม่ได้ว่า

รังเกียจแต่ก็ดูถูกอยู่ไม่น้อย

ตอนนี้นั้น หูฮุ่ยหมิน เริ่มรู้สึกรังเกียจแล้ว หวางเจี้ยน เขาไม่ได้เชิญตัวเองเสียหน่อย เขาชวนจุนเหวิน หวางเหวิน และ เหลียงเพิ่งมาเที่ยวต่างหาก
แต่เนิ่นเกอนายทําตัวเนียนเข้ามากับพวกเขาหมายความว่า

แบบนี้หวางเจี้ยน จะคิดยังไง

หวางเจี้ยน เองก็รู้ว่าเฉินเกอเป็นเพื่อนตนเอง หวางเหวิน และ เหลียงเมิ่ง สมัยมัธยมปลาย จึงทำให้รู้สึกลำบากใจไม่น้อย

ถ้าหากว่าเป็นที่อื่นแล้วตัวเองเป็นคนเจ้ามือ

ได้ เฉินเกอนายอยากจะเข้ามา ก็ไม่เป็นไร ฮุ่ยหมิน ก็คงไม่

พูดอะไร นายอยากจะเพิ่มพูนความรู้ก็ไม่เป็นไร

แต่ตอนนี้จะให้ หวางเจี้ยน คิดยังไงกับตนเองและ หวางเห

วิน ล่ะ

ทำให้ หูฮียหมิน รู้สึกขายหน้ามาก

“ฉันไม่ได้มั่วเข้ามานะ!”

เฉินเกอก็พูดไม่ออก

ในใจก็รู้ดี แต่ก่อน หูฮียหมิน ดูถูกเขา และยิ่งดูถูก ในตอนนี้ แต่ตัวเองก็ไม่ได้มั่วเข้ามาจริง ๆ

“นายยังจะพูดอีกเหรอว่าไม่ได้มั่วเข้ามา งั้นบัตรVIPของ

นายล่ะ?”

หูฮุ่ยหมินพูดด้วยความโมโห

“เอ่อ…ไม่มี”
เฉินเกอไม่มีจริง ๆ

“งั้นก็ไม่ได้ นายแอบเข้ามาแล้วยังไม่ยอมรับ ฉันหมดคำพูด

เลย!”

หูฮุ่ยหมินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ถ้าหากไม่ติดว่าตัวเองเป็น** ก็อยากจะเข้าไปถีบเขาสักสอง

และที่นี่นั้นก็มีคนดังเข้าออกอยู่เป็นประจำ พวกเขาเฝ้าดูสิ่ง

นี้อย่างติดตลก

ทำให้พวก หูฮุ่ยหมิน รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

หวางเหวิน จึงรีบพูดขึ้น “พอเถอะ ๆ ฮุ่ยหมิน อย่าพูดกับเฉิน เกอแบบนี้สิ ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน พี่หวางเจี้ยนก็คงไม่ คิดมากอะไรหรอก ให้เงินเกอเขาเข้ามาเที่ยวเถอะ!”

หวางเจี้ยน สายหัวและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ: “ยังไงก็ได้!”

“หึ! แค่เห็นเขาก็รำคาญแล้ว ดีจะที่ พี่หวางเจี้ยน ใจกว้าง ไม่อย่างนั้นจะจับเขาโยนออกไปเลย!!

หูฮุ่ยหมิน กระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วสะบัดหน้าเดินหนี

หวางเหวิน อดไม่ได้ที่จะหันมามองเฉินเกอ คำพูดของ ฮุ่ยหมิน เมื่อครู่นี้ เธอพูดได้ไม่น่าฟังนัก “เฉินเกอ เธอก็รู้ ตอนนั้นเวลา หูฮุ่ยหมิน เป็นหัวหน้ากลุ่มเธอก็เป็นคนพูดจาตรง ๆ แบบนี้ เธอพูดจาแบบนี้แหละ ดังนั้น เธออย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ!”

หวางเหวิน เกลี้ยกล่อม

“อือๆ!”

เขาปรายตามอง หูฮุ่ยหมิน และพยักหน้าให้หวางเหวิน

ท้ายที่สุดหวางเหวิน ยังดีกับเขา

สำหรับหูฮุ่ยหมิน สามารถตบหน้าเธอได้ตลอดเวลา แต่เฉิน เกอคิดว่าการตบเธอด้วยวิธีนี้ไร้เดียงสาและหยาบคายเกินไป

จะพูดไปแล้ว เฉินเกอก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะไปเถียงอะไรกับผู้ หญิงสักคนได้

“เธอไม่คิดมากก็ดีแล้ว ใช่แล้ว ตอนนี้ถ้าเธอไม่ยุ่ง พวกเรา ไปหาที่นั่งไหมจะได้คุยกัน! ตอนนั้นหลังจากสอบเข้า มหาวิทยาลัยแล้ว ฉันได้ข่าวเธอ เธอเก่งมากเลยนะ สอบเข้ามหา วิทลัยจินหลง ฉันยังบอกว่าเธอเก่งเลย!”

ถามเฉินเกอ

ช่วงมัธยมปลายนั้น หวางเหวิน ชื่นชมเฉินเกอในใจและชื่น ชมเฉินเกอเสมอ

สุดท้ายเขาขยันอ่านหนังสือผลการเรียนจึงดีขึ้น

เฉินเกอเป็นคนทําอะไรด้วยความพากเพียร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกลุ่มของคนสองคนชนะที่หนึ่งหวางเหวินจับมือเฉินเกอไม่ต้องพูดถึงความตื่นเต้นมากเกินไป พูดจริง ๆ ในบางช่วงเวลา หวางเหวิน เองก็มีความรู้สึกให้ เฉินเกอเหมือนกัน

ต้องการเห็นช่วงเวลาแห่งการเติบโตของเฉินเกอ

แต่ว่าก็เป็นเพียงช่วงสั้น ๆ เท่านั้น เฉินเกอนั้นยากจนมาก ถึงแม้ว่า หวางเหวิน จะดีกับเฉินเกอ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นตามจีบเฉิน เกอ

ไม่ใช่เพราะ หวางเหวิน ดูถูกเฉินเกอเหรอ ก็ใช่สิ ใจของ หญิงสาวนั้น ก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ ส่วนมากแล้วก็ชื่นชมคนที่ดู เป็นฮีโร่เสียมากกว่า

“ฉัน…”

เฉินเกอไม่อยากจะยุ่งกับหูฮุ่ยหมิน

ดังนั้นเขาจึงอยากจะปฏิเสธ

แต่ว่า ตั้งแต่เมื่อวานที่พบ หวางเหวิน เธอก็อยากจะคุยกับ เขาบ้าง

ไม่เจอกันนานหลายปี เฉินเกอก็อยากจะคุยกับ หวางเหวิน

เหมือนกัน

และในเมื่อหวางเหวิน ออกปากชวน เฉินเกอเองก็ไม่มีอะไรให้ พูดมากนัก

อย่างไรก็ตามเรื่องของหยกแขวนยังคงทำการยืนยันอยู่และไม่มีผลลัพธ์ไม่ต้องการทำให้หวางเหวิน ผิดหวัง เฉินเกอจึง พยักหน้า

“เหวินเหวิน เธอ!”

ในตอนนี้ หูฮุ่ยหมินและเพื่อน ๆ ไปนั่งบริเวณใกล้ ๆ บ่อน้ำพุ ร้อนและถ่ายรูปเล่น

เมื่อเห็น หวางเหวิน พาเฉินเกอมาด้วย หูฮุ่ยหมิน ก็นิ่งไป เพื่อจะเป็นการบอกว่าพาเขามาทำไม

“ตายแล้ว ในเมื่อเฉินเกอเข้ามาแล้ว จะพูดทำไม ถือเป็น

โอกาสดีออกนะ!”

หวางเหวินรีบพูดขึ้น

จากนั้น หูฮุ่ยหมิน ก็สะบัดหน้าหนี

ส่วน หวางเจี้ยน ก็ไม่สามารถจะไปพูดอะไรกับเฉินเกอได้อยู่ แล้ว จึงพูดกับเฉินจุนเหวิน และหูยหมิน

“เป็นไง พวกเราวิวตรงนี้ไม่เลวเลยใช่ไหม?”

“สวยมากเลยล่ะ!”

หูยหมินพูดขึ้น

“ครั้งหน้านะ หวางเจี้ยน ฉันจะให้พ่อของฉันหาเส้นสาย เธอ ไปจนหลงฉันจะพาเธอเที่ยววิลล่าสปา เป็นของพวกเราหลายที่
“นี่ เธอดูสิ ผู้หญิงคนนั้น ใครน่ะ? อัยยะ เหวินเหวิน เธอมาดู

เร็ว!”

ทันใดนั้น หูฮุ่ยหมินก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและชี้ไปที่ผู้หญิงที่ เล่นอยู่ข้างๆ บ่อน้ำร้อน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ